Με συνείδηση ότι ίσως γινόμαστε κουραστικοί, παρουσιάζουμε ένα ακόμη κείμενο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το κάνουμε επειδή πιστεύουμε ότι το ζήτημα αυτό είναι άκρως θρησκευτικό.
Ξέρω από τα διαβάσματά μου ότι οι αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν το πανηγύρι προς τιμήν του “Ολυμπίου Διός. Αυτή η αναφορά των αγώνων στη θρησκεία τους έδινε την αξιοπρέπεια του ιερού. Τώρα η αναφορά γίνεται προς την ατομική φήμη και τη φήμη της χώρας που στέλνει τον αθλητή.
Ως εκεί ουσιαστικά έφτανε και το όραμα των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων, γιατί μετά τη ζωή αυτή για τους αρχαίους τα πάντα ήταν μαύρα για δικαίους και αδίκους. Κι όμως ο θρησκευτικός χαρακτήρας των αγώνων ήταν μια ασυνείδητη έξοδος από το στενό κύκλο της πρόσκαιρης αυτής ζωής.
Τώρα όμως εμείς που έχουμε ένα όραμα ζωής πέρα απ' αυτό το στενό φράχτη που λέγεται επίγεια ζωή, έχουμε κάθε δυνατότητα - και υποχρέωση - να κάνουμε τους αθλητικούς αγώνες έκφραση αυτού του οράματος, εικονισμό της μεγάλης άθλησης της ζωής.
Και οι αρχαίοι αγώνες χρειάζονταν το χρήμα για να οργανωθούν. Οι δικοί μας όμως Ολυμπιακοί κολυμπούν μέσα σ' ένα τέτοιο πακτωλό χρημάτων, ώστε είναι αδύνατο να σταθεί η πλάστιγγα της ισορροπίας και να μην υπηρετούν τώρα οι αγώνες τους μεγάλους χορηγούς των εκατομμυρίων ευρώ και δολαρίων.
Θα μπορούσα να δεχτώ τους Ολυμπιακούς Αγώνες σαν μια παγκόσμια γιορτή και γιορτή είναι το ξεχείλισμα της χαράς και της ικανοποίησης ότι κάτι έχουμε καταφέρει απ' τα χρέη μας, κάποια συνείδηση προσέγγισης και ανθρώπινης κοινωνίας έχουμε φτάσει ή έστω έχουμε φτάσει να τα παραδεχτούμε τουλάχιστον.
Ούτε όμως στον αρχαίο ελληνικό κόσμο προσέφεραν αυτή την υπηρεσία οι Ολυμπιακοί Αγώνες, γιατί δε μαθαίνουμε από την Ιστορία καμιά αποτροπή πολέμου, ούτε και στα χρόνια τα δικά μας μετά την ανασύσταση ίδρωσε το αυτί κανενός γερακιού των παγκοσμίων και των περιφερειακών πολέμων, επειδή ήρθε η ώρα των Ολυμπιακών Αγώνων.
Σήμερα οι καρδιές μας οφείλουν να είναι ματωμένες από τις ειδεχθείς σφαγές και τους φοβερότατους πολέμους, από την αδίστακτη τρομοκρατία, από την επαίσχυντη για όλη την ανθρωπότητα εγκατάλειψη της Αφρικής στην αθλιότητα της, από τη ρητή και συνειδητή εγκατάλειψη κι αυτής της φύσης στη διαστροφή και στον όλεθρο της, από τους θανάτους χιλιάδων παιδιών από κακομεταχείριση μέσα στις ευημερούσες κοινωνίες μας, από την απαράδεκτη εμπορία ανθρωπίνων σωμάτων τόσο από τους σωματέμπορους όσο και από τους δουλεμπόρους, από την αποτυχία μας να αποσπάσουμε τη νεολαία μας από τα παραισθησιογόνα... δεν τελειώνουν οι μαχαιριές που χτυπούν και πρέπει να χτυπούν τις καρδιές μας.
Δεν ξέρω πόσο μεγάλη είναι η υπομονή του αδικημένου κόσμου. Θα ’θελα να ρωτηθούν οι μανάδες της Παλαιστίνης, οι μανάδες του Ιράκ και του Αφγανιστάν, της Συρίας, οι μανάδες της Σερβίας, της Αφρικής και όλου του πονεμένου κόσμου και μαζί μ' αυτές οι μανάδες των Η.Π.Α. και της Βρετανίας που τα παιδιά τους σκοτώθηκαν τόσο μακριά από τα σύνορα της πατρίδας τους· ήθελα να ρωτηθούν αυτές οι μανάδες αν μας επιτρέπουν μια τέτοια παγκόσμια γιορτή, όπου θα δακρύσουν μάτια από συγκίνηση για τιμώμενες πατρίδες που όμως σφαγίασαν και σφαγιάζουν αθώες υπάρξεις σε τόσα μέρη του πλανήτη.
Όσοι θα κάθονται στα στάδια και θα χειροκροτούν τους λαμπρούς αθλητές, θα πρέπει να διαθέτουν την εξαιρετική ικανότητα να ξεχνούν τις οιμωγές τόσων και τόσο αδικημένων ανθρώπων.
Όταν ήμασταν ακόμα απλοί επαρχιώτες, ματαιώναμε ένα πανηγύρι, αν στη γειτονιά μας υπήρχε ένα πρόσφατο βαρύ πένθος. Είχαμε ακόμα φιλότιμο. Τώρα οι μεγάλες και ισχυρές χώρες που αρνήθηκαν να καταδικάσουν τη βία στο Ντάρμπαν, που αρνήθηκαν να σώσουν τη φύση στο Ρίο και στο Κυότο, θα έρθουν να πηδήσουν τα ξύλινα εμπόδια και να ρίξουν ακόντια μαζί με τους άλλους λαούς σαν να τους υπολογίζουν τάχα;
Ολυμπιακούς Αγώνες χωρίς φιλότιμο και με σαρκαστική κοροϊδία των ισχυρών... μπορώ να τους δέχομαι με ενθουσιασμό;
