Μάθημα 12
Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΔΑΒΙΔ
Μέρος ΙΙ
Α. Η ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ
Όταν ο Δαβίδ έγεινε βασιλιάς του ενωμένου έθνους, άρχισε να ψάχνει για την κατάλληλη πρωτεύουσα. Η επιλογή του Δαβίδ ήταν η Ιερουσαλήμ, η οποία ήταν ακόμη κάτω από την κατοχή των Ιεβουσιτών και ονομαζόταν Ιεβούς. Η πόλη αυτή ποτέ δεν ήταν κάτω από την πλήρη κατοχή των Εβραίων. Βρισκόταν στο κέντρο, και ταίριαζε να γίνει πρωτεύουσα του βασιλείου καθώς βρισκόταν στα σύνορα μεταξύ Ιούδα και Ισραήλ, είχε πολύ νερό, κι ήταν επίσης πολύ καλό φρούριο. Η κατάληψη αυτής της πόλης ήταν δύσκολη, αλλά τελικά έγινε.
Ο Δαβίδ δεν ήθελε να κάνει την Ιερουσαλήμ μόνο πολιτική πρωτεύουσα, αλλά και θρησκευτικό κέντρο όλου του έθνους.
Β. Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΟΠΟΘΕΤΕΙΤΑΙ ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΣΙΩΝ
Αφού ο Δαβίδ ήθελε να γίνει η Ιερουσαλήμ θρησκευτική πρωτεύουσα, δεν άργησε να θέλει να φέρει και την κιβωτό εδώ, η οποία βρισκόταν στην Κιριάθ-ιαρείμ για 70 χρόνια. Η πρώτη του προσπάθεια απέτυχε λόγω ανυπακοής στο Λόγο του Θεού. Ενώ έπρεπε να τη μεταφέρουν Λευίτες, τοποθετήθηκε σε μια καινούργια άμαξα. Ο Ουζά, που την άγγιξε, πέθανε και η κιβωτός αφέθηκε για τρεις μήνες στο σπίτι του Ωβήδ-εδώμ, με αποτέλεσμα να ευλογηθεί αυτό το σπίτι πολύ απ’ το Θεό. Μετά απ’ αυτό, ο Δαβίδ έφερε την κιβωτό στην Ιερουσαλήμ με το σωστό τρόπο. Μέσα σε μεγάλη αγαλλίαση, θυσίες και προσφορές, τοποθέτησε την κιβωτό σε σκηνή την οποία είχε προετοιμάσει.
Το έργο του Θεού πρέπει να γίνεται με τον τρόπο του Θεού και σύμφωνα με τις εντολές Του.
Γ. Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΔΑΒΙΔ ΝΑ ΚΤΙΣΕΙ ΕΝΑ ΝΑΟ
Ο Δαβίδ έκτισε ένα μεγαλόπρεπο παλάτι για τον εαυτό του, αλλά δεν ήταν ευχαριστημένος γιατί η κιβωτός του Θεού βρισκόταν σε μια σκηνή. Σχεδίασε λοιπόν να κτίσει ένα μόνιμο Ναό για την κιβωτό, αλλά ο Θεός δεν το επέτρεψε αυτό. Ο προφήτης Νάθαν του είπε ότι αυτή η τιμή θα δινόταν στο γιο του, επειδή ο Δαβίδ ήταν άνδρας πολέμου (αιμάτων). Η αντίδραση του Δαβίδ σ’ αυτά τα απογοητευτικά λόγια ήταν μια κραυγή υποταγής και ευχαριστίας προς το Θεό. Μετά συνέχιζε να συγκεντρώνει σημαντικές ποσότητες από υλικά προς ετοιμασία για την ώρα που ο γιος του θα έχτιζε το ναό.
Δ. ΕΝΑΣ ΑΝΔΡΑΣ ΠΟΛΕΜΟΥ
Ο βασιλιάς Δαβίδ ήταν πολύ επιτυχής στις πολεμικές επιχειρήσεις. Νίκησε τους Φιλισταίους από τη δύση. Έπειτα, στράφηκε ανατολικά και νίκησε τον Μωάβ, τον Εδώμ, τους Αμμωνίτες και τους Αμαληκίτες. Τελικά, άρχισε να επεκτείνει το βασίλειό του προς το βορρά, μέχρι τον Ευφράτη ποταμό, υποτάσσοντας τους Σύριους και τους συμμάχους τους. Έφερε στην κυριαρχία του ένα μεγάλο μέρος γης πέρα από τον Ευφράτη ποταμό. Για πρώτη φορά, η Ιουδαϊκή επικράτεια επεκτάθηκε και έφτασε στα μέρη που πρωταρχικά εσωκλείνονταν στην υπόσχεση του Αβραάμ (Γεν.ιε:18).
Ε. Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΤΟΥ ΔΑΒΙΔ ΜΕ ΤΗΝ ΒΗΡΣΑΒΕΕ
Β΄ Σαμ.ια:1-27
Το πιο μελανό σημείο στη ζωή του Δαβίδ ήταν η αμαρτία της πορνείας και του φόνου που διέπραξε. Καθώς ο στρατός του, με αρχηγό τον Ιωάβ, ήταν σε μάχη με τους Αμμωνίτες, ο Δαβίδ αναπαυόταν στο σπίτι του. Είδε την Βηρσαβεέ να πλένεται, καθώς κοίταζε απ’ το παράθυρο του παλατιού. Την επιθύμησε, έστειλε να την φέρουν και διέπραξε μοιχεία μαζί της. Όταν εκείνη τον πληροφόρησε ότι περίμενε παιδί, ο Ουρία, ο άντρας της Βηρσαβεέ, είχε έρθει απ’ το μέτωπο. Παρ’ όλα αυτά, ο Ουρία δεν θα πήγαινε σπίτι του γιατί ο Δαβίδ επίτηδες τον τοποθετεί σε μια πολύ ριψοκίνδυνη θέση στην πρώτη γραμμή της μάχης. Ο Ουρία σκοτώνεται, σύμφωνα με το σχέδιο του Δαβίδ, και παίρνει την Βηρσαβεέ σαν γυναίκα του. Γι’ αυτή τη σοβαρή αμαρτία, ο Δαβίδ τιμωρήθηκε αυστηρά.
Ο Δαβίδ δέχτηκε την επίπληξη από τον προφήτη Νάθαν, ταπείνωσε τον εαυτό του και μετανόησε. Η επίπληξη τον έφερε στα χαμηλότερα σημεία της μετάνοιας. Η σωτηρία του Δαβίδ αυτή τη στιγμή ήταν αποτέλεσμα του ότι ταπείνωσε τον εαυτό του, ομολόγησε την αμαρτία του και μετανόησε αληθινά. Όμως, παρ’ όλα αυτά, δεν τον έσωσε απ’ την τιμωρία του Θεού. Η Βίβλος λέει, «Ότι σπείρει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει» Ο Δαβίδ θέρισε ό,τι έσπειρε. Το παιδί που γεννήθηκε από τη Βηρσαβεέ πέθανε, και το σπαθί ποτέ δεν έλειψε απ’ τον οίκο του Δαβίδ. Όλες τις μέρες της ζωής του, η καρδιά του βασανιζόταν από οικογενειακές δοκιμασίες και τραγωδίες.
Υπάρχουν ορισμένα μαθήματα που ο μαθητής πρέπει να λάβει υπόψη του απ’ αυτό το τραγικό επεισόδιο στη ζωή του Δαβίδ:
1. Κατά γενικό κανόνα μια αμαρτία οδηγεί σε μια άλλη. Η αμαρτία του φόνου έλαβε χώρα καθώς ο Δαβίδ προσπαθούσε να καλύψει την αμαρτία της μοιχείας.
2. Καμία αμαρτία δεν μπορεί να καλυφτεί. Η Βίβλος λέει, «Και βεβαίως η αμαρτία σου θα σε βρει» (Αριθμ. λβ:23).
3. Αυτή η αμαρτία συνέβη επειδή ο Δαβίδ βρισκόταν στο σπίτι του, αργός, νωθρός. Θα έπρεπε να ήταν στο μέτωπο της μάχης, οδηγώντας το στρατό του. Δεν ωφελεί να μένει κανείς αργός.
4. Η αμαρτία του Δαβίδ έλαβε χώρα επειδή η ματιά του έπεσε στη Βηρσαβεέ. Θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί που πέφτουν τα μάτια μας.
5. Όλες οι αμαρτίες πρέπει να κρίνονται.
6. Θα πρέπει να υπάρχει εξομολόγηση εκ καρδίας και μετάνοια πριν να μπορέσει να ισχύσει η συγχώρεση.
7. Οι αμαρτίες μας κατά γενικό κανόνα επιδρούν και σε άλλους. Τ’ αποτελέσματα της αμαρτίας απλώνονται μακριά και πολλές φορές υποφέρουν οι άλλοι όπως αυτόν που έχει διαπράξει την παράβαση.
Ζ. Ο ΑΒΕΣΣΑΛΩΜ
Μια από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες του Δαβίδ ήταν η συνωμοσία που έγινε απ’ τον ίδιο του το γιο, τον Αβεσσαλώμ. Ο Αβεσσαλώμ ήταν ο τρίτος γιος του Δαβίδ. Το όνομα της μητέρας του ήταν Μααχά (Β’ Σαμ.γ:3).
Ο Αμνών ήταν ο μεγαλύτερος γιος του Βασιλιά Δαβίδ. Είχε βιάσει την ίδια του την αδελφή, τη Θάμαρ, και γι’ αυτό το λόγο ο Αβεσσαλώμ είχε σφάξει τον Αμνών. Μάλλον, τότε του πέρασε κι η ιδέα να πάρει το θρόνο. Μετά το φόνο του Αμνών, ο Αβεσσαλώμ έφυγε στην Γεσσούρ όπου ζούσε ο παππούς του (από τη μητέρα του), Θαλμαί. Μετά τρία χρόνια ο Ιωάβ πίεσε το Δαβίδ να επιτρέψει στον Αβεσσαλώμ να επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ (Β’ Σαμ.ιδ:1-24). Παρ όλα αυτά, πέρασαν ακόμα δύο χρόνια μέχρι να δεχτεί ο Δαβίδ να τον αντικρίσει και να τον συγχωρέσει.
Ο Αβεσσαλώμ ήταν ένας όμορφος άνδρας και πολλοί άνθρωποι ελκύονταν απ’ αυτόν. Μετακινιόταν μέσα στη χώρα με άμαξες και 50 ακόλουθους. Υποκρινόταν ότι ενδιαφερόταν πολύ για τους ανθρώπους και συναντούσε αυτούς που είχαν προβλήματα και μιλούσε μαζί τους. Ήταν έξυπνος, είχε πειθώ κι αυτά τα προσόντα έκαναν πολλούς να τον προτιμούν. Έπειτα από τέσσερα χρόνια, ο Αβεσσαλώμ είχε ικανοποιητικά αποτελέσματα και μπορούσε να κάνει το αποφασιστικό βήμα. Πήγε στη Χεβρών, συγκέντρωσε τους οπαδούς του και χρίστηκε βασιλιάς (Β’ Σαμ.ιε:7-12). Μ’ ένα σημαντικό αριθμό ανδρών βάδισε βόρεια ενάντια στον πατέρα του. Ο Δαβίδ έπρεπε να φύγει.
Μια μάχη δόθηκε σε μια περιοχή που ονομαζόταν «το δάσος του Ευφραίμ» (Β’ Σαμ.ιη:1-18). Ο Αβεσσαλώμ είχε συγκεντρώσει τους στρατιώτες του Ισραήλ και είχε περισσότερους απ’ ότι ο Δαβίδ. Παρ όλα αυτά, οι άνδρες του Δαβίδ ήταν σκληραγωγημένοι στρατιώτες, συνηθισμένοι σε μάχες, και πολύ ανώτεροι από τους επιπόλαια διαλεγμένους στρατιώτες του Αβεσσαλώμ. Οι άνδρες του Δαβίδ κέρδισαν μια αποφασιστική νίκη. Αφού νίκησαν, ο Ιωάβ σκότωσε τον Αβεσσαλώμ που τα μαλλιά του είχαν πιαστεί από ένα κλαδί δέντρου. Μαθαίνοντας ο Δαβίδ αυτό το γεγονός, αντέδρασε με βαθιά λύπη και θλίψη. Ο θάνατος του Αβεσσαλώμ σταμάτησε την ανταρσία και ο Δαβίδ μπορούσε να επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ.
Η. ΚΑΤΑΜΕΤΡΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
Β’ Σαμ.κδ:1-25, Α’ Χρ.κα
Άλλη μεγάλη αμαρτία που συνέβη στη ζωή του Δαβίδ, ήταν η απόφαση που πήρε να κάνει απογραφή. Ο Κύριος δεν ήθελε ο λαός Του να έχει την εμπιστοσύνη του στο πόσο πολλοί ήταν. Επανειλημμένως είχε αποδείξει τη δύναμή Του να τους απελευθερώνει άσχετα με την ισχύ του εχθρού. Ο Θεός είχε διατάξει να μην μετράνε το λαό (Εξοδ.λ:12). Παρ όλα αυτά, ο Δαβίδ διέταξε τον Ιωάβ να κάνει την απογραφή.
Η απογραφή ήταν ξεκάθαρα μία πράξη υπερηφάνειας από τη μεριά του Δαβίδ. Μπορεί να είχε και κάποιους άλλους λόγους που το έκανε αυτό, όπως για παράδειγμα, μια επιθυμία να επιβάλει φόρους. Η Βίβλος λέει ότι ο Σατανάς υποκίνησε το Δαβίδ να απογράψει το λαό. Έτσι, αυτή η πράξη ήταν κατευθείαν μια επιρροή του διαβόλου πάνω στο Δαβίδ. Ο Ιωάβ προσπάθησε να δείξει στο Δαβίδ ότι ήταν λάθος αυτό, αλλά ο Δαβίδ αρνήθηκε ν’ ακούσει.
Οι αναφορές στην Β’ Σαμ. και Α’ Χρ. δείχνουν διαφορετικούς αριθμούς, αλλά μια προσεκτική παρατήρηση των Γραφών φανερώνει γιατί τα νούμερα είναι διαφορετικά. Τ’ αποτελέσματα είναι τα εξής:
Β’ Σαμουήλ
|
Α’ Χρονικών
|
Ισραήλ 800.000
|
Ισραήλ 1.100.000
|
Ιούδας 500.000
|
Ιούδας 470.000
|
ΣΥΝΟΛΟ 1.300.000
|
ΣΥΝΟΛΟ 1. 570.000
|
Είναι απαραίτητο για μας, να διαβάσουμε προσεκτικά την εξήγηση που η Γραφή μας δίνει. Σχετικά με τον Ισραήλ, η Β’ Σαμ. λέει ότι οι δυνατοί άνδρες που τραβούσαν το ξίφος ήταν 800.000, και στο Χρονικών λέει ότι όλος ο Ισραήλ ήταν 1.100.000. Αντίστοιχα, σύμφωνα με την αναφορά στο Β’ Σαμ., οι άνδρες του Ιούδα ήταν 500.000 ενώ στο Χρονικών λέει ότι οι άνδρες που τραβούσαν το ξίφος ήταν 470.000. Με άλλα λόγια, στον Ισραήλ υπήρχαν 300.000 μη μάχιμοι άνδρες και στον Ιούδα υπήρχαν 30.000 μη μάχιμοι άνδρες.
Ο Ιωάβ στην πραγματικότητα δεν ολοκλήρωσε την απογραφή. Δεν κατέγραψε τους άνδρες των φυλών Λευΐ και Βενιαμίν.
Ο Θεός έστειλε τον προφήτη Του στο Δαβίδ, με τρεις επιλογές τιμωρίας. Ο Δαβίδ έπρεπε να διαλέξει μία. Τα λόγια του Δαβίδ ήταν λόγια παράδοσης. Είπε, «Στενά μοι πανταχόθεν σφόδρα, ας πέσω λοιπόν εις την χείρα του Κυρίου, διότι είναι πολλοί οι οικτιρμοί αυτού, εις χείρα δε ανθρώπου ας μη πέσω» (Β’ Σαμ.κδ:14). Όταν είδε την πληγή του Θεού να σκοτώνει ανθρώπους κατά εκατοντάδες μέσα στις σκηνές, ο Δαβίδ ικέτευσε το Θεό να επιπέσει η πληγή επάνω του και στον οίκο του πατρός του. Η αμαρτία και η αδιαφορία για το Λόγο του Θεού δεν μπορούν να προσπεραστούν χωρίς τιμωρία. Δεν υπάρχει προσωποληψία σ’ αυτό το θέμα μπροστά στο Θεό.
Η πληγή που θανάτωσε 70.000 από τους πρόσφατα καταγεγραμμένους άνδρες του Δαβίδ, σταμάτησε ακριβώς έξω από την Ιερουσαλήμ στο αλώνι του Ορνά του Ιεβουσαίου. (Εκεί ήταν που αργότερα ο Σολομώντας έκτισε το Ναό). Σαν μια πράξη μετάνοιας, ο Δαβίδ αγόρασε αυτό το αλώνι και τα ζώα του Ορνά και πρόσφερε θυσίες στο Θεό.
Θ. Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΑΒΙΔ
Στο κλείσιμο της ζωής του, ο Δαβίδ παρέδωσε στο Σολομώντα τις τεράστιες αποθήκες που είχε αποθηκεύσει τα υλικά για το χτίσιμο του Ναού, μαζί με το σχέδιο που του είχε δοθεί με θεία αποκάλυψη. Μ’ αυτή την πράξη, ο Δαβίδ δήλωσε ότι ο Σολομώντας θα τον διαδεχόταν.
Οι τελευταίες ημέρες του Δαβίδ στιγματίζονται από σωματική αδυναμία και ένα ανταγωνισμό ανάμεσα στους γιους του για τη διαδοχή του θρόνου. Ο Δαβίδ κυβέρνησε για 40 χρόνια και τον έθαψαν στο Όρος Σιών. Η βασιλεία του ήταν μια από τις πιο σπουδαίες χρονικές στιγμές στην ιστορία του Ισραήλ.
