Δοξολογία – Ευχαριστία – Έπαινος
Λουκ.ς:31 Και καθώς θέλετε να πράττωσιν εις εσάς οι
άνθρωποι, και σεις πράττετε ομοίως εις αυτούς.
Λουκ.ιζ:15-19 Εις δε εξ αυτών, ιδών ότι ιατρεύθη,
υπέστρεψε μετά φωνής μεγάλης δοξάζων τον Θεόν, και έπεσε κατά πρόσωπον εις τους
πόδας αυτού, ευχαριστών αυτόν· και αυτός ήτο Σαμαρείτης. Αποκριθείς δε ο Ιησούς
είπε· Δεν εκαθαρίσθησαν οι δέκα; οι δε εννέα που είναι; Δεν ευρέθησαν άλλοι να
υποστρέψωσι διά να δοξάσωσι τον Θεόν ειμή ο αλλογενής ούτος; Και είπε προς
αυτόν· Σηκωθείς ύπαγε· η πίστις σου σε έσωσεν.
Η απροθυμία για δοξολογία και ευχαριστία εκπλήσσει τον Θεό.
Α) Γιατί πρέπει να επαινούμε τους ανθρώπους
Β) Γιατί πρέπει να επαινούμε τον Θεό.
Η ΠΡΩΤΗ ΕΝΤΟΛΗ:
Μάρκ.ιβ:29-31 Ο δε Ιησούς απεκρίθη προς αυτόν ότι πρώτη
πασών των εντολών είναι· Άκουε Ισραήλ, Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος· και
θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου
εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της διανοίας
σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου· αύτη είναι η πρώτη εντολή. Και δευτέρα
ομοία, αύτη· Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Μεγαλητέρα τούτων άλλη
εντολή δεν είναι.
Τώρα, τι σημαίνει αγαπώ τον Θεό, ας ακούσουμε την απάντηση
από το στόμα του Ιησού, γιατί όλοι λένε ότι αγαπάνε τον Θεό!!
Ιωάν.ιδ:15 Εάν με αγαπάτε, τας εντολάς μου φυλάξατε.
Ιωάν.ιδ:21 Ο έχων τας εντολάς μου και φυλάττων αυτάς,
εκείνος είναι ο αγαπών με· ο δε αγαπών με θέλει αγαπηθή υπό του Πατρός μου, και
εγώ θέλω αγαπήσει αυτόν και θέλω φανερώσει εμαυτόν εις αυτόν.
Η ΔΕΥΤΕΡΗ: Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου
Ο Θεός θέλει να αγαπάμε ο ένας τον άλλο.
Όλοι έχουμε κρεμασμένη την αόρατη ταμπέλα: «Αγάπα με»!
Όλοι
χρειαζόμαστε την αποδοχή και την αναγνώριση, αν και είμαστε διαφορετικοί.
Θέλουμε να αισθανόμαστε ευπρόσδεκτοι. Θέλουμε να
αισθανόμαστε ότι ανήκουμε κάπου.
Όταν κτυπήσει κάποιος την πόρτα μας την μισανοίγουμε
ρωτώντας, ποιος είναι, ή την ανοίγουμε διάπλατα λέγοντας, περάστε!
Όταν πας σ’ ένα σπίτι και σε καλοδεχτούν και σε βάλουν να καθίσεις
αναπαυτικά και σου πουν πόσο χαίρονται που είσαι μαζί τους, πώς αισθάνεσαι;
Σίγουρα αισθάνεσαι ασφάλεια, ότι είσαι σπουδαίος γι’ αυτούς,
ότι ανήκεις στην παρέα τους κι αυτό είναι βαθιά ανάγκη του καθένα.
Αγαπάμε αυτούς που μας «αγγίζουν», όχι αυτούς που κρατάνε
αποστάσεις.
Αγάπα τον πλησίον σου σημαίνει κράτα τον κοντά σου.
Ποιοι χρειάζονται αυτή την αγάπη; ΟΛΟΙ!
· Οι γονείς από τα παιδιά
· Τα παιδιά από τους γονείς
· Ο γιος σου, η κόρη σου
· Ο άντρας σου, η γυναίκα σου
· Ο φίλος σου, ο δάσκαλός σου, το αφεντικό σου
· Ο ποιμένας σου, ο συνάδελφος, ο αδελφός/η
Το έχουμε ανάγκη να μας εκτιμούν γιατί τότε αισθανόμαστε ότι
μας αγαπούν, ότι μας θέλουν, ότι είμαστε σημαντικοί γι’ αυτούς.
Πολλές φορές, ένας λόγος (σ’ αγαπώ, σ’ εκτιμώ, χαίρομαι που
σε γνωρίζω) μπορεί ν’ αξίζει όσο τίποτε άλλο σ’ αυτό τον κόσμο.
Όμως, γιατί δεν το κάνουμε συχνά;
- Δεν έχουμε αγαπηθεί όσο νομίζουμε ότι θα έπρεπε
- Δεν χαιρόμαστε, δεν είμαστε ευτυχισμένοι με τους άλλους
- Περιμένουμε απ’ τους άλλους να το κάνουν πρώτοι
- Είμαστε ασυγχωρητικοί. Όταν μας πληγώσουν, μας υποβιβάσουν, απογοητεύσουν, κριτικάρουν, ξεχνάμε το καλό που μας έχουν κάνει.
Κολ.γ:15 Και η ειρήνη του Θεού ας βασιλεύη εν ταις
καρδίαις υμών, εις την οποίαν και προσεκλήθητε εις εν σώμα· και γίνεσθε
ευγνώμονες.
Γαλ.ς:9 Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν·
διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ.
Αυτό μπορεί να γίνει από μια καρδιά που αγαπά. Τότε μόνο
μπορείς να είσαι ευγνώμων. Να πεις κάτι για να ευλογήσεις και να υψώσεις
κάποιον.
Ίσως κάποιος να σκεφτεί: ναι, αλλά μπορεί να υπερηφανευτεί!
Μη φοβάσαι, δεν ακούει τέτοια λόγια συχνά. Μάλλον θα βοηθήσει αν το κάνεις, δεν
κάνει κακό.
Δίνεις ό, τι έχεις: ένα χαμόγελο, το χρόνο σου, γράφοντας
δυο λόγια, κερνώντας ένα καφέ, ο τόνος της φωνής σου όταν μιλάς σε κάποιον,
ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ!
Λουκ.ιζ: Αυτός που γύρισε πίσω, δεν ενοχλήθηκε που το έκανε,
δεν το είπε σιγά – σιγά, αλλά δόξασε με δυνατή φωνή.
Ήταν ταπεινός. Έπεσε στα πόδια του Ιησού και Τον λάτρευσε.
Του είπε, σ’ ευχαριστώ.
Δεν με έδιωξες, με έσωσες, άλλαξες τη ζωή μου, μου έδωσες
ελπίδα, με θεράπευσες, με ανέχεσαι….
Κι ο Ιησούς είπε με έκπληξη: Δεν εκαθαρίσθησαν οι δέκα; οι δε εννέα που είναι;
Αν εμείς σαστίζουμε όταν κάποιος μας φερθεί με αγνωμοσύνη,
το ίδιο και ο Ιησούς!
Όταν συνεχώς παραπονιόμαστε χωρίς να ευχαριστούμε, αυτό
δυσαρεστεί τον Θεό.
Αριθ.κα:4,5 Και εσηκώθησαν από του όρους Ωρ διά της οδού
της Ερυθράς θαλάσσης, διά να περιέλθωσι την γην Εδώμ· και ωλιγοψύχησεν ο λαός
εν τη οδώ. Και ελάλησεν ο λαός κατά του Θεού και κατά του Μωϋσέως, λέγοντες,
Διά τι ανεβίβασας ημάς εξ Αιγύπτου διά ν' αποθάνωμεν εν τη ερήμω; διότι άρτος
δεν είναι και ύδωρ δεν είναι και η ψυχή ημών αηδίασε τον άρτον τούτον, τον
ελαφρόν.
Οι Ισραηλίτες, βγαίνοντας από την Αίγυπτο δεν έδειξαν
ευγνωμοσύνη.
Παραπονιόταν συνέχεια για το μάνα, για το νερό, για τον
Μωυσή…
Αριθ.κα:6 Και απέστειλεν ο Κύριος επί τον λαόν τους
όφεις τους φλογερούς και εδάγκανον τον λαόν, και λαός πολύς εκ του Ισραήλ
απέθανε.
Από που ήρθαν; Ήταν πάντα εκεί, στην έρημο.
Αυτό που δεν είχαν καταλάβει ήταν ότι ο Θεός όχι μόνο τους
τάιζε, αλλά τους προστάτευε από κινδύνους που οι ίδιοι δεν έβλεπαν.
Αυτό που έκανε ο Θεός, ήταν να τραβηχτεί ένα βήμα πίσω: αφού
δεν με χρειάζεστε, αφού δεν σας αρέσει ο τρόπος που σας φροντίζω, εντάξει,
σώστε τους εαυτούς σας.
Βγήκαν τα φίδια, άρχισαν να δαγκώνουν κι όταν άρχισαν να
πεθαίνουν, κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα.
Η αμαρτία τους; Αγνωμοσύνη, διαμαρτυρόταν και μουρμούριζαν
συνέχεια.
Ψαλ.ργ:1,2 «Ψαλμός του Δαβίδ». Ευλόγει, η ψυχή μου, τον
Κύριον· και πάντα τα εντός μου το όνομα το άγιον αυτού. Ευλόγει, η ψυχή μου,
τον Κύριον, και μη λησμονής πάσας τας ευεργεσίας αυτού·
Ο Παύλος: Φιλ.β:14
Πράττετε τα πάντα χωρίς γογγυσμών και
αμφισβητήσεων,
Ο Πέτρος: Α’ Πέτρ.δ:9
γίνεσθε φιλόξενοι εις αλλήλους χωρίς
γογγυσμών·
Σίγουρα υπάρχουν αχάριστοι άνθρωποι: μόνο αυτό, δεν
μπορούσες κάτι περισσότερο;
Ίσως τώρα να καταλαβαίνουμε πως αισθάνθηκε ο Ιησούς.
Θεράπευσε 10 και μόνο ένας γύρισε πίσω για να Τον ευχαριστήσει.
Είμαστε ευγνώμονες ή εαυτούληδες;
Όταν δείχνουμε την ευγνωμοσύνη μας στον Θεό, απογοητεύουμε
τον Διάβολο.
Ο Ιώβ ήταν πλούσιος και τα έχασε όλα. Ο Διάβολος τον
κατηγόρησε στον Θεό.
Πλησίαζε τον Ιώβ για να ακούσει τι θα πει. «Βλασφήμησον τον Θεόν και απόθανε», του
έλεγε μέσα από τη γυναίκα του.
Ο Ιώβ όμως έβαζε το πρόσωπό του στο έδαφος: «και είπε, Γυμνός εξήλθον εκ κοιλίας μητρός
μου και γυμνός θέλω επιστρέψει εκεί· ο Κύριος έδωκε και ο Κύριος αφήρεσεν· είη
το όνομα Κυρίου ευλογημένον».
Όταν ευχαριστείς, δοξάζεις και επαινείς τον Θεό, δείχνεις
ότι Τον εμπιστεύεσαι κι αυτό ενδυναμώνει την πίστη σου. Αυτοί που ευχαριστούν
δεν μπορούν και να γογγύζουν και το αντίστροφο.
Φιλ.δ:6,7 Μη μεριμνάτε περί μηδενός, αλλ' εν παντί
πράγματι ας γνωρίζωνται τα ζητήματά σας προς τον Θεόν μετ' ευχαριστίας διά της
προσευχής και της δεήσεως. Και η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νούν θέλει
διαφυλάξει τας καρδίας σας και τα διανοήματά σας διά του Ιησού Χριστού.
Έτσι ανοίγεται ο δρόμος της ειρήνης, αλλά χρειάζεται μια
μεγάλη καρδιά! Οι μικροί, εγωιστές άνθρωποι δεν μπορούν να είναι ευγνώμονες,
θέλουν πάντα περισσότερα.
