Η νουθεσία του Σολομώντα προς τη νεολαία της εποχής του, ισχύει το ίδιο και σήμερα: «Ευφραίνου νεανίσκε, εν τη νεότητί σου και η καρδία σου ας σε χαροποιή εν ταις ημέραις της νεότητός σου και περιπάτει κατά τας επιθυμίας της καρδίας σου και κατά την όρασιν των οφθαλμών σου, πλην έξευρε ότι διά πάντα ταύτα ο Θεός θέλει σε φέρει εις κρίσιν» (Εκκλ.ια:9).
Πρέπει να χαιρόμαστε αυτή τη ζωή και να κάνουμε το καλλίτερο όποτε μπορούμε. Δεν πρέπει ν' αφήνουμε τα χρόνια της νεότητας να περνάνε χωρίς να θερίζουμε τα οφέλη της δύναμης, του ενθουσιασμού και της ομορφιάς. Πρέπει όμως πάντα να έχουμε κατά νου, ότι η ζωή μας καταγράφεται κι ότι μια μέρα θ' αντιμετωπίσουμε αυτό το φάκελο. Ο Θεός θα φέρει κάθε κρυφό πράγμα σε κρίση.
Η γενιά μας χρειάζεται μια δυνατή φωνή να μας προειδοποιήσει. Η πρώτη εκκλησία είχε αυτή τη φωνή στο πρόσωπο του αποστόλου Παύλου, που λέει στους Εφεσίους ότι «τρία έτη νύκτα και ημέρα δεν έπαυσα νουθετών μετά δακρύων ένα έκαστον» (Πράξ.κ:31).
Ο Παύλος ήξερε ότι λύκοι βαρείς θα έμπαιναν ανάμεσά τους και θα σκόρπιζαν το ποίμνιο. Ακόμα ότι θα σηκωνόταν από ανάμεσά τους άνθρωποι που θα μιλούσαν διεστραμμένα για να αποσπάσουν τους μαθητές από την εκκλησία (Πράξ.κ:29-30).
Ο Παύλος κήρυξε κρίση στον Φίληκα μέχρι που άρχισε να τρέμει από το φόβο του (Πράξ.κδ:25). Προειδοποίησε τους Κορίνθιους για τα σχίσματα που υπήρχαν ανάμεσά τους (Α' Κορ.δ:14), τους Κολοσσαείς για τις ατέλειές τους (Κολ.α:28), τους Θεσσαλονικείς για τις αταξίες τους (Α' Θεσ.ε:14), και τους Ρωμαίους για αμέλεια καθήκοντος (Ρωμ.β:5-11).
Ο Παύλος μας υπενθυμίζει ότι μια μέρα θα σταθούμε μπροστά στο βήμα της κρίσης του Χριστού για να δώσουμε αναφορά για τη ζωή μας (Ρωμ.ιδ:10). Γι' αυτό το λόγο καταπείθομεν κάθε άνθρωπο (Β' Κορ.ε:9-11). Ξέρουμε το φόβο του Κυρίου. Ξέρουμε ότι αν το έργο μας κατακαεί θα ζημιωθούμε, ενώ αν μείνει θα πάρουμε μισθό (Α' Κορ.γ:11-15).
Πρέπει ν' αναγνωρίσουμε την ευθύνη μας όπως ο Ιεζεκιήλ αναγνώρισε τη δική του. Ο Θεός τον έκανε φύλακα. Έπρεπε να νουθετεί τους ασεβείς για τις ασέβειές τους. Αν αποτύγχανε, το αίμα του ασεβή θα ήταν στα δικά του χέρια. Αν όμως εκπλήρωνε το σκοπό του, ο άνομος θα πέθαινε μέσα στην ανομία του, αυτός όμως θα είχε ελευθερώσει την ψυχή του (Ιεζεκ.γ:17-20). Η γενιά του πέρασε κι έφυγε. Σήμερα, μια άλλη γενιά, είναι το ίδιο κακή ή χειρότερη απ' αυτή του Ιεζεκιήλ.
Εμείς, με τη σειρά μας, πρέπει ν' αποδεχτούμε την εντολή που πήρε ο Ιεζεκιήλ και να φωνάξουμε, να προειδοποιήσουμε και να νουθετήσουμε τους ανθρώπους που είναι αιώνια χαμένοι. «Ήδη δε και η αξίνη κείται προς την ρίζαν των δένδρων» (Ματθ.γ:10). Τώρα είναι η ώρα για να κάνουμε αυτό το έργο. Αν δεν ξέραμε τι πρόκειται ν' αντιμετωπίσει αυτός ο κόσμος, ίσως να μην είχαμε τόση ευθύνη. Αλλά είμαστε υπόδικοι αν απλά απολαμβάνουμε την ασφάλειά μας δίχως να δίνουμε την ίδια ευκαιρία και στους άλλους.
Ο κόσμος έχει διαφθαρεί «Επειδή η κατά του πονηρού έργου απόφασις δεν εκτελείται ταχέως, διά τούτο η καρδία των υιών των ανθρώπων είναι όλη έκδοτος εις το να πράττη το κακόν» (Εκκλ.η:11). Οι άνθρωποι αισθάνονται ότι αφού δεν γίνεται τίποτα με τις ανομίες τους, δεν είναι κακό που τις κάνουν. Εμείς όμως ξέρουμε, ότι ο Θεός έχει προσδιορίσει καιρό κατά τον οποίο οι δίκαιοι και οι άδικοι πρέπει ν' αποδώσουν λόγο για τα πεπραγμένα τους (Εκκλ.γ:17 Εβρ.θ:27).
Ο Ιησούς προειδοποιούσε συνέχεια ότι πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι όταν επιστρέψει. Υποσχέθηκε ρητά ότι θα επιστρέψει (Ιωάν.ιδ:1-3). Οι άγγελοι το επιβεβαίωσαν μετά την ανάληψή Του (Πράξ.α:10-11). Είπε πολλές παραβολές που εκφράζανε την ανάγκη της προετοιμασίας. Μίλησε για 10 παρθένες, από τις οποίες οι μισές δεν ήταν έτοιμες (Ματθ.κε:1-13). Μίλησε για την ανάγκη να εργαζόμαστε χρησιμοποιώντας την παραβολή των ταλάντων (Ματθ.κε:14-30). Ο αιφνιδιασμός εκφράζεται με την παραβολή του διαρρήκτη που έρχεται όταν δεν τον περιμένουμε (Ματθ.κδ:43) και με το δούλο που άρχισε να δέρνει τους συνδούλους του επειδή νόμιζε ότι ο Κύριος αργεί (Ματθ.κδ:45-51).
Ο Ιησούς έκανε πολλές προειδοποιητικές δηλώσεις όπως: «Αγρυπνείτε λοιπόν, διότι δεν εξεύρετε την ημέραν ουδέ την ώραν, καθ' ήν ο Υιός του ανθρώπου έρχεται» (Ματθ.κε:13). «Διά τούτο και σεις γίνεσθε έτοιμοι» (Ματθ.κδ:44). «Ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας» (Λουκ.κα:28). «Προσέχετε δε εις εαυτούς» (Λουκ.κα:34).
Α. Οι συνέπειες της αμαρτίας
Ο λόγος που ο Θεός έχει ξοδέψει τόσο πολύ χρόνο και προσπάθειες να μας προειδοποιεί για την κρίση που πρόκειται να έρθει, είναι γιατί γνωρίζει τις τρομερές συνέπειες της αμαρτίας: «Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Ρωμ.ς:23). Ο θάνατος, σε τελευταία ανάλυση είναι οριστικός και σημαίνει τον αιώνιο αποχωρισμό από το Θεό.
Οι άνθρωποι προσπαθούν να βάλουν τις αμαρτίες τους σε κατηγορίες κι έτσι καθορίζουν πόσες και ποιες απ' αυτές είναι επικίνδυνες. Ο Θεός δεν κάνει καθόλου τέτοια διάκριση. Έδιωξε ένα άνθρωπο από τον παράδεισο, μόνο για μία αμαρτία, της ανυπακοής, δεν μπορούμε λοιπόν να περιμένουμε να επιτρέψει την είσοδο στο νέο παράδεισο σε κάποιο με χιλιάδες αμαρτίες κάθε λογής.
Η αμαρτία γίνεται αφεντικό που πληρώνει μισθό. Το πρόβλημα είναι ότι όσοι δουλεύουν κάτω απ' αυτό τ' αφεντικό δεν θέλουν την πληρωμή. Όμως, κάθε σπορά έχει το θερισμό της και κάθε αμαρτία το μισθό της (Γαλ.ε:6-7).
Το έργο του Θεού ζημιώνεται, όταν κάποιος αμαρτάνει με αποτέλεσμα να είναι αποδέκτης των συνεπειών της αμαρτίας. Ο Θεός δεν δημιουργεί ηττημένους και κοπανατζήδες. Ωστόσο, θα εξετάσει την απώλειά Του, όταν μια ψυχή δεν τα καταφέρει να ζήσει γι' Αυτόν. Έφτιαξε τον άνθρωπο για να μοιραστεί μαζί Του την αιώνια δόξα, να συνβασιλεύσουν και να είναι μια ιδιαίτερη δημιουργία για τη δόξα Του.
Β. Η οργή του Θεού
Αφού ο Θεός προειδοποίησε τον άνθρωπο, τον βοήθησε τόσο πολύ, τον ενθάρρυνε να ζήσει γι' Αυτόν, δεν υπάρχει άλλη εκλογή παρά να εκχύσει την οργή Του πάνω στους ανυπότακτους. Το επόμενο βήμα είναι η έκχυση της οργής του Θεού και η καταστροφή που ξεπερνά κάθε φαντασία.
Οι βασιλιάδες της γης, οι μεγιστάνες, οι πλούσιοι, οι δυνατοί, μαζί με τους δούλους και τους μικρούς θα θέλουν να κρυφτούν από την οργή του Αρνίου (Αποκ.ς:16-17). Τα άστρα του ουρανού θα πέσουν στη γη όπως πέφτουν τα ώριμα σύκα από τη συκιά όταν φυσάει ο άνεμος (Αποκ.ς:13). Η μέρα θα είναι «σκληρά και πλήρης θυμού και οργής φλογεράς» (Ησ.ιγ:9). Ο κόσμος θα κλυδωνιστεί και οι άνθρωποι θα μοιάζουν με ελάφι κυνηγημένο από σκυλιά (Αποκ.ς:14).
Ο σκοπός αυτής της πανωλεθρίας και της καταστροφής θα είναι να «εξαλείψει απ' αυτής (της γης) τους αμαρτωλούς αυτής» και να «παιδεύσει τον κόσμον διά την κακίαν αυτού και τους ασεβείς διά την ανομίαν αυτών» (Ησ.ιγ:9,11).
Ο Ιησούς Χριστός φανέρωσε την αξία του ανθρώπου. Είπε ότι μια ψυχή αξίζει περισσότερο απ' όλο τον κόσμο (Μάρκ.η:36-37). Εννοούσε βέβαια την ψυχή που έχει σωθεί, που ανήκει στη Βασιλεία Του, που είναι μέρος της «μαστοριάς» Του (Εφεσ.β:10). Αντίθετα, η ψυχή που δεν έχει σωθεί, που έχει απορρίψει τη σωτηρία Του, αξίζει λιγότερο από το τίποτα. Αξίζει την οργή Του. Αν ο άνθρωπος ήταν μόνο ένα άψυχο αντικείμενο, θα μπορούσε να είχε πεταχτεί απλά σ' ένα σκουπιδοτενεκέ. Να πεθάνει σαν ένα ζώο. Ο άνθρωπος όμως φτιάχτηκε κατά την εικόνα του Θεού, γι' αυτό όταν αποτυγχάνει, επισύρει την οργή του Θεού.
Συμπέρασμα
Ο Θεός, πάντοτε, πριν κρίνει ένα έθνος το προειδοποιεί. Αυτό έγινε τις μέρες της μακροθυμίας Του ενώ ο Νώε ετοίμαζε την κιβωτό. Το ίδιο έγινε για τους δίκαιους στα Σόδομα και Γόμορρα. Ο Θεός έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τον Λώτ και την οικογένειά του, όταν αυτοί δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν τον κίνδυνο που διέτρεχαν. Θα μπορούσε να τους είχε αφήσει εκεί. Θα μπορούσε να τους είχε στείλει απλά ένα κήρυκα, όπως στις μέρες του Νώε και τίποτε άλλο.
Ο Θεός, προειδοποιεί ακόμα και σήμερα τους ανθρώπους για την επιστροφή Του, για την τελική κρίση και τ' αποτελέσματα της αμαρτίας. Ο Θεός δεν χαίρεται στο θάνατο των ανθρώπων, μάλλον χαίρεται όταν ζουν. Φτιάχτηκαν κατά την εικόνα Του και πλήρωσε ένα μεγάλο τίμημα προκειμένου να τους λυτρώσει, μετά την πτώση, και να τους κάνει κατά την ομοίωσή Του.
Ο Θεός έχει επενδύσει πάρα πολλά στον άνθρωπο, ώστε ν' αποτύχει στην προσπάθεια να τον πλησιάσει. Στην πραγματικότητα, ο λόγος των προειδοποιήσεων, όπως και ο λόγος της επικείμενης κρίσης είναι κάτι περισσότερο από την ωφέλεια του ανθρώπου. Ο ίδιος ο Θεός «καίγεται» και επιθυμεί ειλικρινά να δει όλους τους ανθρώπους να εκφεύγουν την οργή Του.
Αν αρνηθούμε την αγάπη του Θεού και τη λύτρωση, γινόμαστε ανάξιοι και άχρηστοι. Διαλέγουμε σκόπιμα και προμελετημένα την καταστροφή μας.
