Νεκροί κατά την
αμαρτία, ζώντες κατά Θεό (ς:1-14)
Το έκτο κεφάλαιο ρωτά, «Μπορεί ένας χριστιανός να
αμαρτάνει;» Διαιρεί το ερώτημα σε δύο επερωτήσεις:
(1) Τι λοιπόν θέλομεν ειπεί; θέλομεν επιμένει εν τη
αμαρτία, διά να περισσεύση η χάρις; (εδ.1) μας ενθαρρύνει δηλαδή η χάρη να
αμαρτάνουμε;
(2) Τι λοιπόν; θέλομεν αμαρτήσει διότι δεν είμεθα υπό
νόμον, αλλ' υπό χάριν; μη γένοιτο. Δηλαδή η χάρη μας επιτρέπει να
αμαρτάνουμε; (εδ.15).
Η απάντηση και στις δύο ερωτήσεις είναι ένα παταγώδες Όχι! "
Τα εδάφια 1-14 αναλύουν την πρώτη ερώτηση.
Ρωμ.ς:1.
Το πέμπτο κεφάλαιο κλείνει με τη συζήτηση της δικαίωσης δια πίστεως. Το έκτο
κεφάλαιο ρωτά ποιες είναι οι λογικές συνέπειες αυτής της διδασκαλίας στη χριστιανική
ζωή.
Κάποιοι μπορεί να υποθέσουν ότι η δικαίωση δια πίστεως
ενθαρρύνει την αμαρτία.
Τελικά, σύμφωνα με το Ρωμ.ε:20, όσο περισσότερη αμαρτία
υπάρχει, τόσο περισσότερη χάρη παραχωρεί ο Θεός για να μας σώσει από την
αμαρτία. Μήπως αυτό υπονοεί ότι θα πρέπει να αμαρτάνουμε περισσότερο προκειμένου
να λάβουμε περισσότερη χάρη; Θα πρέπει οι Χριστιανοί να συνεχίσουν στην αμαρτία
προκειμένου να φανερωθεί περισσότερο η χάρη του Θεού και να συγχωρεθούν πιο
πολύ;
Ρωμ.ς:2.
Κατηγορηματικά όχι! Όποιος σκέφτεται έτσι, παρανοεί βασικά
πράγματα της Χριστιανικής ζωής. Δεν συνειδητοποιεί ότι ο χριστιανός έχει
πεθάνει ως προς την αμαρτία. Ο χρόνος του ρήματος είναι αόριστος που σημαίνει
ότι ο θάνατος συνέβη σε συγκεκριμένη στιγμή του παρελθόντος. Εφόσον ο
Χριστιανός έχει πεθάνει ως προς την αμαρτία, θα ήταν αντιφατικό να συνεχίζει να
ζει στην αμαρτία.
Το γεγονός ότι είμαστε νεκροί ως προς την αμαρτία δεν
σημαίνει ότι είμαστε ανίκανοι να αμαρτήσουμε (εδ.12-13), αλλά σημαίνει ότι
έχουμε απομακρυνθεί από την αμαρτία από τότε που πιστέψαμε (εδ.4). Σημαίνει ότι
έχουμε απελευθερωθεί από την εξουσία της αμαρτίας (εδ.7,14,18).
Ρωμ.ς:3
Το υπόλοιπο αυτού του τμήματος προσφέρει μια προσέγγιση σε
τρία στάδια για μια νικηφόρα ζωή:
1. Γνωρίζω
(εδ.3-10)
2. Φρονώ (εδ.11-12)
3. Παριστάνω (εδ.13-14).
Πρώτα, πρέπει να ξέρουμε
τι μας συνέβη όταν πιστέψαμε. Υπάρχει μια αίσθηση έκπληξης και φόβου στην
ερώτηση του Παύλου σ’ εκείνους που συνεχίζουν να αμαρτάνουν: Αγνοείτε τι συνέβη στη ζωή σας;
Συγκεκριμένα,
έχουμε ταυτιστεί με το θάνατο του Ιησού Χριστού. Όταν βαφτιστήκαμε στο Χριστό,
εφαρμόσαμε το θάνατο και τον ενταφιασμό Του στις ζωές μας. Θάνατος στην αμαρτία
σημαίνει μεταμέλεια, γιατί εξ ορισμού μετάνοια είναι η στροφή από την αμαρτία
προς το Θεό. Μετάνοια σημαίνει θάνατος στον παλιό τρόπο ζωής, θάνατος στην ικανοποίηση αμαρτωλών επιθυμιών. Το βάπτισμα στο νερό φανερώνει ότι
πεθάναμε με το Χριστό. Το βάπτισμα στο νερό δεν έχει καμία αξία μέχρι να
υπάρξει μετάνοια (Μάρκ.α:4-5 Λουκ.γ:7-8 Πράξ.β:38).
Από τις αναφορές
στο βάπτισμα, στα γραπτά του Παύλου, είναι σίγουρο ότι δεν το θεωρούσε «προαιρετικό»
στη χριστιανική ζωή, και ούτε θα μπορούσε να φανταστεί ότι μπορεί να υπάρχει
αβάπτιστος πιστός.
Στην πραγματικότητα,
η πίστη στο Χριστό και το βάπτισμα δεν ήταν δύο διαφορετικές εμπειρίες, σαν
μέρη ενός συνόλου, η πίστη στο Χριστό ήταν απαραίτητο στοιχείο στο βάπτισμα.
Το βάπτισμα στο
νερό, είναι μια προσωπική ταύτιση με το Χριστό που μας τοποθετεί εν Αυτώ «επειδή
όσοι εβαπτίσθητε εις Χριστόν, Χριστόν ενεδύθητε» (Γαλ.γ:27). Φυσικά, το
νερό και το πνεύμα είναι απαραίτητα συστατικά της νέας γέννησης, έτσι που στην
πραγματικότητα ένα βάπτισμα που αποτελείται από το νερό και το πνεύμα, μας
τοποθετεί στο σώμα του Χριστού (Ιωάν.γ:5 Πράξ.β:38 Εφες.δ:5 Α΄Κορ.ιβ:13).
