Ψαλ.93:5 «…. εις τον οίκόν σου ανήκει αγιότης, Κύριε, εις μακρότητα ημερών».

Πράξ.ζ:38 Ούτος είναι όστις εν τη εκκλησία εν τη ερήμω εστάθη μετά του αγγέλου του λαλούντος προς αυτόν εν τω όρει Σινά και μετά των πατέρων ημών, και παρέλαβε λόγια ζωοποιά διά να δώση εις ημάς.

Α’ Κορ.ι:11 Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν.

«Η εκκλησία εν τη ερήμω» αποτελείται από πολεμιστές, εργάτες και λατρευτές.

Οι πολεμιστές έπρεπε να αριθμηθούν, όχι όμως οι Λευίτες. ΓΙΑΤΙ; (Αριθ.α:47-53).

Αριθ.β:33 Οι δε Λευΐται δεν συνηριθμήθησαν μεταξύ των υιών Ισραήλ, καθώς προσέταξε Κύριος εις τον Μωϋσήν.

Είχαν σαν φυλή κάποια αγιότητα; Κάτι ιδιαίτερα καλό; Όχι!

Γέν.μθ:5-7 Συμεών και Λευΐ οι αδελφοί, όργανα αδικίας είναι αι μάχαιραι αυτών· εις την βουλήν αυτών μη εισέλθης, ψυχή μου· εις την συνέλευσιν αυτών μη ενωθής, τιμή μου· διότι εν τω θυμώ αυτών εφόνευσαν ανθρώπους και εν τω πείσματι αυτών κατηδάφισαν τείχος. Επικατάρατος ο θυμός αυτών, διότι ήτο αυθάδης· και η οργή αυτών, διότι ήτο σκληρά· θέλω διαμοιράσει αυτούς εις τον Ιακώβ, και θέλω διασκορπίσει αυτούς εις τον Ισραήλ.

Λευί: ισχυρογνώμων, βίαιος, σκληρός                 ΧΑΡΙΣ

Πως έγινε αυτό;

Αριθ.η:5-7 Και ελάλησε Κύριος προς τον Μωϋσήν, λέγων, Λάβε τους Λευΐτας εκ μέσου των υιών Ισραήλ και καθάρισον αυτούς. Και ούτω θέλεις κάμει εις αυτούς διά τον καθαρισμόν αυτών· ράντισον επ' αυτούς ύδωρ καθαρισμού και ας περάσωσι ξυράφιον δι' όλου του σώματος αυτών και ας πλύνωσι τα ενδύματα αυτών και ας καθαρισθώσιν.

Όχι με αίμα, γιατί αυτό έγινε το Πάσχα. Τώρα με νερό. Ο λόγος του Θεού.

Εφεσ.ε:25-26 Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκάς σας, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής, διά να αγιάση αυτήν, καθαρίσας με το λουτρόν του ύδατος διά του λόγου,

Ιωάν.ιε:3 Τώρα σεις είσθε καθαροί διά τον λόγον τον οποίον ελάλησα προς εσάς.

Ιωάν.ιγ:8 Λέγει προς αυτόν ο Πέτρος· Δεν θέλεις νίψει τους πόδας μου εις τον αιώνα. Απεκρίθη προς αυτόν ο Ιησούς· Εάν δεν σε νίψω, δεν έχεις μέρος μετ' εμού.

Ο Μωυσής όφειλε να ραντίσει πάνω τους το ύδωρ του καθαρισμού (να πει το λόγο), σαν αντιπρόσωπος των δικαιωμάτων του Θεού.

Αυτός ο λόγος του καθαρισμού, ενεργώντας στην καρδιά και στη συνείδηση των Λευιτών, θα τους έκανε ν’ αποφασίσουν να ξυρίσουν όλο το σώμα και να πλύνουν τα ρούχα τους.

Ξυράφι: βαθύτερος καθαρισμός επί παντός που δεν είναι παρά ανάπτυξη της φύσης (τρίχες).

Β’ Κορ.ζ:1 Έχοντες λοιπόν, αγαπητοί, ταύτας τας επαγγελίας, ας καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, εκπληρούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού.

Πλύσιμο ρούχων: παλιά δικαιοσύνη, καθαρισμός εξωτερικών συνηθειών.

Ήταν υποχρέωση των Λευιτών.

Μόνος του ένας Λευίτης δεν μπορούσε να το κάνει (χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο).

Η φύση δεν έχει καμία θέση στο έργο του Θεού.

Αυτό που χρειάζεται στη φύση είναι θάνατος και όχι βελτίωση.

Ο άνθρωπος ζυγίστηκε και βρέθηκε ελλιπής.

Ο Θεός έχει απαγγείλει την απόφασή Του ενάντια στη φύση του ανθρώπου.

«Δεν το βλέπω», «δεν το αισθάνομαι». Αυτός ο τρόπος σκέψης δεν επηρεάζει αυτό το ζήτημα. Δεν είναι πως το βλέπεις ή αν το αισθάνεσαι.

Η υπακοή και η υποταγή είναι τα πρώτα βήματα στο δρόμο της σοφίας.

Ο Λευί κλήθηκε κατά χάρη, αλλά γίνεται κατάλληλος για το έργο, σύμφωνα με τα δικαιώματα της αγιότητας του Θεού.

Γινόμαστε ικανοί να υπηρετήσουμε, μόνο όταν η φύση σταυρωθεί.

Το ατομικό θέλημα δεν είναι χρήσιμο στο έργο του Θεού.

Πολλές ενέργειες θεωρούνται «υπηρεσία», όμως αν τις εξετάσουμε προσεκτικά, βλέπουμε ότι δεν είναι παρά καρπός ανήσυχου ανθρώπινου θελήματος.

Καρδιά απατηλή: νομίζουμε ότι κάνουμε το έργο του Θεού, ενώ στην ουσία κάνουμε αυτό που ευαρεστεί εμάς τους ίδιους.

Χρυσός μόσχος. Κατά την απουσία του Μωυσή, ο λαός χάνει την αίσθηση της παρουσίας του Θεού και των εντολών Του, φτιάχνει το χρυσό μοσχάρι και το προσκυνά. Αυτό απαιτεί ταχεία κρίση. Είναι λάθος να ωραιοποιείται η αμαρτία.

Έξοδ.λβ:25-29 «Και ιδών ο Μωϋσής τον λαόν ότι ήτο αχαλίνωτος, διότι ο Ααρών είχε αφήσει αυτούς αχαλινώτους προς καταισχύνην, μεταξύ των εχθρών αυτών, εστάθη ο Μωϋσής παρά την πύλην του στρατοπέδου και είπεν, Όστις είναι του Κυρίου, ας έλθη προς εμέ. Και συνήχθησαν προς αυτόν πάντες οι υιοί του Λευΐ. Και είπε προς αυτούς, Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός του Ισραήλ· Ας βάλη έκαστος την ρομφαίαν αυτού επί τον μηρόν αυτού· και διέλθετε και εξέλθετε από πύλης εις πύλην διά του στρατοπέδου, και ας θανατώση έκαστος τον αδελφόν αυτού και έκαστος τον φίλον αυτού και έκαστος τον πλησίον αυτού. Και έκαμον οι υιοί του Λευΐ κατά τον λόγον του Μωϋσέως· και έπεσαν εκ του λαού εκείνην την ημέραν περίπου τρεις χιλιάδες άνδρες. διότι είπεν ο Μωϋσής, Καθιερώσατε εαυτούς σήμερον εις τον Κύριον, έκαστος επί τον υιόν αυτού και έκαστος επί τον αδελφόν αυτού, διά να δοθή εις εσάς ευλογία σήμερον».

«Όστις είναι του Κυρίου», όχι ποιος θέλει να εργαστεί.

Μπορεί να υπήρχε ενεργητικότητα, κινητικότητα, και όμως όλα αυτά να προερχόταν από μια μη συντετριμμένη θέληση που ενεργεί από τη θρησκευτική φύση και δίνει φαινόμενο αφοσίωσης που μπορεί να εξαπατήσει τον ίδιο και άλλους.

«Όστις είναι του Κυρίου», αυτό σημαίνει άρνηση του δικού μου θέλω, τέλεια εγκατάλειψη του εαυτού μου.

Ζούμε σε μια εποχή που το ατομικό θέλημα είναι εξαιρετικά «εν ενεργεία»!

Ο άνθρωπος καυχάται στην ελευθερία του, στην ελεύθερη κρίση του, στα δικαιώματά του.

Ο Ααρών δεν ήθελε να κακοκαρδίσει το λαό. Ο Μωυσής απουσίαζε και το ανθρώπινο θέλημα βρισκόταν σε δράση. Το αποτέλεσμα: ένας χυτός χρυσός μόσχος.

Όσοι αποφάσισαν ότι «είναι του Κυρίου», δεν θα έκαναν μια τυπική θρησκευτική δουλειά, αλλά κάτι πολύ δύσκολο που μόνο αυτοί θα μπορούσαν να κάνουν.

Έπρεπε να θανατώση έκαστος τον αδελφόν αυτού και έκαστος τον φίλον αυτού και έκαστος τον πλησίον αυτού!!!

Τρομερό έργο για τη σάρκα, αλλά η περίσταση το απαιτούσε. Τα δικαιώματα του Θεού είχαν φανερά και ολοκλήρως καταπατηθεί.

Είχαν αλλάξει τη δόξα του Θεού σ’ ένα μοσχάρι που τρώει χόρτα, γι’ αυτό όσοι ήταν υπέρ του Κυρίου έπρεπε να ζωστούν το μαχαίρι.

Η σάρκα θα μπορούσε να πει: ας είμαστε επιεικείς, ελεήμονες, θα πετύχουμε περισσότερα με την πραότητα παρά με την αυστηρότητα. Ας αγαπάμε αλλήλους, αδέλφια μας είναι.

Αλλά η εντολή ήταν καθαρή: Ας βάλη έκαστος την ρομφαίαν….

Η ρομφαία ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί όταν ο χρυσός μόσχος ήταν εκεί.

Αν μιλούσε κανείς για αγάπη σε μια τέτοια περίπτωση, θα σήμαινε ότι απορρίπτει τις δίκαιες απαιτήσεις του Θεού του Ισραήλ.

Οι Λευίτες υπάκουσαν. Έπραξαν κατά το λόγο του Μωυσή (θα μπορούσαν να έλεγαν, και που το ξέρουμε ότι το είπε ο Θεός κτλ).

Λουκ.ιδ:26 Εάν τις έρχηται προς εμέ και δεν μισή τον πατέρα αυτού και την μητέρα και την γυναίκα και τα τέκνα και τους αδελφούς και τας αδελφάς, έτι δε και την εαυτού ζωήν, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου.

Αριθ.ε:1-4 Και ελάλησε Κύριος προς τον Μωϋσήν, λέγων, Πρόσταξον τους υιούς Ισραήλ να αποπέμψωσιν από του στρατοπέδου πάντα λεπρόν και πάντα γονόρροιον και πάντα μεμολυσμένον διά νεκρόν· αρσενικόν τε και θηλυκόν αποπέμψατε· έξω του στρατοπέδου αποπέμψατε αυτούς, διά να μη μολύνωσι τα στρατόπεδα αυτών, εν μέσω των οποίων εγώ κατοικώ. Και έκαμον ούτως οι υιοί Ισραήλ και απέπεμψαν αυτούς έξω του στρατοπέδου· καθώς είπεν ο Κύριος προς τον Μωϋσήν, ούτως έκαμον οι υιοί Ισραήλ.

Θεμελιώδης αρχή της παιδείας της εκκλησίας, δεν είναι προσωπική υπόθεση.

Η παρουσία του Θεού ανάμεσα στο λαό Του απαιτεί αγιότητα.

Ο τόπος όπου ο Άγιος κατοικεί, πρέπει να είναι άγιος.

Η απολύτρωση είναι η βάση της κατοίκησης του Θεού ανάμεσα στο λαό Του, αλλά η παιδεία είναι απαραίτητη για την παραμονή Του μεταξύ τους.

Σε αντίθετη περίπτωση θα ήταν άρνηση της φύσης του (ότι είναι Άγιος) αλλά δεν μπορεί να αρνηθεί τον εαυτό Του (Β’ Τιμ.β:13).