Ψαλμός ριθ:89-96
Μόνιμο θέμα στο μεγάλο τούτο ψαλμό των 176 εδαφίων, η
μοναδική και ασύγκριτη αξία του λόγου του Θεού. Και όσο προχωράμε στη μελέτη
του, τόσο διαπιστώνουμε, πόσο μπορεί να ταυτιστεί η καρδιά και ο νους του
ανθρώπου μ’ αυτόν:
Στο Ματθ.δ:4, διαβάζουμε ότι «ο λόγος του Θεού είναι τροφή
πνευματική». Στο εδάφιο 92 του σημερινού μας αναγνώσματος ο Ψαλμωδός μας
βεβαιώνει ότι όχι μόνο τροφή αλλά και τρυφή καθημερινή είναι ο λόγος του Θεού.
Δηλαδή, κάτι που λες «να διαβάσω λίγο ακόμη... ας ξαναθυμηθώ την επί του όρους
ομιλία... ας απαγγείλω (μόνο να απαγγείλω;) τον ψαλμό να' της μετάνοιας...».
«Θα χανόμουν (μέσα) στη θλίψη μου» (92). Θα βούλιαζα μέσα
στα κύματα, θα καταποντιζόμουνα μέσα στο βάραθρο. Όμως, όχι. Αυτό δεν συμβαίνει,
γιατί διαρκώς βρίσκομαι κάτω από τη ζωοποιό επίδραση του λόγου του Θεού. Σ’
αυτόν, καταφεύγω. Στα «ρυάκια» του, ξεδιψάει καθημερινά η ψυχή μου. Οι
συμβουλές του, είναι σαν τα πολύτιμα μαργαριτάρια. Είναι... το διαρκές και
επαρκές «φως εις τας τρίβους μου» (εδ.105).
«Ο νόμος σου είναι πλατύς σφόδρα» (96).
