ΑΓΑΠΗ, ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ

Διάβασα προ ημερών μια θέση στο διαδίκτυο και συγκεκριμένα σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, την οποία παραθέτω αυτούσια, με κάποιες παρατηρήσεις που θα ήθελα να κάνω.

(Οι παρατηρήσεις μου με κόκκινο χρώμα)

Θέλω να ξεκινήσω με το αξίωμα, ότι δεν μπορείς να κρίνεις το λόγο του Θεού, ούτε να τον διδάσκεις με βάση προσωπικά σου βιώματα, εμπειρίες ή κακοπαθήματα που μπορεί να είναι αποτέλεσμα προσωπικών επιλογών, λάθος ανθρώπινων συμπεριφορών ή λάθος διδασκαλίας. 

Δεν μπορείς να χρησιμοποιείς προσωπικές υποκειμενικές κρίσεις και να βγάζεις συμπεράσματα που έχουν να κάνουν με το λόγο του Θεού και την εκκλησία του Ιησού Χριστού

Ο απόστολος Παύλος, επιχειρηματολογώντας για τη θέση του έθνους του και την αξία της περιτομής, λέει ακριβώς αυτό το πράγμα:

Η απιστία κάποιων, μπορεί να καταργήσει την πίστη του Θεού; Μη γένοιτο! Ας είναι ο Θεός αληθινός και κάθε άνθρωπος ψεύτης.

Ρωμ.γ:1-4 Τις λοιπόν η υπεροχή του Ιουδαίου, ή τις η ωφέλεια της περιτομής; Πολλή κατά πάντα τρόπον. Πρώτον μεν διότι εις τους Ιουδαίους ενεπιστεύθησαν τα λόγια του Θεού. Επειδή αν τινές δεν επίστευσαν, τι εκ τούτου; μήπως η απιστία αυτών θέλει καταργήσει την πίστιν του Θεού; Μη γένοιτο. Αλλ' έστω ο Θεός αληθής, πας δε άνθρωπος ψεύστης, καθώς είναι γεγραμμένον· Διά να δικαιωθής εν τοις λόγοις σου και να νικήσης, όταν κρίνησαι.

Το άρθρο:

ΑΓΑΠΗ, ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ

Στις διάφορες συζητήσεις στο ΦΒ γίνεται μια ειλικρινής διαπίστωση. Πως στις λεγόμενες χαρισματικές εκκλησίες δεν γίνεται τίποτα το υπερφυσικό. Οι προφητείες και οι γλώσσες συχνά υπάρχουν μέσα σε ένα ομιχλώδες, στην καλύτερη περίπτωση, περιβάλλον όπου κανείς δεν ελέγχει και δε διακρίνει το παραμικρό.

Είναι πάγια θέση μου ότι το ΦΒ δεν είναι ο χώρος για πνευματικές συζητήσεις. Υπάρχουν οι εκκλησίες, τα σπίτια, οι προσωπικές επαφές που μπορεί κανείς να συζητήσει τα πνευματικά.

Οι ιάσεις λείπουν πλήρως, όπως και άλλα θαύματα μεταξύ των οποίων άμεσα εκπληρούμενες προφητείες και ερμηνεία γεγονότων που θα είναι ικανά να φέρουν κόσμο στο Θεό.

Η αλήθεια είναι ότι πολλοί, για δική τους ωφέλεια, έχουν παραχαράξει και καταχραστεί τα δώρα του Θεού.

Όμως, επειδή υπάρχουν κάλπικα χαρτονομίσματα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν τα γνήσια. Επειδή κάποιοι, από τον καιρό της πρώτης εκκλησίας, έκαναν αυτή τη δουλειά, δεν σημαίνει ότι κάποιοι άλλοι δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Ούτε η ύπαρξη της πλάνης αποδυνάμωσε την εκκλησία του Ιησού Χριστού.

Είναι ζήτημα από τα 100 περιστατικά που ακούγονται να έχουν βάση τα 2 ή και κανένα. Ψευδοπροφητείες, ψευδο-οράσεις και ψεύτικα "μου είπε ο Θεός" αποτελούν μάστιγα που κανείς δεν τολμά να σταματήσει υπό το φόβο να "μη σβήσει το Πνεύμα". Τι Πνεύμα τώρα είναι αυτό που αντί να οδηγεί μια εκκλησία σε συγχωρητικότητα και αγάπη, την οδηγεί σε πρόρρηση μελούμενων που όμως δεν λαμβάνουν χώρα, ας το κρίνει ο καθένας.

Η αλήθεια είναι ότι ακούγονται πάρα πολλά που είναι «εξ ιδίας του προφητεύοντος διασαφήσεως».

Λέμε λοιπόν. Είπε ο Ιησούς τα γνωστά, "σημεία δε εις τους πιστεύσαντες....εν τω ονόματι μου....", κλπ;

Αυτά τα σημεία που αναφέρει ο Μάρκος, ακολουθούν αυτούς που έχουν πιστέψει τον λόγο του Θεού.

Αρνήθηκε ποτέ ο Παύλος την ύπαρξη (ή μάλλον τη δύναμη) των θαυμάτων στην εκκλησία; Ποτέ. Ούτε και κανείς άλλος απόστολος.

Και τότε γιατί το απέραντο κενό ανάμεσα στις Βιβλικές περικοπές και στην πραγματικότητα;

Η απάντηση είναι, μάλλον, μόνο μια. Ο Θεός δεν δίνει τίποτα υπερφυσικό αν δεν μάθει ο άνθρωπος δυο μεγάλα μαθήματα. Να αγαπά και να συγχωρεί.

Εδώ είναι το μεγάλο λάθος! Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να μάθει κανένα μάθημα για να του δώσει ο Θεός χάρισμα πνευματικό. Τα χαρίσματα δεν είναι επιβράβευση μάθησης! Τα χαρίσματα δεν ανήκουν σε άνθρωπο, είναι «του Πνεύματος»! Ο Θεός τα δίνει στην εκκλησία για την οικοδομή του σώματος, άσχετα αν ο ενεργών το χάρισμα είναι καθ’ όλα εντάξει. 

Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο θα υπάρξει στον καιρό της η απορία: «Κύριε, Κύριε, δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια, και εν τω ονόματί σου εκάμομεν θαύματα πολλά;». Και η απάντηση του Ιησού: «ποτέ δεν σας εγνώρισα· φεύγετε απ' εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν». Προσέξτε ότι αποκαλούν τον Ιησού «Κύριο», αυτά που λένε ότι έκαναν, έγιναν πράγματι, αλλά την ίδια στιγμή, εργαζόταν την ανομία, δεν είχαν μάθει το μάθημα της αγάπης και της συγχώρησης!

Βέβαια, έχει να κάνει η γνώμη που έχει κάποιος για τα χαρίσματα του Πνεύματος. Αν τα θεωρεί ένδειξη πνευματικότητας ή βραβεία, μάλλον έχει διδαχτεί λάθος το θέμα.

Η εκκλησία της Κορίνθου «δεν έμενε οπίσω εις ουδέν χάρισμα», αλλά την ίδια στιγμή το Πνεύμα του Θεού τους ονομάζει σαρκικούς, μη πνευματικούς, νήπια, με ένα σωρό σχίσματα μεταξύ τους, με φθόνους, έριδες, διχόνοιες….

Πως δεν έμεναν πίσω σε κανένα χάρισμα αφού δεν είχαν μάθει το μάθημα της αγάπης και της συγχώρεσης, εφόσον είχαν φθόνους, έριδες και διχόνοιες;

Ο Παύλος λέει πως η γνώση θα καταργηθεί και οι προφητείες θα παύσουν. Η αγάπη όμως θα μείνει εις τον αιώνα.

Το γνωστό εδάφιο του Ιωάννης 3:16 έχει δυο στάδια. ΤΟΣΟΝ ΑΓΑΠΗΣΕΝ ο Θεός τον κόσμον ΩΣΤΕ ΕΔΩΚΕ ΤΟΝ ΥΙΟΝ. Το θαύμα του ερχομού του Θεού στη γη δια του Ιησού έγινε ΑΦΟΥ αγάπησε ο Θεός.

Στην Α' Κορινθίους 13 (ιγ') , ο Παύλος λέει το αυτονόητο.

"Εάν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, έγεινα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.

Και εάν έχω προφητείαν και εξεύρω πάντα τα μυστήρια και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε να μετατοπίζω όρη, αγάπην δε μη έχω, είμαι ουδέν."

Ποιος υπερτερεί εδώ, η αγάπη ή οι προφητείες και τα θαύματα; Η απάντηση εύλογη.

Εδώ δεν κάνει ο απόστολος σύγκριση ανάμεσα στην αγάπη και τα χαρίσματα, αλλά προσπαθεί να πείσει τους αναγνώστες του ότι πρέπει μαζί με τα χαρίσματα να εξασκήσουν την αρετή της αγάπης γιατί όντως, χωρίς αυτή την αγάπη ο ενεργών το χάρισμα είναι ουδέν (ούτως ή άλλως είναι ουδέν)! Δεν στέκει λοιπόν ο συλλογισμός «Ποιος υπερτερεί….».

Ακόμα, χριστιανικές αρετές όπως η αγάπη, η υπηρεσία, η υπομονή, η μακροθυμία, δεν μπορούν να λειτουργήσουν και να αναπτυχθούν σε άτομα που είναι αποκομμένα, που δεν παρακολουθούν τακτικά μια εκκλησία.

Τι δοξάζει το Θεό περισσότερο; Το να αγαπά ο ένας τον άλλο, να θυσιάζεται ο ένας τον άλλο, να συγχωρεί ο ένας τον άλλο, ή να υπάρχει μια συνάθροιση "ντριμ τιμ προφητών";

Το ένα δεν αναιρεί το άλλο! Ο Θεός δοξάζεται από τη χριστιανική συμπεριφορά των αδελφών όσο και από τη σωστή χρήση των χαρισμάτων του Πνεύματος!

Τι τον νοιάζει το Θεό μια ομήγυρη μελετητών της Βίβλου αν δεν υπάρχει αγάπη και συγχωρητικότητα; Και οι Φαρισαίοι ήσαν άπταιστοι γνώστες των γραφών. Αλλά πως τους αποκάλεσε ο Χριστός; "Τάφους ασβεστωμένους".

Είναι αλήθεια ότι μπορεί να ξέρεις το λόγο του Θεού, αλλά να μην ξέρεις τίνος πνεύματος είσαι. Η γνώση χρειάζεται σοφία.

Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της εκκλησίας είναι η αναγέννηση έτσι όπως την εννοεί ο λόγος του Θεού, όχι όπως την κατάντησαν οι άνθρωποι.

Όχι σιδέρωμα άπλυτων ρούχων, αλλά καθαρή άγια ζωή, πνευματική λατρεία, προσκόλληση στη διδαχή των αποστόλων.

Τον Θεό Τον ενδιαφέρει να καταβάλουμε πάσαν σπουδήν, και να προσθέσουμε εις την πίστιν μας την αρετήν, εις δε την αρετήν την γνώσιν, εις δε την γνώσιν την εγκράτειαν, εις δε την εγκράτειαν την υπομονήν, εις δε την υπομονήν την ευσέβειαν, εις δε την ευσέβειαν την φιλαδελφίαν, εις δε την φιλαδελφίαν την αγάπην!

Να θυμηθούμε τώρα τον Ιησού και την αμαρτωλή γυναίκα:

"Βλέπεις ταύτην την γυναίκα; Εισήλθον εις την οικίαν σου, ύδωρ διά τους πόδας μου δεν έδωκας· αύτη δε με τα δάκρυα έβρεξε τους πόδας μου και με τας τρίχας της κεφαλής αυτής εσπόγγισε.

45. Φίλημα δεν μοι έδωκας· αύτη δε, αφ' ης εισήλθον, δεν έπαυσε καταφιλούσα τους πόδας μου.

46. Με έλαιον την κεφαλήν μου δεν ήλειψας· αύτη δε με μύρον ήλειψε τους πόδας μου.

47. Διά τούτο σοι λέγω, συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί, διότι ηγάπησε πολύ· εις όντινα δε συγχωρείται ολίγον, ολίγον αγαπά." (Λουκάς 7:44-47)

Προφανώς ο Ιησούς αναφέρεται στην αγάπη αυτής της γυναίκας προς το πρόσωπο του Θεού - που την οδήγησε σε υπηρεσία - και όχι για αγάπη προς τους ανθρώπους.

Πόσες φορές ο Ιησούς δεν είπε σε ανθρώπους πως τους συγχωρούνται οι αμαρτίες; Πολύ περισσότερες από τις ενέργειες που έκανε με τα θαύματα. Ο ένας εκ των δέκα λεπρών σώθηκε όχι επειδή καθαρίστηκε αλλά επειδή γύρισε πίσω για να προσκηνύσει το Χριστό. Η έμπρακτη επίδειξη αγάπης ήταν ο λόγος που αυτός ο πρώην λεπρός σήμερα είναι στον ουρανό.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, δεν έσωσε τον Σαμαρείτη λεπρό η αγάπη του, αλλά η ευγνωμοσύνη που αισθάνθηκε και η ανάγκη να ευχαριστήσει τον ευεργέτη του. Δεν παρασύρθηκε από τη χαρά της θεραπείας του.

Η αίσθηση πως οφείλουμε στο Θεό τα πάντα και πως Αυτός μας ελεεί καθημερινά παρ'όλη την ατίθαση φύση μας, είναι ικανή να μας κάνει να συγχωρήσουμε και να αγαπήσουμε έναν συνάνθρωπο, όπως και στην παραβολή των μυρίων ταλάντων και των εκατό δηναρίων.

Όταν αγαπάμε τον Ιησού Χριστό γνωρίζοντας την σωτήρια θυσία Του, τότε έχουμε κάνει το μεγαλύτερο βήμα για να αγαπήσουμε και ανθρώπους. Και όχι μόνο, αλλά ανοίγονται μπροστά μας δρόμοι ακόμη και θυσίας υπέρ ανθρώπων.

Είναι τα στάδια αυτά αυτόματα; Όχι. Η πίστη συχνά χάνεται, η ανθρώπινη σάρκα γιγαντώνεται ξανά με τα πάθη και την απελπισία της, μπορούμε να καταφερθούμε ακόμη και κατά του Θεού.

Όμως αυτά είναι τα πρώτα και απαραίτητα βήματα. Μπορεί να πάρει σε κάποιον πενήντα χρόνια να μάθει να συγχωρεί ή και ποτέ, κι ας ξέρει τη Βίβλο, τις παραπομπές και το Ταμείο του Κωνσταντινίδη απ'έξω κι ανακατωτά.

Να γιατί η φλόγα του πρώτου αιώνα έσβησε. Έπαυσαν τα θαύματα διότι έπαυσε και η αγάπη με τη συγχωρητικότητα. Ο Χριστιανισμός που βγήκε από τις κατακόμβες έγινε Αυτοκρατορικός και κοσμικός.

Η εκκλησία έχει την αρχή της στην πρόθεση του Θεού:

Εφεσ.α:3-6 Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο ευλογήσας ημάς εν πάση ευλογία πνευματική εις τα επουράνια διά Χριστού, καθώς εξέλεξεν ημάς δι' αυτού προ καταβολής κόσμου, διά να ήμεθα άγιοι και άμωμοι ενώπιον αυτού διά της αγάπης, προορίσας ημάς εις υιοθεσίαν διά Ιησού Χριστού εις εαυτόν, κατά την ευδοκίαν του θελήματος αυτού, εις έπαινον της δόξης της χάριτος αυτού, με την οποίαν εχαρίτωσεν ημάς διά του ηγαπημένου αυτού,

Όταν οι Ισραηλίτες βρισκόταν στην έρημο, Γόγγυξαν, Έγιναν επιθυμητές κακών, Πόρνευσαν, Λάτρεψαν είδωλα, Επαναστάτησαν κατά του Μωυσή – βλέπεις, στην έρημο (στην εκκλησιαστική ζωή) φανερώνονται οι καρδιές! 

Όμως, τι θαυμαστό θέαμα παρουσιάζει το στρατόπεδο του Ισραήλ για το Θεό και τους αγγέλους Του, μέσα σ’ αυτή την έρημο! Το βλέμμα του Θεού αναπαυόταν εκεί. Η παρουσία Του ήταν εκεί. Κατοικούσε ανάμεσα στο λαό Του.

Ο Θεός δεν έχει εγκαταλείψει την εκκλησία Του! Ο Θεός βρισκόταν ανάμεσα στο λαό Του, με όλο το πλήρωμα της χάρης και του ελέους Του.

Εφεσ.δ:13 εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού,

Θαυμαστή υπόσχεση, αυτός είναι ο στόχος μας – ανθρωπίνως αδύνατον ή πολύ μακροχρόνιο! Όμως ο Χριστός αγαπά την εκκλησία του:

Εφεσ.ε:25 Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκάς σας, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής,

Ο Θεός δεν δίνει αβέρτα χαρίσματα όταν δεν υπάρχει το κατάλληλο υπέδαφος. Η εξουσία δεν είναι παίξε γέλασε για να την καταχράται ο κάθε ένας.

Πρώτα η ταπείνωση, μετά η συγχώρεση και η αγάπη και κατόπιν όλα τα άλλα. Ουσιαστικά το μέτρο που κάθε εκκλησία πρέπει να μετράται είναι αυτό. Πόση συγχωρητικότητα και αγάπη έχετε αδέλφια; Στην πράξη; Λίγη; Καθόλου; Θεωρείτε τις άλλες εκκλησίες κατώτερες ή ψευδείς; Τότε πάρτε τις προφητείες σας και δρόμο. Διότι περισσότερο θα περάσει η κάμηλος από την τρύπα της βελόνας παρά οι προφητείες σας θα συμβούν.

Πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε σήμερα την ύπαρξη της εκκλησίας στη γη. Την ύπαρξη του σώματος στο οποίο ο Θεός αναπαύεται και το οποίο έχει κεφαλή το Χριστό. Αυτό δεν είναι ζήτημα προσωπικής γνώμης, (εσύ τι λες…) είναι γεγονός!

διότι ημείς πάντες διά του ενός Πνεύματος εβαπτίσθημεν εις εν σώμα, είτε Ιουδαίοι είτε Έλληνες, είτε δούλοι είτε ελεύθεροι, και πάντες εις εν Πνεύμα εποτίσθημεν (Α’ Κορ.ιβ:13)

Βέβαια, δεν λείπουν οι γογγυστές που επειδή δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν, ασχολούνται με τα αλλότρια, με κρίσεις επικρίσεις και κατακρίσεις: δεν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει συγχώρεση, τα χαρίσματα δεν ενεργούνται….

Η απάντησε σε κάθε τέτοιου είδους «διαπίστωση» είναι: Μήπως απέτυχε ο Θεός; Η κεφαλή του σώματος απέτυχε;

Αφού ούτε ένα γιοδ ή μία κεραία δεν θα εκπέσει μέχρι να γίνουν όλα.

Το στερεό θεμέλιο της πίστης μας είναι:

Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αυτός χθές και σήμερον και εις τους αιώνας. (Εβρ.ιγ:8)

Εδώ τώρα θα πει κάποιος, δηλαδή αν δεν αγαπήσω και συγχωρήσω σαν τον Ιησού, γιοκ θαύματα;

Έχουμε μάθει να ορίζουμε θαύματα τη μετακίνηση ενός όρους στη θάλασσα (απορώ γιατί μερικοί θεωρούν πως ο Ιησούς εννοούσε αυτολεξεί πως οι Χριστιανοί μπορούσαν να είναι σούπερ-ήρωες και να αλλάζουν κατά βούληση τη γεωγραφία της Γης), ή την άμεση ίαση ενός ανθρώπου.

Θαύμα μπορεί να είναι η εύρεση μιας εργασίας μετά από τεράστιο κόπο. Θαύμα μπορεί να είναι ο ερχομός ενός παιδιού σε μια άτεκνη οικογένεια. Θαύμα ίσως είναι όταν γλιτώσαμε το θάνατο από ένα παρ'ολίγο δυστύχημα. Και πολλά άλλα καθημερινά που δεν τα λογίζουμε θαύματα αλλά ίσως είναι πολύ πιο ηχηρά μηνύματα του Θεού από μια προφητεία.

Για αυτό, αν παρατηρήσουμε προσεκτικά αυτά τα γεγονότα και αν η αγάπη υπερνικήσει στη ζωή μας δια της συγχωρητικότητας, γιατί να μη δώσει ο Θεός μετά και θαύματα όπως τα λέει ο Παύλος, ο Πέτρος και οι άλλοι;

Θα τα δώσει σίγουρα διότι το σημαντικότερο θα έχει συντελεστεί. Θα έχουμε Χριστιανούς με καρδιά Χριστού.

Άνθρωποι που δεν μπορούν να εργαστούν μαζί με άλλους πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί και να εξετάσουν τους εαυτούς τους. Γιατί δεν μπορούν να δουλέψουν μαζί με άλλους;

Γιατί νομίζουν ότι μόνο οι δικές τους ιδέες είναι οι καλύτερες; Γιατί νομίζουν ότι πάντοτε έχουν δίκιο; Γιατί θέλουν να είναι ανεξάρτητοι; Συνήθως κάποια έλλειψη υποταγής έχει να κάνει με το πρόβλημα.

Υπάρχουν κάποιοι που πηδάνε από εκκλησία σε εκκλησία γιατί έχουν το ίδιο πρόβλημα. Δεν μπορούν να δεχτούν εξουσία, κανόνες, κρίση ή επίπληξη. Αν έτσι είναι τα πράγματα, αυτοί επαναστατούν ενάντια στο Θεό. Τέτοιοι άνθρωποι καλά θα κάνουν να καθίσουν και να εξετάσουν τους εαυτούς τους προσεκτικά για να δουν γιατί δεν είναι ευχαριστημένοι εκεί που ο Θεός τους βάζει. Είναι επειδή πάντοτε οι άλλοι είναι λάθος, ή επειδή δεν μπορούν να δεχτούν εξουσία από πάνω τους;

Υπάρχουν κάποιοι, που χρόνια τώρα ψάχνουν να βρουν μια καλή και σωστή εκκλησία να μπουν μέσα (γιατί αυτοί είναι τόσο καλοί και τόσο σωστοί που οι υπάρχουσες δεν τους κάνουν), με αποτέλεσμα μα μην βρίσκουν.

Νομίζουν ότι Αυτός που είπε,

Εβρ.ι:25 μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινάς, αλλά προτρέποντες αλλήλους, και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.

Και Εβρ.ιγ:7 Ενθυμείσθε τους προεστώτάς σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού, των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του πολιτεύματος αυτών.

Και Εβρ.ιγ:17 Πείθεσθε εις τους προεστώτάς σας και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον· διά να κάμνωσι τούτο μετά χαράς και μη στενάζοντες· διότι τούτο δεν σας ωφελεί,

θα τους πιστέψει ότι δεν βρήκαν μια εκκλησία άξιά τους!

Συνήθως, αυτό που τους ενοχλεί είναι οι ποιμένες που κάνουν λάθη (ενώ αυτοί δεν έχουν κάνει ποτέ λάθη στη ζωή τους), που κοιτάζουν πως θα πάρουν χρήματα από τους πιστούς (λες και ο Θεός δεν έχει ορίσει πως πρέπει να γίνεται αυτό αφού πρέπει να γίνεται), είναι ανθρώπινοι και διακονούν σε ανθρώπινες εκκλησίες (ενώ αυτοί είναι ουράνιοι).

Γενικά είναι κακοί οι ποιμένες και έτσι καταλήγουν να δέχονται σαν μόνο ποιμένα τον Ιησού Χριστό. Μα ο Ιησούς, είναι η κεφαλή και έχει ένα σώμα. Δεν μπορείς να αγαπάς και να εκτιμάς το κεφάλι χωρίς να αγαπάς και να εκτιμάς το σώμα.

Ο Ιησούς Χριστός όμως, είναι αυτός που έχει θέσει τους ποιμένες στην εκκλησία μαζί με τα άλλα τέσσερα χαρίσματα της διακονίας. Χωρίς αυτούς, ο άνθρωπος δεν μπορεί να τελειοποιηθεί, δεν μπορεί να οικοδομηθεί, δεν μπορεί να φτάσει στο μέτρο της ηλικίας του πληρώματος του Χριστού, αλλά παραμένει νήπιος, κυματιζόμενος και περιφερόμενος με πάντα άνεμον της διδασκαλίας, διά της δολιότητος των ανθρώπων, διά της πανουργίας εις το μεθοδεύεσθαι την πλάνην. Αυτό είναι το σχέδιο του Θεού. Έτσι ο Θεός όρισε να οικοδομείται και να τελειοποιείται η εκκλησία Του.

Δεν μπορεί κανείς να είναι πιστός του Χριστού χωρίς ν’ ανήκει σε μια τοπική εκκλησία γιατί: 1) Δεν θα αυξηθεί 2) Δεν θα ωριμάσει πνευματικά 3) Δεν θα γυμναστεί 4) Δεν θα μορφωθεί μέσα του ο Χριστός.

Εύκολα λοιπόν μπορεί να καταλάβει κανείς, ότι δεν πρέπει να εμπιστεύεται άνθρωπο που δεν ανήκει σε μια εκκλησία, που δεν έχει ποιμένα. Είναι πολύ επικίνδυνος γιατί απλά είναι ανυπότακτος στο τέλειο θέλημα του Θεού! Βέβαια, μπορεί να λέει και να γράφει διάφορα «χριστιανικά» πράγματα, αλλά και κάποιοι άλλοι νόμιζαν ότι επειδή προφήτευαν, επειδή κάνανε θαύματα, επειδή βγάλανε δαιμόνια, επειδή νόμιζαν ότι ο Κύριος ήταν μαζί τους, είχαν δικαίωμα στον ουρανό, μέχρι που άκουσαν την ετυμηγορία: «ποτέ δεν σας εγνώρισα· φεύγετε απ' εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν». Τόσο καιρό αυτοί νόμιζαν ότι Τον γνώριζαν, αλλά Αυτός δεν τους γνώριζε.

Ζητάνε προϋποθέσεις για να πάνε κάπου, λες και κάνουν χάρη που θα προσφέρουν την παρουσία τους, τόσο πολύτιμους θεωρούν τους εαυτούς τους.

Αριθ.κγ:21 Δεν εθεώρησεν ανομίαν εις τον Ιακώβ, ουδέ είδε διαστροφήν εις τον Ισραήλ· Κύριος ο Θεός αυτού είναι μετ' αυτού, και αλαλαγμός βασιλέως είναι μεταξύ αυτών.

Αν άκουγε αυτά τα λόγια κάποιος Ισραηλίτης απ’ αυτούς που ήταν στην έρημο τι θα έλεγε; Μα τι λες τώρα, εδώ έχουν γίνει τόσα και τόσα, το Μωυσή τον κάναμε να λυπηθεί τόσες φορές, ο Θεός έστειλε όφεις φλογερούς, άνοιξε τη γη και κατάπιε τον Κορέ, έστειλε θανατικό τόσες φορές εξαιτίας της αμαρτίας μας, και συ μου λες ότι ο Θεός «Δεν εθεώρησεν ανομίαν εις τον Ιακώβ»;

ΝΑΙ! Τις θέλει εγκαλέσει τους εκλεκτούς του Θεού; Θεός είναι ο δικαιών· Ρωμ.η:33

Και όμως, υπάρχουν αυτοί που εγκαλούν τους εκλεκτούς του Θεού!

Η εκκλησία της Κορίνθου, όπως όλες οι εκκλησίες, είχε πάρα πολλά προβλήματα. Υπήρχαν διχοστασίες, σχίσματα, υπήρχε πορνεία, στις αγάπες συμπεριφερόταν πολύ άσχημα στους φτωχούς και άλλα πολλά.

Ο Παύλος τόλμησε να πει «εις πολλά πταίομεν άπαντες».

Ακόμα είπε: Φιλιπ.β:19-21 - "……. Διότι δεν έχω ουδένα ισόψυχον, όστις να μεριμνήσει γνησίως περί της καταστάσεως σας. Επειδή πάντες ζητούσι τα εαυτών, ουχί τα του Ιησού Χριστού."

Ο Τίτος είπε ότι υπάρχουν ανάμεσα στους πιστούς άνθρωποι που είναι «κηλίδες εις τας αγάπας».

Μη ξεχνάμε τον Ανανία και τη Σαπφείρα που προσπάθησαν να ξεγελάσουν τους αποστόλους.

Για κάποιους άλλους ο Παύλος είπε ότι «απεπλανήθησαν από της αληθείας, λέγοντες ότι έγεινεν ήδη η ανάστασις».

Όλοι αυτοί, ήταν μέλη της πρώτης εκκλησίας, αυτής της εκκλησίας που οι σημερινοί «άγιοι» ψάχνουν να βρουν και δεν βρίσκουν! Δεν υπάρχει σήμερα η πρώτη εκκλησία, λένε. Η φλόγα του πρώτου αιώνα έσβησε, λένε.

Βέβαια, το φαινόμενο δεν είναι καινούριο, υπήρχε από την αρχή της εκκλησίας, στην πρώτη εκκλησία, όταν ακόμα οι απόστολοι του Χριστού ήταν ζωντανοί. Υπήρχε ο Διοτρεφής που δεν δεχόταν ούτε τους ίδιους τους αποστόλους – «δεν δέχεται ημάς» (Γ’ Ιωάν.α:9-11). Και όχι μόνο δεν τους δεχόταν, αλλά όπως ακριβώς κάνουν και σήμερα,  – «φλυαρών εναντίον ημών με λόγους πονηρούς» – και όσους ήθελαν να μείνουν «εμποδίζει και από της εκκλησίας εκβάλλει» (εδ.10).

Παρόλα αυτά όμως, ο απόστολος Παύλος όταν γράφει στην εκκλησία της Κορίνθου, λέει: Α’ Κορ.α:2 προς την εκκλησίαν του Θεού την ούσαν εν Κορίνθω, τους ηγιασμένους εν Χριστώ Ιησού, τους προσκεκλημένους αγίους, μετά πάντων των επικαλουμένων εν παντί τόπω το όνομα Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών, αυτών τε και ημών·

Τους βλέπει σαν εκκλησία του Θεού. Τους βλέπει σαν αγιασμένους εν Χριστώ Ιησού. Τους βλέπει σαν προσκεκλημένους αγίους.

Και βέβαια είχαν προβλήματα, όπως πάντα έχει η εκκλησία, αλλά αγωνιζόταν να τα ξεπεράσουν, να τακτοποιηθούν. Άλλωστε αυτός είναι ο σκοπός της εκκλησίας, να πάρει ανθρώπους ακατέργαστους, να τους κατεργαστεί και να τους κάνει ένδοξον εκκλησίαν, μη έχουσαν κηλίδα ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων, αλλά διά να ήναι αγία και άμωμος. 

Σίγουρα τα λάθη θέλουν διόρθωση κι αυτή τη δουλειά ο Ιησούς την έχει αναθέσει στον ποιμένα της κάθε εκκλησίας.

Δεν αμφιβάλει κανείς ότι και σήμερα υπάρχουν ευτράπελα, σαρκικότητες, υπάρχουν παρατράγουδα, υπάρχουν έκτροπα, υπάρχουν κακοί εργάτες, πλάνοι, ψευδοδιδάσκαλοι. Αλλά αυτό δεν πρέπει να μας τρομάζει, ούτε αναιρεί την ύπαρξη υγιών εκκλησιών. Δεν μπορεί να μην υπάρχει η εκκλησία που θα παραλάβει ο Ιησούς. Δεν μπορεί να μην υπάρχουν τοπικές συναθροίσεις που μέσα στις ατέλειές τους αγωνίζονται τον καλό αγώνα.

Άλλωστε ο Ιησούς μας είπε πως μπορούμε να διακρίνουμε, τους καλούς από τους κακούς, από τους καρπούς τους! Αν πραγματικά θέλει κανείς να ενταχθεί σε μια εκκλησία, θα τη βρει, θα τον οδηγήσει ο Κύριος, γιατί Αυτός προσθέτει τους σωζόμενους στην εκκλησία.

Δεν μπορείς λοιπόν, επειδή έτσι σε βολεύει, να τα βάζεις όλα σε ένα τσουβάλι και να ησυχάζεις με τη γνώμη σου ότι «δεν υπάρχει τίποτα»!

Αν δεν μπορείς να βρεις εκκλησία, συμβαίνει επειδή δεν θέλεις. Και θα σου πω γιατί δεν θέλεις: γιατί είσαι υπερήφανος, γιατί δεν ανέχεσαι να σου λέει άλλος τι πρέπει να κάνεις, δεν ανέχεσαι να σου πουν ότι σφάλεις, ότι αυτό που πιστεύεις δεν είναι σωστό. Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος.

Το να ανήκεις στην εκκλησία έχει κόστος, κι αυτό είναι που θέλουν να αποφύγουν οι περισσότεροι. Απαιτεί θυσία υπηρεσίας και ανοχής. Ίσως χρειαστεί να χάσεις την ησυχία σου και την αυτονομία σου. Εκκλησία σημαίνει ευθύνη, κόστος, θυσία!

Όμως, ο Θεός πάντοτε μέσα από ατελείς ανθρώπους οδηγούσε το λαό Του, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα! Μέσα από τις δικές μας αδυναμίες, η δική Του δύναμη φαίνεται τέλεια.

Αλήθεια, πως πιστεύεις ότι μπορεί να σε φτιάξει ο Θεός χωρίς όλους αυτούς τους «κακούς» γύρω σου, τους οποίους πρέπει να θεωρείς υπερέχοντες;