(Λουκάς
κδ:17-21)
Παρ’ όλο που
ομολογούμε το Χριστό σαν Κύριο και Αρχηγό μας, όχι σπάνια αντιστρέφουμε τους
όρους και στην πραγματικότητα λειτουργούμε ωσάν να είμαστε εμείς οι “αφέντες”
και “ηγέτες”, ο δε Θεός αντιμετωπίζεται σαν “ο καλός μας υπηρέτης”. Πρόκειται
για μεγάλο λάθος, γι’ αυτό και μεγάλες οι αδικαιολόγητες απογοητεύσεις μας.
Άρχισε να σκοτεινιάζει και
οι δυο, ο Κλεόπας και ο άλλος, επέστρεφαν στην πόλη τους, στους Εμμαούς, με
κομμένα τα φτερά και κατάπικρες τις καρδιές, γιατί τίποτα δεν έγινε έτσι που
έλπιζαν.
Λάθος
!
Ό,τι είχαν πιστέψει, βγήκε λάθος.
Ό,τι είχαν κηρύξει, στράβωσε.
Ό,τι είχαν υπερασπιστεί, κατέρρευσε.
Ό,τι προσδοκούσαν, ήταν φούσκα που
ξεφούσκωσε.
Τώρα
πώς ;
Τώρα πώς να αντικρίσουν, και τι θα πουν στα
παιδιά τους;
Τώρα πώς θα δικαιολογηθούν στους γείτονες
για ένα Χριστό μέσα σε ένα τάφο;
Τώρα πώς και με τι επιχειρήματα, θα
αντιμετωπίσουν τους ενάντιους;
Αυτοί
νόμιζαν !
Μέσα στην καρδιά τους, είχαν σχεδιάσει το
δρόμο και τον τρόπο που ΕΚΕΙΝΟΣ, ο Ιησούς έπρεπε να ακολουθήσει, για να κάνει
ό,τι και όπως οι δυο αυτοί ήλπιζαν.
Όπως αυτοί νόμιζαν. Όπως αυτοί
καταλάβαιναν. Όπως αυτοί το είχαν σχεδιάσει στο μυαλό τους.
Εμείς
νομίζουμε !
Για ό,τι μας απασχολεί. Για ό,τι μας
προβληματίζει. Για ό,τι μας ταλαιπωρεί. Για ό,τι προσευχόμαστε στο Θεό. Ο Θεός
πρέπει να απαντάει μέσα από δικά μας σχέδια...
Και
!
Θέλουμε ο Θεός να λειτουργεί και να
ακολουθεί το δικό μας τρόπο στις επεμβάσεις Του.
Θέλουμε και επιμένουμε ο Θεός μας, να περνά
μέσα από τη δική μας λογική και, όταν δεν το κάνει, κυκλοφορούμε σκυθρωποί.
Κάνουμε
λάθος, αν...
Κάθε παρέμβαση του Θεού. Κάθε λύση στο
πρόβλημα μας. Κάθε απάντηση στην προσευχή μας, νομίζουμε ότι πρέπει να περνά
μέσα από τη δική μας λογική και να συμφωνεί με τη δική μας μεθόδευση. Και όταν
δεν περνάει και δεν συμφωνεί, θυμώνουμε και “κλοτσάμε”.
Ξεχνάμε
ότι :
Ο Θεός δεν μας κάλεσε να Τον αναλύσουμε, να
Τον ερμηνεύσουμε. Ο Θεός δεν μας κάλεσε να Τον αξιολογήσουμε. Αλλά να Τον
εμπιστευθούμε.
Κατάλαβαν
όταν...
Εκείνοι οι δυο, ο Κλεόπας και ο άλλος,
κατάλαβαν ότι ερμήνευαν και ήλπιζαν λάθος, μόνο όταν άφησαν Εκείνον να τους
ξεκαθαρίσει το μπέρδεμα που είχαν στο νου και στην καρδιά. Μακάρι να το κάνουμε
κι εμείς. Και μακάρι να καταλάβουμε, ότι ο Θεός δεν μας κάλεσε να Τον
ερμηνεύσουμε για να Τον εμπιστευθούμε, αλλά να Τον εμπιστευθούμε για να Τον
απολαύσουμε.
Και το “πως”, το “αν”, το “πότε” και “με
ποιο τρόπο”, δεν ανήκει σε μας, αλλά στο σχεδιασμό τού Θεού μας, για την
προσωπική μας πορεία προς τας αιωνίους μονάς.
Είναι ένα ζήτημα
αυτό που σχολιάζεται με τις παραπάνω σκέψεις, που αφορά τους χριστιανούς όλων
των δογμάτων. Η διαφορά μεταξύ τους δεν είναι στην αντίληψη για ένα Θεό “στα
μέτρα τους” –αυτό είναι κοινό σε όλους σχεδόν– αλλά στον τρόπο προσέγγισης και
απαίτησης/διεκδίκησης των αιτημάτων τους: Μία ομάδα θεωρεί το Θεό ως υποκείμενο
σε “λάδωμα” και προσπαθεί να εξαγοράσει τις “υπηρεσίες” Του με διάφορα “τάματα
και χρήση μεσαζόντων”. Μία άλλη ομάδα θεωρεί ότι ο Θεός “δε μπορεί να αρνηθεί
μια χάρη” στα παιδιά Του. Ενώ μια τρίτη –πιο σύγχρονη– αντίληψη, περισσότερο
αυθάδης από τις άλλες, υποστηρίζει ότι ο Θεός “είναι υποχρεωμένος να κάνει όσα
οι άνθρωποι ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΝ, επειδή είναι “δεσμευμένος” από δήθεν υποσχέσεις Του.
ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ
αυτές προσεγγίσεις είναι ΛΑΘΟΣ, και πρέπει να εγκαταλειφθούν από εκείνους που
τις “πιστεύουν” διαφορετικά θα τους ακολουθούν η απογοήτευση και η σκυθρωπότητα
που βασάνιζε τους οδοιπόρους προς Εμμαούς!
