Α. ΘΕΜΑ
Το Β’ Βασιλέων συνεχίζει την αφήγηση της πτώσης του Ιούδα και του Ισραήλ που είχαν σαν αποκορύφωμα την αιχμαλωσία των δυο βασιλείων. Όλοι οι βασιλείς του Ιούδα και του Ισραήλ αναφέρονται στα Α’ και Β’ Βασιλέων με εξαίρεση τον Σαούλ και τον Δαβίδ.
Β. ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Ο άνθρωπος που συνέγραψε το Β’ Βασιλέων είναι άγνωστος. Θεωρείται ότι ο Ιερεμίας συγκέντρωσε τα στοιχεία που κατέγραψαν ο Νάθαν, ο Γαδ κ.α.
Γ. ΧΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ
Το Β’ Βασιλέων καλύπτει 308 χρόνια. Από τις βασιλείες του Ιωράμ στον Ιούδα και του Οχοζία στον Ισραήλ μέχρι την αιχμαλωσία ή από το 896 - 588 π.Χ. Αυτό το διάστημα ήταν επίσης η μεγάλη προφητική περίοδος του Ισραήλ αλλά ο λαός δεν έδινε σημασία στο μήνυμα των προφητών. Έγιναν κάποιες λίγες αναμορφώσεις αλλά ήταν επιφανειακές.
Δ. ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
1. Κατάλογος των Βασιλέων και Προφητών
ΒΑΣΙΛΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ
|
ΠΡΟΦΗΤΕΣ
|
ΒΑΣΙΛΕΙΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ
|
ΠΡΟΦΗΤΕΣ
|
Οχοζίας
|
-
|
Ιωράμ
|
Ελισσαιέ
|
Γοθολία
|
-
|
Ιηού
|
-
|
Ιωάς
|
-
|
-
|
Ιωνάς
|
Αμασίας
|
-
|
Ιωάχαζ
|
-
|
Αζαρίας (Οζίας)
|
Ησαΐας
|
Ιωάς
|
-
|
-
|
Αμώς
|
Ιεροβοάμ
|
Ιωήλ
|
-
|
Ωσηέ
|
Ζαχαρίας
| |
-
|
-
|
Σαλλούμ
| |
Ιωάθαμ
|
-
|
Μεναήμ
| |
Άχαζ
|
Μιχαίας
|
Φακείας
| |
Εζεκίας
|
Ναούμ
|
Φεκά
| |
Μανασσής
|
-
|
Ωσηέ
| |
Αμών
|
-
| ||
Ιωσίας
|
Σοφονίας
| ||
-
|
Ιερεμίας
| ||
Ιωάχαζ
|
-
| ||
Ιωακείμ
|
Αββακούμ
| ||
Ιωαχείν
| |||
Σεδεκίας
|
2. Το τέλος της διακονίας του Ηλία (α:1-β:13)
Ο Οχοζίας όταν αισθάνθηκε ότι πλησιάζει ο θάνατός του, έστειλε να φωνάξουν τον Ηλία. Όμως δεν το έκανε ταπεινά, αλλά ίσως είχε την ελπίδα ότι ο Ηλίας μπορούσε να προσευχηθεί και να γίνει καλά. Η στάση κι η συμπεριφορά των δύο πρώτων πεντηκόνταρχων προσέβαλε τον προφήτη και τον Κύριο. Σαν αποτέλεσμα, οι απεσταλμένοι του βασιλιά και οι στρατιώτες τους καταναλώθηκαν με φωτιά καθώς πλησίαζαν τον Ηλία. Η τρίτη ομάδα πλησίασε ταπεινά τον προφήτη και διασώθηκαν. Παρόλα αυτά, ο βασιλιάς πέθανε σύμφωνα με το Λόγο του Κυρίου.
Ο Ελισσαιέ ήταν ο πιστός σύντροφος του Ηλία και ζήτησε διπλή μερίδα από το πνεύμα που ήταν πάνω του, ή με άλλα λόγια το προνόμιο να είναι ο διάδοχος του στα πνευματικά πράγματα. Αυτό συνέβη καθώς ο Ελισσαιέ έβλεπε τον Ηλία ν’ αρπάζεται στον ουρανό μέσα σ’ ένα ανεμοστρόβιλο κι η μηλωτή του έπεσε στα πόδια του Ελισσαιέ.
3. Η διακονία του Ελισσαιέ
Τα κύρια γεγονότα στη ζωή του Ελισσαιέ είναι:
* Ο διαχωρισμός των νερών του Ιορδάνη (β:14)
* Η αποκατάσταση των κακών υδάτων (β:19-23)
* Η κατάρα που έδωσε στα ασεβή παιδιά (β:23-25)
* Η αποδοκιμασία της συμμαχίας του Ιωσαφάτ με τον Ιωράμ (γ:10-27)
* Η αύξηση του λαδιού της χήρας (δ:1-7)
* Η ανάσταση του γιου της Σουναμίτισας (δ:8-37)
* Η αποκατάσταση της δηλητηριασμένης σούπας (δ:38-41)
* Η θρέψει των 100 ανδρών (δ:42-44)
* Η θεραπεία του Νεεμάν του Σύρου (ε:1-27)
* Η αποκατάσταση του πέλεκυ (ς:1-7)
* Η σχέσεις του με το βασιλιά της Συρίας (ς:8-23)
* Η υπόσχεση του για τροφή (ζ:1-20)
* Η προφητεία για τα 7 χρόνια της πείνας (η:1,2)
* Η επίσκεψη του στον Βεν - αδάδ (η:7-15)
* Η αποστολή ενός προφήτη για να χρήσει τον Ιηού βασιλιά (θ:1-10)
* Η αρρώστια και ο θάνατος του (ιγ:14-21)
4. Η παρακμή και η πτώση του Ισραήλ.
Κάθε ένας από τους 19 βασιλιάδες του Ισραήλ ακολούθησαν τη λατρεία του χρυσού μόσχου. Κάποιοι μάλιστα λάτρευσαν και το Βάαλ.
Κανείς δεν προσπάθησε να επιστρέψει το λαό πίσω στο Θεό. Εξαιτίας αυτής της συνεχιζόμενης ειδωλολατρίας τους, ο Ισραήλ, το βασίλειο των 10 φυλών, τελικά καταστράφηκε από την Ασσυρία το 721 π.Χ. Οι διάφορες φυλές διασκορπίστηκαν και δεν ενώθηκαν ποτέ ξανά. Με τον βίαιο ξεχωρισμό τους απ’ το υπόλοιπο έθνος, οι δέκα φυλές είχαν ήδη σπάσει την ενότητα του εκλεκτού λαού του Θεού και είχαν επαναστατήσει κατά της διαθήκης που είχε κάνει ο Θεός μ’ αυτό το έθνος. Αυτή ήταν μια περίοδος εθνικής διάλυσης, αλλά κι ένα μάθημα στον Ιούδα σχετικά με το πώς τιμωρείται η αποστασία (Α΄Βασ.ια:11,31, ιβ:15).
Η Ασσυρία πήρε κι εγκατέστησε μεγάλα τμήματα των 10 φυλών γύρω από την αυτοκρατορία της κι έφερε στη θέση τους Ασσύριους άποικους οι οποίοι αναμίχθηκαν με γάμους με το υπόλοιπο των 10 φυλών που είχε απομείνει στη γη. Αργότερα εγκατέλειψαν την ειδωλολατρία τους κι έγιναν ζηλωτές στο νόμο του Μωϋσή. Μετά την αιχμαλωσία, προσπάθησαν να ενωθούν με τις δυο φυλές, αλλά αποκρούστηκαν απ’ τον Έσδρα και Νεεμία (Εσδρ.δ:1-3). Αυτό ήταν η σπίθα που πυροδότησε την διαφωνία και το μίσος μεταξύ των Εβραίων και των Σαμαρειτών οι οποίοι έκτισαν ένα ναό για θυσίες στο όρος Γαριζίν (Ιωάν.δ:20)
5. Η παρακμή και πτώση του Ιούδα
Το βασίλειο του Ιούδα κράτησε περίπου 150 χρόνια περισσότερο από ότι του Ισραήλ. Όλο αυτό το διάστημα, η βασιλική διαδοχή απ’ το Δαβίδ έμεινε ανέπαφη. Παρ’ όλο που πολλοί από τους βασιλιάδες λάτρεψαν τα είδωλα, η επίσημη θρησκεία του έθνους ήταν η λατρεία του αληθινού Θεού. Σε αντίθεση με τον Ισραήλ, ο Ιούδας πραγματικά έζησε εποχές μεγάλης αναμόρφωσης. Ωστόσο, γενικά, παρ’ όλες τις προειδοποιήσεις, ο Ιούδας έπεσε χαμηλότερα στη φρικτή λατρεία του Βάαλ κι άλλων θεών μέχρι που δεν υπήρχε πια θεραπεία (Β΄Χρον.λς:16). Τελικά, το 606 π.Χ., ο Ναβουχοδονόσορας εισέβαλε στον Ιούδα και πήρε τους πρώτους αιχμάλωτους. Αυτή η αιχμαλωσία είχε προφητευτεί περισσότερο από έναν αιώνα πριν (Ησ.λθ:6, Μιχ.δ:10) και σύμφωνα με την προφητεία του Ιερεμία (Ιερ.κε:11,12) θα διαρκούσε 70 χρόνια.
