Δευτ.λβ:11 Καθώς ο
αετός σκεπάζει (ανακατεύει) την φωλεάν αυτού, περιθάλπει τους νεοσσούς
αυτού, εξαπλόνων τας πτέρυγας αυτού αναλαμβάνει αυτούς, και σηκόνει αυτούς επί
των πτερύγων αυτού,
Αυτό το κήρυγμα επιδιώκει να δώσει προοπτική στις δυσκολίες που φέρνει ο Θεός στη ζωή μας.
Ένας φυσιοδίφης που
παρακολουθούσε τους αετούς για εβδομάδες και κατέγραφε τις λεπτομέρειες της
συμπεριφοράς τους, περιγράφει μια μητέρα αετό που προσπαθεί να διδάξει τον
νεαρό αετό της να πετάει. Αφού έδωσε πολλά στοιχεία για το τι συνέβαινε τις
προηγούμενες ημέρες, είπε:
Μια μέρα, όταν ήρθα στο μικρό
δάσος στο βράχο όπου συνήθιζα να ξαπλώνω και να παρακολουθώ τη φωλιά μέσα από τα
κιάλια μου, διαπίστωσα ότι ένας αετός είχε φύγει.
Ο άλλος στεκόταν στην άκρη της
φωλιάς, κοιτάζοντας προς τα κάτω στην άβυσσο έντρομος, όπου, χωρίς αμφιβολία, ο
πιο τολμηρός κάτοικος της φωλιάς είχε πετάξει, και φώναζε απελπισμένα από καιρό
σε καιρό.
Η όλη στάση του έδειχνε καθαρά
ότι ήταν πεινασμένος πιεσμένος και μόνος. Σύντομα η μητέρα-αετός επέστρεψε
γρήγορα από την κοιλάδα και υπήρχε τροφή στα νύχια της.
Ήρθε στην άκρη της φωλιάς,
αιωρήθηκε πάνω της για μια στιγμή, έτσι ώστε να κάνει τον πεινασμένο αετό να
δει και να μυρίσει το φαγητό, στη συνέχεια κατέβηκε αργά στην κοιλάδα,
παίρνοντας το φαγητό μαζί της, λέγοντας στο μικρό με τον δικό της τρόπο να
έρθει και να το πάρει.
Της φώναξε δυνατά από την άκρη
της φωλιάς και άνοιξε τα φτερά του αρκετές φορές για να ακολουθήσει. Αλλά η
βουτιά ήταν άκρως δυσάρεστη. Η καρδιά του τον απογοήτευσε. Γύρισε πίσω στη
φωλιά, τράβηξε το κεφάλι του κάτω στους ώμους του, έκλεισε τα μάτια του, και
προσπάθησε να ξεχάσει ότι ήταν πεινασμένος.
Προσπαθούσε να τον διδάξει να
πετάει, λέγοντάς του ότι τα φτερά του είχαν μεγαλώσει και είχε έρθει η ώρα να
τα χρησιμοποιήσει. Αλλά φοβόταν.
Σε λίγο επέστρεψε ξανά, αυτή τη
φορά χωρίς φαγητό, και αιωρήθηκε πάνω από τη φωλιά, προσπαθώντας με κάθε τρόπο
να πείσει το μικρό να την αφήσει.
Ο μικρός στάθηκε στην άκρη της
φωλιάς, κοιτάζοντας προς τα κάτω, τη βουτιά που δεν τόλμησε να κάνει. Ξαφνικά
ακούστηκε μια κραυγή από πίσω, που τον τάραξε και τον έκανε να πεταχτεί σαν
ελατήριο.
Την επόμενη στιγμή η μητέρα είχε
ορμήσει, χτυπώντας τη φωλιά με τα πόδια της, την έστειλε μαζί με τον μικρό στο
κενό.
Αυτή η αετίνα, έφερε μια οδυνηρή
διαταραχή στη ζωή του νεαρού αετού για να τον διδάξει να πετάει.
Και ο σαφής υπαινιγμός του Δευτ.λβ:11
είναι ότι ο Θεός κάνει ακριβώς το ίδιο σε εμάς.
Εάν έχετε αντιμετωπίσει
διαταραχές και στενοχώριες στη ζωή σας, υπάρχουν τρία ζητήματα που πρέπει να
εξετάσετε:
1. Να
τα ερμηνεύσετε σωστά
2. να
ανταποκριθείτε κατάλληλα σε αυτά
3. να επιλέγετε να χαίρεστε γι' αυτά
Ερμηνεύω σωστά τις διαταραχές
στη ζωή μου;
Όπως αυτή η αετίνα, ο Θεός συχνά
φέρνει διαταραχές στη ζωή μας για να μας εκτοξεύσει στο θέλημά Του για μας.
Δυστυχώς, συχνά παρερμηνεύουμε
αυτά τα πράγματα σαν να μην ενδιαφέρεται ο Θεός. Αλλά το κάνει.
Ο Ισραήλ παραπονέθηκε για την
πολιτεία του Θεού μαζί τους, αλλά ο Θεός τους είπε: «Το έκανα επειδή σας
αγαπούσα».
Ο Θεός ξέρει ότι δεν μας αρέσει η
αναστάτωση, αλλά ξέρει επίσης ότι είναι προς το συμφέρον μας.
Το ερώτημα είναι, βλέπουμε αυτές
τις διαταραχές σαν μαθήματα αγάπης του Θεού στη ζωή μας;
Προσπαθούμε να μάθουμε από αυτούς,
ρωτώντας: «Κύριε, τι με διδάσκεις;» Και επωφελούμαστε πραγματικά από αυτά τα
μαθήματα;
Ο Ιώβ συλλογίστηκε το μάθημα της
αναστάτωσης που του είχε φέρει ο Θεός και συνειδητοποίησε ότι πριν έρθουν όλα
αυτά σκεφτόταν:
Ιώβ κθ:18 Τότε έλεγον,
θέλω αποθάνει εν τη φωλεά μου και ως την άμμον θέλω πολλαπλασιάσει τας ημέρας
μου.
Είχε νιώσει εντελώς άνετα στη
φωλιά του. Νόμιζε ότι την είχε φτιάξει τόσο καλά, που η ζωή δεν θα μπορούσε να
είναι καλύτερη και χρησιμοποιεί αυτά τα λόγια για να το περιγράψει.
Ήθελε να μείνει εκεί που ήταν για
το υπόλοιπο της ζωής του. Είπε, «Θα πεθάνω στη φωλιά μου», αλλά ο Θεός τον
έδιωξε από τη φωλιά του επειδή ο Θεός ήθελε ο Ιώβ να μεγαλώσει και να απλώσει
τα φτερά της πίστης του. Είχε κάτι πολύ καλύτερο για τον Ιώβ.
Το ίδιο συνέβη και με τον Ισραήλ.
Ο Θεός περιγράφει τις ταραχές που είχε φέρει στη ζωή του Ισραήλ για να τον κάνει
να φύγει από τη γη της Αιγύπτου.
Ο λαός Ισραήλ μπορεί να παραπονιόταν
πολύ για τη δουλεία στην Αίγυπτο, αλλά δεν ήταν πρόθυμος να αναλάβει τις
ευθύνες και τους κινδύνους που συνοδεύουν την ελευθερία.
Ακόμα και αφού έφυγαν από την Αίγυπτο,
λαχταρούσαν να επιστρέψουν και μάλιστα λαχταρούσαν να μπορέσουν να φάνε τα
πράσα και τα σκόρδα της Αιγύπτου, επειδή ήταν κουραστικό να προσπαθούν να
μάθουν πώς να πετούν.
Η ελευθερία μπορεί να είναι
τρομακτική για όσους έχουν νοοτροπία σκλάβου.
Έξοδ.ς:1 Και είπε
Κύριος προς τον Μωϋσήν, Τώρα θέλεις ιδεί τι θέλω κάμει εις τον Φαραώ· διότι διά
χειρός κραταιάς θέλει εξαποστείλει αυτούς· και διά χειρός κραταιάς θέλει
εκδιώξει αυτούς εκ της γης αυτού.
Αυτό είναι ένα ενδιαφέρον εδάφιο
που δείχνει τι χρειάστηκε για να αναγκάσει τους Ισραηλίτες να εγκαταλείψουν τη
φωλιά τους.
Αυτό το εδάφιο λέει ότι ο Θεός
έπρεπε να τους διώξει από τη φωλιά τους.
Θα ήθελα να αναρωτηθούμε τρία πράγματα
κάτω από αυτό το πρώτο σημείο ερμηνείας της Πρόνοιας του Θεού:
1. Βλέπω
την ανάγκη για τέτοιου είδους μαθήματα από τον Θεό;
Είμαστε πεπεισμένοι ότι είναι
απαραίτητο να αφήσουμε τη φωλιά και να ακολουθήσουμε την οδηγία και τις
προτροπές του Κυρίου μέσα από τις Γραφές;
Ξέρουμε ότι είναι απαραίτητο για
τον αετό να φύγει από τη φωλιά, αλλά μπορεί να μην το βλέπουμε το ίδιο για εμάς
για διάφορους λόγους.
Γιατί ο νεαρός αετός ήταν
νευρικός; Το παλιό σπίτι ήταν το μόνο που είχε γνωρίσει μέχρι τότε ο μικρούλης.
Μπορούμε εύκολα να έχουμε κι εμείς αυτό το πρόβλημα.
Να νιώθουμε πολύ άνετα με τους
παλιούς τρόπους που λειτουργούσαμε, και βρίσκουμε το κάλεσμα του Θεού για
υπακοή υπερβολικά αγχωτικό.
Η υπάρχουσα κατάσταση φαίνεται
πιο άνετη. Απλά δεν έχουμε συνηθίσει να κάνουμε τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο
και έτσι δεν αλλάζουμε.
Ή μπορεί να είναι ότι ο μικρός αετός
φοβόταν να ξεκινήσει στο άγνωστο, αδοκίμαστο έδαφος. Ένιωθε ανασφαλής.
Συχνά δεν απολαμβάνουμε τα
καλύτερα του Θεού, επειδή αν και καταβάλλουμε προσπάθειες να φτερουγίζουμε και
να πετάξουμε γύρω από την άκρη της φωλιάς, ποτέ δεν έχουμε το θάρρος να κάνουμε
το μεγάλο βήμα της ολόκαρδης υπακοής.
Αν είσαι ένας από αυτούς που δεν
τους αρέσει να αλλάζουν, ή που είναι ανασφαλείς και φοβούνται την αλλαγή, τότε
πρέπει να πειστείς για την απόλυτη ανάγκη να ακολουθήσεις τις κλήσεις του Θεού,
όπως φαίνονται μέσα στις Γραφές, για αλλαγές στη ζωή μας.
Ο Θεός δεν θα μας ζητούσε να
κάνουμε αυτές τις αλλαγές αν δεν ήταν απαραίτητο.
Ήταν δύσκολο για τον Ισραήλ να
δει την ανάγκη να φύγει από τη φωλιά του χωρίς τη σκλαβιά και τη σκληρή δουλεία
που ο Θεός επέτρεψε να συμβεί.
Αν το έβλεπαν γρήγορα, δεν θα
χρειαζόταν να περάσουν τόσα πολλά. Και είναι το ίδιο με εμάς.
Αυτές οι διαταραχές που φέρνει
στη ζωή μας θα μπορούσαν να είναι ασθένεια, οικονομικό άγχος, ο πόνος του
τρόπου που μας φέρονται κάποιοι άνθρωποι κ.λπ.
Και παρόλο που είναι οδυνηρό όταν
συμβαίνει, μπορούμε να κοιτάξουμε πίσω και να πούμε: «Όχι, χαίρομαι που ο Θεός
με έβγαλε από τη φωλιά μου. Δεν θα ήθελα να χρειαστεί να το ξαναπεράσω αυτό,
αλλά χαίρομαι που συνέβη».
2. Καταλαβαίνω
τις μεθόδους που χρησιμοποιεί ο Θεός;
Το δεύτερο ερώτημα είναι:
«Καταλαβαίνουμε τις μεθόδους που χρησιμοποιεί ο Θεός για να ανακατέψει τη
φωλιά;»
Ο φυσιοδίφης που ανέφερα έδειξε
διάφορους τρόπους με τους οποίους η αετίνα ξεσήκωσε τον νέο.
Προσπάθησε να τον πείσει τον
σκούντησε, το έσπρωξε, και όταν αυτό απέτυχε, πέταξε με ταχύτητα και έριξε τον
αετό από εκεί που κούρνιαζε.
Ανακατεύω τη φωλιά, σημαίνει ότι κάνω
κάποιον να νιώθει άβολα εκεί που βρίσκεται.
Και ο Θεός χρησιμοποιεί πολλά
μέσα (μερικά από τα οποία είναι οδυνηρά) για να μας ξεσηκώσει.
Ο Τζορτζ Γουίτφιλντ είπε κάποτε,
«όποτε μπαίνω στον πειρασμό να ηρεμήσω, ο Θεός βάζει ένα αγκάθι στη φωλιά μου».
Μπορεί να το κάνει με ασθένεια,
θλίψη, πίεση, πόνο, προδοσία από φίλους, απογοήτευση, στενοχώρια, δυστυχία ή
συμφορές του ενός ή του άλλου είδους.
Μίλησα κάποτε με έναν άνθρωπο που
θεωρούσε αποτρόπαιο ότι ο Θεός θα μπορούσε να βρίσκεται πίσω από οποιοδήποτε
από αυτά τα πράγματα ή ότι ήταν θέλημα Θεού να αρρωστήσει κάποιος ή να πεθάνει
ή να πάθει κάποια συμφορά.
Είπε ότι δεν μπορεί να είναι το
χέρι του Θεού πίσω από αυτά τα κακά πράγματα.
Είπε ότι μόνο ο Σατανάς ήταν πίσω
από αυτά, και τα χέρια του Θεού ήταν κατά κάποιο τρόπο δεμένα.
Αλλά πες μου: δεν είναι πολύ πιο
παρήγορο να πιστεύεις μαζί με την πιστή Άννα:
Α’ Σαμ.β:6-8 Ο Κύριος
θανατόνει και ζωοποιεί· καταβιβάζει εις τον άδην και αναβιβάζει. Ο Κύριος
πτωχίζει και πλουτίζει, ταπεινόνει και υψόνει. Ανεγείρει τον πένητα από του
χώματος, και ανυψόνει τον πτωχόν από της κοπρίας, διά να καθίση αυτούς μεταξύ
των αρχόντων, και να κάμη αυτούς να κληρονομήσωσι θρόνον δόξης· διότι του
Κυρίου είναι οι στύλοι της γης, και έστησε την οικουμένην επ' αυτούς.
Αν πιστεύουμε ότι ο κόσμος έχει
ξεφύγει από τον έλεγχο του Θεού, τότε δεν έχουμε παρηγοριά ότι τα πράγματα που συμβαίνουν
στη ζωή δεν είναι απλά παράλογα, χωρίς νόημα, απελπιστικά γεγονότα.
Δεν μπορούμε να παρηγορηθούμε
λέγοντας ότι ο Θεός δεν ελέγχει αυτά τα πράγματα.
Πολύ καλύτερα να πιστέψουμε την
παρηγοριά και την υπόσχεση της Γραφής ότι ο Θεός χρησιμοποιεί τα πάντα για να
εργαστεί καλό, συμπεριλαμβανομένων των δυσκολιών.
Ο Θεός μπορεί να χρησιμοποιήσει
οποιοδήποτε γεγονός στη ζωή σου που σε κάνει να νιώθεις άβολα και να το
εργαστεί για το καλό σου, βγάζοντάς σε από τη φωλιά σου, για να Τον
εμπιστευτείς για σπουδαία πράγματα.
Αν δεν έχουμε παράτολμη
εμπιστοσύνη στον Κύριο και δεν αφηνόμαστε στο σαφώς αποκεκαλυμμένο θέλημά Του
στις Γραφές, αν δεν πηδήξουμε εμείς οι ίδιοι από τη φωλιά, ο Θεός θα πρέπει να
φέρει διαταραχές του ενός ή του άλλου είδους στη ζωή μας για να μας παρακινήσει
σε δράση.
Είναι πολύ καλύτερο να πηδάς αμέσως,
αλλά μερικοί άνθρωποι μαθαίνουν αργά και χρειάζονται πολύ περισσότερο πόνο από
άλλους.
Ίσως έχει ήδη αρχίσει να
ανακατεύει λίγο τη φωλιά για σένα, και αντί να πετάξεις, κρατιέσαι επίμονα και
αναρωτιέσαι τι κάνει ο Κύριος στον κόσμο.
Όσο πιο γρήγορα αφεθείς, τόσο πιο
γρήγορα θα μπορέσεις να βιώσεις τη συγκίνηση του να πετάς με τον Θεό σαν
προπονητή σου και να Τον βρίσκεις πάντα δίπλα σου έτοιμο να σε σηκώσει στα
φτερά Του.
Σίγουρα οι οδυνηρές μέριμνες δεν
είναι πάντα για το σκοπό που περιγράφεται σε αυτό το εδάφιο. Ο Θεός έχει και
άλλους λόγους. Αλλά και αυτός είναι ένας.
Συνειδητοποιώ ότι ο Θεός έχει
πάντα έναν σκοπό;
Μια άλλη ερώτηση που αξίζει να
τεθεί είναι: «Συνειδητοποιώ ότι ο Θεός έχει πάντα ένα σκοπό για όλα όσα φέρνει
στη ζωή μου;»
Θα μπορούσατε να σκεφτείτε ότι
αυτός ο σκοπός είναι να μας μάθει να πετάμε. Δεν θέλει να είμαστε μωρά και
ανώριμοι όλη μας τη ζωή.
Δεν θέλει να καθόμαστε στη φωλιά
μας και μόνο να μπορούμε να περπατάμε. Θέλει να ωριμάσουμε, να πετάξουμε. Να
ανέβουμε σε όλο και μεγαλύτερα ύψη πνευματικής υπηρεσίας.
Ο Θεός δεν είναι ποτέ αυθαίρετος
όταν επιτρέπει δυσκολίες στη ζωή μας. Τις φέρνει για να ωριμάσουμε εν Χριστώ Ιησού.
Ησ.μ:31 αλλ' οι
προσμένοντες τον Κύριον θέλουσιν ανανεώσει την δύναμιν αυτών· θέλουσιν αναβή με
πτέρυγας ως αετοί· θέλουσι τρέξει και δεν θέλουσιν αποκάμει· θέλουσι
περιπατήσει και δεν θέλουσιν ατονήσει.
Ανταποκρίνομαι σωστά στο μάθημα
αναστάτωσης Του Θεού;
Το δεύτερο κύριο σημείο είναι η
κατάλληλη ανταπόκριση στα μαθήματα αναστάτωσης του Θεού.
Έχω ήδη υπαινιχθεί το θέμα της
απάντησης, αλλά για να το κάνουμε σωστά πρέπει να συμβούν τρία πράγματα στη ζωή
μας:
Απόλυτη εγκατάλειψη στο θέλημά
Του
Πρώτον, χρειάζεται να
εγκαταλείψουμε εντελώς τον εαυτό μας στο θέλημα του Θεού. Νομίζω ότι η
βασίλισσα Εσθήρ ήταν ένα εξαιρετικό παράδειγμα αυτού. Ήταν πρόθυμη να κάνει το
θέλημα του Θεού ακόμα κι αν αυτό σήμαινε το θάνατό της.
Αν ο Θεός της είπε να πηδήξει από
τη φωλιά ζητώντας από τον βασιλιά Ασσουήρη να ανακαλέσει το διάταγμα θανάτου
για τους Ιουδαίους, ήταν πρόθυμη να το κάνει.
Ο θείος της, ο Μαροδοχαίος, της
είπε ότι ο Θεός την είχε τοποθετήσει σε αυτή τη θέση, και αυτό σήμαινε ότι είχε
ευθύνη απέναντι στον Θεό και στους συμπατριώτες της.
Είπε, «και τις εξεύρει εάν συ
ήλθες εις την βασιλείαν διά τοιούτον καιρόν οποίος ούτος;».
Συμφώνησε και η απάντησή της
περιελάμβανε την κλασική δήλωση: «και αν απολεσθώ, ας απολεσθώ!» (Εσθήρ
δ:14).
Ο.Κ. «Δεν με νοιάζει τι θα
συμβεί. Θα κάνω το θέλημα του Θεού». Απόλυτη εγκατάλειψη στο θέλημα του Θεού.
Καλούμαστε όλοι σε αυτό.
Συνεχίζεται
