Ψαλμ.ριθ:25-32
«Η ψυχή μου τήκεται
υπό θλίψεως» (εδ.28).
Ομολογία η παραπάνω του ψαλμωδού που όχι, δεν περπάτησε τον
ανθρώπινο βίο «αβρόχοις ποσί». Σαν το κερί που ο ρόλος του στη ζωή είναι να
ξοδιάζεται αυτό το ίδιο για να δώσει γύρω του φως, έτσι κι εδώ. «Η ψυχή μου
τήκεται» δηλ. λιώνει. Η φωτιά της θλίψης με καίει.
Σ’ ένα τέτοιο καμίνι, για το οποίο μπορούν να μιλήσουν πιο
καλά όσοι πέρασαν από ένα τέτοιο σχολείο, πού να βρεις την αναψυχή!..
Στην προσωρινότητα της θλίψης; Μα αν σου προσφέρθηκε ισόβιο
φορτίο!.. Στην ανθρώπινη κατανόηση; Μα αν ακριβώς η έλλειψή της άναψε και
διατηρεί τη φλόγα!.. Στην αδελφική αγάπη; Μα αν ζεις την εποχή του
«ψυγήσεται»!..
Τότε...
«Στερέωσόν με κατά τον λόγον Σου» (28). Να, το μόνο στέρεο
αποκούμπι. Μέσα στο λόγο του Θεού, βρίσκει ο θλιβόμενος την παρηγοριά που
χρειάζεται και τη στήριξη. Διαβάζει ψαλμούς και μαθαίνει πώς να βαστάει το
φορτίο του, έστω και όταν «πάντες με εγκατέλειπον» (Β' Τιμ.δ:16). Διαβάζει Α'
Κορ.ιγ' και οδηγείται επιτέλους να βάλει στη θέση του «η αγάπη, η αγάπη...» το
«ο Χριστός, ο Χριστός, μόνο ο Χριστός».
Δύσκολο το μονοπάτι σου Θλίψη, μα πόσα σου χρωστάμε στην
πνευματική μας ζωή!.. Πόσο μας σμιλεύεις!.. Πόσο αλάξευτοι θα ’μαστέ χωρίς τη
δική σου σμίλη!..
Προσευχή: Αξίωνέ με, Κύριε, όσο η σμίλη του λόγου Σου με
πονάει, τόσο πιο πολύ να εμπιστεύομαι στην κατεργασία της.
