Βρισκόμαστε μαζί με τον Ιησού και
τους δύο μαθητές, στο δρόμο προς τους Εμμαούς.
Καθώς πλησίαζαν στην πόλη,
…αυτός προσεποιείτο ότι υπάγει μακρότερα· και παρεβίασαν αυτόν,
λέγοντες· Μείνον μεθ' ημών, διότι πλησιάζει η εσπέρα και έκλινεν η ημέρα. Και
εισήλθε διά να μείνη μετ' αυτών. Και αφού εκάθησε μετ' αυτών εις την τράπεζαν,
λαβών τον άρτον ευλόγησε και κόψας έδιδεν εις αυτούς. Αυτών δε διηνοίχθησαν οι
οφθαλμοί, και εγνώρισαν αυτόν. Και αυτός έγεινεν άφαντος απ' αυτών. Και είπον
προς αλλήλους· Δεν εκαίετο εν υμίν η καρδία ημών, ότε ελάλει προς ημάς καθ'
οδόν και μας εξήγει τας γραφάς; Και σηκωθέντες τη αυτή ώρα υπέστρεψαν εις
Ιερουσαλήμ, και εύρον συνηθροισμένους τους ένδεκα και τους μετ' αυτών, οίτινες
έλεγον ότι όντως ανέστη ο Κύριος και εφάνη εις τον Σίμωνα. Και αυτοί διηγούντο
τα εν τη οδώ και πως εγνωρίσθη εις αυτούς, ενώ έκοπτε τον άρτον (Λουκ.κδ:28-35).
Πολύ ξεχωριστές οι 40 μέρες
ανάμεσα στην Ανάσταση και την Ανάληψη του Ιησού. Πολύ ξεχωριστές και οι
επισκέψεις Του, σωστά ξαφνιάσματα!
Κάποιο στοιχείο μυστηρίου
καλύπτει τις σχέσεις Του με τους μαθητές.
Ενώ Τον αγαπούσαν, σαν κάτι να
τους κρατάει μακριά Του, να τους κλείνει τα μάτια.
Το ίδιο συνέβαινε και στους
μαθητές προς τους Εμμαούς. Δεν Τον αναγνώρισαν.
Αιτία; Η λύπη, η απογοήτευση, η
απιστία, ο φόβος μήπως απογοητευτούν πάλι.
Έφτασαν στο σπίτι τους, και ο
άγνωστος ήταν ακόμη ξένος.
Μόλις όμως πήρε το ψωμί, το
ευλόγησε και το έκοψε, τότε Τον γνώρισαν, αλλά εξαφανίστηκε.
Δεν ήταν μόνο αυτοί οι δύο που
δεν τον αναγνώρισαν.
Πολλοί περπατούν κοντά στον
Χριστό, αλλά δεν Τον αναγνωρίζουν. Ίσως κάποια απογοήτευση, κάποιο δύσκολο
πρόβλημα, κάποια αμαρτία, ή απιστία…
Πολλοί χριστιανοί χάνουν την
συντροφιά του Κυρίου, όχι επειδή Αυτός απομακρύνεται, αλλά κάτι συνέβη και
έχασαν τη συναίσθηση της παρουσίας Του.
Κι ενώ είναι τόσο κοντά τους,
αυτοί περπατούν μόνοι τους.
Τι ήταν όμως αυτό που τους έκανε
να Τον αναγνωρίσουν;
Οι ίδιοι το είπαν: ενώ έκοπτε τον άρτον.
Τόση ώρα ήταν κοντά Του, Τον έβλεπαν,
Τον άκουγαν, τους μιλούσε όπως συνήθιζε πάντοτε. Η φωνή Του είχε τον ίδιο παλμό
καθώς τους εξηγούσε τις Γραφές. Γνώριμος ο τόνος, το κύρος, η αγάπη.
Όμως, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν
τους θύμισε τον Κύριό τους.
Το έκανε μια ασήμαντη πράξη: ο
τρόπος που έκοψε το ψωμί στο τραπέζι.
Ό, τι δεν μπορούν να κάνουν τα
κηρύγματα, μπορεί να το κάνει μια ασήμαντη λεπτομέρεια της καθημερινότητας.
Τα μεγάλα γεγονότα δεν υπάρχει
φόβος να περάσουν απαρατήρητα, οι λεπτομέρειες διολισθαίνουν.
Κι όμως, στις λεπτομέρειες είναι
πολλές φορές κρυμμένες οι ωραιότερες προσκλήσεις της αγάπης του Θεού και οι
πλουσιότερες ευλογίες Του.
Γι’ αυτό πρέπει να έχουμε τα
αισθητήρια γεγυμνασμένα.
Α’ Βασ.ιθ:11-13 Και είπεν,
Έξελθε και στάθητι επί το όρος ενώπιον Κυρίου. Και ιδού, ο Κύριος διέβαινε, και
άνεμος μέγας και δυνατός έσχιζε τα όρη και συνέτριβε τους βράχους έμπροσθεν του
Κυρίου· ο Κύριος δεν ήτο εν τω ανέμω· και μετά τον άνεμον σεισμός· ο Κύριος δεν
ήτο εν τω σεισμώ· και μετά τον σεισμόν, πύρ· ο Κύριος δεν ήτο εν τω πυρί· και
μετά το πυρ, ήχος λεπτού αέρος. Και ως ήκουσεν ο Ηλίας, εσκέπασε το πρόσωπον
αυτού με την μηλωτήν αυτού και εξήλθε και εστάθη εις την είσοδον του σπηλαίου.
Και ιδού, φωνή προς αυτόν, λέγουσα, Τι κάμνεις ενταύθα, Ηλία;
Ας μην ζητάμε πάντα επιβλητικές
εκδηλώσεις.
Ο Ιησούς μας είπε να παρατηρούμε
τα σπουργίτια και τα κρίνα!
Στο τελευταίο δείπνο, ο Κύριος
χρησιμοποίησε δύο απλά, ταπεινά σύμβολα, το ψωμί και το κρασί, για να μας Τον
θυμίζουν.
Όταν έκοψε το ψωμί:
Αυτό ήταν κανονικά δουλειά του
οικοδεσπότη, του αρχηγού της οικογένειας.
Όταν ήταν μαζί τους, Αυτός το
έκανε πάντοτε.
Απόψε, σαν ξένος, δεν περίμενε
τον Κλεόπα, το πήρε Αυτός και το έκοψε.
Ανέλαβε την παλιά Του θέση.
Μήπως δυσκολευόμαστε να Του
παραχωρήσουμε αυτή τη θέση και γι’ αυτό χάνουμε τη συντροφιά Του;
Μήπως θέλουμε να Του τα δώσουμε
όλα εκτός τη θέση του Κυρίου;
