ΚΗΡΥΞΕ ΤΟ ΛΟΓΟ

Το Ευαγγέλιο του Χριστού δεν είναι μια... ειδησούλα μαζί με τις άλλες, τις ποικίλες που κάποτε ακούστηκαν στον πλανήτη μας στο διάστημα της μακραίωνης ιστορίας του. Το Ευαγγέλιο είναι η είδηση, η πιο μεγάλη είδηση, διότι δεν πήγασε απ' τη Γη αλλά απ' τον Ουρανό.

Ο Θεός την έστειλε στους ανθρώπους με σκοπό να τους ενημερώσει γύρω από ορισμέ­νες αλήθειες που πρέπει να μάθουν. Άσχετα αν θα τις δεχτούν ή όχι. Άσχετα αν θα τις αγα­πήσουν και θα τις υπηρετήσουν ή θα τις μισή­σουν και θα τις πολεμήσουν. Ο Θεός ενδια­φέρεται αυτή η είδηση να γίνει ακουστή, γνω­στή, αν είναι δυνατό πιστευτή. Αυτή η είδηση που την ονομάζουμε Ευαγγέλιο είναι κάτι που μέσα του κρύβει όχι απλά δύναμη, αλλά τον Ίδιο το Θεό.

Όταν δηλαδή λέμε Ευαγ­γέλιο, εννοούμε το Θεό μέσα στην ανθρώπι­νη ζωή, το Θεό να ενδιαφέρεται σε απόλυτο βαθμό για το καλό του ανθρώπου, για τη σωτήρια του, για το χρόνο και την αι­ωνιότητα του.

Ευαγγέλιο σημαίνει γνωστο­ποίηση των αγαθών αισθημάτων, σκέψεων και σχεδίων που έχει ο Θε­ός, για την αν­θρωπότητα που έφτιαξε για να είναι δική Του, αλλά δεν είναι. Για την αν­θρωπότητα που Τον αρνήθηκε και διαρκώς Τον αρνιέται.

Ενώ το γαϊδούρι και το βόδι γνωρίζουν τον κτήτορα τους, ο άνθρωπος δεν Τον γνωρίζει (Ης.α:3).

Την ανθρωπότητα ο Θεός διαρκώς τη λυπάται, πάνω σ' αυτή κλαίει, μέσα σ' αυτή «άρ­τι εργάζεται», μήπως κάποιοι, όσοι - μακάρι όλοι - ­κάποια στιγμή ξυπνήσουν και πουν: «Βάστα, βρίσκομαι έξω απ’ Αυτόν που μ' έφτιαξε και από το σκοπό για τον οποίο μ' έφτιαξε. Βρίσκομαι, εξαιτίας αυτού, σε αθλιότητα και πλάνη που μόνο δυστυχία μου δίνουν».

Μήπως, ξυπνήσουν μερικοί και βάλουν τη φωνή. Οπότε, «όποιος επικαλεοθεί το όνομα του Κυ­ρίου θα σωθεί» λέει ο λόγος του Θεού (Ρωμ.ι:13). Στη φωνή του ανθρώπου ο Θεός ανταποκρίνεται αμέσως. Τον σώζει, τον είχε ήδη σώσει δια του θανάτου και της ανάστασης του Χριστού, αλλά τον σώζει εμπειρικά με το να μεταβιβάσει μέσα του όλες τις ενέργειες που κρύβονται στο λυτρωτικό αυτό έρ­γο. Τον σώζει για το παρελθόν, για το παρόν, για το μέλλον. Τον σώ­ζει από καθετί. Το Ευαγγέλιο, λοιπόν, δεν είναι μια ειδησούλα, αλλά η μία είδηση που σώζει, γι' αυτό και πρέπει ν' ακουστεί.

Από ποιον όμως θ' ακουστεί; Μήπως ο Θεός προ­όρισε τους αγγέλους να κηρύξουν το Ευαγγέ­λιο; Όχι. Μήπως άλλα υπερβατικά όντα, λειτουργούς του Θεού του υψίστου; Όχι.

Ο Θεός προόρι­σε την Εκκλησία Του, τους σωσμένους Του, εκείνους που την Είδηση αυτή την έκαναν δι­κή τους και την άφησαν ν' αλλάξει τη ζωή τους ολόκληρη και να τους φέρει μέσα στη βασιλεία Του. Αυτούς ο Θεός προόρισε να κη­ρύξουν την Είδηση.

Μπορείς να φανταστείς, αδελφέ μου, τι ευ­θύνη έχουμε εμείς οι πιστοί στο σημείο αυτό! Ο λόγος του Θεού το λέει καθαρά πως ο Κύ­ριος δε μας έφερε στη σωτηρία για να την απο­λαύσουμε εγωιστικά και πάνω σ' αυτή να κοι­μηθούμε σαν σε μαξιλάρι, αλλά μας προόρισε συγχρόνως να 'μαστε το φως του κόσμου, το αλάτι της γης, οι πρέσβεις Του στον πλανήτη αυτό, οι στρατιώτες Του, οι μάρτυρες Του έως εσχάτου της γης. Αυτή είναι η αποστολή μας.

Να φέρουμε στον κόσμο τα καλά νέα της αγάπης Του για τον αμαρτωλό. Κι αν απ' το στό­μα μας δεν κηρυχτεί, πως θ' ακουστεί; Πως θα πιστευτεί, πολύ περισσότερο πως θα μπει μέσα στις ζωές των ανθρώπων για να τις σώ­σει;

Ας προσέξουμε όλοι εμείς, τα αναγεννημένα παιδιά του Θεού, τις ευθύνες μας. Βρι­σκόμαστε στις τελευταίες μέρες όχι απλά του πο­λιτισμού μας, που κι αυτός όπως οι τριάντα δύο προηγούμενοί του σε λίγο θα πέσει, βρισκόμαστε στο τέλος μιας περιόδου, που θα επακολουθήσουν μεγάλα γεγονό­τα, τέτοια, που στη γη μας ποτέ δεν ξανασυνέβηκαν ούτε και θα ­συμβούν.

Η εμφάνιση ενός παγκόσμιου ηγέ­τη που θα εξουσιάσει τις κυβερνήσεις όλων των λαών, του Αντίχριστου, δεν ξανασυνέβηκε. Η αμέσως μετά Έλευση του γιου του Θεού που θα έρθει ξανά στον κόσμο, όχι τώρα με σχήμα ταπεινού και κοινού ανθρώπου για να σώσει τον άνθρωπο, αλλά στη μορφή της μεγαλοπρέπει­ας και της δύναμης ενός Βασιλιά και Κριτή, που θα έρθει να κρίνει τον άνθρωπο, αυτό δεν ξανασυνέβηκε.

Ο δίκαιος θυμός και η άγια ορ­γή του Θεού προς την αποστάτιδα ανθρωπότητα, που θα εξαπολυθούν πάνω σ' όλη τη γη μας, κι αυτό δεν ξανασυνέβηκε.

Ζούμε σ' αυτές τις τελευταίες ώρες. Δεν υπάρχει αμφιβολία αν βρισκόμαστε σ' αυτές τις ώρες, το ερώτημα είναι αν σ' αυτές τις ώρες εμείς σαν πιστοί εκπληρώνουμε το σκοπό για τον οποίο ο Κύριος μας έσωσε και μας διατηρεί σ' αυτή τη ζωή.

Το ότι ο κόσμος βαδίζει προς το χάος και την καταστροφή, αυτό είναι αναμφίβολο. Άλλω­στε, ήδη το χάος αυτό το ζει στην ατομική, την οικογενειακή, την κοινωνική του ζωή, στις σχέ­σεις των εθνών. Ένα χάος μας περιτριγυρίζει, τίποτε άλλο. Αδιέξοδα ατελείωτα, ερωτηματι­κά φοβερά, ενδεχόμενα δραματικά μας συνα­ντούν διαρκώς κι απορούμε πώς ήρθαν. Και πόσα θα 'ρθουν ακόμα! Βρισκόμαστε στην πτώση του πολιτισμού μας, σε μια μεγάλη κα­μπή της ιστορίας μας.

Ένας ιστορικός, ο Γκίμπσον, έλεγε πως πέ­ντε ήταν τα αίτια που προκάλεσαν την κατάρρευση της περίφημης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

1. Η διάλυση της οικογένειας. Η αύξηση του αριθμού των διαζυγίων που από μέρα σε μέρα πλήθαιναν. Οι απιστίες των συζύγων με­ταξύ τους. Η ανυπακοή των παιδιών στους γονείς με όλα τα παρεπόμενα.

2. Οι φόροι. Όσο περνούσαν τα χρόνια, το κράτος επέβαλλε καινούριες φορολογίες στους πολίτες. Γιατί; Διότι μεγάλωναν οι εξοπλισμοί, διότι οι πολίτες έπρεπε να ζουν πιο άνετη ζωή, ανάλογη με την τεχνολογία της εποχής με συνέπεια το κράτος συνε­χώς να δαπανά και να εισπράττει.

3. Η φιληδονία των πολιτών και η εξ αυτής επιδίωξη απολαύσεων είχε φτάσει σε υπέρ­τατο βαθμό. Δε ζητούσαν οι άνθρωποι τίποτ’ άλλο παρά τρόπους και μέσα να διασκεδάσουν, να ταξιδέψουν, να παρακολουθήσουν αθλητικά παιχνίδια και σπορ.

4. Οι εξοπλισμοί. Νέες πολεμικές μηχα­νές, περισσότεροι στρατευμένοι, βλέψεις για ευρύτερη εξάπλωση της αυτοκρατορίας, για κατάληψη νέων εδαφών. Χωρίς να αντιλαμβάνονται πως ο εχθρός δε βρισκόταν έξω από την αυτοκρατορία, αλλά μέσα σ' αυτήν κι ήταν ο ηθικός της ξεπεσμός. Απ' τη μια εξοπλιζόταν, αλλά απ' την άλλη κατέρρεε. Το ψέμα, η απάτη, η υπερηφάνεια, η βρωμιά, η αθεΐα είχαν φτάσει στο κατακόρυφο.

5. Η θρησκευτική διαφθορά. Όλα είχαν διαφθαρεί στον τομέα της σχέσης του ανθρώ­που με το Θεό. Η λέξη Θεός είχε μεταβλη­θεί σε εμπόρευμα για κοινή εκμετάλλευση. Η λέξη Θεός είχε γίνει πλατφόρμα για την προ­βολή και την επίδειξη εγωιστών και κενόδοξων ανθρώπων.

Κι ενώ μελετάς τα αίτια τούτα, βλέπεις να υπάρχουν και να επικρατούν τα ίδια και σήμε­ρα. Τίποτα διαφορετικό απ' όλα αυτά δε συμ­βαίνει σήμερα σ' ολόκληρο τον πλανήτη μας. Μπορείς λοιπόν με βεβαιότητα να πεις πως κι εμείς βρισκόμαστε κοντά στο τέλος, κοντά σε νέες δραματικές εξελίξεις σε παγκόσμια κλί­μακα.

Η μεγαλύτερη απειλή για τη Ρωμαϊκή αυ­τοκρατορία δεν ήταν κάποιος εξωτερικός εχθρός ούτε ακόμα κάποιος εσωτερικός εχθρός - η ηθική της διαφθορά, όπως αναφέρθηκε. Η απειλή της ήταν ο ίδιος ο Θεός. Ένας Θεός αδικημένος και περιφρονημένος απ' τους ανθρώ­πους, ένας Θεός ηθικής τάξης, που σαν τέ­τοιος θα έπρεπε να φέρει την κρίση Του. Και την έφερε και τη φέρνει πάντα, σε κάθε πα­ρόμοια περίπτωση. Θα τη φέρει και τώρα, στη δική μας περίπτωση, στις δικές μας μέρες.

Τα πράγματα, αδελφοί μου, με το Ευαγγέλιο σαν είδηση που έρχεται να σώσει το χαώδη άνθρωπο της χαώδους εποχής μας, είναι σοβαρότατα. Όταν σκεφτούμε εμείς οι πιστοί, που είμαστε και οι μόνοι που μπορούμε να το καταλάβουμε αυτό, πως το έργο του ευαγγελισμού είναι ένα μεγάλο έρ­γο, το μεγαλύτερο που ενδιαφέρεται ο Θεός να γίνει και πως το έργο αυτό το έχει αναθέ­σει σε μας, τότε θα πρέπει αυτό να πάρει την πρώτη θέση στη ζωή μας.

Αν το πρώτο ενδια­φέρον και η μεγαλύτερή επιθυμία του Θεού είναι να σώσει ανθρώπους, ρωτάω εσένα, αδελφέ μου, ρωτάω και τον εαυτό μου, που γνωρίσα­με αυτή την αλήθεια, θα μπορούσες εσύ ή εγώ να ζήσουμε για κάτι λιγότερο ή διαφορετικό απ' αυτό;

Δε βγαίνει καθαρό μέσα από το λόγο του Θεού εκείνο που είπε κάποτε ο Κύριος, πως θα πρέπει όλοι μας «να ζητάμε πρώτα τη βασιλεία του θεού,..» και να περιμένουμε όλα τα άλλα Εκείνος να μας τα προσθέτει;

Θα μπο­ρούσαμε εμείς ν' αλλάξουμε τη σειρά; θα μπο­ρούσαμε να βάλουμε άλλες προτεραιότητες; Κι όταν δίνεται η εντολή: «Υπάγετε εις όλον τον κόσμον και κηρύξατε το Ευαγγέλιον...», ας λάβουμε υπόψη μας πως δε δίνεται μόνο σε κεί­νους που ανεβαίνουν στον άμβωνα, αλλά σε όλους μας, θα 'ταν σωστή πλάνη να πιστεύα­με το αντίθετο. Όταν ο Κύριος είπε: «πορευ­θέντες μαθητεύσατε...», εννοούσε τον κάθε πιστό. Όταν είπε: «θα είσθε μάρτυρές μου...» εννοούσε τον κάθε πιστό. Όταν ο Παύλος δια Πνεύματος Αγίου είπε στον Τιμόθεο: «κήρυξον τον λόγον..,», δεν το έλεγε μόνο σ' αυτόν, αλλά στον καθέναν που πήρε τη γνώση και την πείρα του Ευαγγελίου και τη συναίσθηση της ευθύνης πως πρέπει να το κηρύξει. Να το μι­λήσει είτε με τα χείλη του, είτε με την προσευχή του, είτε με τη ζωή του.

Υπάρχουν τόσοι τρόποι να κηρυχτεί το Ευαγγέλιο. Δεν έχει σημασία ο τρόπος, σημασία έχει πως πρέπει να κηρυχτεί. Είναι ανάγκη να σπεύσουμε να το κηρύξουμε διότι οι μέρες κλείνουν, σε λίγο θα εκπνεύσει κάθε ευκαιρία.

Είθε να 'μπαινες σε περισυλλογή και σε περσότερη προσευχή για κάποια σχετική σου απόφαση, αδελφέ μου, που διαβάζεις τις σκέ­ψεις τούτες. Διότι έτσι κάνοντας και τον εαυ­τό σου θα βοηθήσεις και «τους ακούγοντας σε θα σώσεις» (Α' Τιμ.δ:16).

Μακάρι να αντηχούσε δυνατά για τελευταία φορά το «κήρυξον τον λόγον, επίμενε εγκαίρως, ακαίρως, έλεγξον, επίπληξον, πρότρεψον με­ τα πάσης μακροθυμίας και διδαχής» (Β' Τιμ.δ:2).

Μακάρι να υπάκουες πρόθυμα στην προτρο­πή τούτη του λόγου του Θεού. Ο Θεός να σ' ευλογήσει.