Ιωάννης ς 25-63
ς:24 ότε
λοιπόν είδεν ο όχλος ότι ο Ιησούς δεν είναι εκεί, ουδέ οι μαθηταί αυτού,
εισήλθον και αυτοί εις τα πλοία και ήλθον εις Καπερναούμ ζητούντες τον
Ιησούν.
- Μόνο όποιος ζητά θα βρει.
- Θα Τον βρουν αυτοί που παρακολουθούν τις κινήσεις Του.
- Ψάχνω μέχρι να βρω!
Αν θες να βρεις τον Ιησού, ψάξε να βρεις τους μαθητές Του,
ποτέ δεν είναι μακριά από αυτούς.
Τελικά Τον βρήκαν, θα βρεθεί απ’ όσους Τον ψάχνουν.
Μπορεί να περάσεις θάλασσες, ποτάμια και βουνά, αλλά τελικά
θα τον βρεις!
Οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν υγιείς αρχές και σκοπούς, αλλά
φαινόταν ζηλωτές.
Οι υποκριτές μπορεί να φαίνονται πολύ «δραστήριοι» για τα
πράγματα του Θεού.
Ο Κύριος ήξερε τις καρδιές τους, αλλά δεν τους αρνήθηκε την
συντροφιά Του.
Τον βρήκαν στην συναγωγή:
Ιωάν.ς:59 Ταύτα είπεν εν τη συναγωγή, διδάσκων εν Καπερναούμ.
Λουκ.δ:16 Και
ήλθεν εις την Ναζαρέτ, όπου ήτο ανατεθραμμένος, και εισήλθε κατά την
συνήθειαν αυτού εις την συναγωγήν εν τη ημέρα του σαββάτου και εσηκώθη να
αναγνώση.
Θα Τον βρεις στις συνάξεις των αγίων, εκεί συνηθίζει να
βρίσκεται.
Ο Ιησούς δεν απάντησε στην ερώτηση που Του έκαναν, ήξερε τα
λάθος ελατήρια που τους ωθούσαν να Τον ακολουθούν.
Ιωάν.ς:26 Απεκρίθη προς αυτούς ο Ιησούς και είπεν· Αληθώς, αληθώς σας λέγω, με
ζητείτε, ουχί διότι είδετε θαύματα, αλλά διότι εφάγετε εκ των άρτων και
εχορτάσθητε.
«με ζητείτε», κι
αυτό είναι καλό, αλλά δεν το κάνετε με τα σωστά ελατήρια.
Ο Ιησούς δεν ξέρει μόνο τι κάνουμε, αλλά και γιατί το
κάνουμε.
Δεν Τον ακολουθούσαν για τη διδασκαλία (τα θαύματα είναι η
επιβεβαίωση της διδασκαλίας), αλλά για την κοιλιά τους.
Φαίνεται ότι όπως το κρασί που έδωσε ήταν το καλύτερο, έτσι
και το φαγητό θα ήταν πολύ νόστιμο και τους άρεσε.
Του έκαναν «κομπλιμάν», αποκαλώντας Τον «Ραβί» (δάσκαλε),
δείχνοντας έτσι μεγάλο σεβασμό, αλλά εκείνος, αντίθετα απ' ό, τι θα 'κάνε
κάποιος από μας, δεν τους κολάκευσε.
Ούτε προσπάθησε να τους κρατήσει όπως - όπως μαζί Του.
Αντίθετα τους αποκάλυψε μια αλήθεια και τους έδωσε μια ευκαιρία. Πράγματα, που
χρειαζόμαστε κι εμείς σήμερα.
Τους οδήγησε στις σωστές αρχές: «Εργάζεσθε μη διά την τροφήν την φθειρομένην».
Δεν εννοεί να μην δουλεύουμε:
Β’ Θεσ.γ:10-12 Διότι
και ότε ήμεθα παρ' υμίν, τούτο σας παρηγγέλλομεν, ότι εάν τις δεν θέλη να
εργάζηται, μηδέ ας τρώγη. Επειδή ακούομέν τινάς ότι περιπατούσι μεταξύ σας
ατάκτως, μη εργαζόμενοι μηδέν, αλλά περιεργαζόμενοι· παραγγέλλομεν δε εις τους
τοιούτους και προτρέπομεν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να τρώγωσι τον
άρτον αυτών εργαζόμενοι μετά ησυχίας.
Αλλά να μην παίρνουν τα κοσμικά θέματα την πρώτη θέση στη ζωή
μας.
Ο πλούτος, η δόξα, η ικανοποίηση διαφόρων επιθυμιών είναι
τροφή που τρέφει τον σαρκικό άνθρωπο. Δημιουργούν πείνα σαν το φαγητό, σε
κάνουν να ζεις γι’ αυτά.
Παρ.κγ:4,5 Μη
μερίμνα διά να γείνης πλούσιος· άπεχε από της σοφίας σου. Θέλεις επιστήσει τους
οφθαλμούς σου εις το μη υπάρχον; διότι ο πλούτος κατασκευάζει βεβαίως εις
εαυτόν πτέρυγας ως αετού και πετά προς τον ουρανόν.
Καρδιογνώστης όπως είναι ο Κύριος, τους κάνει την τρομερή
αποκάλυψη. Μ’ ακολουθείτε όχι για λόγους πνευματικούς, αλλά υλιστικούς.
«Διότι, εφάγετε εκ των
άρτων μου» (ς:25-35). Γιατί, χορτάσατε από τα ψωμιά μου. Σήμερα η λαθεμένη
τούτη σχέση, παίρνει δυο μορφές:
· Άνθρωποι
που εμπορεύονται την πίστη του Χριστού.
· Άνθρωποι,
που προσκολλώνται σ’ ένα κύκλο πιστών και υποδύονται τους πιστούς, για να
βολευτούν οικονομικά.
Ο Χριστός αυτούς τους δεύτερους δεν τους κατακεραύνωσε.
Προσπάθησε, να τους μιλήσει για ένα άλλο ψωμί. Το ονόμασε «ο άρτος της ζωής».
Σε κάτι πατριώτες μας εξήγησε (Ιωάν.ιβ:24) πως, «ο κόκκος του σίτου που πέφτει στη γη αν δεν
πεθάνει μένει αυτός μόνος, αν όμως πεθάνει φέρνει πολύ καρπό».
Γι’ αυτό η διευκρίνιση- «ο
άρτος τον όποιο θα σας δώσω, είναι ή σάρξ μου την όποια θα προσφέρω υπέρ τής
ζωής του κόσμου» (51). Δηλαδή, με το θάνατό Του (όχι τη διδασκαλία ή τα
θαύματα), γίνηκε Σωτήρας μας.
Στον Ησαΐα κη:28, διαβάζουμε ότι «ο σίτος του άρτου κατασυντρίβεται».
Το στάρι που πρόκειται να γίνει ψωμί, περνάει από τις
μυλόπετρες και τη φωτιά. Όμοια ο Χριστός. Πέρασε από το σταυρό, για να γίνει ο
άρτος που δίνει ζωή.
Όποιος λαχταράει τούτο το πνευματικό ψωμί, ας έλθει με
μετάνοια και πίστη στο Χριστό. Ο ίδιος, είπε: «ο ερχόμενος προς Εμέ, δεν θα πεινάσει» (35).
«Λάβετε, φάγετε»
(Ματθ.κς:26), είναι η πρόσκληση.
Στο Χριστό άπλωσε το χέρι της πίστης και θα βρεις - λύτρωση,
χαρά, ειρήνη, χορτασμό πνευματικό. Εγκατάλειψε τα χαρούπια της αμαρτίας, με τα
οποία ο Διάβολος τρέφει τον κόσμο, και δέξου μέσα σου το Χριστό, τον άρτο της
ζωής. Αποτέλεσμα μιας τέτοιας ενέργειάς σου:
«δεν θα πεινάσεις»
(35),
«δεν θα πεθάνεις»
(50),
«θα ζήσεις αιώνια»
(51),
«θα έχεις (κτήμα
σου την) αιώνια ζωή» (54).
Η πρώτη κλήση του Κυρίου είναι «φάγετε».
Το φαγητό - υλικό ή πνευματικό αδιάφορο - δεν το τρως μια
φορά και φτάνει.
Γι’ αυτό, η δεύτερη προτροπή- «ο τρώγων μου τη σάρκα και πίνων μου το αίμα, εν εμοί μένει και Εγώ εν
αυτώ» (56).
Πρόκειται, για τη συνεχή, καθημερινή επικοινωνία με τον Κύριο. Έτσι, συντηρείται μέσα μας η πνευματική ζωή. «Φάγετε» και «ο τρώγων».
