Η αλήθεια είναι βασικό στοιχείο για κάθε επιτυχημένη ανθρώπινη σχέση, αλλά όλοι ξέρουμε, ότι η αλήθεια είναι αυτό που λείπει απ' τον κόσμο μας σήμερα. Αυτό που πολλοί δεν καταλαβαίνουν, είναι η άμεση σχέση και σύνδεση που υπάρχει ανάμεσα στην εγκατάλειψη της αλήθειας και την αποδοχή της βίας και του κακού.
Ο απόστολος Παύλος δήλωσε απερίφραστα ότι ο Θεός οργίζεται εναντίον εκείνων «που κατακρατούν την αλήθεια με μέσα αδικίας» (Ρωμ.α:18), εξηγώντας, ότι εκείνοι που αρνήθηκαν να δώσουν τη δόξα στο Θεό και να Τον ευχαριστήσουν «οδηγήθηκαν στους μάταιους διαλογισμούς τους και σκοτίστηκε η ασύνετη καρδιά τους» (Ρωμ.α:21) και «αντικατέστησαν την αλήθεια του Θεού με το ψέμα και απέδωσαν σεβασμό και λάτρευσαν την κτίση, παρά εκείνον που την έκτισε» (Ρωμ.α:25). Μετά, ακολουθεί ένας κατάλογος πονηρών πράξεων, συμπεριλαμβανομένης της ομοφυλοφιλίας, της πλεονεξίας, της πορνείας, της κακίας, του φθόνου, του φόνου, της διένεξης, της απάτης της κακοήθειας κ.τ.λ. (Ρωμ.α:29-31).
Ο Ιησούς Χριστός εξήγησε το γιατί οι άνθρωποι αρνούνται ν' αναγνωρίσουν το Θεό και να Τον ευχαριστήσουν. «Αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως», είπε, «για τον λόγο ότι, τα έργα τους ήσαν πονηρά» (Ιωάν.γ:19,20).
Η φράση «ούτε τον ευχαρίστησαν» (Ρωμ.α:21) είναι πολύ σπουδαία. Μια τέτοια ευχαριστία θ' αποτελούσε αναγνώριση εκ μέρους τους ότι είναι χρεώστες στο Θεό κι επομένως θα τους έκανε υπόλογους σ' Αυτόν για τις άνομες πράξεις τους. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι η φιλοσοφία της απιστίας είναι «θέμα απελευθέρωσης». Είναι αντίθετοι με την ηθική, γιατί παρεμβαίνει στη σεξουαλική τους ελευθερία και γι' αυτό λαχταρούν την απελευθέρωση από κάποιο συγκεκριμένο σύστημα ηθικής. Η φιλοσοφία αυτή έχει διαποτίσει τα σχολεία και τα πανεπιστήμια κι έχει οδηγήσει σε ακραίες ανηθικότητες που εκδηλώνονται με τις εκτρώσεις, την ομοφυλοφιλία, την πορνογραφία, τη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών και γυναικών, τη διαφθορά στις επιχειρήσεις αλλά και σε ανώτατα αξιώματα, με αποτέλεσμα να μεταβάλουν τους ηθικούς πολίτες σε φυλακισμένους μέσα στα ίδια τους τα σπίτια.
Με την απίστευτη αύξηση της εγκληματικότητας, άνθρωποι όλων των μορφωτικών επιπέδων, λένε ότι αναζητούν την αιτία, αλλά σπάνια βρίσκεται κανείς που θα ψάξει την αιτία εκεί που πραγματικά είναι: Στο γεγονός, ότι τα άτομα που προβαίνουν σ' εγκληματικές πράξεις, το κάνουν παρακινούμενοι από μια διεφθαρμένη πονηρή καρδιά. Ένα σάπιο δένδρο, κάνει σάπιους καρπούς (Λουκ.ς:43,44). Κάτω από την επίδραση ειδωλολατρών φιλοσόφων, που κατηγορηματικά αρνούνται την ύπαρξη ενός απόλυτου ηθικού κανόνα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα σχολεία και η κυβέρνηση, προτιμούν ν' αγνοούν το γεγονός, ότι οι πονηρές πράξεις είναι το αποτέλεσμα πονηρών διανοιών.
Μπορεί κανείς να διαβάσει στις εφημερίδες δεκάδες υποθέσεις φόνων, τραυματισμών, παιδικών κακοποιήσεων, οργανωμένου εγκλήματος, κυβερνητικών σκανδάλων και τόσα άλλα, αλλά ποτέ δεν θα δει τον όρο «πονηρός». Σύμφωνα μ' ένα άρθρο στους Τάϊμς του Λονδίνου «Ίσως καμιά επιστήμη δεν υπήρξε ισχυρότερη πηγή συγχώρησης απ' ό,τι η ψυχανάλυση του Φρόιντ. Ο αμαρτωλός γίνεται ένας ασθενής που αν κάνει κάτι κακό, δεν είναι αυτός που το κάνει στην πραγματικότητα, αλλά οφείλεται σ' ένα υποσυνείδητο του οποίου οι επινοήσεις είναι άγνωστες σ' αυτόν»
Οι κακές πράξεις είναι το αποτέλεσμα κάποιων άγνωστων επιδράσεων, έτσι που το άτομο που τις διαπράττει, δεν θεωρείται ποτέ κακό, αλλά δικαιολογείται σαν θύμα μιας μυστηριώδους δύναμης. Ο δολοφόνος που βασανίζει και βιάζει τα θύματά του, πριν τα σκοτώσει, δεν θεωρείται κακός, αλλά σαν κάποιος που πρέπει να έχει τον οίκτο μας, να τον περιποιηθούμε με καλή τροφή και διαμονή στη φυλακή, να έχει κάποιους που θα τον παρακολουθούν και μια ομάδα ψυχιάτρων να φροντίζουν για τη θεραπεία του.
Το κακό φοράει τη μάσκα της πάθησης. Ένας δολοφόνος που σκότωσε 17 ανθρώπους, ήταν θύμα «ψυχικής αποσύνδεσης (ασυναρτησίας), ελλείψεων της κοινωνίας, της μοναξιάς». Αυτό που κάποτε ονομαζόταν «αμαρτωλή ζωή», σήμερα αποκαλείται «απαραίτητες σχέσεις» και η σιχαμερή αμαρτία του σοδομισμού έχει γίνει απλά ένας «εναλλακτικός τρόπος ζωής».
Ο Θεός, όμως, έχει μια σοβαρή προειδοποίηση γι' αυτού του είδους την αψήφιση της αλήθειας: «Ουαί εις εκείνους, οίτινες λέγουσι το κακόν καλόν, και το καλόν κακόν, οίτινες θέτουσιν το σκότος διά φώς και το φώς διά σκότος» (Ησ.ε:20).
Μερικοί μπορεί να αντιδρούν λέγοντας, ότι όλοι αμάρτησαν και στερούνται τη δόξα του Θεού (Ρωμ.γ:23). Όμως, ο λόγος του Θεού κάνει διάκριση ανάμεσα στο κακό και το καλό. Παρόλο που και οι καλλίτεροι από μας δεν είμαστε τέλειοι, δεν έχουμε φτάσει στο στόχο της τελειότητας, υπάρχει, ωστόσο, μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο που στόχος και επιθυμία του είναι το κακό και στον άνθρωπο που η μεγαλύτερη επιθυμία του είναι η δικαιοσύνη του Θεού. Το κακό ξεκινά από την καρδιά, όπως και το καλό. «Μετά πάσης φυλάξεως φύλαττε την καρδίαν σου διότι εκ ταύτης προέρχονται αι εκβάσεις της ζωής» (Παρ.δ:23). Ο άνθρωπος που έχει αφιερώσει την καρδιά του στο Θεό, αγαπά το φως της αλήθειας, αλλά εκείνος που η καρδιά του είναι κακή, μισεί το φως και στέκεται όσο μπορεί μακρύτερα απ' αυτό.
Στις μέρες μας, οι διαφημιστές σε συνεργασία με διάφορες οργανώσεις χρησιμοποιούν το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, για να πείσουν το κοινό, ότι η δύναμη και η υγεία της χώρας μας βρίσκεται στο να δέχεσαι διάφορες κουλτούρες κι ότι είναι θρησκοληψία το να λέμε, ότι μια κουλτούρα είναι κατά κάποιο τρόπο ανώτερη από κάποια άλλη. Θέλουν ν' αγνοούμε το γεγονός, ότι με την κάθε κουλτούρα έρχεται και ο δικός της ιδιαίτερος ηθικός κώδικας και σύμφωνα με τον ηθικό νόμο του Θεού μερικές απ' αυτές τις κουλτούρες είναι κακές.
Η στρατηγική είναι απλή: Πρώτα το κακό επιζητά την ανοχή, μετά, χρησιμοποιώντας δυσφημιστικές λέξεις όπως «θρησκοληψία», «αντιπάθεια», «συρμός», «φανατισμός», σπρώχνουν τον κόσμο στο ν' αποδεχτεί το κακό. Για παράδειγμα, διδάσκουν να ανεχόμαστε το σοδομιστή στην κοινωνία, γιατί αργότερα πρέπει να τον δεχτούμε και σαν αρχηγό μας. Οι κυβερνήσεις δίνουν ειδικά δικαιώματα σ' όλους εκείνους που εφαρμόζουν τέτοιες πρακτικές. Είναι ντροπή, γιατί υπάρχουν πολλά διεφθαρμένα άτομα, άνδρες και γυναίκες, σε ανώτατα αξιώματα, που επιτρέπουν να επικρατούν τέτοια κακά. Όπως γράφει ο απόστολος Παύλος, με τους διαλογισμούς τους απομακρύνθηκαν από την αλήθεια και οδηγήθηκε στο σκοτάδι η ανόητη διάνοιά τους, «αντικατέστησαν την αλήθεια του Θεού με το ψέμα και απέδωσαν σεβασμό και λάτρευσαν την κτίση, παρά εκείνον που την έκτισε» (Ρωμ.α:25).
Οι εχθροί της αλήθειας δεν σταματούν με τη δημιουργία των ψεύτικων θεών τους. Θεωρούν τον μόνο αληθινό Θεό σαν εχθρό τους και θέλουν να εξαλείψουν τις ηθικές αρχές και τις κρίσεις Του. Βλέπουν τους Χριστιανούς σαν απειλή κι εμπόδιο για τα πονηρά τους σχέδια, για τη Νέα Εποχή και τη Νέα Τάξη Πραγμάτων στον κόσμο.
Λένε, ότι οι Χριστιανοί μπλοκάρουν την παγκόσμια κίνηση για μια μοναδική Παγκόσμια θρησκεία, που χρειάζεται για να ενώσει όλους τους ανθρώπους και να σώσει τη γη.
Όσο μισούν το φως αυτοί οι εργάτες της ανομίας, άλλο τόσο μισούν το Χριστό, την πηγή αυτού του φωτός. Ο Χριστός είπε: «Εμένα, όμως, με μισεί (ο κόσμος) επειδή εγώ δίνω μαρτυρία γι' αυτόν ότι τα έργα του είναι πονηρά» (Ιωάν.ζ:7). Προειδοποίησε επίσης ότι το ίδιο μίσος θα έχει ο κόσμος για τους μαθητές Του: «Αν ο κόσμος σας μισεί, να ξέρετε ότι πρωτύτερα από σας μίσησε εμένα» (Ιωάν.ιε:18).
Το μίσος αυτό άρχισε ήδη να εκδηλώνεται με ασυγκάλυπτες πράξεις που σκοπεύουν στη σιωπή και τελικά στην εξαφάνιση της χριστιανικής πίστης. Πώς αλλιώς μπορούμε να εξηγήσουμε τη σκόπιμη προβολή των χυδαίων ηθικών διαστροφών και την εξύμνηση ασχημιών απ' τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, παρά μόνο σαν γεγονός, ότι είναι καρπός διεστραμμένων πονηρών ανθρώπων που τους αρέσει το σκοτάδι. Η οργανωμένη προσπάθεια της καταστροφής του χριστιανικού πνεύματος και της αντικατάστασής του με τη κτηνώδη βία και τον απερίγραπτα ανήθικο τρόπο ζωής, μπορεί να εξηγηθεί μονάχα σαν έργο πονηρών ανθρώπων, πουλημένων στο διάβολο, που αντιπαθούν και πολεμούν τη χριστιανική αλήθεια και μισούν τους χριστιανούς που θέλουν να ζουν σύμφωνα με το λόγο του Θεού, τη μόνη αλήθεια.
Αυτή η εχθρική στάση απέναντι στο Χριστό και την αλήθεια, έχει σαν αποτέλεσμα όχι μόνο το διωγμό των Χριστιανών, αλλά και καταστροφική επίδραση πάνω στους απίστους που επαναστατούν εναντίον του Θεού, αφήνοντάς τους χωρίς ελπίδα, ανασφαλείς, φορτωμένους μ' ένα αίσθημα ενοχής ν' αγωνίζονται μάταια να διώξουν τους φόβους τους. Συχνά οδηγούνται σε μεγαλύτερη σύγχυση προσπαθώντας με διάφορες ανθρώπινες μεθόδους όπως την αυτογνωσία, την αυτοθεραπεία, τη φιλαυτία, την αυτοϊκανοποίηση κ.τ.λ., να βρουν τη λύση, η οποία όμως έρχεται μόνο όταν ο άνθρωπος σαν δημιούργημα, υποταχθεί στην αλήθεια του Δημιουργού του.
Δημιουργηθήκαμε για να σκεφτόμαστε σύμφωνα με τις δικές Του σκέψεις και για να ζούμε σύμφωνα με τη δική Του οδηγία. Αυτοί που αγαπούν το Θεό, αγαπούν και την αλήθεια και όσο περισσότερο βιώνει κανείς αυτή την αλήθεια, τόσο περισσότερο την αγαπάει. «Όποιος είναι από τον Θεό, ακούει τα λόγια του Θεού» (Ιωάν.η:47).
