Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον, και μη λησμονής πάσας τας ευεργεσίας αυτού· (Ψαλμ.ργ:2)
Είναι γνωστό από το λόγο του Θεού, ότι το μέσο που ο Θεός έχει ορίσει για τη μετάδοση του μηνύματος του ευαγγελίου είναι το κήρυγμα. Βέβαια, θα πει κανείς, εμείς σήμερα ξέρουμε και έχουμε ποικίλους τρόπους και είδη λόγου για τη μετάδοση του μηνύματος του Χριστού. Σήμερα έχουμε διαλέξεις, μελέτες, οπτικοακουστικά μέσα, συναυλίες, κλπ. κλπ. Σωστό αυτό, αλλά όλα αυτά είναι βοηθητικά, είναι οι κράχτες, θα λέγαμε, που στρέφουν την προσοχή του κόσμου στο κήρυγμα - και αλίμονο αν δεν ακολουθούνται από το κήρυγμα!
Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής "ήλθε κηρύττων", ο Ιησούς "διήρχετο κηρύττων", οι βοσκοί της Βηθλεέμ "διεκήρυξαν τον λόγον", ο Παύλος και οι άλλοι απόστολοι "διήλθε κηρύττων την βασιλείαν του Θεού" και προτρέπει και τον Τιμόθεο "κήρυξον τον λόγον". Και δόξα τω Θεώ, γιατί είκοσι αιώνες τώρα το ευαγγέλιο του Χριστού, κηρύττεται με κάθε τρόπο στους ανθρώπους.
Ποιες είναι όμως οι αντιδράσεις σ' αυτό το κήρυγμα; Συνήθως χωρίζονται σε τρεις:
Μία αντίδραση είναι ν' ακούσουν οι άνθρωποι το μήνυμα του ευαγγελίου και να το απορρίψουν. Να το απορρίψουν έτσι απλά ή πολεμώντας το, όπως έκανε στην αρχή ο Παύλος, είτε αδιαφορώντας και αναβάλλοντας κάθε συζήτηση γι' αυτό, όπως έκαναν οι αρχαίοι Αθηναίοι στον 'Αρειο Πάγο ή ο βασιλιάς Αγρίππας, πάντως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το απορρίπτουν.
Μια άλλη αντίδραση είναι να ακούσουν οι άνθρωποι το ευαγγέλιο της σωτηρίας και να το αποδεχτούν. Κι αυτή είναι η πιο ευλογημένη κατηγορία αποδεκτών του λόγου του Θεού.
Μια τρίτη αντίδραση είναι ν' ακούσουν οι άνθρωποι το ευαγγέλιο, να το δεχτούν με ενθουσιασμό αλλά στη συνέχεια να το ξεχάσουν.
Θα 'λεγε κανείς ότι λογικά θα ήταν αδύνατο ένα τόσο ζωντανό κι αυθεντικό μήνυμα, ένα τόσο δυνατό μήνυμα, ένα τόσο καινούριο μήνυμα, να ξεχαστεί. Κι όμως στη Βίβλο υπάρχει αυτή η κατηγορία των ανθρώπων, που εύκολα ξεχνούν. Και είναι αυτοί δύο ειδών:
(α) Οι "ακροατές επιλησμονής". Είναι οι απλοί, ξεχασιάρηδες ακροατές. Λέει κάπου ο Ιάκωβος: «γίνεσθε δε εκτελεσταί του λόγου και μη μόνον ακροαταί, απατώντες εαυτούς. Διότι εάν τις ήναι ακροατής του λόγου και ουχί εκτελεστής, ούτος ομοιάζει με άνθρωπον, όστις θεωρεί το φυσικόν αυτού πρόσωπον εν κατόπτρω· διότι εθεώρησεν εαυτόν και ανεχώρησε, και ευθύς ελησμόνησεν οποίος ήτο. Όστις όμως εγκύψη εις τον τέλειον νόμον της ελευθερίας και επιμείνη εις αυτόν, ούτος γενόμενος ουχί ακροατής επιλήσμων, αλλ' εκτελεστής έργου, ούτος θέλει είσθαι μακάριος εις την εκτέλεσιν αυτού» (α:22-25).
Ο κόσμος μας σήμερα, δυστυχώς, είναι γεμάτος από ανθρώπους που γενικά τους αρέσουν τα λόγια του Θεού. Πολλοί μελετούν κάθε μέρα το λόγο του Θεού ξέρουν απ' έξω πολλά εδάφια της Γραφής και μάλιστα στις συζητήσεις τους χρησιμοποιούν κιόλας αυτά τα εδάφια πολλοί έχουν στην τσέπη τους ή στην τσάντα τους μια Καινή Διαθήκη και στο τραπέζι του σαλονιού τους την Αγία Γραφή, κατά προτίμηση σε πολυτελή έκδοση. Πολλοί δωρίζουν Καινές Διαθήκες ή Γραφές. Πολλοί πηγαίνουν την Κυριακή στην εκκλησία κρατώντας μάλιστα το λόγο του Θεού στο χέρι τους, και έχουν κάποιο πάθος για το γραπτό λόγο του Θεού. Όμως, παρ' όλα αυτά, τα πολύ ωραία και σωστά, η ζωή τους, αν δεν είναι χειρότερη από των άλλων, δεν παρουσιάζει καμιά διαφορά απ' τους άλλους.
Η Γραφή λέει πως είναι αυτοί που κοιτάχτηκαν το πρωί στον καθρέφτη του μπάνιου τους, είδαν πως τα γένια τους είχαν μεγαλώσει και έπρεπε να ξυριστούν είδαν πως ήταν άπλυτοι και έπρεπε να πλυθούν, είδαν πως τα μαλλιά τους ήταν άνω κάτω και έπρεπε να χτενιστούν. Κάτι έγινε όμως και βγήκαν από το σπίτι τους αξύριστοι, άπλυτοι κι αχτένιστοι. Ξέχασαν ποιοι ήταν και δεν έκαναν τίποτε για να συγυριστούν. Όλοι αυτοί ξεγελούν τους εαυτούς τους. Γιατί νόμισαν πως ήταν αρκετό να κοιταχτούν στον καθρέφτη, ακόμη κι αν δεν έκαναν τίποτε για ν' αλλάξουν την κακή τους κατάσταση!
Είναι θλιβερό να πλανάται κανείς με τα πράγματα του κόσμου. Είναι όμως τραγικό να πλανάται, να ξεγελάει τον εαυτό του, με τον ίδιο το λόγο του Θεού, ακριβώς επειδή δεν έχει καμιά διάθεση να προσαρμόσει τη ζωή του σ' αυτόν. Το λόγο του Θεού τον έχουμε για να τον χρησιμοποιούμε σαν καθρέφτη αλλά για τους άλλους. Να τον κουνάμε μπροστά στα μάτια των άλλων για να τους ελέγχουμε και να τους δείχνουμε τα αρνητικά τους σημεία. Ποτέ όμως για να τον στρέψουμε στο δικό μας πρόσωπο, να δούμε τις δικές μας αμαρτίες.
Θα πει κανείς όμως, "ωραία, αυτοί είναι άνθρωποι που ασχολούνται επιπόλαια με το λόγο του Θεού. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που μελετούν και εμβαθύνουν στη Γραφή. Τι γίνεται μ' αυτούς;" Γι' αυτούς μιλάει ο Παύλος: Είναι η δεύτερη κατηγορία εκείνων που ξεχνούν.
(β) Είναι οι "πάντοτε μανθάνοντες". Αυτοί που συνεχώς μαθαίνουν. Λέει συγκεκριμένα ο Παύλος: "...είναι κι εκείνοι που εισχωρούν μέσα στα σπίτια και προσηλυτίζουν γυναικάρια φορτωμένα ένα σωρό αμαρτίες, που παρασύρονται από κάθε λογής επιθυμίες που συνεχώς μαθαίνουν και ποτέ δεν μπορούν να φτάσουν στην τέλεια γνώση της αλήθειας" (Β΄ Τιμ.γ:6-7).
Ποιοι είναι αυτοί, και ποια ήταν αυτά τα κοριτσόπουλα; Πρόκειται για μια απερίγραπτη κατάσταση στις ημέρες του Παύλου και των Πατέρων της εκκλησίας: Οι κάθε είδους αιρετικοί ψευδοδιδάσκαλοι, ιδιαίτερα στην Έφεσο, προκειμένου να διαδώσουν τις αιρέσεις τους συνήπταν σχέσεις (ακόμα και σεξουαλικές) κυρίως με γυναίκες, που εύκολα γοητεύονταν από το παρουσιαστικό και την ευγλωττία τους. Με διάφορα δώρα αξίας τις προσείλκυαν, αυτές δένονταν μαζί τους σωματικά και ψυχικά, κι έτσι οι ψευδοδιδάσκαλοι έκαναν "ευκολότερα" περισσότερους οπαδούς. Γι' αυτό και ο Παύλος είναι ιδιαίτερα ειρωνικός: "γυναικάρια...που συνεχώς μαθαίνουν"!
Αλλά και ξέχωρα από το στοιχείο της ανηθικότητας, ο ίδιος ο Κύριος καυτηρίασε τους Φαρισαίους της εποχής του, που συνεχώς ερευνούσαν τις Γραφές, και μάλιστα με την πεποίθηση (τη σωστή οπωσδήποτε) ότι σ' αυτές βρίσκει κανείς την αιώνια ζωή. Δεν ήταν όμως πρόθυμοι να αφήσουν τα δικά τους και ν' ακολουθήσουν εκείνον, για τον οποίο μιλούσαν οι Γραφές! (Ιωάν.ε:39).
Σήμερα στους χριστιανικούς κύκλους δεν είναι ξένο το φαινόμενο να τριγυρίζουν άνθρωποι που τους αρέσει όχι απλώς να ακούν αλλά και συνεχώς να μαθαίνουν. Εμβαθύνουν, μελετούν, έχουν απορίες, ίσως κάνουν και μελέτες πάνω σε βιβλικά θέματα, αλλά είναι "συσσωρευμένοι αμαρτίες". Βλέπετε, η Γραφή δεν δίνει σημασία στο πόσο κανείς ενδιαφέρεται για τα πράγματα του Θεού ούτε στο πόσο εμβαθύνει κανείς στη βιβλική γνώση. Αυτές είναι λειτουργίες του φυσικού νου του ανθρώπου. Με τον ίδιο ζήλο θα μπορούσε κανείς να εμβαθύνει στη μελέτη της ιστορίας ή της γεωγραφίας. Υπάρχουν άνθρωποι που χωρίς να είναι γιατροί, έχουν πολύ καλές γνώσεις ιατρικής, γιατί ασχολούνται με τα ιατρικά και διαβάζουν. Ο Θεός όμως ενδιαφέρεται πρωτίστως για το ποια θέση παίρνει η καρδιά μας απέναντι στην αμαρτία και στο θέλημά Του, παράλληλα με την όποια ενασχόλησή μας με το λόγο Του.
Κι όταν η θέση μας απέναντι στο Χριστό είναι σχέση κλήματος και αμπέλου, τότε δεν είναι δυνατόν να ξεχάσουμε το λόγο Του. Οι άνθρωποι δεν ξεχνούν το λόγο του Θεού επειδή έχουν αδύνατη μνήμη ή επειδή βρίσκονται σε νεαρή ηλικία και είναι επιπόλαιοι, ούτε ξεχνούν λόγω απόκτησης νέων γνώσεων. Εκείνο που κάνει τους ανθρώπους να γίνονται "επιλήσμονες ακροαταί" είναι η αγάπη τους προς την αμαρτία, που δεν τους αφήνει να στραφούν με όλη τους την καρδιά στο Χριστό.
Δύο κατηγορίες, λοιπόν, αυτών που ξεχνούν.
Μένει τώρα να δούμε ποιες είναι οι εντυπώσεις που φεύγουν, που ξεχνιούνται από τους επιπόλαιους αυτούς ακροατές. Ποια είναι αυτά που μπορούν στην αρχή να μας εντυπωσιάσουν και ύστερα να τα ξεχάσουμε; Και τι είναι αυτό που μας κάνει να τα ξεχάσουμε;
Οι Προειδοποιήσεις του Θεού
"Ο Κύριος μου είπε:", λέει ο Ιεζεκιήλ, Και συ, υιέ ανθρώπου, οι υιοί του λαού σου λαλούσιν εναντίον σου παρά τα τείχη και εν ταις θύραις των οικιών, και λαλούσι προς αλλήλους, έκαστος προς τον αδελφόν αυτού, λέγοντες, Έλθετε λοιπόν και ακούσατε τις ο λόγος ο εξερχόμενος παρά Κυρίου. Και έρχονται προς σε, καθώς συνάγεται ο λαός, και κάθηται έμπροσθέν σου ο λαός μου και ακούουσι τους λόγους σου, αλλά δεν κάμνουσιν αυτούς· διότι εν τω στόματι αυτών δεικνύουσι πολλήν αγάπην, η καρδία όμως αυτών υπάγει κατόπιν της αισχροκερδείας αυτών. Και ιδού, συ είσαι προς αυτούς ως ερωτικόν άσμα ανθρώπου ηδυφώνου και παίζοντος όργανα καλώς, διότι ακούουσι τους λόγους σου αλλά δεν κάμνουσιν αυτούς. (λγ:30-32)
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα λόγια αυτά, γραμμένα τα χρόνια 590 με 570 π.Χ. λίγο πριν την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του ναού του Σολομώντα από τους Βαβυλώνιους, περιγράφουν τη σημερινή κατάσταση!
- Τι όμορφα που τα λέει ο Ιεζεκιήλ!
- Πάμε ν' ακούσουμε τον Ιεζεκιήλ!
- Βάλτε απόψε το τάδε κανάλι, έχει τον Ιεζεκιήλ!
- Τι ωραία περάσαμε απόψε με τον Ιεζεκιήλ! (Όπου "Ιεζεκιήλ" κάποιος σύγχρονος εργάτης του Θεού).
Κι αν τους ρωτούσες τι είπε ο Ιεζεκιήλ, μπορεί και να μην μπορούσαν να σου πουν ακριβώς, πολύ λιγότερο είχαν καταλάβει τις προειδοποιήσεις του Θεού μέσω του προφήτη. Αλλά ο προφήτης τούς είχε προειδοποιήσει για την επερχόμενη καταστροφή και την κρίση του Κυρίου. Είναι εκείνοι που και σήμερα όπως και τότε, αποκομίζουν πολύ καλές εντυπώσεις από τον τρόπο που προσφέρεται το ευαγγέλιο, αλλά όχι από το ίδιο το ευαγγέλιο! Όμως αυτές οι εντυπώσεις γρήγορα φεύγουν και παίρνουν μαζί τους και την προειδοποίηση του Θεού...
Πολλές φορές όλοι ελκυόμαστε από τα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος του Θεού, από το παρουσιαστικό του, τη φωνή του, τις κινήσεις του, τα παραδείγματα που χρησιμοποιεί, τις ιστορίες που λέει και ξεχνάμε το μήνυμα που μας φέρνει. Μας προειδοποιεί ενδεχομένως για την κρίση του Θεού, αν παραμείνουμε στην κακή μας πνευματική κατάσταση, μας ελέγχει για κάποια αμαρτία μας κι εμείς μόλις τελειώσει, πάμε και του σφίγγουμε το χέρι.
- Συγχαρητήρια. Τι καλά που τα είπατε! Ευχαριστούμε για το μήνυμά σας.
Οι προειδοποιήσεις του Θεού, ηχούν στ' αυτιά μας, τότε και σήμερα, σαν ένα απαλό, ερωτικό τραγουδάκι, σαν μια καντάδα, λέει η Γραφή. Ο Θεός να μας φυλάξει από του να αδιαφορήσουμε στις κάθε είδους προειδοποιήσεις και τους ελέγχους του Πνεύματος! Χιλιάδες προειδοποιητικές ταμπέλες στο δρόμο μας, κι εμείς αντί να προσέξουμε το μήνυμά τους, θαυμάζουμε πόσο όμορφα τις έχουν ζωγραφίσει. Είναι τραγικό! "Όταν έρθει όμως η κατάλληλη στιγμή -και ήδη έρχεται- τότε θα μάθουν ότι ανάμεσά τους υπήρξε ένας προφήτης" (λγ:33), λέει ο Θεός. Τότε όμως θα είναι πολύ αργά...
Αν, φίλε μου, σε προειδοποιεί ο Χριστός και νιώθεις στην καρδιά σου την προειδοποίησή Του, μην αδιαφορήσεις. Αν σε κάποιο κήρυγμα νιώσεις το Πνεύμα του Θεού να σε ελέγχει για κάποιο αδύνατο σημείο της προσωπικής πνευματικής σου ζωής, μην πεις "αχ, να ήταν εδώ η γυναίκα μου να τ' άκουγε!" Πάρε το για τον εαυτό σου και ζήτησε από το Θεό να σου διορθώσει το χαρακτήρα σύμφωνα με τον καθρέπτη του λόγου του.
Ο σπόρος του λόγου
"Οι σπόροι που έπεσαν στο πετρώδες έδαφος, είναι εκείνοι που, όταν ακούσουν το λόγο, τον δέχονται με χαρά, δεν έχουν όμως ρίζα γι' αυτό πιστεύουν για λίγο διάστημα και, όταν έρθει ο καιρός της δοκιμασίας απομακρύνονται" (Λουκ.η:13).
Στη γνωστή παραβολή του σπορέα (Λουκ.η:4-8. 11-15), ο σπόρος που πέφτει σε διαφορετικά είδη εδάφους, είναι το κήρυγμα της βασιλείας του Θεού γενικά είναι ο λόγος του Θεού, που ειδικότερα είναι και κήρυγμα της σωτηρίας του Χριστού. Πρόκειται για ένα όμορφο, συγκλονιστικό μήνυμα. Αναγγέλλει στους ανθρώπους τη χάρη, την αγάπη και το έλεος του Θεού. Πώς ο Θεός σκύβει πάνω από την απελπιστική κατάσταση του αμαρτωλού και του προσφέρει έναν καινούριο κόσμο, τη βασιλεία του Θεού. Μια ζωή ελευθερίας από την αμαρτία και το κράτος του θανάτου, μια ζωή αιώνια, που αρχίζει απ' αυτόν εδώ τον κόσμο, για να μην τελειώσει ποτέ.
Ποιος δεν θα χαιρόταν μ' ένα τέτοιο μήνυμα! Και πολλοί είναι εκείνοι κατά την ερμηνεία του ίδιου του Ιησού, που δέχονταν με χαρά και ενθουσιασμό το λόγο του Θεού. Είναι κάτι που και σήμερα το συναντάμε όπου ακούγεται ο λόγος του Θεού. Πολλοί ανταποκρίνονται. Γίνονται εκδηλώσεις, διοργανώνονται ευαγγελιστικές εκστρατείες, συνέδρια, ειδικά προγράμματα με ιδιαίτερη έμφαση στον ευαγγελισμό. Χρησιμοποιείται η μουσική, οπτικοακουστικά μέσα, πολύχρωμα έντυπα, γιγαντοοθόνες και πολυθεάματα. Και πολλοί ελκύονται από αυτή τη σπορά του λόγου. Πολλοί μάλιστα προβαίνουν και σε δημόσια ομολογία, ότι αποφασίζουν ν' ακολουθήσουν το Χριστό.
Το ερώτημα όμως είναι: για πόσο καιρό; Μετά από λίγο, λέει ο Χριστός, όταν αυτοί οι άνθρωποι συναντήσουν αντιδράσεις από το περιβάλλον τους, την αδιαφορία ή την εχθρότητα της οικογένειάς τους, την περιφρόνηση του κοινωνικού τους περιβάλλοντος, τότε ο αρχικός ενθουσιασμός φεύγει και το βλαστάρι που φύτρωσε μαραίνεται, γιατί δεν είχε ρίζα.
Ο ίδιος ο σπόρος του λόγου του Θεού και η όμορφη εντύπωσή του φεύγει αν δεν έχει ριζώσει βαθιά μέσα στην καρδιά μας. Πώς ακούμε σήμερα το λόγο του Θεού; Πώς ασχολούμαστε με τα πράγματα του Θεού; Σε μια εποχή μιντιοκρατίας, φοβάμαι πως το κήρυγμα του ευαγγελίου έχει κι αυτό ποικιλότροπα επηρεαστεί. Επειδή μας προσφέρεται με τη χαρμόσυνη πλευρά του, πολλές φορές γίνεται κι αυτό αντικείμενο διαφήμισης, και μετά απογοητευόμαστε με την πρώτη δυσκολία.
Όμως ο Χριστός πρόβαλε όλες τις πλευρές. Δεν διαφήμισε το ευαγγέλιο της σωτηρίας. Έκανε σωστή εξήγηση από την αρχή. Μίλησε για διαχωρισμό από τον κόσμο, για "μάχαιρα" αποχωρισμού από την αμαρτία. Και είπε ότι σ' αυτό τον κόσμο θα έχουμε θλίψεις, δηλαδή διωγμούς, αλλά μαζί του θα βγούμε νικητές.
Οι επεμβάσεις του Θεού στη ζωή μας
«Νοήσας δε ο Ιησούς, λέγει προς αυτούς· Τι διαλογίζεσθε ότι δεν έχετε άρτους; έτι δεν νοείτε ουδέ καταλαμβάνετε; έτι πεπωρωμένην έχετε την καρδίαν σας; οφθαλμούς έχοντες δεν βλέπετε, και ώτα έχοντες δεν ακούετε; και δεν ενθυμείσθε;» (Μάρκ.η: 17-18).
Παράξενα πράγματα συμβαίνουν, αλήθεια, στη χριστιανική ζωή! Εδώ έχουμε τους μαθητές του Κυρίου. Τόσον καιρό με το Χριστό, άκουγαν τα λόγια του, έβλεπαν πώς αντιμετώπιζε τους εχθρούς του, παρακολουθούσαν την απολογητική του, εντυπωσιάζονταν από τα θαύματά του. Κι όμως, ξεχνούσαν τόσο γρήγορα τις ευεργεσίες του Θεού... Είναι κάτι που κι ο Δαβίδ λέει και ξαναλέει στον εαυτό του: "Ευλόγησε τον Κύριο, ψυχή μου, και μην ξεχνάς καμιά απ' τις καλοσύνες του!" (Ψαλμ.ργ:2). Είναι πολύ εύκολο, φαίνεται, ο άνθρωπος να ξεχνάει τις καλοσύνες, τις ευεργεσίες του Κυρίου.
Κάτι ανάλογο έκανε κι ο παλιός εκείνος βασιλιάς του νοτίου βασιλείου του Ιούδα, ο Εζεκίας. Η ιστορία του αναφέρεται στα κεφάλαια ιη' έως και κ' του Β΄ Βασιλέων. Δύο μεγάλες ευεργεσίες είχε δει στη ζωή του αυτός ο βασιλιάς: Η μία είναι η θαυμαστή απελευθέρωση του βασιλείου του από τον βασιλιά της Ασσυρίας τον Σενναχηρίμ. Και η δεύτερη είναι τότε που ο Κύριος τον θεράπευσε από μια βαριά αρρώστια και του παρέτεινε τη ζωή κατά 15 χρόνια.
Όλα αυτά όμως φαίνεται πως τα ξέχασε ο Εζεκίας. Γιατί, όταν ο βασιλιάς της Βαβυλώνας, ο Μερωδάκ-Βαλαδάν του έστειλε κάποτε τους πρέσβεις του δήθεν για επίσκεψη αλλά στην ουσία για αναγνωριστική αποστολή, ο Εζεκίας έκατσε και τους έδειξε όλα τα σκεύη του ναού του Κυρίου και όλα όσα είχε από περιουσίες και άλλους θησαυρούς. "Δεν άφησε τίποτα στο ανάκτορό του ή σ' όλο του το βασίλειο, που να μην τους το δείξει", λέει η Γραφή. Στη συνέχεια όμως πήγε και τον βρήκε ο προφήτης Ησαΐας και του διαβίβασε το λόγο του Κυρίου: "Έρχονται μέρες που ό,τι υπάρχει στο ανάκτορό σου (...) θα μεταφερθεί στη Βαβυλώνα τίποτα δεν θα μείνει εδώ, λέει ο Κύριος".
Ματαιοδοξία; Επίδειξη πλούτου; Υπόμνηση ότι πιθανόν θα μπορούσε στο μέλλον να γίνουν κάποιες συναλλαγές; κάποια αντισταθμιστικά οφέλη; Ο Εζεκίας βασίστηκε στους θησαυρούς του κι όχι στον Κύριο, γι' αυτό και η κρίση του Κυρίου ήρθε σύντομα.
Ο Θεός σ' έχει φορτώσει με τις ευλογίες του κι έχει πολλές φορές φανεί θαυμαστός στη ζωή σου με τις επεμβάσεις του, όχι γιατί το άξιζες αλλά από έλεος, επειδή του το ζήτησες, είτε για να σε φιλοτιμήσει είτε επειδή ήθελε να τιμήσει την πίστη σου και το δικό του λόγο είτε γιατί ήθελε μ' αυτό τον τρόπο να δοξαστεί στη ζωή σου.
Κι έρχονται στιγμές που όλα αυτά τα ξεχνάμε. Είναι όμορφες εντυπώσεις της παρουσίας του Θεού στη ζωή μας, που αφήνουμε το χρόνο να τις σβήσει. Και καταφεύγουμε σε ανθρώπινες προσπάθειες για τη λύση των προβλημάτων μας. Ίσως είναι ανάγκη ν' ακούσουμε πάλι τη φωνή του Κυρίου μέσα μας: "Τόσο πωρωμένη είναι η καρδιά σας; Τίποτα δεν θυμάστε πια;..."
Θα 'λεγε κανείς ότι λογικά θα ήταν αδύνατο ένα τόσο ζωντανό κι αυθεντικό μήνυμα, ένα τόσο δυνατό μήνυμα, ένα τόσο καινούριο μήνυμα, να ξεχαστεί. Κι όμως στη Βίβλο υπάρχει αυτή η κατηγορία των ανθρώπων, που εύκολα ξεχνούν. Και είναι αυτοί δύο ειδών:
(α) Οι "ακροατές επιλησμονής". Είναι οι απλοί, ξεχασιάρηδες ακροατές. Λέει κάπου ο Ιάκωβος: «γίνεσθε δε εκτελεσταί του λόγου και μη μόνον ακροαταί, απατώντες εαυτούς. Διότι εάν τις ήναι ακροατής του λόγου και ουχί εκτελεστής, ούτος ομοιάζει με άνθρωπον, όστις θεωρεί το φυσικόν αυτού πρόσωπον εν κατόπτρω· διότι εθεώρησεν εαυτόν και ανεχώρησε, και ευθύς ελησμόνησεν οποίος ήτο. Όστις όμως εγκύψη εις τον τέλειον νόμον της ελευθερίας και επιμείνη εις αυτόν, ούτος γενόμενος ουχί ακροατής επιλήσμων, αλλ' εκτελεστής έργου, ούτος θέλει είσθαι μακάριος εις την εκτέλεσιν αυτού» (α:22-25).
Ο κόσμος μας σήμερα, δυστυχώς, είναι γεμάτος από ανθρώπους που γενικά τους αρέσουν τα λόγια του Θεού. Πολλοί μελετούν κάθε μέρα το λόγο του Θεού ξέρουν απ' έξω πολλά εδάφια της Γραφής και μάλιστα στις συζητήσεις τους χρησιμοποιούν κιόλας αυτά τα εδάφια πολλοί έχουν στην τσέπη τους ή στην τσάντα τους μια Καινή Διαθήκη και στο τραπέζι του σαλονιού τους την Αγία Γραφή, κατά προτίμηση σε πολυτελή έκδοση. Πολλοί δωρίζουν Καινές Διαθήκες ή Γραφές. Πολλοί πηγαίνουν την Κυριακή στην εκκλησία κρατώντας μάλιστα το λόγο του Θεού στο χέρι τους, και έχουν κάποιο πάθος για το γραπτό λόγο του Θεού. Όμως, παρ' όλα αυτά, τα πολύ ωραία και σωστά, η ζωή τους, αν δεν είναι χειρότερη από των άλλων, δεν παρουσιάζει καμιά διαφορά απ' τους άλλους.
Η Γραφή λέει πως είναι αυτοί που κοιτάχτηκαν το πρωί στον καθρέφτη του μπάνιου τους, είδαν πως τα γένια τους είχαν μεγαλώσει και έπρεπε να ξυριστούν είδαν πως ήταν άπλυτοι και έπρεπε να πλυθούν, είδαν πως τα μαλλιά τους ήταν άνω κάτω και έπρεπε να χτενιστούν. Κάτι έγινε όμως και βγήκαν από το σπίτι τους αξύριστοι, άπλυτοι κι αχτένιστοι. Ξέχασαν ποιοι ήταν και δεν έκαναν τίποτε για να συγυριστούν. Όλοι αυτοί ξεγελούν τους εαυτούς τους. Γιατί νόμισαν πως ήταν αρκετό να κοιταχτούν στον καθρέφτη, ακόμη κι αν δεν έκαναν τίποτε για ν' αλλάξουν την κακή τους κατάσταση!
Είναι θλιβερό να πλανάται κανείς με τα πράγματα του κόσμου. Είναι όμως τραγικό να πλανάται, να ξεγελάει τον εαυτό του, με τον ίδιο το λόγο του Θεού, ακριβώς επειδή δεν έχει καμιά διάθεση να προσαρμόσει τη ζωή του σ' αυτόν. Το λόγο του Θεού τον έχουμε για να τον χρησιμοποιούμε σαν καθρέφτη αλλά για τους άλλους. Να τον κουνάμε μπροστά στα μάτια των άλλων για να τους ελέγχουμε και να τους δείχνουμε τα αρνητικά τους σημεία. Ποτέ όμως για να τον στρέψουμε στο δικό μας πρόσωπο, να δούμε τις δικές μας αμαρτίες.
Θα πει κανείς όμως, "ωραία, αυτοί είναι άνθρωποι που ασχολούνται επιπόλαια με το λόγο του Θεού. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που μελετούν και εμβαθύνουν στη Γραφή. Τι γίνεται μ' αυτούς;" Γι' αυτούς μιλάει ο Παύλος: Είναι η δεύτερη κατηγορία εκείνων που ξεχνούν.
(β) Είναι οι "πάντοτε μανθάνοντες". Αυτοί που συνεχώς μαθαίνουν. Λέει συγκεκριμένα ο Παύλος: "...είναι κι εκείνοι που εισχωρούν μέσα στα σπίτια και προσηλυτίζουν γυναικάρια φορτωμένα ένα σωρό αμαρτίες, που παρασύρονται από κάθε λογής επιθυμίες που συνεχώς μαθαίνουν και ποτέ δεν μπορούν να φτάσουν στην τέλεια γνώση της αλήθειας" (Β΄ Τιμ.γ:6-7).
Ποιοι είναι αυτοί, και ποια ήταν αυτά τα κοριτσόπουλα; Πρόκειται για μια απερίγραπτη κατάσταση στις ημέρες του Παύλου και των Πατέρων της εκκλησίας: Οι κάθε είδους αιρετικοί ψευδοδιδάσκαλοι, ιδιαίτερα στην Έφεσο, προκειμένου να διαδώσουν τις αιρέσεις τους συνήπταν σχέσεις (ακόμα και σεξουαλικές) κυρίως με γυναίκες, που εύκολα γοητεύονταν από το παρουσιαστικό και την ευγλωττία τους. Με διάφορα δώρα αξίας τις προσείλκυαν, αυτές δένονταν μαζί τους σωματικά και ψυχικά, κι έτσι οι ψευδοδιδάσκαλοι έκαναν "ευκολότερα" περισσότερους οπαδούς. Γι' αυτό και ο Παύλος είναι ιδιαίτερα ειρωνικός: "γυναικάρια...που συνεχώς μαθαίνουν"!
Αλλά και ξέχωρα από το στοιχείο της ανηθικότητας, ο ίδιος ο Κύριος καυτηρίασε τους Φαρισαίους της εποχής του, που συνεχώς ερευνούσαν τις Γραφές, και μάλιστα με την πεποίθηση (τη σωστή οπωσδήποτε) ότι σ' αυτές βρίσκει κανείς την αιώνια ζωή. Δεν ήταν όμως πρόθυμοι να αφήσουν τα δικά τους και ν' ακολουθήσουν εκείνον, για τον οποίο μιλούσαν οι Γραφές! (Ιωάν.ε:39).
Σήμερα στους χριστιανικούς κύκλους δεν είναι ξένο το φαινόμενο να τριγυρίζουν άνθρωποι που τους αρέσει όχι απλώς να ακούν αλλά και συνεχώς να μαθαίνουν. Εμβαθύνουν, μελετούν, έχουν απορίες, ίσως κάνουν και μελέτες πάνω σε βιβλικά θέματα, αλλά είναι "συσσωρευμένοι αμαρτίες". Βλέπετε, η Γραφή δεν δίνει σημασία στο πόσο κανείς ενδιαφέρεται για τα πράγματα του Θεού ούτε στο πόσο εμβαθύνει κανείς στη βιβλική γνώση. Αυτές είναι λειτουργίες του φυσικού νου του ανθρώπου. Με τον ίδιο ζήλο θα μπορούσε κανείς να εμβαθύνει στη μελέτη της ιστορίας ή της γεωγραφίας. Υπάρχουν άνθρωποι που χωρίς να είναι γιατροί, έχουν πολύ καλές γνώσεις ιατρικής, γιατί ασχολούνται με τα ιατρικά και διαβάζουν. Ο Θεός όμως ενδιαφέρεται πρωτίστως για το ποια θέση παίρνει η καρδιά μας απέναντι στην αμαρτία και στο θέλημά Του, παράλληλα με την όποια ενασχόλησή μας με το λόγο Του.
Κι όταν η θέση μας απέναντι στο Χριστό είναι σχέση κλήματος και αμπέλου, τότε δεν είναι δυνατόν να ξεχάσουμε το λόγο Του. Οι άνθρωποι δεν ξεχνούν το λόγο του Θεού επειδή έχουν αδύνατη μνήμη ή επειδή βρίσκονται σε νεαρή ηλικία και είναι επιπόλαιοι, ούτε ξεχνούν λόγω απόκτησης νέων γνώσεων. Εκείνο που κάνει τους ανθρώπους να γίνονται "επιλήσμονες ακροαταί" είναι η αγάπη τους προς την αμαρτία, που δεν τους αφήνει να στραφούν με όλη τους την καρδιά στο Χριστό.
Δύο κατηγορίες, λοιπόν, αυτών που ξεχνούν.
Μένει τώρα να δούμε ποιες είναι οι εντυπώσεις που φεύγουν, που ξεχνιούνται από τους επιπόλαιους αυτούς ακροατές. Ποια είναι αυτά που μπορούν στην αρχή να μας εντυπωσιάσουν και ύστερα να τα ξεχάσουμε; Και τι είναι αυτό που μας κάνει να τα ξεχάσουμε;
Οι Προειδοποιήσεις του Θεού
"Ο Κύριος μου είπε:", λέει ο Ιεζεκιήλ, Και συ, υιέ ανθρώπου, οι υιοί του λαού σου λαλούσιν εναντίον σου παρά τα τείχη και εν ταις θύραις των οικιών, και λαλούσι προς αλλήλους, έκαστος προς τον αδελφόν αυτού, λέγοντες, Έλθετε λοιπόν και ακούσατε τις ο λόγος ο εξερχόμενος παρά Κυρίου. Και έρχονται προς σε, καθώς συνάγεται ο λαός, και κάθηται έμπροσθέν σου ο λαός μου και ακούουσι τους λόγους σου, αλλά δεν κάμνουσιν αυτούς· διότι εν τω στόματι αυτών δεικνύουσι πολλήν αγάπην, η καρδία όμως αυτών υπάγει κατόπιν της αισχροκερδείας αυτών. Και ιδού, συ είσαι προς αυτούς ως ερωτικόν άσμα ανθρώπου ηδυφώνου και παίζοντος όργανα καλώς, διότι ακούουσι τους λόγους σου αλλά δεν κάμνουσιν αυτούς. (λγ:30-32)
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα λόγια αυτά, γραμμένα τα χρόνια 590 με 570 π.Χ. λίγο πριν την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του ναού του Σολομώντα από τους Βαβυλώνιους, περιγράφουν τη σημερινή κατάσταση!
- Τι όμορφα που τα λέει ο Ιεζεκιήλ!
- Πάμε ν' ακούσουμε τον Ιεζεκιήλ!
- Βάλτε απόψε το τάδε κανάλι, έχει τον Ιεζεκιήλ!
- Τι ωραία περάσαμε απόψε με τον Ιεζεκιήλ! (Όπου "Ιεζεκιήλ" κάποιος σύγχρονος εργάτης του Θεού).
Κι αν τους ρωτούσες τι είπε ο Ιεζεκιήλ, μπορεί και να μην μπορούσαν να σου πουν ακριβώς, πολύ λιγότερο είχαν καταλάβει τις προειδοποιήσεις του Θεού μέσω του προφήτη. Αλλά ο προφήτης τούς είχε προειδοποιήσει για την επερχόμενη καταστροφή και την κρίση του Κυρίου. Είναι εκείνοι που και σήμερα όπως και τότε, αποκομίζουν πολύ καλές εντυπώσεις από τον τρόπο που προσφέρεται το ευαγγέλιο, αλλά όχι από το ίδιο το ευαγγέλιο! Όμως αυτές οι εντυπώσεις γρήγορα φεύγουν και παίρνουν μαζί τους και την προειδοποίηση του Θεού...
Πολλές φορές όλοι ελκυόμαστε από τα εκφραστικά μέσα που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος του Θεού, από το παρουσιαστικό του, τη φωνή του, τις κινήσεις του, τα παραδείγματα που χρησιμοποιεί, τις ιστορίες που λέει και ξεχνάμε το μήνυμα που μας φέρνει. Μας προειδοποιεί ενδεχομένως για την κρίση του Θεού, αν παραμείνουμε στην κακή μας πνευματική κατάσταση, μας ελέγχει για κάποια αμαρτία μας κι εμείς μόλις τελειώσει, πάμε και του σφίγγουμε το χέρι.
- Συγχαρητήρια. Τι καλά που τα είπατε! Ευχαριστούμε για το μήνυμά σας.
Οι προειδοποιήσεις του Θεού, ηχούν στ' αυτιά μας, τότε και σήμερα, σαν ένα απαλό, ερωτικό τραγουδάκι, σαν μια καντάδα, λέει η Γραφή. Ο Θεός να μας φυλάξει από του να αδιαφορήσουμε στις κάθε είδους προειδοποιήσεις και τους ελέγχους του Πνεύματος! Χιλιάδες προειδοποιητικές ταμπέλες στο δρόμο μας, κι εμείς αντί να προσέξουμε το μήνυμά τους, θαυμάζουμε πόσο όμορφα τις έχουν ζωγραφίσει. Είναι τραγικό! "Όταν έρθει όμως η κατάλληλη στιγμή -και ήδη έρχεται- τότε θα μάθουν ότι ανάμεσά τους υπήρξε ένας προφήτης" (λγ:33), λέει ο Θεός. Τότε όμως θα είναι πολύ αργά...
Αν, φίλε μου, σε προειδοποιεί ο Χριστός και νιώθεις στην καρδιά σου την προειδοποίησή Του, μην αδιαφορήσεις. Αν σε κάποιο κήρυγμα νιώσεις το Πνεύμα του Θεού να σε ελέγχει για κάποιο αδύνατο σημείο της προσωπικής πνευματικής σου ζωής, μην πεις "αχ, να ήταν εδώ η γυναίκα μου να τ' άκουγε!" Πάρε το για τον εαυτό σου και ζήτησε από το Θεό να σου διορθώσει το χαρακτήρα σύμφωνα με τον καθρέπτη του λόγου του.
Ο σπόρος του λόγου
"Οι σπόροι που έπεσαν στο πετρώδες έδαφος, είναι εκείνοι που, όταν ακούσουν το λόγο, τον δέχονται με χαρά, δεν έχουν όμως ρίζα γι' αυτό πιστεύουν για λίγο διάστημα και, όταν έρθει ο καιρός της δοκιμασίας απομακρύνονται" (Λουκ.η:13).
Στη γνωστή παραβολή του σπορέα (Λουκ.η:4-8. 11-15), ο σπόρος που πέφτει σε διαφορετικά είδη εδάφους, είναι το κήρυγμα της βασιλείας του Θεού γενικά είναι ο λόγος του Θεού, που ειδικότερα είναι και κήρυγμα της σωτηρίας του Χριστού. Πρόκειται για ένα όμορφο, συγκλονιστικό μήνυμα. Αναγγέλλει στους ανθρώπους τη χάρη, την αγάπη και το έλεος του Θεού. Πώς ο Θεός σκύβει πάνω από την απελπιστική κατάσταση του αμαρτωλού και του προσφέρει έναν καινούριο κόσμο, τη βασιλεία του Θεού. Μια ζωή ελευθερίας από την αμαρτία και το κράτος του θανάτου, μια ζωή αιώνια, που αρχίζει απ' αυτόν εδώ τον κόσμο, για να μην τελειώσει ποτέ.
Ποιος δεν θα χαιρόταν μ' ένα τέτοιο μήνυμα! Και πολλοί είναι εκείνοι κατά την ερμηνεία του ίδιου του Ιησού, που δέχονταν με χαρά και ενθουσιασμό το λόγο του Θεού. Είναι κάτι που και σήμερα το συναντάμε όπου ακούγεται ο λόγος του Θεού. Πολλοί ανταποκρίνονται. Γίνονται εκδηλώσεις, διοργανώνονται ευαγγελιστικές εκστρατείες, συνέδρια, ειδικά προγράμματα με ιδιαίτερη έμφαση στον ευαγγελισμό. Χρησιμοποιείται η μουσική, οπτικοακουστικά μέσα, πολύχρωμα έντυπα, γιγαντοοθόνες και πολυθεάματα. Και πολλοί ελκύονται από αυτή τη σπορά του λόγου. Πολλοί μάλιστα προβαίνουν και σε δημόσια ομολογία, ότι αποφασίζουν ν' ακολουθήσουν το Χριστό.
Το ερώτημα όμως είναι: για πόσο καιρό; Μετά από λίγο, λέει ο Χριστός, όταν αυτοί οι άνθρωποι συναντήσουν αντιδράσεις από το περιβάλλον τους, την αδιαφορία ή την εχθρότητα της οικογένειάς τους, την περιφρόνηση του κοινωνικού τους περιβάλλοντος, τότε ο αρχικός ενθουσιασμός φεύγει και το βλαστάρι που φύτρωσε μαραίνεται, γιατί δεν είχε ρίζα.
Ο ίδιος ο σπόρος του λόγου του Θεού και η όμορφη εντύπωσή του φεύγει αν δεν έχει ριζώσει βαθιά μέσα στην καρδιά μας. Πώς ακούμε σήμερα το λόγο του Θεού; Πώς ασχολούμαστε με τα πράγματα του Θεού; Σε μια εποχή μιντιοκρατίας, φοβάμαι πως το κήρυγμα του ευαγγελίου έχει κι αυτό ποικιλότροπα επηρεαστεί. Επειδή μας προσφέρεται με τη χαρμόσυνη πλευρά του, πολλές φορές γίνεται κι αυτό αντικείμενο διαφήμισης, και μετά απογοητευόμαστε με την πρώτη δυσκολία.
Όμως ο Χριστός πρόβαλε όλες τις πλευρές. Δεν διαφήμισε το ευαγγέλιο της σωτηρίας. Έκανε σωστή εξήγηση από την αρχή. Μίλησε για διαχωρισμό από τον κόσμο, για "μάχαιρα" αποχωρισμού από την αμαρτία. Και είπε ότι σ' αυτό τον κόσμο θα έχουμε θλίψεις, δηλαδή διωγμούς, αλλά μαζί του θα βγούμε νικητές.
Οι επεμβάσεις του Θεού στη ζωή μας
«Νοήσας δε ο Ιησούς, λέγει προς αυτούς· Τι διαλογίζεσθε ότι δεν έχετε άρτους; έτι δεν νοείτε ουδέ καταλαμβάνετε; έτι πεπωρωμένην έχετε την καρδίαν σας; οφθαλμούς έχοντες δεν βλέπετε, και ώτα έχοντες δεν ακούετε; και δεν ενθυμείσθε;» (Μάρκ.η: 17-18).
Παράξενα πράγματα συμβαίνουν, αλήθεια, στη χριστιανική ζωή! Εδώ έχουμε τους μαθητές του Κυρίου. Τόσον καιρό με το Χριστό, άκουγαν τα λόγια του, έβλεπαν πώς αντιμετώπιζε τους εχθρούς του, παρακολουθούσαν την απολογητική του, εντυπωσιάζονταν από τα θαύματά του. Κι όμως, ξεχνούσαν τόσο γρήγορα τις ευεργεσίες του Θεού... Είναι κάτι που κι ο Δαβίδ λέει και ξαναλέει στον εαυτό του: "Ευλόγησε τον Κύριο, ψυχή μου, και μην ξεχνάς καμιά απ' τις καλοσύνες του!" (Ψαλμ.ργ:2). Είναι πολύ εύκολο, φαίνεται, ο άνθρωπος να ξεχνάει τις καλοσύνες, τις ευεργεσίες του Κυρίου.
Κάτι ανάλογο έκανε κι ο παλιός εκείνος βασιλιάς του νοτίου βασιλείου του Ιούδα, ο Εζεκίας. Η ιστορία του αναφέρεται στα κεφάλαια ιη' έως και κ' του Β΄ Βασιλέων. Δύο μεγάλες ευεργεσίες είχε δει στη ζωή του αυτός ο βασιλιάς: Η μία είναι η θαυμαστή απελευθέρωση του βασιλείου του από τον βασιλιά της Ασσυρίας τον Σενναχηρίμ. Και η δεύτερη είναι τότε που ο Κύριος τον θεράπευσε από μια βαριά αρρώστια και του παρέτεινε τη ζωή κατά 15 χρόνια.
Όλα αυτά όμως φαίνεται πως τα ξέχασε ο Εζεκίας. Γιατί, όταν ο βασιλιάς της Βαβυλώνας, ο Μερωδάκ-Βαλαδάν του έστειλε κάποτε τους πρέσβεις του δήθεν για επίσκεψη αλλά στην ουσία για αναγνωριστική αποστολή, ο Εζεκίας έκατσε και τους έδειξε όλα τα σκεύη του ναού του Κυρίου και όλα όσα είχε από περιουσίες και άλλους θησαυρούς. "Δεν άφησε τίποτα στο ανάκτορό του ή σ' όλο του το βασίλειο, που να μην τους το δείξει", λέει η Γραφή. Στη συνέχεια όμως πήγε και τον βρήκε ο προφήτης Ησαΐας και του διαβίβασε το λόγο του Κυρίου: "Έρχονται μέρες που ό,τι υπάρχει στο ανάκτορό σου (...) θα μεταφερθεί στη Βαβυλώνα τίποτα δεν θα μείνει εδώ, λέει ο Κύριος".
Ματαιοδοξία; Επίδειξη πλούτου; Υπόμνηση ότι πιθανόν θα μπορούσε στο μέλλον να γίνουν κάποιες συναλλαγές; κάποια αντισταθμιστικά οφέλη; Ο Εζεκίας βασίστηκε στους θησαυρούς του κι όχι στον Κύριο, γι' αυτό και η κρίση του Κυρίου ήρθε σύντομα.
Ο Θεός σ' έχει φορτώσει με τις ευλογίες του κι έχει πολλές φορές φανεί θαυμαστός στη ζωή σου με τις επεμβάσεις του, όχι γιατί το άξιζες αλλά από έλεος, επειδή του το ζήτησες, είτε για να σε φιλοτιμήσει είτε επειδή ήθελε να τιμήσει την πίστη σου και το δικό του λόγο είτε γιατί ήθελε μ' αυτό τον τρόπο να δοξαστεί στη ζωή σου.
Κι έρχονται στιγμές που όλα αυτά τα ξεχνάμε. Είναι όμορφες εντυπώσεις της παρουσίας του Θεού στη ζωή μας, που αφήνουμε το χρόνο να τις σβήσει. Και καταφεύγουμε σε ανθρώπινες προσπάθειες για τη λύση των προβλημάτων μας. Ίσως είναι ανάγκη ν' ακούσουμε πάλι τη φωνή του Κυρίου μέσα μας: "Τόσο πωρωμένη είναι η καρδιά σας; Τίποτα δεν θυμάστε πια;..."
