Ο Θεός, ο Δημιουργός των πάντων είναι Παντοδύναμος,
Παντογνώστης, πανταχού Παρών και Αιώνιος.
Ο θαυμαστός Θεός μας δημιούργησε τον άνθρωπο με το προνόμιο
της λογικής και της ελεύθερης εκλογής γιατί ήθελε ένα λαό, ο οποίος κάτω από
διάφορους πειρασμούς θα διάλεγε να Τον αγαπάει και να Τον υπηρετεί πάνω από
καθετί άλλο.
Έθεσε μόνο μια απαγόρευση μέσα στον κήπο της Εδέμ, το δέντρο
της γνώσης του καλού και του κακού, για να δοκιμάσει την αγάπη και την υπακοή
του Αδάμ και της Εύας.
Ωστόσο, σαν Παντογνώστης, ο Θεός γνώριζε πριν ακόμη
δημιουργηθεί ο Αδάμ κι η Εύα ότι θα έπαιρναν απ’ τον απαγορευμένο καρπό. Γι’
αυτό, προσχεδίασε τον τρόπο σωτηρίας εν Χριστώ Ιησού για το πεσμένο ανθρώπινο
γένος.
Ο Αδάμ κι η Εύα είναι οι γονείς της ανθρώπινης φυλής κι απ’
αυτούς όλοι οι άνθρωποι κληρονόμησαν την πεσμένη φύση τους. Αμέσως μετά την
ανυπακοή τους, ο Θεός τους έδωσε την υπόσχεση για ένα Σωτήρα (Γέν.γ:15). Έβαλε
μπροστά σε κάθε άνθρωπο την εκλογή ανάμεσα στο καλό και το κακό, τη ζωή και το
θάνατο και προτρέπει καθένα να διαλέξει το καλό για να ζήσει (Δευτ.λ:15-20
Ησ.νε:7-9 Ιερ.ς:16 & β:8).
Στη διάρκεια των τεσσάρων χιλιάδων χρόνων αμαρτίας και
πτώσης, απ’ την εποχή του Αδάμ μέχρι τον ερχομό του Χριστού, λίγοι άνθρωποι,
συγκριτικά, ήταν δικαιωμένοι δια της πίστεως και της υπακοής. Ωστόσο, ο Ενώχ
περιπάτησε μετά του Θεού εν μέσω κακών και διεστραμμένων ανθρώπων (Γέν.ε:22-24).
Ο Παύλος το αναφέρει αυτό λέγοντας ότι «Διά
πίστεως μετετέθη ο Ενώχ δια να μη ίδη θάνατον, και δεν ευρίσκετο, διότι
μετέθεσεν αυτόν ο Θεός επειδή πρό της μεταθέσεως αυτού εμαρτυρήθη ότι
ευηρέστησεν εις τον Θεόν» (Εβρ.ια:5)
Ο Θεός προόρισε ή προκαθόρισε ότι όλοι όσοι θα διάλεγαν να
Τον αγαπούν, να Τον υπηρετούν και να Τον υπακούν θα εξαγοράζονταν απ’ την
κατάρα του Νόμου που ήταν η ποινή του θανάτου για τον αμαρτωλό (Γαλ.γ:13-16).
Το αιώνιο σχέδιο του Θεού για τον άνθρωπο είναι να τον κάνει
άγιο και άμωμο με τη νέα γέννηση εν Χριστώ, χωρίς την οποία κανείς δεν μπορεί
να μπει στη βασιλεία των ουρανών (Ιωαν.γ:1-8). Αυτή ήταν η εμπειρία της
σωτηρίας την οποία δέχτηκαν οι μαθητές την ημέρα της Πεντηκοστής. Το Άγιο
Πνεύμα είναι η «δωρεά της δικαιοσύνης» (Ρωμ.ε:17)
με την οποία ο άνθρωπος γίνεται κοινωνός της θείας φύσης του Χριστού (Β’
Πέτρ.α:1-4). Αυτή είναι η πηγή και η δύναμη της χριστιανικής ζωής.
Ο Σολομώντας έγραψε: «Ιδού,
τούτο μόνον εύρηκα ότι ο Θεός έκαμεν τον άνθρωπον ευθύν, αλλ’ αυτοί επεζήτησαν
λογισμούς πολλούς» (Εκκλ.ζ:29).
Το ανθρώπινο γένος κληρονόμησε την πεσμένη φύση του Αδάμ (Γέν.ε:3). Στην Καινή
Διαθήκη αυτό ονομάζεται σαρκική φύση (Ρωμ.η:5-7 & Α’ Κορ.γ:1-3)
Ο Θεός έκανε γνωστή στο λαό Ισραήλ την απαίτησή Του για
δικαιοσύνη με το Νόμο που έδωσε στο Σινά. Ο Νόμος που δόθηκε στο Μωυσή
απαιτούσε αγιασμό αλλά δεν μπορούσε να τον εργαστεί, επειδή ο Νόμος από μόνος
του δεν μπορεί ν’ αφαιρέσει την αμαρτία απ’ την πεσμένη φύση του ανθρώπου. Ήταν
αδύνατος δια της σαρκός των ανθρώπων (Ρωμ.η:3). Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν
βρισκόταν στη διαθήκη του Θεού, αλλά στους ανθρώπους που ήταν ανίκανοι να
τηρήσουν τη διαθήκη (Εβρ.η:7-11). «Επειδή
ο νόμος ουδέν έφερεν εις το τέλειον, έγινε δε επεισαγωγή ελπίδος καλητέρας, δια
της οποίας πλησιάζομεν εις τον Θεόν» (Εβρ. ζ:19).
Ο Παύλος δίδαξε ότι αν υπήρχε νόμος που να μπορούσε να δώσει
ζωή, η δικαιοσύνη θα ερχόταν δια του νόμου (Γαλ.γ:21). Στην Καινή Διαθήκη ο
Θεός γράφει το νόμο Του στις καρδιές των ανθρώπων δια του Αγίου Πνεύματος,
δίνοντάς τους την επιθυμία και τη δύναμη να υπακούν το νόμο. Η απαίτηση του
Θεού για δικαιοσύνη δεν έχει αλλάξει, αλλά τώρα έχει δώσει στον άνθρωπο τη
δύναμη να βαδίζει με δικαιοσύνη.
Γίνεται κανείς χριστιανός με την αναγέννηση δια της πίστεως
και της υπακοής στο μήνυμα του Ευαγγελίου. Το Ευαγγέλιο της σωτηρίας μας είναι
ο θάνατος, η ταφή κι η ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χριστού (Α’ Κορ.ιε:1-4). Αυτοί
που ρώτησαν να μάθουν τί πρέπει να κάνουν την ημέρα της Πεντηκοστής, άκουσαν
ότι πρέπει να μετανοήσουν, να βαπτιστούν στο όνομα του Ιησού Χριστού εις άφεση
αμαρτιών κι ότι θα λάβαιναν μετά το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος (Πράξ.β:38). Ο
Παύλος στην επιστολή προς Ρωμ.ς:3,4 εξήγησε πώς η μετάνοια και το βάπτισμα
είναι σημεία υπακοής στο μήνυμα του Ευαγγελίου.
Με τη μετάνοια πεθαίνουμε ως προς την παλιά αμαρτωλή ζωή και
με το βάπτισμα θαβόμαστε μαζί με Αυτόν, για να πληρωθούμε με το Πνεύμα Του και
να μπορέσουμε να περπατήσουμε σε μία νέα ζωή εν Χριστώ. Μ’ αυτό τον τρόπο
γινόμαστε μέτοχοι της δικής Του θείας φύσης (Β’ Πέτρ.α:4) και της αγιότητάς Του
(Εβρ.ιβ:10).
Κανείς δεν μπορεί να ζήσει μια πραγματική χριστιανική ζωή αν
δεν γεννηθεί απ’ το Πνεύμα του Θεού. Γίνεται κανείς Χριστιανός μόνο με την
μεταμορφωτική δύναμη του Αγίου Πνεύματος (Β’ Κορ.ε:17, Εφεσ.δ:17-24). Με την
αναγέννηση οι χριστιανοί γίνονται μέλη του σώματος του Χριστού (Α’ Κορ.ιβ:13).
Αυτό το πολυμελές σώμα των πιστών που ενώνονται με τον Κύριο δια του Πνεύματός
Του είναι η εκκλησία Του (ΕφεσΣ.α:22, 23, Κολ.α:17, 18).
Οι πιστοί της πρώτης αποστολικής εκκλησίας ονομάστηκαν
μαθητές. Οι μαθητές ονομάστηκαν για πρώτη φορά Χριστιανοί στην Αντιόχεια, κατά
τη διάρκεια της διακονίας του Παύλου και του Βαρνάβα (Πράξ.ια:26).
Ένας αληθινός χριστιανός πρέπει να ακολουθεί τον Κύριο όπου
τον οδηγεί (Ρωμ.η:14). Πολλοί που θεωρούν τους εαυτούς τους χριστιανούς και δεν
έχουν γευτεί αυτή την χριστιανική εμπειρία συνεχίζουν να βαδίζουν στους δικούς
τους σαρκικούς δρόμους, αλλά ένας αληθινός Χριστιανός αντανακλά το Πνεύμα του
Χριστού.
Είναι πραγματικά ένα θαυμαστό προνόμιο να είμαστε
χριστιανοί. Ο Πέτρος ομολογούσε ότι είναι ένδοξο προνόμιο να υποφέρεις σαν
χριστιανός (Α’ Πέτρ.δ:14-16). Στην Καινή Διαθήκη κι ιδιαίτερα στις επιστολές
σκιαγραφείται η πραγματική εικόνα του χριστιανού.
Απ’ τους χριστιανούς που είναι πλήρεις Πνεύματος Αγίου
ζητείται - και δίνεται κι η δύναμη - να τηρήσουν τη δικαιοσύνη του νόμου του
Μωυσή, όπως ερμηνεύτηκε απ’ τον Ιησού στην επί του όρους ομιλία Του (Ματθ.ε, ς,
ζ).
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΥΞΗΣΗ
Όταν κάποιος πρωτογεννιέται στην οικογένεια του Θεού, είναι
ένα νήπιο εν Χριστώ (Εβρ.ε:11-14 & ς:1-3). Πρέπει να ακολουθήσει μια
περίοδος αύξησης κι ανάπτυξης, η οποία θα συνεχιστεί μέχρι το τέλος της ζωής
του. Ο Κύριος έχει φροντίσει γι’ αυτή την συνεχή αύξηση των παιδιών Του τοποθετώντας
αποστόλους, προφήτες, ευαγγελιστές, ποιμένες και δασκάλους (Εφεσ.δ:12-15).
Ο Παύλος δίδασκε τους νέους χριστιανούς ότι πρέπει να
απεκδυθούν τον παλαιό άνθρωπο (τον παλιό εαυτό) με την διεφθαρμένη ομιλία και
τις μάταιες επιθυμίες και να ενδυθούν τον νέον άνθρωπο, τον κτισθέντα κατά Θεόν
εν δικαιοσύνη και αληθινό αγιασμό. Δίδασκε ακόμα ότι δεν πρέπει να λυπούν το
Πνεύμα το Άγιο με παλιές αμαρτωλές επιθυμίες της σάρκας κι ότι σαν νέο κτίσμα
εν Χριστώ πρέπει να είναι ευγενικοί, συμπονετικοί και συγχωρητικοί, όπως ο Θεός
μας συγχώρησε (Εφεσ.δ:17-22 & ε:1-9). Οι περισσότεροι άγιοι στην εκκλησία
της Εφέσου ήταν εθνικοί ειδωλολάτρες που είχαν ανάγκη να μάθουν τις αρχές της
άγιας ζωής. Με το Πνεύμα το Άγιο, όμως, μέσα τους αυτοί οι νέοι χριστιανοί
μεταμορφώνονταν με χαρά κι ευκολία σε νέα κτίσματα εν Χριστώ.
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
Στους Μακαρισμούς (Ματθ.ε:1-12) ο Ιησούς έδωσε μια όμορφη
εικόνα πώς πρέπει να είναι οι χριστιανοί καθώς έλεγε ποιοι είναι μακάριοι.
Ευλόγησε τους φτωχούς στο πνεύμα γιατί αυτών είναι η Βασιλεία των ουρανών.
Οι φτωχοί στο πνεύμα
δεν είναι υπερήφανοι ή εγωκεντρικοί και δεν ζητούν τα δικά τους. Αντίθετα, με
ταπείνωση αισθάνονται την απόλυτη εξάρτησή τους από τον Κύριο.
Αυτοί που πενθούν,
όχι απαραίτητα επειδή έχασαν κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο, αλλά μέσα από ένα
αίσθημα μοναξιάς κι έλλειψης στη ζωή τους θα παρηγορηθούν γνωρίζοντας ότι ο
Κύριος τους δέχεται. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο απ’ αυτό που αισθάνεσαι όταν
καταλάβεις ότι ο Ιησούς σε δέχεται.
Ο Θεός θέλει ο λαός Του να εξαρτάται απ’ Αυτόν.
Οι πράοι, αυτοί
που ταπεινά υποτάσσονται κι έχουν υπομονή θα κληρονομήσουν την γη (όχι υλικό
πλούτο αυτού του κόσμου, αλλά όλα όσα αξίζουν σ’ αυτή τη ζωή, την αγάπη, την
ειρήνη, τη χρηστότητα και την αληθινή ευτυχία). Αυτοί έχουν τέτοιο πλούτο που
οι πλούσιοι αυτής της γης ποτέ δεν γνώρισαν.
Αυτοί που πεινούν και
διψούν για δικαιοσύνη, καθώς αντιπαραβάλλονται με αυτούς που είναι άπληστοι
για τιποτένια πράγματα σ’ αυτό τον κόσμο, θα πληρωθούν με την δικαιοσύνη Του
(Λουκ.α:53, ιε:17-24).
Οι ελεήμονες θα
ελεηθούν από ένα ελεήμονα Κύριο (Α’ Πέτρ.α:3,4 Εβρ.δ:16), ενώ οι καθαροί την
καρδιά θα δουν το Θεό. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή που μπορεί να δοθεί σε
άνθρωπο (Α’ Ιωάν.γ:1-3).
Αυτές οι αξίες που υψώνονται και μακαρίζονται απ’ τον Κύριο
έχουν να κάνουν με τον εσωτερικό άνθρωπο και μπορούν να αποκτηθούν μόνο δια του
Αγίου Πνεύματος του Θεού (Γαλ.ε:22, 23)
Οι αληθινοί ειρηνοποιοί
είναι τα παιδιά του Θεού που φέρουν τους καρπούς της δικαιοσύνης (Ιάκ.γ:16-18).
Αυτοί που διώκονται ένεκεν δικαιοσύνης (εδ.9-12) μπορούν να αισθάνονται χαρά κι
αγαλλίαση στη διάρκεια της δοκιμασίας γιατί έχουν την ελπίδα της ένδοξης
ανταμοιβής που τους περιμένει στον ουρανό. Αυτή η εικόνα μας δείχνει ότι ο Θεός
ενδιαφέρεται περισσότερο για το εσωτερικό πνεύμα και τη φύση των χριστιανών,
γιατί ό,τι φαίνεται να ξεχειλίζει στην ζωή κάποιου πρέπει να προέρχεται από τον
εσωτερικό άνθρωπο.
Αυτή είναι η εικόνα του Κυρίου για τον χριστιανό: είναι
ταπεινός, με συντετριμμένο πνεύμα κι αισθάνεται την απόλυτη εξάρτηση του απ’
τον Κύριο. Με πραότητα παραδίδεται στην οδηγία του Κυρίου, δεν έχει άπληστες
γήινες επιθυμίες, αλλά πεινά και διψά για δικαιοσύνη. Είναι ελεήμων σ’ αυτούς
που έχουν ανάγκη. Είναι καθαρός στην καρδιά, ικανός να δημιουργεί μια
ατμόσφαιρα ειρήνης, ακόμη και ανάμεσα σ’ αυτούς που μάχονται, επειδή έχει την
ειρήνη του Θεού μέσα στην καρδιά του. Μπορεί να χαίρεται μέσα στις δοκιμασίες
και τους διωγμούς γιατί έχει την ελπίδα του στον Θεό. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος
ζωής σ’ αυτό τον κόσμο που να μπορεί να ανταμείψει τόσο πλούσια τον άνθρωπο με
αγάπη, χαρά, ειρήνη, ελπίδα και ικανοποίηση.
