ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ - ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
Α. Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΒΕΛ
Τις υγρές παγερές νύχτες η οικογένεια θα μαζευόταν γύρω από την φωτιά. Ο Αδάμ και η Εύα θα μιλούσαν στα παιδιά τους τον Κάιν και τον Άβελ για την ζωή τους στον παράδεισο, την χάρη του Θεού που ήταν πάνω τους συνεχεία και την χαρά της κοινωνίας με το Θεό.
Τα πάντα γύρω τους ήταν ειρηνικά τότε. Οι λέξεις εχθρός- φόβος - πόνος - κίνδυνος τους ήταν άγνωστες! Μετά ήλθε η τρομερή εκείνη ημέρα της ανυπακοής. Η αμαρτία τους δεν μπορούσε να μείνει κρυφή, αφού όλοι έβλεπαν τα αποτελέσματά της. Πόσο παράξενα πρέπει να αισθανόταν τα δυο αγόρια!
Οι γονείς τους είχαν πλαστεί από τα χέρια του Ίδιου του Θεού, πράγμα που δεν είχε συμβεί μ’ αυτούς τους ίδιους και ούτε θα συνέβαινε με τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που θα γεννιόταν. Όλοι οι άνθρωποι από κει και πέρα, θα ερχόταν στον κόσμο, σύμφωνα με τους νόμους της φύσης. Δεν θα έπαιρναν μορφή μέσα απ’ το υγρό χώμα ούτε θα φτιαχνόταν απ’ την πλευρά του συντρόφου τους που είχε πέσει σε βαθύ ύπνο. Χωρίς αμφιβολία θα λαχταρούσαν την ημέρα που η κατάρα θα έπαυε να ισχύει.
Η Εύα είπε για την γέννηση του Κάιν: «Απέκτησα άνθρωπο δια του Κυρίου» (Γέν.δ:1). Όταν οι ωδίνες της και ο πόνος της ξεχάστηκαν θυμήθηκε την υπόσχεση του Θεού που ήταν παρηγοριά γι’ αυτήν, αμέσως μετά την πτώση. <Το σπέρμα της γυναίκας θα συντρίψει την κεφαλή του φιδιού>. Σίγουρα το όνειρό της και η ευχή της θα ήταν αυτό το παιδί να διέγραφε και να ανακαλούσε την κατάρα που είχε πέσει πάνω τους. Κι οι γιοι του Αδάμ θα αναρωτιόταν πόσος καιρός θα περνούσε μέχρι να καταργηθεί η κατάρα. «Θα μας επιτραπεί να μείνουμε στον παράδεισο ξανά;» Είμαι σίγουρος ότι έψαχναν να βρουν τρόπους να ευαρεστήσουν το Θεό. Επιθυμούσαν μ’ όλη τους την καρδιά να πάψει η δυσαρέσκειά Του.
Ο Κάιν και ο Άβελ, τα πρώτα παιδιά του Αδάμ και της Εύας, αντιπροσωπεύουν τα αντίθετα μεταξύ τους σπέρματα. Ο Άβελ ήταν δίκαιος ενώ ο Κάιν ήταν κακός. Το πνεύμα του Κάιν θα πάψει να υπάρχει μόνο όταν το σπέρμα της γυναίκας επιστρέψει για να εγκαθιδρύσει τη Βασιλεία Του πάνω στη γη και ο αντίδικός Του ο «πονηρός εκείνος» θα ριχτεί στην λίμνη του πυρός.
Στην πορεία του χρόνου, ο Κάιν και ο Αβελ έφεραν τις προσφορές τους ο καθ’ ένας στον Κύριο. Ο Κάιν πρόσφερε από τους καρπούς της γης, ενώ ο Αβελ πρόσφερε <δια πίστεως> θυσία εξιλέωσης. Χωρίς αμφιβολία ο πατέρας τους ο Αδάμ τους είχε μιλήσει για την πτώση και τις τραγικές συνέπειές της, αλλά ο Κάιν γεμάτος αδιαφορία διάλεξε τον δικό του τρόπο, προσφέροντας τους καρπούς μιας καταραμένης γης, χωρίς ταπεινοφροσύνη ή πίστη. O Θεός δεν δέχτηκε την προσφορά του, αλλά δέχτηκε την προσφορά του Αβελ. Ο λόγος για τον οποίο ο Θεός αποδέχτηκε την προσφορά του Αβελ, ήταν γιατί χρειαζόταν να χυθεί αίμα για να γίνει η άφεση των αμαρτιών. Ο Αβελ «άκουσε» ότι ο Θεός απαιτούσε θυσία. Η πίστη είναι <εξ ακοής> και όχι <εκ φαινομένων> (Εβρ.ια:3.4).
Β. Ο ΚΑΙΝ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟΝ ΑΒΕΛ
Φθόνος και πληγωμένη υπερηφάνεια φαίνονται μέσα στα μάτια του Κάιν. Το θέαμα αυτό προκαλεί φόβο, όπως όταν ένας τρελός σε κοιτάζει κρυφά από ένα παράθυρο με μάτια γεμάτα φθόνο και μίσος. Νιώθουμε την επιθυμία να του φωνάξουμε: «Κάιν, γιατί φέρεσαι έτσι μ’ αυτό τον τρόπο; Γιατί δεν ταπεινώνεσαι μπροστά στο Θεό και δεν Τον ρωτάς πού έφταιξες; Γιατί δεν κάνεις ό,τι και ο Αβελ ο αδελφός σου αφού αυτό είναι αρεστό στο Θεό;»
Ύστερα, χωρίς καμία προειδοποίηση, ακούστηκε ένας ήχος που ποτέ πριν, ούτε ο Κάιν ούτε κι ο Αβελ είχαν ξανακούσει. Ο πατέρας τους και η μητέρα τους είχαν μιλήσει πολλές φορές γι’ αυτό. Ήταν η φωνή του Θεού που μιλούσε και πάλι με τον άνθρωπο. «Διατί ηγανάκτησας; και δια τι εκατηφίασε το πρόσωπό σου; αν συ πράττεις καλώς, δεν θέλεις είσθαι ευπρόσδεκτος; και αν δεν πράττεις καλώς, εις την θύρα κείται η αμαρτία» (Γέν.δ:6-7).
Είναι η πρώτη φορά που ακούστηκε αυτή η απαίσια λέξη «αμαρτία». Ο ήχος της σημαδεύει με τρόπο φριχτό, ολόκληρη τη Βίβλο. Ο Θεός προειδοποιεί τον Κάιν για μελλοντικές αμαρτίες. Ο Κάιν είχε ήδη δυσαρεστήσει το Θεό εξ αιτίας του πνεύματος με το οποίο έφερε την προσφορά του. <Αν δεν πράττεις καλώς, εις την θύρα κείται (κατά λέξη «συσπειρωμένη, κουλουριασμένη, έτοιμη να πηδήσει μέσα) η αμαρτία>. Εκεί, στην πόρτα της ανθρωπότητας, κουλουριασμένη περίμενε η αμαρτία.
Τί επιτυχημένη εικόνα της αμαρτίας και του πειρασμού! Η θέα ενός άγριου θηρίου, μιας τίγρης ή ενός πάνθηρα που παρακολουθεί κουλουριασμένο, ακουμπώντας κάτω στο χώμα, έτοιμο να πηδήσει καταπάνω μας, είναι μια εικόνα που μένει χαραγμένη στη μνήμη.
Τώρα, ο Ίδιος ο Θεός εξηγεί με τρυφερότητα στον Κάιν ότι η αμαρτία είναι σαν ένα κουλουριασμένο θηρίο έτοιμο να ορμήσει. Κάιν, η αμαρτία σε παρακολουθεί, σε περιμένει, είναι έτοιμη να ορμήσει καταπάνω σου με την πρώτη ευκαιρία.
<Άλλ’ εις σε θέλει είσθαι η επιθυμία αυτού> (Γέν.δ:7). Η αμαρτία θέλει να σ’ έχει σκλάβο της. Πόσο σημαντικό είναι αυτό που κηρύττει ο Θεός στον άνθρωπο! Με τί προσοχή προειδοποιεί ο Θεός τον Κάιν μπροστά στον κίνδυνο μελλοντικών αμαρτιών! Στην πραγματικότητα το κήρυγμα αυτό απευθύνεται σε καθένα από εμάς. Είναι μια δυνατή, καθαρή, γεμάτη τρυφερότητα προειδοποίηση. Πόσα εκατομμύρια ανθρώπων θα την αγνοήσουν! Ο Κάιν θα είναι μέσα σ’ αυτούς, ο Σολομών, ο Ιούδας ακόμα και ο Πέτρος. Η αμαρτία είναι τόσο επικίνδυνη, γιατί όταν γίνεται μια φορά δίνει την εντύπωση ότι πιάνει στα δίχτυα της τον αμαρτωλό γεμάτη αιμοβόρα δολοφονική αγριότητα. Μ’ αυτό τον τρόπο ο Θεός μας προειδοποιεί ότι η αμαρτία ζητά την επανάληψή της. Κάποιος είπε: «Είναι πιο εύκολο να βρεις κάποιον που να μην έχει ποτέ του κάνει κάποια αμαρτία, από το να βρεις κάποιον που να μην έχει ποτέ κάνει την ίδια αυτή αμαρτία δύο φορές.»
Στο άκουσμα της φωνής του Θεού, ο Κάιν θα έπρεπε να γονατίσει. Αλλά όχι! Ο θυμός του έγινε ακόμα μεγαλύτερος. «Ορίστε, ο Θεός όχι μόνο αρνείται την προσφορά μου, αλλά μου λέει κιόλας ότι όλη μου η στάση είναι λανθασμένη. Λοιπόν εγώ θα χειριστώ την κατάσταση με τον δικό μου τρόπο». Αρνήθηκε να παραδεχτεί ότι είχε σφάλει κι ότι έπρεπε ν’ αλλάξει την στάση του. Η πικρία που ένιωθε ο Κάιν ούρλιαζε μέσα του και σφυροκοπούσε το μυαλό του. Η πικρία είναι σαν δηλητήριο που απλώνεται σ’ ολόκληρο τον οργανισμό. Η βιαιότητα όρμησε σαν σίφουνας μέσα στο νου του. Δεν ξέρουμε ακριβώς πόσο διάστημα πέρασε απ’ την μέρα που τον προειδοποίησε ο Θεός. Μπορεί μια μέρα-μπορεί πολλές. Η Βίβλος απλά λέει: «Και είπεν ο Κάιν προς Αβελ τον αδελφόν αυτού» (Γέν.δ:8). Μπορεί να κουβέντιαζαν μεταξύ τους για τις προσφορές τους, την μια που έγινε δεκτή και την άλλη που απορρίφθηκε απ’ το Θεό. Νοερά βλέπουμε ένα χέρι να υψώνεται και να κτυπάει με ορμή! Εκείνη ακριβώς την στιγμή, ο φόνος έκανε ορμητικά την εμφάνισή του στον κόσμο.
Το πρόσωπο του νεκρού Αβελ θα προκάλεσε φρίκη στον Κάιν. Για πρώτη φορά αντίκριζε το πρόσωπο ενός νεκρού. Αυτό είναι το τέλος της αμαρτίας-ο θάνατος! Κι αυτή δεν θα ήταν η μοναδική φορά που ο φθόνος θα οδηγούσε στο μοιραίο χτύπημα. Ακριβώς όπως έκαναν όλοι οι φονιάδες μετά απ’ αυτόν, ο Κάιν το έσκασε. «Αν μπορέσω να βρεθώ μακριά απ’ το πτώμα θα τα ξεχάσω όλα». Αυτό που δεν μπορούσε να καταλάβει ήταν πως το να τρέχει και να κρύβεται ήταν η αρχή της τιμωρίας του. Σίγουρα ο Κάιν έτρεξε πολλά χιλιόμετρα για να ξεφύγει, αλλά σε κάθε βήμα θυμόταν το πρόσωπο του Αβελ και την φρικιαστική σιωπή του θανάτου.
Μετά ο Κάιν άκουσε πάλι την φωνή του Θεού: «Πού είναι Αβελ ο αδελφός σου; Ο δε είπε, Δεν εξεύρω (ψέμα - μ’ αυτή του την απάντηση ο Κάιν γίνεται θρασύς) μη φύλαξ του αδελφού μου είμαι εγώ;» (Γέν.δ:9). Στ’ αλήθεια νόμισε ο Κάιν ότι ο Θεός δεν ήξερε πού ήταν ο Αβελ; Τόσο πολύ τυφλώνει λοιπόν τον άνθρωπο η αμαρτία και τόσο γρήγορα διαστρέφει το νου του; Αν δεν ήταν γραμμένο στο Λόγο του Θεού, δύσκολα θα πιστεύαμε πως μπορεί κάποιος να μιλήσει με τέτοια αναίδεια ξέροντας πως μιλάει στο Θεό! Η ψυχρή προκλητική αναίδεια του Κάιν φανερώνει την κατάσταση της καρδιάς του που τον οδήγησε στον φόνο. Σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να φθάσει στο φόνο, αν πρώτα δεν είχε διώξει από μέσα του τον φόβο του Θεού. Η αμαρτία δηλητηριάζει την καρδιά και ναρκώνει την συνείδηση.
Ο Αδάμ και η Εύα γεύτηκαν τους πρώτους καρπούς της πτώσης, βλέποντας τον πρωτότοκό τους φονιά και τον μικρότερό τους γιο νεκρό, θύμα της εχθρότητας ανάμεσα στο σπέρμα της γυναίκας και το σπέρμα του φιδιού.
«Και είπεν ο Θεός και τώρα επικατάρατος να είσαι από της γης ήτις ήνοιξε το στόμα αυτής δια να δεχθεί το αίμα του αδελφού σου εκ της χειρός σου, όταν εργάζησαι την γήν, δεν θέλει εις το εξής σοι δώσει τον καρπόν αυτής πλανήτης και φυγάς θέλεις είσθαι επί της γης» (Γέν.δ:10-12). Κάιν, έκανες εχθρό σου όχι μόνο το Θεό αλλά και την ίδια την γη. Αυτό τον γεμίζει φόβο. «Η αμαρτία μου είναι μεγαλητέρα παρ’ ώστε να συγχωρηθή». Ξαφνικά γίνεται δειλός, φοβάται τα πάντα. «Πάς όστις με εύρη θέλει με φονεύσει» (Γέν.δ:14). Η μεγαλύτερη τιμωρία γι’ αυτόν θα ήταν η θλίψη και η ενοχή που θα ένιωθε στην ψυχή του. Πού πάνε οι φυγάδες; Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά. Για τον Κάιν ξέρουμε ότι «εξήλθεν από προσώπου του Κυρίου». «Εξήλθε», μια λέξη που εκφράζει τη θλιβερή αμετάβλητη πραγματικότητα για το μισθό της αμαρτίας. Η αμαρτία χωρίζει! Οι απόγονοι του Κάιν ήταν οι εφευρέτες των μουσικών οργάνων ή της ψυχαγωγίας, σαν υποκατάστατα της παρουσίας του Θεού (ΕΚΚΛ.ζ:29).
Γ. ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΣΠΕΡΜΑ ΑΝΑΝΕΩΝΕΤΑΙ
Ο Θεός έδωσε στον Αδάμ και την Εύα ένα άλλο γιο τον Σηθ κι ανανέωσε έτσι το σπέρμα των δικαίων. «Τότε έγεινεν αρχή να ονομάζωνται με το όνομα του Κυρίου» (Γέν.δ:26).
Η διαφθορά που υπήρξε τόσο μεγάλη στη γενιά του Κάιν, εξαπλώθηκε σ’ όλη τη γη. Η κακία του ανθρώπου ήταν σχεδόν αδιανόητη, κάθε πονηρή επιθυμία της καρδιάς του στρεφόταν στο κακό συνεχώς και πράξεις βίας γινόταν παντού. Ο πρώτος πολιτισμός θεμελιώθηκε απ’ τον Κάιν, ένα φονιά αποδιωγμένο απ’ το Θεό. Κανείς απ’ τους απογόνους του δεν ζητούσε το Θεό, όλοι Τον αγνοούσαν. Χωρίς αμφιβολία ο Αδάμ κι η Εύα θα παρακολουθούσαν με τρόμο την ανταρσία και την θρασύτητα που ολοένα μεγάλωναν στα εγγόνια και τα δισέγγονά τους. Ήταν όλοι διεφθαρμένοι κι άθλιοι στα μάτια του Θεού.
Δ. Ο ΝΩΕ <ΕΥΡΕ ΧΑΡΙΝ>
Μέσα σ’ αυτή τη γενική εξαχρείωση, βρέθηκε ένας πιστός άνθρωπος. Σ’ αυτό τον δίκαιο, το Νώε, ο Θεός ανάγγειλε το σχέδιό Του να καταστρέψει τη γη.
