Α' Βασιλέων ιζ : 18 - 26
Η εκπαίδευση μας κάνει κατάλληλους για ορισμένες δουλειές και η έλλειψή της ακατάλληλους. Στο έργο του Θεού αυτό αποκτά μεγάλη σημασία. Ο Θεός πρέπει να μας περάσει από πολλά σχολεία, και καμιά φορά ξανά και ξανά, για να γίνουμε άνθρωποι χρήσιμοι στα δικά Του χέρια, για να υπηρετούμε τους δικούς Του σκοπούς, κι όχι τους δικούς μας, νομίζοντας πως υπηρετούμε τους δικούς Του.
Αυτό που συνέβη στον Ηλία, θα συμβεί και σ' εμάς, με άλλες μορφές βέβαια, και δεν θα σταματήσει παρά μόνο όταν ο Θεός δει πως είμαστε έτοιμοι. Και πολλές φορές, όταν περάσουμε το πρώτο σχολείο, μας πάει στο επόμενο το οποίο είναι πιο εντατικό. Όμως, όλα αυτά είναι κομμένα και ραμμένα για τις δικές μας ανάγκες, για το δικό μας χαρακτήρα και βέβαια για το έργο που ο Θεός μας θέλει. Ας δούμε λοιπόν, τι συνέβη στον Ηλία μετά τον χείμαρρο.
Ο χείμαρρος Χερίθ έχει ξεραθεί, αλλά το ενδιαφέρον και η ευγένεια του Θεού για τους δικούς Του, ποτέ δεν μειώνεται, ποτέ δεν αποτυγχάνει, αλλά παραμένει πάντοτε η ίδια, και συνεχίζει να μεγαλώνει γι' αυτούς που τον γνωρίζουν (Ψαλμ.λς:10).
Όταν ο χείμαρρος ξεράθηκε, ο Ιορδάνης δεν ξεράθηκε. Γιατί δεν τον έστειλε εκεί ο Θεός; Σίγουρα επειδή ήθελε να του δείξει ότι έχει διάφορους τρόπους να προμηθεύσει τους δικούς Του και δεν δεσμεύεται από οτιδήποτε.
Τον στέλνει στα Σαρεπτά, μια πόλη της Σιδώνας, έξω από τα σύνορα του Ισραήλ, εδ.9.
Ο Ιησούς αναφέρθηκε σ' αυτό, σαν μια πρώτη ένδειξη της χάρης του Θεού για τους φτωχούς Εθνικούς, στο πλήρωμα των καιρών (Λουκ.δ:25-26).
Πολλές χήρες ήταν στον Ισραήλ στις μέρες του Ηλία, και πολλές απ' αυτές θα θέλανε να φιλοξενήσουν τον Ηλία στο σπίτι τους, όμως ο Θεός θέλησε να ευλογήσει με την παρουσία του μια πόλη της Σιδώνας, μια εθνική πόλη, και γίνεται έτσι ο πρώτος προφήτης των εθνικών.
Οι Ισραηλίτες είχαν διαφθαρεί με τις ειδωλολατρείες των εθνικών και είχαν γίνει χειρότεροι απ' αυτούς. Δίκαια λοιπόν η πτώσις αυτών ήναι πλούτος του κόσμου και ελάττωσις αυτών πλούτος των εθνών (Ρωμ.ια:12).
Ο Ηλίας ήταν μισούμενος και αποδιωγμένος από τους συμπατριώτες του και στρέφεται στους Εθνικούς, όπως και οι απόστολοι πολύ αργότερα διατάχθηκαν να κάνουν (Πράξ.ιη:6).
Αλλά γιατί σε μια πόλη της Σιδώνας; Ίσως επειδή η λατρεία του Βάαλ, η μεγαλύτερη αμαρτία του Ισραήλ αυτό τον καιρό, ήρθε πρόσφατα από εκεί με την Ιεζάβελ, η οποία ήταν Σιδώνια (κεφ.ις:31) επομένως θα πάει εκεί, όπου μπορεί να καταστρέψει αυτή την ειδωλολατρία.
Η Ιεζάβελ ήταν η μεγαλύτερη εχθρός του Ηλία. Για να της δείξει λοιπόν την ανικανότητα της κακίας της, ο Θεός θα βρει μια κρυψώνα μέσα στην ίδια της τη χώρα. Ο Ιησούς δεν πήγε ποτέ στους Εθνικούς, εκτός από μια φορά εις τα μέρη Τύρου και Σιδώνος (Ματθ.ιε:21).
Το γεγονός ότι ξεράθηκε ο χείμαρρος σε κάποιο σημείο, ήταν μόνο η αρχή. Ο Θεός σχεδίαζε να πάρει τον Ηλία από την καθημερινή απλή ρουτίνα, αφού έμαθε την αξία της απομόνωσης και της ησυχίας στην παρουσία του Θεού.
Τη δύναμη της προσευχής τη μαθαίνουμε όταν ξοδέψουμε χρόνο στην προσευχή. Όχι στα βιαστικά και στα όρθια. Και για να τη μάθουμε ο Θεός θα μας οδηγήσει σε καταστάσεις που δεν θα μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο, παρά να προσευχηθούμε.
Οποιοσδήποτε επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί με τόσο θαυμαστό τρόπο όπως ο Ηλίας, έπρεπε να συνεχίσει την εκπαίδευσή του. Τον πήρε, λοιπόν, και τον έστειλε στα Σαρεπτά της Σιδώνας.
Ας δούμε αυτή την καινούργια περίοδο στη ζωή του Ηλία ώστε να μάθουμε κι εμείς για τη δική μας ζωή, μερικές αρχές για το πως εργάζεται ο Θεός μέσα στα παιδιά του. Και ήλθεν ο λόγος του Κυρίου προς αυτόν, λέγων, Σηκωθείς ύπαγε εις Σαρεπτά της Σιδώνος και κάθισον εκεί· ιδού, προσέταξα εκεί γυναίκα χήραν να σε τρέφη. (Α΄ Βας.ιζ:8-9).
Το όνομα «Σαρεπτά» προέρχεται από ένα ρήμα που σημαίνει «λιώνω». Τον παίρνει ο Θεός από ένα μέρος που σημαίνει «κόψιμο» (Χερίθ), και αφού τον ανανέωσε σε συγκεκριμένα πράγματα που έπρεπε να μάθει, τον πηγαίνει σε ένα άλλο μέρος για να λιώσει ό,τι έχει απομείνει από τις παλιές νοοτροπίες, τον παλιό τρόπο σκέψης. Ο Θεός μέσα στην αγάπη Του και την πανσοφία Του άναψε το καμίνι αυτό για τους δικούς Του άγιους σκοπούς.
Ο Θεός ξέρει τι πρόκειται σε λίγο καιρό να περάσει ο Ηλίας. Ξέρει την αντίσταση που θα βρει, ξέρει τις πνευματικές μάχες που θα αντιμετωπίσει για αυτό και τον προετοιμάζει. Αν ο Ηλίας ήταν ένας άνθρωπος που προσευχόταν μόνο στο πόδι και στα γρήγορα και ποτέ του δεν είχε αντιμετωπίσει καμιά δυσκολία σοβαρή, πως θα στεκόταν μπροστά στους προφήτες του Βάαλ;
Για αυτό ο λόγος του Θεού μας λέει, Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης, ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι' αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης (Εβρ.ιβ:11).
Ακόμη όμως, κι όταν περνάμε μέσα από τέτοιες φωτιές ο Θεός δεν μας έχει ξεχάσει. Ούτε σημαίνει απαραίτητα πως μας τιμωρεί για κάτι. Η παιδεία πολύ συχνά είναι προληπτική. Ό,τι και να συμβαίνει, λοιπόν, ας θυμόμαστε πως ο Θεός μας βλέπει, γνωρίζει που βρισκόμαστε. Όταν νοιώθουμε πως όλα έχουν πάει στραβά, όταν νοιώθουμε μόνοι μας, ας πάμε να ξαναδιαβάσουμε εδάφια σαν αυτό στον Ησαΐα: μη φοβού· διότι εγώ είμαι μετά σού· μη τρόμαζε· διότι εγώ είμαι ο Θεός σου· σε ενίσχυσα· μάλιστα σε εβοήθησα· μάλιστα σε υπερησπίσθην διά της δεξιάς της δικαιοσύνης μου (Ης.μα:10).
Ο Θεός γνωρίζει ακριβώς που είμαστε. Όχι μόνο γεωγραφικά, αλλά και συναισθηματικά, ψυχικά, πνευματικά. Εκτός από αυτό, ο Θεός γνωρίζει που πρέπει να πάμε. Γνωρίζει το επόμενο βήμα. Εκεί στον ξεραμένο χείμαρρο βλέπει τον Ηλία, και του δίνει την οδηγία για το επόμενο βήμα: Σηκωθείς ύπαγε εις Σαρεπτά της Σιδώνος και κάθισον εκεί·... Το «σήκω» είναι το εύκολο. Όπως και το «πήγαινε». Υποπτεύομαι όμως πως το «κάθισε εκεί» δεν είναι τόσο εύκολο.
Όλοι μας θεωρούμε λογικό και είμαστε διατεθειμένοι να περάσουμε από μια περίοδο μεταβατική. Δεν μας πειράζει να ξεβολευτούμε για μία-δύο ώρες. Ίσως για μία-δύο μέρες. Ή για μία-δύο εβδομάδες. Δεν είναι όμως καθόλου ευχάριστο να μείνουμε στον τόπο της δοκιμασίας, να κάτσουμε εκεί.
Αυτού του είδους οι οδηγίες είναι λίγο ταπεινωτικές, αλλά αναγκαίες. Ο Θεός δεν του είπε, «πήγαινε γιατί εκεί θα βοηθήσεις μια χήρα», αλλά η χήρα θα βοηθήσει εσένα. Κι αυτή η λεπτομέρεια είναι μια καλή υπενθύμιση πως η ταπείνωση παίρνει διάφορες μορφές. Μια μορφή ταπείνωσης είναι να δέχεσαι να σε βοηθούν. Να παραδέχεσαι πως κι εσύ έχεις ανάγκες και κάποιος ή κάποια που ούτε θα φανταζόσουνα θα την καλύψει. Μας είναι εύκολο να δίνουμε βοήθεια. Είναι λίγο πιο δύσκολο να δεχόμαστε.
Κι ακόμη είναι δύσκολο όταν η παιδεία του Θεού παρατείνεται και δεν μας οδηγεί ο Θεός στο προσκήνιο, αλλά μας κρατάει στο παρασκήνιο. Ο Θεός κρατάει τον προφήτη του ακόμη πίσω! Τον έστειλε στο χείμαρρο με τον κόρακα, και τώρα σε μια χήρα. Αυτή η περίοδος όμως, είναι που χτίζει χαρακτήρες.
Ο χαρακτήρας παίρνει καιρό για να φτιαχτεί και συνεχώς βελτιώνεται. Το παιδί του Θεού που ο Θεός θα χρησιμοποιήσει θα ξεκινήσει από λίγα και μετά ο Θεός θα τον βάλει σε πολλά. Θα ξεκινήσει σαν το πρωτομάρτυρα Στέφανο να στρώνει τραπέζια και μετά θα τον κάνει ευαγγελιστή. Θα ξεκινήσει σαν τον Ηλία, δίπλα σ' ένα ρυάκι, και μετά με μια άγνωστη γυναίκα και μετά θα βγει μπροστά.
Ας δούμε τώρα τι έγινε στη συνέχεια: Και αφού σηκώθηκε, πήγε στα Σαρεπτά. Και σηκωθείς υπήγεν εις Σαρεπτά. Και ως ήλθεν εις την πύλην της πόλεως, ιδού, εκεί γυνή χήρα συνάγουσα ξυλάρια· και εφώνησε προς αυτήν και είπε, Φέρε μοι, παρακαλώ, ολίγον ύδωρ εν αγγείω, διά να πίω. Και ενώ υπήγε να φέρη αυτό, εφώνησε προς αυτήν και είπε, Φέρε μοι παρακαλώ, κομμάτιον άρτου εν τη χειρί σου. Η δε είπε, Ζη Κύριος ο Θεός σου, δεν έχω ψωμίον, αλλά μόνον μίαν χεριάν αλεύρου εις το πιθάριον και ολίγον έλαιον εις το ρωγίον· και ιδού, συνάγω δύο ξυλάρια, διά να υπάγω και να κάμω αυτό δι' εμαυτήν και διά τον υιόν μου, και να φάγωμεν αυτό και να αποθάνωμεν. (Α' Βας.ιζ:10-12).
Το πρόσωπο που διορίζεται για να τον φιλοξενήσει, δεν είναι ένας από τους πλούσιους εμπόρους ή τα πρωτοκλασάτα ονόματα, αλλά μια φτωχή χήρα γυναίκα, άπορη και έρημη.
Αυτή τη γυναίκα καλεί ο Θεός, που σημαίνει ότι της έδωσε και την ικανότητα και τη θέληση να το κάνει. Είναι ο τρόπος του Θεού, και είναι η δόξα του, να χρησιμοποιεί και να τιμά τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα.
Τη συνάντησε στην πύλη της πόλης (εδ.10).
Ήταν πολύ φτωχή. Δεν είχε τίποτα για να ζήσει εκτός από μια χούφτα αλεύρι και λίγο λάδι, και τώρα, από τη απόλυτη έλλειψη, της ζητείται να δώσει.
Όταν έτρωγε αυτό το ελάχιστο που είχε, έπρεπε να πεθάνει αυτή και ο γιος της (εδ.12).
Δεν είχε τίποτε άλλο για να ψήσει αυτό το κομμάτι ψωμί εκτός από τα ξυλαράκια που μάζευε μόνη της (εδ.10).
Η κατάστασή της ήταν μάλλον να ζητά ελεημοσύνη παρά να φιλοξενεί.
Σ' αυτή τη γυναίκα στάλθηκε ο Ηλίας, πράγμα που σημαίνει ότι έπρεπε να συνεχίσει να ζει στηριζόμενος στην πρόνοια του Θεού περισσότερο παρά τότε που τον ταΐζανε τα κοράκια.
Ήταν πολύ ταπεινή και εργατική. Τη βρήκε να μαζεύει ξυλαράκια, για να ψήσει το ψωμί της, (εδ.10, 12). Ήξερε την κατάστασή της, αλλά δεν παραπονέθηκε για τη στέρηση που περνούσε, ούτε εναντιώθηκε στη θεία πρόνοια για τη συνεχόμενη κακουχία, αλλά προσαρμόστηκε όσο μπορούσε καλλίτερα.
Όσοι έχουν παρόμοια ιδιοσυγκρασία την ώρα της δυσκολίας, είναι καλλίτερα προετοιμασμένοι για τιμή και ανακούφιση από το Θεό.
Ήταν πολύ συμπονετική και γενναιόδωρη. Όταν αυτός ο ξένος της ζήτησε να του φέρει ένα ποτήρι νερό για να πιει, πήγε με προθυμία, χωρίς δεύτερη κουβέντα (εδ.10,11).
Δεν αντιτάχθηκε στην ανάγκη του, ούτε του ζήτησε χρήματα για να του αντλήσει νερό, κάτι που θα ήταν δίκαιο να κάνει. Ούτε υπαινίχτηκε ότι ήταν ξένος, ένας ισραηλινός, με τον οποίο ίσως οι Σιδώνιοι δεν ενδιαφερόταν να έχουν συναλλαγές, όπως και οι Σαμαρείτες (Ιωάν.δ:9).
Δεν προσπάθησε να δικαιολογηθεί χρησιμοποιώντας την αδυναμία της λόγω της πείνας, ή ότι είχε πιο επείγουσες υποθέσεις, δεν του είπε ότι έχει κάτι άλλο να κάνει από το να πάει στα θελήματά του, αλλά άφησε το μάζεμα των κλαδιών και πήγε να του φέρει νερό. Πιθανόν να το έκανε με μεγαλύτερη προθυμία, κινούμενη από τη σοβαρότητα της όψης του.
Όλοι γνωρίζουμε πως οι πρώτες εντυπώσεις είναι σημαντικές. Η πρώτη εικόνα για κάτι ή για κάποιον μπορεί να μας επηρεάσει πολύ. Ο Ηλίας, λοιπόν, όταν έφτασε έπρεπε να περάσει τη δοκιμασία των πρώτων εντυπώσεων. Φανταστείτε ένα άνθρωπο διψασμένο. Ο χείμαρος να έχει ξεραθεί, άγνωστο για πόσο καιρό. Ταξίδεψε 130 χιλιόμετρα σε μια ξεραμένη γη και με κίνδυνο. Όταν έφτασε στα Σαρεπτά χρειαζόταν νερό. Βρίσκει μια χήρα να μαζεύει ξύλα, της ζητάει νερό και ταυτόχρονα και λίγο ψωμί και η γυναίκα του απαντάει «πάω να φτιάξω το τελευταίο φαγητό για να το φάμε και να πεθάνουμε, ο γιός μου κι εγώ».
Πόσες φορές οι πρώτες εντυπώσεις μας απογοητεύουν! Μετακομίζεις ή αλλάζεις δουλειά, ή συναντάς ένα καινούργιο συνάδελφο, και η πρώτη εικόνα είναι πως τα πράγματα είναι χειρότερα από πριν. Ή ξεκινάς να υπηρετήσεις κάπου που πιστεύεις πως ο Θεός σου είπε, και όταν πρωτοπάς απογοητεύεσαι γιατί δεν είναι κανένας, ή γιατί οι συνεργάτες δεν είναι συνεπείς, ή γιατί οι προσδοκίες αποδείχθηκαν πολύ πιο υψηλές από ό,τι έπρεπε. Και λες, «εδώ με έστειλε ο Θεός;»
Και αυτή η πρώτη δοκιμασία φέρνει τη δεύτερη, τη δοκιμασία των ανύπαρκτων μέσων, των φυσικών εμποδίων. Πως θα γίνει το έργο; Πως θα με θρέψει αυτή η γυναίκα. Αυτή ετοιμάζεται να πεθάνει; Συνάντησε ο Ηλίας μια κατάσταση απίθανη έτσι; Συναντάμε κι εμείς. Πως θα προχωρήσουμε χωρίς χρήματα; Που έχουν πάει οι συνεργάτες;
Εδώ όμως, είναι που αρχίζει η προηγούμενη εκπαίδευση να αποδίδει. Ο Ηλίας είδε πέρα από αυτές τις δυσκολίες. Χειρίστηκε το πρόβλημα με πίστη, όχι με φόβο. Κοιτάξτε τι έκανε: Ο δε Ηλίας είπε προς αυτήν, Μη φοβού· ύπαγε, κάμε ως είπας· πλην εξ αυτού κάμε εις εμέ πρώτον μίαν μικράν πήτταν και φέρε εις εμέ, και έπειτα κάμε διά σεαυτήν και διά τον υιόν σου· διότι ούτω λέγει Κύριος ο Θεός του Ισραήλ· το πιθάριον του αλεύρου δεν θέλει κενωθή, ουδέ το ρωγίον του ελαίου θέλει ελαττωθή, έως της ημέρας καθ' ην ο Κύριος θέλει δώσει βροχήν επί προσώπου της γης» (Α' Βας.ιζ:13-14).
Δεν άφησε αυτές τις πρώτες εντυπώσεις να τον παρασύρουν. Η χήρα κοιτούσε τις περιστάσεις της, ο Ηλίας κοιτούσε αυτά που ο Θεός μπορούσε να κάνει. Γιατί μπόρεσε να πει αυτά τα λόγια; Γιατί γινόταν και ήταν ένας άνθρωπος Θεού. Γιατί είχε περάσει από το χείμαρρο Χερίθ. Γιατί είχε δει την πιστότητα του Θεού. Γιατί έζησε κοντά με το Θεό και έμεινε σε κοινωνία μαζί Του. Γιατί επέζησε από τον ξεραμένο χείμαρρο. Γιατί υπάκουσε το Θεό χωρίς δισταγμό και πήγε στα Σαρεπτά. Γιατί είδε την πιστότητα του Θεού και τη δύναμή Του στη δική του ζωή πρώτα. Γιατί όταν είσαι κοντά με το Θεό, τότε ξέρεις τι πρέπει να πεις και πότε και σε ποιον.
Μπορείς να πεις τέτοια λόγια, όταν έχεις περπατήσει αυτό το μονοπάτι. Μπορείς να πεις αυτές τις κουβέντες όταν είσαι άνθρωπος που στέκεται στην παρουσία του Θεού. Θυμάστε τι είπε στον Αχαάβ; Ζη Κύριος ο Θεός του Ισραήλ, έμπροσθεν του οποίου παρίσταμαι, δεν θέλει είσθαι τα έτη ταύτα δρόσος και βροχή, ειμή διά του λόγου του στόματός μου. (Α΄ Βας.ιζ:1).
Όταν ζεις σε ζωντανή κοινωνία με τον Κύριο, τότε όταν βλέπεις ένα πιθάρι άδειο κι ένα μπουκάλι άδειο, μπορείς να πεις, «αυτό δεν είναι πρόβλημα για το Θεό. Πήγαινε φτιάξε για μένα πρώτα και μετά για εσένα και το γιό σου και ο Θεός να ξέρεις λέει, πως δεν θα αδειάσει μέχρι να βρέξει, Εκείνος θα σε φροντίσει».
Η γυναίκα αυτή είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στο λόγο του Θεού. Ήταν μια μεγάλη δοκιμή για την πίστη και την υπακοή της, έχοντας πει στον προφήτη πόσο λίγο αλεύρι και λάδι είχε, τόσο που ίσα-ίσα έφτανε γι' αυτήν και το γιο της, την διέταξε να κάνει μια πίτα πρώτα για αυτόν και μετά να φάει αυτή και ο γιος της. Να σερβίρουμε πρώτα τα παιδιά, θα μπορούσε να είχε πει, ή ότι πρώτα θα φροντίσουμε το σπίτι μας.
Δεν μπορεί να περιμένει κανείς να δώσω όταν έχω λίγα, και μη ξέροντας πότε θα τελειώσουν και που θα βρω άλλα.
Θα είχε κάθε δίκιο να πει: να δώσω το φαί και το λάδι μου σε κάποιον που ούτε ξέρω από πού είναι;
Η αλήθεια είναι ότι ο Ηλίας είχε αναφερθεί στο Θεό του Ισραήλ (εδ.14), αλλά τι ήταν αυτός ο Θεός για ένα Σιδώνιο;
Ακόμα κι αν σεβόταν το όνομα του Γιάχουε, και εκτιμούσε το Θεό του Ισραήλ σαν τον αληθινό Θεό, ποιος τη διαβεβαίωνε ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν ο προφήτης του Θεού, ή ότι είχε την εξουσία να μιλά στο όνομά Του;
Ήταν πολύ εύκολο για ένα πεινασμένο αλήτη να την εξαπατήσει. Και όμως, αψηφά όλες αυτές τις δυσκολίες και υπακούει σ' αυτό που της ζητήθηκε (εδ.15).
Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις....... ουδέ εν τω Ισραήλ εύρον τοσαύτην πίστιν.
Εξετάζοντας όλα αυτά, βλέπουμε ότι ξεπέρασε εκείνη τη χήρα που δεν είχε παρά μόνο δύο λεπτά και τα έβαλε στο θησαυροφυλάκιο.
Αυτοί που μπορούν να αποτολμούν πάνω στις υποσχέσεις του Θεού δεν θα δυσκολευτούν να αδειάσουν τους εαυτούς τους και να παραδοθούν στην υπηρεσία Του, δίνοντας πρώτα το μέρος του Θεού, από τα λίγα που έχουν. Είτε αυτά είναι χρήματα, χρόνος, διάθεση κτλ.
Όσοι συνεργάζονται με το Θεό πρέπει να το κάνουν σε μια βάση εμπιστοσύνης ζητώντας πρώτα τη Βασιλεία των ουρανών και πιστεύοντας ότι όλα τα άλλα θα τους προστεθούν.
Σύμφωνα με το νόμο, τα πρωτογεννήματα ανήκαν στο Θεό, πρώτα έβγαιναν τα δέκατα, και η υψούμενη προσφορά ήταν από την πρώτη ζύμη (Αριθ.ιε:20, 21).
Ευτυχισμένοι είναι αυτοί που μπορούν έτσι, ενάντια στην ελπίδα, να πιστέψουν και να υπακούσουν με την ελπίδα.
Ο Θεός φρόντισε τον φιλοξενούμενο της: το πιθάριον του αλεύρου δεν εκενώθη, ουδέ το ρωγίον του ελαίου ηλαττώθη, κατά τον λόγον του Κυρίου, τον οποίον ελάλησε διά του Ηλία (εδ.16). Όσο πιο πολύ έπαιρναν, τόσο πιο πολύ προστίθετο.
Το στάρι και το λάδι πολλαπλασιάστηκαν, όχι καθώς τα αποταμίευαν αλλά καθώς τα ξόδευαν.
Όταν ο Θεός ευλογεί λίγο, αυτό προχωράει πολύ, πέρα από κάθε δική μας προσδοκία. Αντίθετα, όταν υπάρχει αφθονία, εάν φυσήξει πάνω της, μπορεί να γίνει ελάχιστη (Αγγ.α:9, β:16). Αυτό ήταν μια υποστήριξη για τον προφήτη. Τα θαύματα συνέχιζαν να είναι το καθημερινό του φαγητό.
Τον πίστεψε όμως! Κι αυτό ήταν καλό. Τους ανθρώπους της πίστης, τους ικανώνει ο Θεός να επηρεάσουν κι εμάς ώστε να κάνουμε ανάλογα βήματα πίστης. Αυτό που της είπε, πήγε και το έκανε! Η δε υπήγε και έκαμε κατά τον λόγον του Ηλία· και έτρωγεν αυτή και αυτός και ο οίκος αυτής ημέρας πολλάς· το πιθάριον του αλεύρου δεν εκενώθη, ουδέ το ρωγίον του ελαίου ηλαττώθη, κατά τον λόγον του Κυρίου, τον οποίον ελάλησε διά του Ηλία. (Α' Βας.ιζ:15-16).
Η πιστότητα του Θεού και η δική μας υπακοή, είναι ο συνδυασμός που προκαλεί τα θαύματα. Αυτό που είπε ο Θεός έγινε. Ο Θεός έμεινε πιστός και η γυναίκα αυτή συντηρήθηκε, ο γιος της και ο Ηλίας. Ένα θαύμα που το ζούσαν κάθε μέρα, για αρκετό καιρό. Βλέπετε ο Θεός μας συναντάει και μας δείχνει τη δύναμή Του, ακόμη και στην κουζίνα μας, πάνω από την κατσαρόλα μας. Εκεί βρήκε ο Θεός αυτή τη γυναίκα και άρχισε να της δείχνει πόσο δυνατός και πιστός είναι.
Καθώς είδαμε αυτό το περιστατικό, κλείνουμε με τέσσερα μαθήματα που μπορούμε να κρατήσουμε για τη ζωή μας και την όποια διακονία ο Θεός μας εμπιστευθεί!
1. Η οδηγία του Θεού κρύβει εκπλήξεις! Μην προσπαθείς πάντα να εξηγήσεις με το δικό σου μυαλό, με τη δική μας ανθρώπινη λογική αυτό που κάνει ή θέλει να κάνει ο Θεός. Τις πιο πολλές φορές δεν εξηγείται. Η οδηγία του Θεού και το θέλημά Του συχνά είναι μυστηριώδη και ξεφεύγουν από τα όρια που εμείς νοιώθουμε άνετα.
2. Πολύ συχνά οι πρώτες μέρες είναι και οι πιο δύσκολες. Μην τα παρατάς! Η πρώτη επαφή με αυτό που θέλει ο Θεός για τη ζωή μας ή για την υπηρεσία μας μπορεί να είναι, από τη δική μας οπτική γωνία, απογοητευτική. Στη βασιλεία του Θεού όμως, τα πράγματα δεν είναι αυτά που φαίνονται. Είναι καλύτερα, αλλά πρέπει να τα δω με τα μάτια της πίστης.
3. Οι υποσχέσεις του Θεού έχουν προϋποθέσεις υπακοής: Μην τις αγνοείς! Ο Θεός είπε στον Ηλία «σήκω, πήγαινε και κάτσε εκεί». Ο Ηλίας το έκανε. Στη γυναίκα είπε να φτιάξει το φαγητό πρώτα για τον Ηλία και το έκανε. Η υπόσχεση εκπληρώνεται συχνά επειδή υπακούμε. Όταν υπάρχουν τέτοιες προϋποθέσεις για μας, πρέπει να τις εκπληρώσουμε. Πρέπει να προσέχουμε να μην γινόμαστε «παθητικοί». Ο Θεός θέλει να «αναπαυόμαστε» σε Εκείνον, αλλά να γινόμαστε παθητικά αδιάφοροι είναι κάτι που δεν το θέλει.
Ο Θεός υπόσχεται πως είναι πιστός και δίκαιος να μας συγχωρήσει τις αμαρτίες και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία. Τι λέει πιο πριν; Αν ομολογούμε τις αμαρτίες μας. Ο Θεός είναι πιστός, δίνει συγχώρηση, αφού έχουμε υπακούσει και εξομολογηθεί τις ανομίες μας.
Ο Χριστός υπόσχεται πως θα μας δώσει απαντήσεις. Τι λέει όμως, νωρίτερα; Ζητείτε και θα πάρετε. Ψάξτε και θα βρείτε. Θα βρούμε, αλλά πρέπει να ψάξουμε. Πρέπει να ζητήσουμε με πίστη από το Θεό.
Όταν διαβάζουμε λοιπόν, τις υποσχέσεις του Θεού, πρέπει να προσέχουμε να δούμε ποιες είναι οι προϋποθέσεις. Μήπως ο Θεός ζητάει κάτι από εμάς; Αν ναι, τότε πρέπει να υπακούσουμε.
4. Η φροντίδα του Θεού μας φτάνει. Μην αμελήσεις να πεις ευχαριστώ! Μπορεί ο Θεός να μην σου έδωσε τη δουλειά που ήθελες. Μπορεί εκεί που σε πήγε να μην ήταν αυτό που περίμενες. Η φροντίδα του όμως είναι αρκετή.
Οι απαντήσεις του Θεού στη ζωή μας, είναι διαφορετικές από αυτές που θα θέλαμε. Είναι πιο πλούσιες, αλλά είναι διαφορετικές. Γιατί ο Θεός απαντάει και οδηγεί τη ζωή μας ανάλογα με αυτό που Τον δοξάζει και ό,τι μας δίνει ή δεν μας δίνει, έχει σκοπό να μας οδηγήσει να γίνουμε περισσότερο σαν το Χριστό. Η «ατζέντα» του Θεού, να το πούμε έτσι απλά, είναι διαφορετική από τη δική μας.
Ο Θεός έχει σχέδια που ξεπερνούν την προσωπική μας ζωή, την οικογένειά μας, τη δική μας εικόνα για το τι είναι σωστό και τι δεν είναι. Έχει σχέδια που αφορούν τη βασιλεία Του, τη δόξα του όνοματός Του, τη σωτηρία ψυχών. Μας αφήνει εδώ, και γεμίζει τη ζωή μας με τα δώρα Του, την οικογένειά μας, την υγεία μας, τη μόρφωσή μας, τις ικανότητές μας, και μας πλάθει μας αλλάζει για να ξοδευτούμε για Εκείνον!
Και καθώς αρχίζει η εικόνα Του να μορφώνεται μέσα μας, ο Θεός εντείνει την παιδεία Του, για το δικό μας καλό και τη δική Του δόξα. Γιατί το δικό μας απόλυτο αγαθό, η δική μας ύψιστη ανάγκη είναι ο Χριστός. Και τότε δοξάζεται ο Θεός στη ζωή μας τέλεια!
Εύχομαι να μπορούμε να το δούμε αυτό. Να γίνουμε άνθρωποι που ενσυνείδητα θα πεινάμε και θα διψάμε για περισσότερο Χριστό στη ζωή μας. Κι έτσι θα δεχόμαστε ευχάριστα την παιδεία του Θεού στη ζωή μας. Έτσι θα μπορούμε όχι απλά να διαβάζουμε, αλλά να καταλαβαίνουμε αυτό που λέει στον Ιάκωβο, Κάθε χαρά θεωρήστε, αδελφοί μου, όταν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς· γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία τής πίστης σας εργάζεται υπομονή· η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλειπείς (Ιάκ.α:2-4).
