Περπατώντας στο δρόμο, νέος τότε, βρήκε κάποτε ένα κατοστάρικο (δρχ.). Αυτό ήταν. Νόμισε ότι ήταν τυχερός. Από τότε περπατούσε πάντα σκυφτός και ψυχρός για τους άλλους, ψάχνοντας για όσα του φύλαγε η τύχη του.
Πραγματικά, συνέχισε τη ζωή του σκυφτός και κάτι κατάφερε: μάζεψε 29.516 κουμπιά, 54.172 καρφίτσες - σκουριασμένες οι πιο πολλές- και 15 δραχμές.
Ταυτόχρονα, έγινε αγιάτρευτα καμπούρης, κακός και δύστροπος χαρακτήρας. Δεν χάρηκε ποτέ τον ήλιο, τα λουλούδια, δεν χάιδεψε παιδάκια στο δρόμο του. Δεν χαμογέλασε για το φεγγάρι ή τ’ αστέρια. Δεν είπε ποτέ του ευχαριστώ για τίποτα.
Πάντοτε η αμαρτία κάτι υπόσχεται, κάτι παιχνιδίζει σαν δόλωμα, αλλά το θέμα είναι τι σου κλέβει τι αποσπά τελικά απ’ την ψυχή σου. Οπωσδήποτε, πίσω από ένα τέτοιο κατάντημα ζωής υπάρχει οργανωμένο μίσος για τον άνθρωπο και τον ζωντανό Θεό.
Οπωσδήποτε προηγείται η απόρριψη, η άρνηση του Θεού πριν ο άνθρωπος προκρίνει μια ζωή σκυφτή και φθαρμένη, τη ζωή της άρνησης και του εγωισμού του. Οπωσδήποτε «όπου είναι ο θησαυρός μας εκεί θέλει είσθαι και η καρδιά μας» (Λουκ.ιβ:34).
Οπωσδήποτε, ο πιο θλιβερά χαμένος είναι αυτός που άφησε την αγάπη της αλήθειας για ν’ αποκτήσει φθαρτά σκουπίδια, άχρηστα. Όταν καταλάβει το παιχνίδι που του παίξανε, ίσως είναι πολύ αργά.
