Ο ΝΩΕ ΧΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΙΒΩΤΟ
Α. ΚΑΜΕ ΕΙΣ ΣΕΑΥΤΟΝ ΚΙΒΩΤΟΝ (Γέν.ς:14)
Ο Νώε ήταν δίκαιος, τέλειος και περπάτησε με το Θεό. Μόνο για ένα ακόμα άνθρωπο αναφέρεται ότι περπάτησε με το Θεό-για τον Ενώχ. Ο Νώε δεν είχε ποτέ δει βροχή, δεν είχε ποτέ του δει ή ακούσει τί είναι κιβωτός. Δεν υπήρχε νερό εκεί κοντά για να την ρίξει μέσα. Αλλά ο Θεός του είπε: «Κάμε εις σεαυτόν κιβωτόν εκ ξύλων γόφερ» κι έτσι ο Νώε ξεκίνησε για να κάνει ακριβώς αυτό. Οι άνθρωποι τον χλεύαζαν και κρατούσαν την κοιλιά τους από τα γέλια όταν άκουσαν ότι θα γίνει κατακλυσμός. Για τους ανθρώπους εκείνης της εποχής φαινόταν αδύνατον να βρέξει. Για μας σήμερα είναι απίστευτο το ότι θα γίνει η Αρπαγή. «Ω, ακούω αυτή την ιστορία από τότε που ήμουν παιδί» λένε πολλοί ειρωνικά. Όμως πρόκειται να γίνει, ακριβώς όπως έγινε κι ο κατακλυσμός.
Ο Νώε έπρεπε να φροντίζει την οικογένειά του, να κηρύττει και να χτίζει την κιβωτό. Έπρεπε να σπέρνει για να εξασφαλίζει φαγητό για την οικογένειά του και να θερίζει επίσης. Θα μπορούσε να είχε κάνει την ερώτηση: «Πόση ώρα την ημέρα πρέπει να ασχολούμαι με την κιβωτό;» Δεν ήξερε πότε θα γινόταν ο κατακλυσμός, ήξερε μόνο ότι έπρεπε να είναι έτοιμος όταν συμβεί. Επομένως έπρεπε να μοιράζει με προσοχή την μέρα του, φροντίζοντας την οικογένειά του, κηρύττοντας και ετοιμάζοντας το μέσο της σωτηρίας απ’ τον κατακλυσμό. Πρέπει κι εμείς να είμαστε προσεκτικοί, ρυθμίζοντας τον χρόνο μας. Γνωρίζουμε ότι έρχεται κρίση κι ότι η δική μας προετοιμασία είναι το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο.
Β. Ο ΝΩΕ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΧΟΜΕΝΗ ΚΡΙΣΗ
Ο άνθρωπος φτιάχτηκε να είναι καλός και να ζει δίκαια. Απέτυχε στην δοκιμασία της υπακοής και συνέχισε να παρασύρεται στην αμαρτία. Κάθε κακία και διαστροφή έγιναν πράξη απ’ αυτόν. Ο Θεός έδωσε συμβουλές, καθοδήγησε και προειδοποίησε τον άνθρωπο αλλά η αγάπη για την αμαρτία συνεχίστηκε μέσα στους αιώνες μέχρι την κραυγή: «Δώστε μας τον Βαραββά!» Η αμαρτία εξαπλώνεται τόσο γρήγορα, μεταδίδεται αμέσως απ’ την μια καρδιά στην άλλη. Η αμαρτία είναι παγκόσμια. Στις μέρες του Νώε ολόκληρη η γη ήταν γεμάτη κακία. Όλοι ακολουθούσαν το ρεύμα εκτός από ένα και μόνο άνθρωπο - το Νώε! Ο Νώε ήταν περίπου 500 ετών όταν πήρε την κλίση να φτιάξει την κιβωτό. Ο άμβωνάς του ήταν το ναυπηγείο που εργαζόταν. Δεν έφτιαχνε την κιβωτό μόνο για την οικογένειά του αλλά κήρυττε και καλούσε και τους άλλους ανθρώπους να σωθούν απ’ τον κατακλυσμό. Ένα μεγάλο κύμα αδιαφορίας κάλυπτε τους ανθρώπους της εποχής του, ωστόσο ποτέ δεν είχε υπάρξει μεγαλύτερη ανάγκη για σωτηρία από τότε. Σήμερα ο κόσμος είναι αδιάφορος για τα πράγματα του Θεού, ωστόσο ο Θεός καλεί τους ανθρώπους με μας.
Από μια άποψη ο Νώε δεν είχε τόση επιτυχία σαν κήρυκας. Μ’ όλα του τα κηρύγματα έσωσε μόνο επτά ανθρώπους. Όμως μέσα απ’ αυτούς σώθηκε όλο το ανθρώπινο γένος. Πριν την ημέρα του κατακλυσμού ο Νώε κι η οικογένειά του ανήκαν κατά πολύ στη μειοψηφία, όταν όμως έγινε ο κατακλυσμός αποτελούσαν την πλειοψηφία.
Κι ύστερα, την τελευταία ημέρα, ο Θεός κάλεσε το Νώε με την οικογένειά του να μπουν στην κιβωτό. Ο Νώε διάλεξε να μπει μέσα στην κιβωτό, όπως οι άλλοι διάλεξαν να μείνουν απ’ έξω. Απ’ όλα τα καθαρά ζώα πήρε επτά ζευγάρια κι απ’ τα ακάθαρτα μόνο δυο, αρσενικό και θηλυκό. Μετά με απλές αλλά δυνατές λέξεις η Βίβλος περιγράφει την τρομερή καταστροφή. Στη Βίβλο δεν υπάρχει περιγραφή σκηνών, όπως θα γινόταν απ’ τους ανθρώπους συγγραφείς. Δεν βλέπουμε πουθενά στην αγωνία του θανάτου κι ούτε ακούμε τις απελπισμένες κραυγές των ανθρώπων. Ωστόσο, μια εντύπωση μας μένει έντονα-η απόλυτη καταστροφή των πάντων, «κάθε σάρκας», εκτός απ’ το Νώε με την οικογένειά του (Γεν.ζ:21). Ω! μπορούμε να φανταστούμε τον τρόμο αυτών που αρπάζονταν από τεράστιους βράχους που έμεναν ακόμα πάνω απ’ την επιφάνεια του νερού, γονείς να προσπαθούν να φτάσουν τα παιδιά τους, γυναίκες να αρπάζονται απ’ τους συζύγους τους για να σωθούν. Άνθρωποι κι άγρια θηρία έψαχναν για ασφάλεια. Μερικοί μπορεί να χτυπούσαν δυνατά την κιβωτό, ελπίζοντας ότι ο Νώε θα τους άνοιγε να μπουν. Αλλά ο Θεός είχε κλείσει την πόρτα! Οι πηγές της μεγάλης αβύσσου σχίστηκαν κι οι καταρράκτες του ουρανού ανοίχτηκαν. Τα νερά υψώθηκαν δεκαπέντε πήχεις πάνω απ’ τα ψηλότερα βουνά. Για εκατό πενήντα ημέρες η γη ήταν ένας απέραντος ωκεανός (Γεν.ζ:20). Μόνο ένα σκάφος έπλεε χωρίς ανθρώπινη διακυβέρνηση και «ο Θεός ενεθυμήθη τον Νώε», Γεν.η:1. Μα βέβαια, δεν τον είχε διόλου ξεχάσει-ούτε για ένα λεπτό!
Ήταν δίκαιο απ’ το Θεό να φέρει τον κατακλυσμό για να εξαφανίσει τον αμαρτωλό άνθρωπο; Η απάντηση βρίσκεται στην ιστορία της μεταχείρισης των πλασμάτων Του απ’ τον ίδιο, πριν απ’ αυτό το γεγονός. Είχε δώσει σαφείς οδηγίες στον Αδάμ και την Εύα για τις συνέπειες της αμαρτίας, είχε καλέσει τον Ενώχ να περπατήσει μαζί Του, είχε μοιραστεί το σχέδιό Του με το Νώε και μ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους είχε περπατήσει, πολλές φορές, ώστε μέσα στη θαυμαστή παρουσία Του να ελκυστούν στη δικαιοσύνη. Αλλά τώρα λέει: «Δεν θέλει καταμείνει πάντοτε το πνεύμα μου μετά του ανθρώπου» Γεν.ς:3. Με άλλα λόγια, το Πνεύμα του Θεού μένει με τον άνθρωπο όσο υπάρχει ελπίδα να τον σώσει, μέχρι που ο ίδιος ο άνθρωπος κυριολεκτικά να αποδιώξει το Θεό φτάνοντας στην πληρότητα της αμαρτίας.
Τι τρομερή κρίση! Ο κατακλυσμός κατάστρεψε μια διεφθαρμένη γενιά, για να ακολουθήσει μια καλύτερη. Στην πραγματικότητα ο Θεός το κάνει αυτό κατά εποχές.
Αναποδογυρίζει τη γη σαν ένα πιάτο και την αδειάζει απ’ τους κατοίκους της. Την καθαρίζει απ’ τις γενιές των ανθρώπων και ξαναρχίζει με μια καινούρια γενιά, πράγμα που πραγματοποιείται με τον θάνατο της παλιάς.
