Σπύρος Λούης: ποτέ δεν βγήκε πρώτος

Ο Μαραθώνιος Δρόμος πρωτοεισήχθηκε το 1896 και είχε αναχθεί σε ύψιστο εθνικό θέμα της εποχής η πρωτιά Έλληνα αθλητή. Ο πραγματικός τελικά νικητής Χαρίλαος Βασιλάκος φέρεται να «είχεν απόφασιν ν’αυτοκτονήση εάν εκέρδιζε ξένος τον Μαραθώνειον». 

Η Ελληνική Οργανωτική Επιτροπή των πρώτων συγχρόνων Oλυμπιακών Αγώνων καθόρισε την ελληνική συμμετοχή στον Μαραθώνιο σε πέντε αθλητές και οργάνωσε την 12 Μαρτίου 1896 πανελλήνιο αγώνα, οι πρώτοι πέντε του οποίου θα αποτελούσαν την Ελληνική συμμετοχή. Επρώτευσαν οι Χαριλ. Βασιλάκος, με δεύτερο τον Σπυρ. Μπελόκα που ήσαν ήδη γνωστοί για τις νίκες τους προ – αλλά και μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες – σε δρόμους αντοχής. Μπήκε όμως παράτυπα και ο έκτος και επηκολούθησε καταιγισμός πιέσεων για την οργάνωση συμπληρωματικής προκρίσεως για την πρόκρισι και άλλων τεσσάρων αθλητών πού θα συμπλήρωναν δεκαμελή τελικά ομάδα. 

απο την τελετή λήξης των ολυμπιακών αγώνων

Κάθε ομοιότητα με μασωνικά σύμβολα είναι εντελως.. συμπτωματική !

Γιατί δεν με συγκινούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες

Με συνείδηση ότι ίσως γινόμαστε κουραστικοί, παρουσιάζουμε ένα ακόμη κείμενο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το κάνουμε επειδή πιστεύουμε ότι το ζήτημα αυτό είναι άκρως θρησκευτικό.

Ξέρω από τα διαβάσματά μου ότι οι αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν το πανηγύρι προς τιμήν του “Ολυμπίου Διός. Αυτή η αναφορά των αγώνων στη θρησκεία τους έδινε την αξιοπρέπεια του ιερού. Τώρα η αναφορά γίνεται προς την ατομική φήμη και τη φήμη της χώρας που στέλνει τον αθλητή.