Η ζωή του πιστού (ς:1-η:39)
Έχοντας εξηγήσει πώς γίνεται κάποιος Χριστιανός, η επιστολή
στη συνέχεια περιγράφει πώς πρέπει να ζήσει ένας Χριστιανός. Η Ρωμαίους γ-ε
διδάσκει τη δικαίωση δια πίστεως, η Ρωμαίους ς-η διδάσκει τον αγιασμό δια
πίστεως. Αν κάποιος έχει πραγματικά δικαιωθεί, θα είναι άγιος.
Αγιασμός σημαίνει διαχωρισμός, ιδιαίτερα διαχωρισμός από την
αμαρτία. Θεολογικά μιλώντας, αγιασμός σημαίνει (1) την κατάσταση του διαχωρισμού
από την αμαρτία και αφιέρωση στο Θεό και (2) η διαδικασία να γίνει κάποιος σταδιακά
πιο άγιος. Δικαίωση σημαίνει να ανακηρυχτείς δίκαιος, αγιασμός σημαίνει να
γίνεις πραγματικά δίκαιος στην καθημερινή ζωή. Ο αγιασμός ξεκινά από τη
δικαίωση/αναγέννηση, αλλά συνεχίζει σαν έργο του Πνεύματος σε όλη μας τη ζωή (Α’
Κορ.ς:11, Α’ Θες.γ:13, Β’ Θες.β:13, ε:23).
Αγιασμός λοιπόν σημαίνει να ζεις μια ζωή νίκης ενάντια στην
αμαρτία. Περιλαμβάνει απελευθέρωση από τη δύναμη της αμαρτίας και ένωση με το
ζωντανό Χριστό. Η ίδια χάρη που αφαιρεί την ενοχή των αμαρτιών του παρελθόντος, είναι διαθέσιμη για
να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τις αμαρτίες στο παρόν και το μέλλον. Το
Ευαγγέλιο του Χριστού δεν μας θεραπεύει μόνο από τις αμαρτωλές πράξεις, αλλά
θεραπεύει και την αμαρτωλή μας φύση.
Δικαίωση είναι η στενή είσοδος από την οποία μπαίνουμε στο δύσκολο
δρόμο του αγιασμού, από αυτό το σημείο και μετά, ασχολούμαστε με τον δρόμο, όχι
με την πύλη. Μέχρι σήμερα η αντιπαράθεση ήταν ανάμεσα στην οργή και τη δικαίωση,
τώρα πρόκειται να είναι μεταξύ αμαρτίας και αγιασμού.
Το πιο συχνό λάθος... στις περισσότερες κριτικές του δόγματος
της δικαίωσης δια πίστεως συνίσταται στην αποτυχία κατανόησης τι σημαίνει πίστη.
Αν πίστη είναι μια απλή συγκατάθεση ή επανάληψη μιας διδασκαλίας, τότε, το να
δεχτείς κάποιον σαν δίκαιο, λαμβάνοντας υπόψη την πίστη του, θα ήταν παράλογο
και άδικο, αλλά η πίστη περιγράφει μια προσωπική σχέση με το Χριστό. Για τον
πιστό, σημαίνει εμπιστοσύνη, υπακοή και αγάπη για το Χριστό και μια τέτοια
εμπιστοσύνη, υπακοή και αγάπη θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε καθαρότητα και
αγιότητα και μια ζωή ανιδιοτελούς υπηρεσίας. Η δικαίωση δια πίστεως δεν ενθαρρύνει
την αμαρτία, ή δεν επιτρέπει την αμαρτία, ούτε δυσφημεί το νόμο του Θεού. Θα
πρέπει να έχει μάλλον σαν αποτέλεσμα τη δικαιοσύνη και την ειλικρινή υπακοή. Η
δικαίωση, ως εκ τούτου, είναι ζήτημα αγιασμού. Αυτά τα δύο μπορεί να είναι
χωριστά σαν σκέψη, αλλά ενωμένα στην
πρακτική ζωή.
Ακόμη και πριν από τη ρητή διδασκαλία της Ρωμ.ς-η, η
διδασκαλία του αγιασμού υπονοείται στο γ:8, γ:31, ε:10 και ε:19. Το έκτο κεφάλαιο,
διδάσκει ότι οι Χριστιανοί δεν πρέπει να συνεχίσουν να ζουν μέσα στην αμαρτία. Το
έβδομο κεφάλαιο εξηγεί ότι δεν μπορούμε να πετύχουμε σ’ αυτή την προσπάθεια με
βάση είτε το νόμο ή τη σάρκα. Το όγδοο κεφάλαιο διακηρύσσει ότι μπορούμε να
εκπληρώσουμε αυτή την ευθύνη μόνο περπατώντας κατά το πνεύμα. Ακριβώς όπως
δικαιωθήκαμε με την πίστη στο Χριστό, έτσι πρέπει να συνεχίσουμε να περπατάμε
με πίστη σ’ Αυτόν και να αφήνουμε το αμετάβλητο Πνεύμα Του να μας δυναμώνει
καθημερινά ώστε να ζούμε άγια.
