Ψαλ.λδ:19 Πολλαί αι θλίψεις του δικαίου, αλλ' εκ πασών
τούτων θέλει ελευθερώσει αυτόν ο Κύριος.
Θλίψη δεν είναι μόνο η αρρώστια, η μη εύρεση δουλειάς, μια αποτυχία, ένας κακός γάμος, ένας θάνατος!
Υπάρχει και η θλίψη της αμαρτίας
η θλίψη της αδυναμίας, όπως ο Παύλος: Ρωμ.ζ:24 Ταλαίπωρος
άνθρωπος εγώ· τις θέλει με ελευθερώσει από του σώματος του θανάτου τούτου;
Η θλίψη της απιστίας (Εβρ.δ).
Ένα συνηθισμένο αίτημα προσευχής είναι: Κύριε, συγχώρησε τις
αδυναμίες μου.
Καθένας σκέπτεται συγκεκριμένες αμαρτίες που ρέπει:
επιθυμίες κακές, πλεονεξία, φθόνος, κουτσομπολιό, κάποια κρυφή αμαρτία….
Α’ Ιωάν.β:15-16 Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω.
Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ· διότι παν το εν
τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του
βίου δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ' είναι εκ του κόσμου.
Ο Σατανάς χρησιμοποιεί τις ορέξεις της σάρκας για να πετύχει
τους σκοπούς του, και να μας εμποδίσει να ωριμάσουμε σαν χριστιανοί, να
ξέρουμε τι θέλουμε!
Οι φυσικές επιθυμίες δεν είναι πονηρές: φαγητό, σεξ,
ανέσεις, αλλά πρέπει να ελέγχονται από τους νόμους του Θεού.
Α’ Τιμ.ς:17 Εις τους πλουσίους του κόσμου τούτου
παράγγελλε να μη υψηλοφρονώσι, μηδέ να ελπίζωσιν επί την αδηλότητα του πλούτου,
αλλ' επί τον Θεόν τον ζώντα, όστις δίδει εις ημάς πλουσίως πάντα εις απόλαυσιν,
Το σατανοκρατούμενο κοσμικό σύστημα συχνά χρησιμοποιεί αυτές
τις επιθυμίες για να οδηγήσει τον πιστό σε αμαρτία:
·
Απόκτηση χρημάτων με αθέμιτα μέσα
·
Πολλά έξοδα για ανέσεις
·
Ζωή με αποκλειστικό σκοπό τις φυσικές απολαύσεις
Μπορεί ποτέ να μην έχεις χτυπήσει άνθρωπο, μπορεί ποτέ να
μην έχεις πορνεύσει, όμως μέσα από την πύλη των ματιών να δοκιμάζεις
ικανοποίηση από εμπειρίες άλλων: βία, σεξ σπορ.
Αυτή η οπτική ενασχόληση αρρωσταίνει και αδρανοποιεί
πνευματικά τον πιστό.
Κανένας χριστιανός δεν είναι τέλειος. Αφιερωμένοι πιστοί,
προβληματίζονται από αμαρτωλές τάσεις που είναι μέρος της φύσης τους.
Όλοι κάνουμε λάθη. Όλοι έχουμε κακές επιθυμίες που πρέπει συνέχεια
να πολεμάμε.
Όλοι είμαστε γεννημένοι με μια αμαρτωλή φύση που μένει με
τον πιστό. Είναι η «σάρκα», που λέει η Γραφή.
Ρωμ.ζ:17 Τώρα δε δεν πράττω πλέον τούτο εγώ, αλλ' η
αμαρτία η κατοικούσα εν εμοί.
Ρωμ.ζ:21-23 Ευρίσκω λοιπόν τον νόμον τούτον ότι, ενώ εγώ
θέλω να πράττω το καλόν, πάρεστιν εις εμέ το κακόν· διότι ηδύνομαι μεν εις τον
νόμον του Θεού κατά τον εσωτερικόν άνθρωπον, βλέπω όμως εν τοις μέλεσί μου
άλλον νόμον αντιμαχόμενον εις τον νόμον του νοός μου, και αιχμαλωτίζοντά με εις
τον νόμον της αμαρτίας, τον όντα εν τοις μέλεσί μου.
Σαν άνθρωποι, έχουμε εγωκεντρική διάθεση. Η αγάπη για το Θεό
και τους συνανθρώπους δεν πηγάζει από τη φύση μας.
Η «σάρκα», το δυναμικό αυτό στοιχείο, εκδηλώνεται με κακές
διαθέσεις και απρεπή διαγωγή.
Γαλ.ε:19-21 Φανερά δε είναι τα έργα της σαρκός, τα οποία
είναι μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι,
έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι,
κώμοι, και τα όμοια τούτων, περί των οποίων σας προλέγω, καθώς και προείπον,
ότι οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει.
Έτσι εκδηλώνεται η «σάρκα»!
Ο πιστός που θέλει να ελευθερωθεί, πρέπει να ξέρει ότι πρέπει
να βρίσκεται σε συνεχή πόλεμο με την αμαρτωλή του φύση.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η αμαρτωλή φύση ξεριζώνεται όταν
κάποιος πιστέψει.
Α’ Ιωάν.α:8 Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν, εαυτούς
πλανώμεν και η αλήθεια δεν είναι εν ημίν.
Ο χριστιανός έχει δύο φύσεις:
(1)
Νέα ζωή (Πνεύμα),
(2)
Παλιά φύση (σάρκα).
Όταν το Πνεύμα παίρνει θέση δίπλα στη σάρκα, τότε επέρχεται
ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ! Η σάρκα το θεωρεί παρείσακτο, δεν το θέλει!
Γαλ.ε:16-17 Λέγω λοιπόν, Περιπατείτε κατά το Πνεύμα και
δεν θέλετε εκπληροί την επιθυμίαν της σαρκός. Διότι η σαρξ επιθυμεί εναντία του
Πνεύματος, το δε Πνεύμα εναντία της σαρκός· ταύτα δε αντίκεινται προς άλληλα,
ώστε εκείνα, τα οποία θέλετε, να μη πράττητε.
Ο απόστολος Παύλος από προσωπική του πείρα γράφει:
Ρωμ.ζ:22-23 διότι ηδύνομαι μεν εις τον νόμον του Θεού
κατά τον εσωτερικόν άνθρωπον, βλέπω όμως εν τοις μέλεσί μου άλλον νόμον
αντιμαχόμενον εις τον νόμον του νοός μου, και αιχμαλωτίζοντά με εις τον νόμον
της αμαρτίας, τον όντα εν τοις μέλεσί μου.
Βλέπει στον εαυτό του δύο νόμους να συγκρούονται και
γνωρίζοντας καλά αυτόν τον αγώνα, φωνάζει:
Ρωμ.ζ:24 Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ· τις θέλει με
ελευθερώσει από του σώματος του θανάτου τούτου;
Όμως, η αναγνώριση της ήττας, ακολουθείται από μια κραυγή
θριάμβου:
Ρωμ.ζ:25 Ευχαριστώ εις τον Θεόν διά Ιησού
Χριστού του Κυρίου ημών. Άρα λοιπόν αυτός εγώ με τον νούν μεν δουλεύω εις τον
νόμον του Θεού, με την σάρκα δε εις τον νόμον της αμαρτίας.
Ο δρόμος της νίκης:
Στηρίζοντας την εμπιστοσύνη του στον Ιησού και περπατώντας
κατά το Πνεύμα και όχι κατά σάρκα, μπορεί να νικά σ’ αυτή τη μάχη.
1. Πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε την παρουσία και τη
δύναμη της αμαρτίας.
2. Να παραδεχτούμε τη ματαιότητα άλλων προσπαθειών
(θρησκευτικούς τύπους, «στιγμιαίος αγιασμός»). Η πνευματική ωριμότητα είναι μια
πορεία, χρειάζεται χρόνος για να αυξηθούμε στη χάρη.
3. Εμπιστοσύνη μόνο στο Χριστό. Αυτός πέθανε, Αυτός
νίκησε, με αποτέλεσμα μόνο δι’ Αυτού να έχουμε τη νίκη.
4. Να απαιτούμε τη νίκη
Η νίκη δεν έρχεται με θρησκευτικούς τύπους, όπως ο
αυτοδικαιούμενος Φαρισαίος: Βαπτίστηκα, ανήκω σε μια εκκλησια, κάνω αυτό κι
εκείνο, υπηρετώ, επισκέπτομαι, καθαρίζω την εκκλησία, κηρύττω, ευαγγελίζω…
Μπορεί να τα κάνεις όλα αυτά και πρέπει να τα κάνεις, αλλά
να μην είσαι νικητής!
Ο τελώνης ικανοποίησε το Θεό με την ταπείνωσή του.
Η επιτυχία βρίσκεται μόνο στο Χριστό.
Όταν με πίστη δεχόμαστε τον Ιησού:
Ενωνόμαστε μαζί Του
·
Η ζωή Του, δική μας ζωή (Ιωάν.ιζ:20…)
·
Ο θάνατός Του, δικός μας θάνατος
·
Η ανάστασή Του, δική μας ανάσταση
·
Η νίκη Του, δική μας νίκη (Γαλ.β:20)
Στο φως αυτών των αληθειών, ο απόστολος Παύλος είπε:
Ρωμ.η:1-2 Δεν είναι τώρα λοιπόν ουδεμία κατάκρισις εις
τους εν Χριστώ, Ιησού, τους μη περιπατούντας κατά την σάρκα, αλλά κατά το
πνεύμα. Διότι ο νόμος του Πνεύματος της ζωής εν Χριστώ Ιησού με ηλευθέρωσεν από
του νόμου της αμαρτίας και του θανάτου.
Ο καθένας μπορεί να παρηγορηθεί μ’ αυτή τη βεβαιότητα.
Πέρα απ’ όλες τις ατέλειες και τους αγώνες μας, γινόμαστε
τέλειοι με τον Ιησού.
Ο Θεός μας βλέπει «εν Χριστώ».
Έτσι, όταν οι αδυναμίες μας γίνονται αιτία λύπης, ξέρουμε ότι η σωτηρία μας εξαρτάται από
το έργο του Χριστού, βασίζεται στη δική Του πιστότητα, όχι στη δική μας!
