….εκ της Ουρίου….

Τις μέρες των Χριστουγέννων, όλων η προσοχή - ενσυνείδητα ή ασυνείδη­τα - στρέφεται στα πρώτα κεφάλαια των Ευαγγελίων, εκεί που εξιστορούνται τα γεγονότα γύρω από τη γέννηση του Ιη­σού Χριστού, όπου περιλαμβά­νονται και οι γενεαλογίες Του (Ματθ.α:1-16, Λουκ.γ:23-30)

Βέβαια οι γενεαλογίες είναι από τα πιο α­νιαρά κείμενα της Βίβλου και τις περισσότερες φορές, αν δεν τα προσπερνάμε - τα διαβάζου­με στα γρήγορα χωρίς να δίνουμε μεγάλη προσοχή στα δύσκολα ονόματα που τις απο­τελούν!

Ωστόσο κι αυτά τα κουραστικά εδάφια εί­ναι λόγος Κυρίου και περιέχουν ψήγματα χρυσού. Ένα τέτοιο σημείο μελετούμε στο άρθρο μας αυτό και πιο συγκεκριμένα αυτό που αναφέρεται και στον τίτλο «Δαβίδ δε ε­γέννησεν τόν Σολομώντα έκ τής του Ούρίου» (Ματθ.α:6).

Είναι γνωστό σε όλους ότι στις γενεαλογίες της Αγίας Γραφής σπάνια αναφέρονται γυναι­κεία ονόματα. Στην γενεαλογία που παραθέ­τει ο Ματθαίος υπάρχουν μόνο τρία «Θάμαρ, Ραάβ και Ρουθ». Κάποτε θα άξιζε ν' ασχολη­θούμε με αυτές τις περιπτώσεις χωριστά. Τώ­ρα όμως ας συγκεντρώσουμε την προσοχή μας σ' αυτή την περίεργη διατύπωση «εκ της του Ουρίου».

Ασφαλώς μια γυναίκα έχει στο νου του ο θεόπνευστος συγγραφέας και όσοι μελετούν τις Γραφές γνωρίζουμε και το όνομά της, Βηθσαβεέ. Όμως το Άγιο Πνεύμα, παρακάμπτοντας τη συνηθισμένη τακτική και απο­σιωπώντας εντελώς το γυναικείο όνομα, εν­τελώς ανέλπιστα καταχωρεί το όνομα του πρώτου άντρα της, του Ουρία.

Όλοι φέρνουμε στο νου την ιστορία της πα­ράνομης σχέσης του Δαβίδ με την Βηθσαβεέ καθώς και τα σκοτεινά σχέδια που χρησιμο­ποίησε για να ξεκάνει τον σύζυγο. Με συγκί­νηση θυμόμαστε την παραβολή της αμνάδας που χρησιμοποίησε ο προφήτης Νάθαν για να ελέγξει τον μοιχό και φονιά Δαβίδ όπως επί­σης ότι ο καρπός αυτής της άνομης σχέσης τελικά πέθανε πολύ νωρίς. Αλλά είμαστε πρόθυμοι να λησμονήσουμε όλα αυτά και να μείνουμε μόνο στα φωτεινά σημεία της ζωής του ψαλμωδού. Αντίθετα το πνεύμα του Θεού, όχι μόνο ξε­σκέπασε όλες τις πτυχές του εγκλήματος και μερίμνησε για την καταγραφή του στην Βίβλο μα και ύστερα από 1.000 ολόκληρα χρόνια έρ­χεται να γράψει ανεξίτηλα, πλάι στα ονόματα του Δαβίδ και του Σολομώντα εκείνο το πε­ρίεργο "ΕΚ ΤΗΣ ΤΟΥ ΟΥΡΙΟΥ»

Πόσο δίκαιος είναι ο Κύριος!

Στις ιστορίες της Θάμαρ, Ραάβ και Ρουθ, που όπως προαναφέρθηκε μνημονεύονται ο­νομαστικά, υπάρχουν στοιχεία πίστης και υ­ποταγής στο θέλημα του Θεού ανεπανάλη­πτα. Πρόκειται για αληθινές ηρωίδες της πί­στης που (ακόμη κι αν με το φως που εμείς τώρα διαθέτουμε θα μπορούσαμε εύκολα να τις κατακρίνουμε) με τα μέτρα της δικής τους εποχής άξιζαν πράγματι μιας τέτοιας τιμής. Προκειμένου όμως για την Βηθσαβεέ τι κα­λά θα μπορούσε να πει κανείς;

Έτσι ο θείος συγγραφέας, αντίθετα από το τι όλοι θα περίμεναν, κάνει μνημόσυνο αιώνιο όχι για τη μάνα του Σολομώντα μα για τον Ου­ρία, τον προηγούμενο σύζυγο της.

Μόνο η προσέγγιση στον άνθρωπο αυτό και το χαρακτήρα του, μπορούν να εξηγή­σουν αυτή την ανεπανάληπτη συμπεριφορά. Ποιος λοιπόν ήταν ο Ουρίας;

Πρώτα-πρώτα ήταν Χετταίος. (Ούτε Ισραη­λίτης, ούτε Ισμαηλίτης, ούτε απόγονος του Λωτ ή του Ησαύ). Ούτε καν Σημίτης δεν ήταν ο Ουρίας. Ενώ θα περίμενε κανείς να είναι κι αυτός «απηλλοτριωμένος από τής πολιτείας τού  Ισραήλ καί ξένος τών διαθηκών τής επαγγελίας, ελπίδα μή έχων καί όν εν τώ κόσμω χωρίς Θεού» (Εφες.β:12), οι Γραφές μας τον πα­ρουσιάζουν ΔΙΚΑΙΟ και γιατί όχι, παράδειγμα για μίμηση.

Το όνομά του θα μπορούσε να μεταφρα­στεί στα ελληνικά "Ο Γιαχ είναι φως μου» και τα γεγονότα απέδειξαν πως πράγματι αυτός ο άνθρωπος περπατούσε στο φως του Κυρίου.

Επιπλέον η θέση του σπιτιού του, τόσο κον­τά στο παλάτι ώστε ο Δαβίδ να διακρίνει και να επιθυμήσει τα κάλλη της γυναίκας του από τον εξώστη, μαζί με το γεγονός ότι στο στρατό ήταν αξιωματούχος, δείχνουν ότι ο Ουρίας ήταν προσήλυτος περιτετμημένος.

Αν στραφούμε τώρα και στις ιδιότητες του χαρακτήρα του (βλ. Β' Σαμ.ια:6-13) έχουμε:

            α) Ένα πιστό στρατιώτη,

            β) Ένα πιστό συστρατιώτη,

            γ) Ένα άνθρωπο δίκαιο παρά τις περι­στάσεις

Ο Δαβίδ έπλεξε ένα σατανικό σχέδιο έτσι ώστε να μπορέσει να αποδοθεί στον Ουρία η πατρότητα του νόθου παιδιού. Η ακεραιότητα όμως του Ουρία τον προστάτεψε από όλες τις πλεκτάνες του βασιλιά. Ούτε η παρουσία του στην Ιερουσαλήμ, ούτε η «εύνοια» του Δαβίδ, ούτε η συζυγική αποστέρηση, ούτε αυτή η μέ­θη που του προκάλεσαν στο βασιλικό τραπέζι δε στάθηκαν ικανά να παρασύρουν τον θαυ­μάσιο αυτό άνθρωπο μακριά από τις αρχές του. «Καί είπεν ο Ουρίας πρός τόν Δαβίδ,  Η κιβωτός καί ο  Ισραήλ καί ο  Ιούδας κατοικούσιν εν σκηναίς, καί ο κύριός μου  Ιωάβ καί οι δούλοι τού κυρίου μου, είναι εστρατοπεδευμένοι επί τό πρόσωπον τής πεδιάδος· καί εγώ θέλω υπάγει εις τόν οίκόν μου, διά νά φάγω καί νά πίω καί να κοιμηθώ μετά τής γυναικός μου; ζής καί ζή η ψυχή σου, δέν θέλω κάμει τό πράγμα τούτο» (εδ.11).

Ένας τέτοιος ακέραιος άνθρωπος θα 'πρεπε ν’ αμειφθεί με κάθε τρόπο όμως δεν υπήρ­χαν πια τα περιθώρια. Το βασιλικό σχέδιο τα­κτοποίησε και για τη σύντομη δολοφονία του σεμνού αυτού ανθρώπου

Όμως δεν θα μπορούσε να υπάρχει καλύτε­ρη συνέχεια στη βρώμικη αυτή ιστορία. Ο διπλά προδομένος ήρωας (από τη γυ­ναίκα του και από το βασιλιά του) έπεσε στο πεδίο της μάχης. Έτσι:

α) Σκοτώθηκε σαν ήρωας μαχόμενος

β) Δεν έμαθε ποτέ για την απιστία της γυ­ναίκας του

γ) Δεν έμαθε ποτέ για την προδοσία του ξεπεσμένου       ηθικά βασιλιά του.

Ο Ουρίας έζησε και πέθανε ΔΙΚΑΙΟΣ και η δικαιοσύνη του Θεού, σε πρώτη φάση, του εξασφάλισε την αιώνια μνήμη καθώς τον κατέταξε στη γενεαλογία του Μεσσία (στη θέση της μοιχαλίδας Βηθσαβεέ).

Τολμούμε να πιστεύουμε πως στην μέρα της Κρίσης ο πολύπαθος αυτός άνθρωπος θα βρει μια ξεχωριστή θέση. Μια θέ­ση που πολλοί Ισραηλίτες (ίσως και πνευματι­κοί Ισραηλίτες) θα επιθυμούσαν.

Και επί τέλους, στα ληξιαρχικά βιβλία του Θεού η Βηθσαβεέ δε θα πάψει ποτέ να είναι ή τού Ουρίου.