Δοξολογία

Πράξ.δ:24 Οι δε ακούσαντες, ομοθυμαδόν ύψωσαν την φωνήν προς τον Θεόν και είπον· Δέσποτα, συ είσαι ο Θεός, όστις έκαμες τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς,

Έξοδ.ιδ:31 Και είδεν ο Ισραήλ το μέγα εκείνο έργον, το οποίον έκαμεν ο Κύριος επί τους Αιγυπτίους· και εφοβήθη ο λαός τον Κύριον, και επίστευσεν εις τον Κύριον, και εις τον Μωϋσήν τον θεράποντα αυτού.

Όλο το Έξοδ.ιε.

Οι Ισραηλίτες είχαν δει τη σωτηρία του Κυρίου.

Μέχρι τώρα, από τότε που έφυγαν από την Αίγυπτο, δεν έχουν δοξολογήσει.

Κραυγές αγωνίας στην Αίγυπτο, κραυγές απιστίας στην έρημο, πουθενά δοξολογία.

Αλλά όταν είδαν τις αποδείξεις της σωτηρίας τους, ξέσπασαν και όλα αυτά είναι παραδείγματα για μας.

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι είμαστε σωσμένοι με τη δύναμη του θανάτου και της ανάστασης, πριν μπορέσουμε να προσφέρουμε καθαρή λατρεία στο Θεό.

Διαφορετικά, επιφυλάξεις-δισταγμοί-μη κατανόηση της αξίας της απολύτρωσης.

Είναι άλλο να λες «ο Χριστός σώζει» και άλλο να έχεις κατανοήσει ότι αυτή η σωτηρία είναι δική σου. Αυτό είναι το θεμέλιο.

Η εκκλησία είναι ενωμένη με το Χριστό στο θάνατο (βάπτισμα στο νερό) και την ανάσταση (βάπτισμα του Πνεύματος).

Η άγνοια δημιουργεί φόβο.

Ο ασθενέστερος μέσα στην εκκλησία, έχει το προνόμιο να γνωρίζει ότι αντιπροσωπεύτηκε απ’ τον Ιησού, πάνω στο σταυρό.

ΟΛΕΣ οι αμαρτίες του ομολογήθηκαν, σηκώθηκαν, κρίθηκαν, καθαρίστηκαν, ΑΡΑ μπορεί και ΠΡΕΠΕΙ να δοξολογεί.

Αυτή η πραγματικότητα, όταν γίνει δεκτή δια πίστεως, δίνει Ειρήνη.

Μπορεί να κρατάς κάποιες διατάξεις με ευσέβεια και αφοσίωση, αλλά το μόνο μέσο για να ελευθερωθεί τελείως η συνείδηση από το αίσθημα της αμαρτίας είναι η αναγνώριση ότι η αμαρτία κρίθηκε στο σώμα του Χριστού.

Εβρ.θ:26 διότι έπρεπε τότε πολλάκις να πάθη από καταβολής κόσμου· τώρα δε άπαξ εις το τέλος των αιώνων εφανερώθη, διά να αθετήση την αμαρτίαν διά της θυσίας εαυτού.

Εβρ.ι:16-18 Αύτη είναι η διαθήκη, την οποίαν θέλω κάμει προς αυτούς μετά τας ημέρας εκείνας, λέγει ο Κύριος· Θέλω δώσει τους νόμους μου εις τας καρδίας αυτών και θέλω γράψει αυτούς επί των διανοιών αυτών, προσθέτει, Και τας αμαρτίας αυτών και τας ανομίας αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον. Όπου δε είναι άφεσις τούτων, δεν είναι πλέον προσφορά περί αμαρτίας.

Αν το θέμα της αμαρτίας τακτοποιήθηκε (κρίθηκε), στο σταυρό μια για πάντα, έτσι πρέπει να το βλέπω. ΕΓΓΥΗΣΗ: η ανάσταση του Χριστού.

Πολλοί, ενώ το πιστεύουν για την εκκλησία, δυσκολεύονται να το πιστέψουν για τον εαυτό τους.

Ψαλ.ογ:1-2 «Ψαλμός του Ασάφ.» Αγαθός τωόντι είναι ο Θεός εις τον Ισραήλ, εις τους καθαρούς την καρδίαν. Εμού δε, οι πόδες μου σχεδόν εκλονίσθησαν· παρ' ολίγον ωλίσθησαν τα βήματά μου.

Παρατηρούν τον εαυτό τους αντί να αποβλέπουν στον Ιησού.

Είναι περισσότερο απασχολημένοι με τον τρόπο που ακολουθούν το Χριστό, παρά με τον ίδιο το Χριστό.

Σκέφτονται περισσότερο τις ικανότητές τους παρά τα προνόμιά τους.

Διέπονται από μια συνεχή αξιοθρήνητη αβεβαιότητα κι έτσι δεν μπορούν να πάρουν τη θέση του πιστού που λατρεύει τον Κύριο με επίγνωση.

Προσεύχονται για σωτηρία αντί να χαίρονται που την έχουν.

Παρατηρούν τα ατελή έργα τους, αντί το τέλειο έργο του Χριστού.

Στην ωδή του Μωυσή δεν βλέπουμε τίποτα που να αφορά το ΕΓΩ, τις ΠΡΑΞΕΙΣ, τα ΛΟΓΙΑ, τα ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ.

Όλα αναφέρονται στον ΓΙΑΧΒΕ.

Μιλά μόνο για τις ιδιότητες και τα έργα Αυτού.

Οι περιστάσεις δεν αναφέρονται, το ΕΓΩ ξεχάστηκε και ξεσπάνε σε δοξολογία.

Το αντικείμενο είναι ένα: ο Κύριος.

Ψαλμ.92:4 Διότι με εύφρανας, Κύριε, εν τοις ποιήμασί σου· θέλω αγάλλεσθαι εν τοις έργοις των χειρών σου.

Αυτή είναι η αληθινή λατρεία, όταν ξεχνάμε το άθλιο εγώ μας με ότι το ακολουθεί και μόνο ο Χριστός γεμίζει τις καρδιές μας.

Το κεφάλαιο αυτό είναι παράδειγμα δοξολογίας, όχι έκφραση αόριστης ελπίδας.

Όταν είσαι ενωμένος με τον αναστημένο Ιησού και πατάς σταθερά στο βράχο, βλέπεις και δοξάζεις.

Πόσο διαφορετικοί είναι κάποιοι ύμνοι που ακούμε σήμερα, που μιλάνε για ελλείψεις, αδυναμίες και ανικανότητες!!

Σίγουρα, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να ψάλλουμε όταν παρατηρούμε τους εαυτούς μας.

Θα ανακαλύπτουμε πάντα κάτι που θα εμποδίζει τη λατρεία (έχω αμαρτήσει, είμαι κουρασμένος, δεν αισθάνομαι).

Ψαλμ.ρλβ:3-5 Δεν θέλω εισέλθει υπό την στέγην του οίκου μου, δεν θέλω αναβή εις την κλίνην της στρωμνής μου, δεν θέλω δώσει ύπνον εις τους οφθαλμούς μου, νυσταγμόν εις τα βλέφαρά μου, εωσού εύρω τόπον διά τον Κύριον, κατοικίαν διά τον ισχυρόν Θεόν του Ιακώβ.

Ψαλμ.κβ:3 Συ δε ο Άγιος κατοικείς μεταξύ των επαίνων του Ισραήλ.

Έξοδ.ιε:22 Τότε εσήκωσεν ο Μωϋσής τους Ισραηλίτας από της Ερυθράς θαλάσσης, και εξήλθον εις την έρημον Σούρ· και περιεπάτουν τρεις ημέρας εν τη ερήμω και δεν εύρισκον ύδωρ.

Όταν αρχίζουμε να αποκτάμε πείρα της ερήμου, δοκιμαζόμαστε για να φανεί πόσο γνωρίζουμε το Θεό και τις καρδιές μας.

Η παιδεία της ερήμου απαραίτητη.

Όχι για να μπούμε στη Χαναάν, αλλά για να γνωρίσουμε το Θεό και την καρδιά μας.

Τι μπορεί να κάνει ο Θεός και πως εμείς αντιδράμε.

Δευτ.η:2-5 Και θέλεις ενθυμείσθαι πάσαν την οδόν, εις την οποίαν σε ώδήγησε Κύριος ο Θεός σου τα τεσσαράκοντα ταύτα έτη εν τη ερήμω, διά να σε ταπεινώση, να σε δοκιμάση, διά να γνωρίση τα εν τη καρδία σου, εάν θέλης φυλάξει τας εντολάς αυτού, ή ουχί. Και σε εταπείνωσε και σε έκαμε να πεινάσης και σε έθρεψε με μάννα, το οποίον δεν εγνώριζες, ουδέ οι πατέρες σου εγνώριζον, διά να σε κάμη να μάθης ότι ο άνθρωπος δεν ζη με μόνον άρτον, αλλ' ο άνθρωπος ζη με πάντα λόγον εξερχόμενον εκ του στόματος του Κυρίου. Τα ιμάτιά σου δεν επαλαιώθησαν επάνω σου ουδέ ο πους σου επρήσθη τα τεσσαράκοντα ταύτα έτη. Θέλεις λοιπόν γνωρίσει εν τη καρδία σου ότι καθώς ο άνθρωπος παιδεύει τον υιόν αυτού, ούτω Κύριος ο Θεός σου σε επαίδευσε.

Έξοδ.ιε:23 Και εκείθεν ήλθον εις Μερράν· δεν ηδύναντο όμως να πίωσιν εκ των υδάτων της Μερράς, διότι ήσαν πικρά· διά τούτο και επωνομάσθη Μερρά.

Έξοδ.ιε:27 Έπειτα ήλθον εις Αιλείμ, όπου ήσαν δώδεκα πηγαί υδάτων και εβδομήκοντα δένδρα φοινίκων· και εκεί εστρατοπέδευσαν πλησίον των υδάτων.

Αν και μέχρι εδώ, όλα πήγαιναν καλά. Η Αιλείμ δεν ήταν η Χαναάν, ίσως μια πρόγευση. Ήταν μόνο μία όαση.

Έξοδ.ις:2-3 Και εγόγγυζε πάσα η συναγωγή των υιών Ισραήλ κατά του Μωϋσέως και κατά του Ααρών εν τη ερήμω. Και είπον προς αυτούς οι υιοί Ισραήλ, Είθε να απεθνήσκομεν υπό της χειρός του Κυρίου εν τη γη της Αιγύπτου, ότε εκαθήμεθα πλησίον των λεβήτων του κρέατος και ότε ετρώγομεν άρτον εις χορτασμόν· διότι εξηγάγετε ημάς εις την έρημον ταύτην, διά να θανατώσητε με την πείναν πάσαν την συναγωγήν ταύτην.

Η έρημος δεν έχει μόνο Αιλείμ, έχει και Μερρά.

Οι δοκιμασίες της ερήμου: τι θα φάμε τι θα πιούμε.

Τα νερά της Μερρά δοκίμασαν τις καρδιές του λαού.

Ο Γιάχβε απέδειξε ότι δεν υπάρχει πικρία που η χάρις Του να μην μπορεί να γλυκάνει.

Στην έρημο, διατρέχει κανείς τον κίνδυνο να παρασυρθεί σε ανησυχίες, ανυπομονησίες, μεμψιμοιρίες.

Ο μόνος τρόπος να προφυλαχτεί: να αποβλέπει στον Ιησού!