Η Εκκλησία δεν έχει μικρότερο στόχο από την
κατάκτηση της γης της αμαρτίας και της ανομίας για το Χριστό. Σκοπός μας δεν
είναι να περάσουμε καλά σ' αυτή τη ζωή, αλλά αντίθετα να δώσουμε τη ζωή που ο
Χριστός μας έχει δώσει, για να κερδίσουμε τις χαμένες ψυχές. Ένα από τα
μεγαλύτερα εμπόδια είναι η μειωμένη αντίληψη που έχουμε για το μέτρο της
παράδοσής μας στο θέλημα του Θεού. Νομίζουμε ότι όταν ζούμε μία «καθώς πρέπει»,
αξιοπρεπή χριστιανική ζωή, θα πετύχουμε το σκοπό του Κυρίου.
Όμως η πραγματικότητα είναι τελείως
διαφορετική. Ενώ κατέχουμε ένα μέτρο αγιασμού και πιστότητας, φαίνεται αδύνατο
να αλλάξουμε και να επηρεάσουμε τον περίγυρό μας με το Ευαγγέλιο. Ενώ, τρέχουμε
στις διακονίες, κουραζόμαστε για τον Κύριο, παρ' όλα αυτά δεν φαίνεται ότι
αλλάζουν και πολλά πράγματα. Το πνεύμα των χριστιανών είναι άκαμπτο και η
Εκκλησία παραπαίει μέσα στο συμβιβασμό και στη σύγχυση.
Χρειαζόμαστε μία καινούρια αποκάλυψη στον
τρόπο παράδοσής μας στο Χριστό και ποιος είναι εκείνος ο θάνατος, που
επιτάσσεται να επέλθει στις ζωές μας για να μπορέσουμε ν' αλλάξουμε την
κοινωνία με το Ευαγγέλιο.
Έχουμε ανάγκη να γνωρίσουμε το πρόσωπο του
Χριστού πάνω στο Γολγοθά και όχι μόνο να επικεντρωνόμαστε στο Χριστό της
ανάστασης. Δεν μπορούμε να έχουμε ανάσταση, αν δεν κατανοήσουμε, δεν βιώσουμε
και δεν πράξουμε το δρόμο προς το Γολγοθά. Ο καρπός για να βλαστήσει χρειάζεται
ο σπόρος να σπαρθεί στο έδαφος, δηλαδή να πεθάνει.
Ιωάν.ιβ:24
- «Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος
του σίτου δεν πέση εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει. Εάν όμως
αποθάνη, πολύν καρπόν φέρη»
Σήμερα ζούμε σε μια εποχή, όπου προσπαθούμε
να παντρέψουμε την ευημερία με το θάνατο που το Ευαγγέλιο κηρύττει. Προσπαθούμε
να συνδυάσουμε τις απολαύσεις αυτού του κόσμου με την τέλεια αυταπάρνηση, που
το Πνεύμα του Θεού καλεί να βιώσουμε. Προσπαθούμε να ταιριάξουμε δύο πράγματα,
τα οποία είναι τελείως αντίθετα. Άρα λοιπόν, ο λόγος που η Εκκλησία δεν γεύεται
επιτυχίες δεν είναι κανένας άλλος από μία λανθασμένη οπτική που έχουμε για το
Ευαγγέλιο. Πολλές εκκλησίες προωθούν ένα ευαγγέλιο χωρίς ακραίες καταστάσεις,
όπου κυριαρχεί το μέτρο και όλα πρέπει να ισορροπούν στη λογική και σε μία
αντίληψη, που δυστυχώς πηγάζει από το φρόνημα του κόσμου. Ναι, το μέτρο σε
άλλες περιπτώσεις είναι καλό, όμως εκείνο που θα σώσει τον κόσμο είναι η
ακραία, ολοκληρωτική, έως θανάτου παράδοσή μας στον Κύριο.
Είναι απορίας άξιο, πώς οι Μουσουλμάνοι
είναι τόσο δοσμένοι σ' αυτό που πιστεύουν, που δίνουν την ίδια τους τη ζωή,
προκειμένου να υπηρετήσουν το πιστεύω τους. Γι' αυτούς το μεγαλύτερο αγαθό δεν
είναι η ίδια τους η ζωή, αλλά η πίστη τους και ο θεός τους. Αφήνουν
οικογένειες, παιδιά, δουλειά για να στρατολογηθούν σε διάφορες ομάδες,
προκειμένου να υπερασπιστούν εκείνο το ιδεώδες που απειλείται από διάφορους
παράγοντες σύμφωνα μ' εκείνους. Πόσο πιο παραδομένοι και δεσμευμένοι πρέπει να
νιώθουμε εμείς, αφού γνωρίζουμε ότι δεν υπηρετούμε κάποια πλάνη, αλλά το
ζωντανό Θεό, το Δημιουργό του σύμπαντος, τον Κύριο που θα κρίνει τα πάντα,
Εκείνον μπροστά στον Οποίο λιώνουν βουνά και θα αποδώσει καθένας από μας λόγο
για τις πράξεις του.
Οι Μουσουλμάνοι πραγματικά καταφέρνουν να
στρέψουν τα μάτια του κόσμου πάνω τους, ενώ δεν παύουν να είναι ένα κακό
παράδειγμα πίστης. Η Εκκλησία του Χριστού ακόμα δεν μπορεί να καταφέρει να αποσπάσει
την προσοχή του κόσμου, διότι απλά η ίδια έχει καταφέρει να χάσει εκείνη την
ολοκληρωτική παράδοση στο Χριστό και την καθολική αντίσταση κατά της αμαρτίας
και της υποκρισίας.
Κάποιος, έγραφε πριν μερικά χρόνια ότι
"η πλειονότητα των συντηρητικών χριστιανών έχουν αποδεχτεί ότι αυτός ο
κόσμος είναι μία παιδική χαρά αντί για ένα πεδίο μάχης". Βρισκόμαστε σε
πόλεμο, ένα πνευματικό πόλεμο, πολιτιστικό πόλεμο, ηθικό πόλεμο, αλλά συχνά
αποφεύγουμε να το βλέπουμε, επιλέγοντας να παίζουμε, να τα πηγαίνουμε καλά με
τις δραστηριότητες της ζωής μας απλώς, αντί να πολεμάμε. Η ζωή μέσα σ' αυτό τον
κόσμο μας μαγεύει και ζούμε και πεθαίνουμε ακριβώς όπως οι άνθρωποι αυτού του
κόσμου ζουν και πεθαίνουν. Οι αξίες μας ως πιστοί μόλις που διακρίνονται από
τις δικές τους αξίες!
Έχουμε παραλύσει από τη νοοτροπία του
"ο σώζων εαυτόν σωθήτω". Δεν τολμάμε να ρισκάρουμε τη ζωή μας, τη
φήμη μας, την καριέρα μας, τη μόρφωσή μας, τα όνειρά μας, τα οικονομικά μας,
την οικογένειά μας, τον εαυτό μας τον ίδιο για το Ευαγγέλιο. Μετά απ' όλα αυτά,
σκεφτόμαστε αν μπορούμε απλά να τοποθετηθούμε σωστά μέσα στην κοινωνία,
αποφεύγοντας τη δυσμένεια, κερδίζοντας το σεβασμό των απίστων, αν μπορούμε να
προσαρμοστούμε χωρίς να διαταράξουμε την ισορροπία. Τότε μπορούμε να ζήσουμε
αρκετά για να κάνουμε κάτι για τον Ιησού.
Όμως αυτός είναι εγγυημένα ο δρόμος προς
την αποτυχία! Αυτός είναι εγγυημένα ο δρόμος για να χάσουμε τη ζωή μας, να
χάσουμε αυτό που πραγματικά έχει σημασία, να χάσουμε τις ευκαιρίες μας να
αλλάξουμε αυτό τον κόσμο, να χάσουμε το σκοπό για τον οποίο λυτρωθήκαμε, να
χάσουμε την πραγματική μας αξιοπρέπεια και τιμή.
Τώρα είναι η ώρα, η δική μας ώρα, να
πάρουμε το δρόμο του Ιησού, το δρόμο που φέρνει πολλαπλασιασμό όταν γίνεσαι
μάρτυρας, ο δρόμος που κερδίζεις όταν χάνεις, ο δρόμος που ζεις όταν πεθαίνεις,
ο δρόμος που εξυψώνει όταν υπάρχει ταπείνωση. Τώρα είναι η ώρα μας να σταθούμε
γι' αυτό που γνωρίζουμε ότι είναι σωστό αντί να συμμορφωθώ με τα πρότυπα του
κόσμου. Τώρα είναι η ώρα μας να κολυμπήσουμε κόντρα στο ρεύμα και να πάμε κόντρα
στη φυσική προδιάθεση, εκπληρώνοντας έτσι τους σκοπούς του Θεού για μας.
Αυτός είναι ο τρόπος που ζούμε στην
πραγματικότητα. Σπάζοντας τη δύναμη του θανάτου, τον απόλυτο φόβο από τις ζωές
μας. (Εβρ.β:14) Ο τρόπος που πραγματικά θα επιτύχουμε είναι ο εξής:
Ματθ.ι:16
- "Ιδού, εγώ σας αποστέλλω ως
πρόβατα εν μέσω λύκων, γίνεσθε λοιπόν φρόνιμοι ως οι όφεις, και απλοί ως αι
περιστεραί."
Το μόνο που έχουμε ανάγκη είναι να
φοβόμαστε το Θεό! Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε τους ανθρώπους ή αυτά που μπορούν
να μας κάνουν (Ματθ.ι:28, Α' Πετρ.γ:13-15). Η δύναμη αυτού του κόσμου έχει
συντριφθεί!
Αφού αντιλαμβανόμαστε ότι η ζωή μας δεν
αποτελείται από την αφθονία των υπαρχόντων μας, ή από τη σπουδαιότητα της
υπόληψής μας, αλλά από την ταυτότητά μας εν Κυρίω, τότε είμαστε ελεύθεροι. Τι
έχουμε να φοβηθούμε; Τι έχουμε να χάσουμε; Ποια απειλή μπορεί να σταθεί μπροστά
μας; "Χάνοντας τη ζωή μας" κερδίζουμε ελευθερία και την ικανότητα να
ζούμε αληθινά, ελεύθεροι από φόβο και τον εκφοβισμό του Σατανά.
Η θλιβερή πραγματικότητα είναι για πολύ
καιρό παίζαμε με τους κανόνες του διαβόλου και το αποτέλεσμα ήταν να χάσουμε το
παιχνίδι. Ενώ αυτός έχει εξαπολύσει μία μετωπική επίθεση σ' αυτή τη γενιά,
έχουμε απλά συνεργαστεί, μη θέλοντας να διακινδυνεύσουμε τα ενδιαφέροντά μας,
μη θέλοντας να πληγώσουμε τις ευκαιρίες για εγκόσμια επιτυχία και άνεση, μη
θέλοντας να ρισκάρουμε τη ζωή μας. Κι όμως όλα όσα έχουμε εργαστεί σ' αυτό τον
κόσμο, αν δεν είναι για τη δόξα του Θεού και το καλό της βασιλείας Του, θα
γίνουν καπνός την ημέρα της κρίσης. Τότε θα καταλάβουμε πολύ αργά ότι ο μόνος
τρόπος για ν' αποφύγουμε τη φωτιά δεν είναι να πάρουμε το μονοπάτι της
ελάχιστης αντίστασης, αλλά αντίθετα το μονοπάτι της υπακοής. Τι άλλο μπορούμε
να κάνουμε;
Σίγουρα χρειαζόμαστε σοφία για να
αποφεύγουμε διωγμούς αν είναι δυνατό, να αποφεύγουμε κινδύνους, να προφυλάξουμε
την υγεία μας έχοντας πίστη για την θεραπεία μας και να κάνουμε ότι είναι
δυνατό για να αποφύγουμε ένα πρόωρο θάνατο (Ματθ.ι:23, Πραξ.θ:23-25, κ:3, κγ:12-24).
Όλα αυτά όμως έχουν ένα βασικό κίνητρο: θέλουμε να αποφύγουμε ένα πρόωρο θάνατο
για να χρησιμοποιήσουμε τις ζωές μας για τον Κύριο. Θέλουμε να ζούμε διότι δεν
έχει έρθει ακόμα η ώρα μας! Έχουμε την νοοτροπία του στρατιώτη: ριχνόμαστε στην
μάχη έχοντας πάρει την απόφαση να μην ζήσουμε για τους εαυτούς μας αλλά για του
άλλους, για την βασιλεία του Θεού, για τον Κύριο.
Εμείς σαν αναγεννημένοι χριστιανοί, μιλάμε
πολύ για την αιώνια ζωή, αλλά ζούμε με έναν τρόπο λες και ο παρόν κόσμος
σημαίνει τα πάντα για μας. Η απογοήτευσή μας για αυτόν τον κόσμο είναι σύντομη
και πολύ εύκολα αντικαθιστάται από μία άλλη ευχαρίστηση, γεύση ή παιχνίδι. Η
αφιέρωσή μας στον σκοπό του Θεού τίθεται γρήγορα υπό αμφισβήτηση. Είμαστε τόσο
συχνά δειλοί και συμβιβασμένοι παρά ειλικρινά αφιερωμένοι και με πρόθεση να
αντιμετωπίσουμε το φρόνημα του κόσμου. Η αφοσίωσή μας είναι διστακτική.
Κοσμικοί επαναστάτες και αντιστασιακοί στέκονται μαζί και επιπλήττουν την
επιφανειακή και ρηχή πίστη μας.
Όλοι μας είμαστε καλεσμένοι για να
πεινάσουμε και να διψάσουμε την δικαιοσύνη του Κυρίου, να εκζητήσουμε ειλικρινά
την βασιλεία του Θεού (Ματθ.ε:6, ς:33). Θα αποφασίσουμε να ακολουθήσουμε μία
ευθεία και ασυμβίβαστη οδό; Θα αποφασίσουμε να τοποθετήσουμε τις αξίες του
Κυρίου πάνω από τις προσωπικές μας επιδιώξεις και απολαύσεις; Θα εκτιμήσουμε
και θα σεβαστούμε την χάρη του Θεού πάνω από την χάρη των ανθρώπων; Θα σταθούμε
για την δικαιοσύνη;
Βλέπουμε την δύναμη που απορρέει πάνω στην
απόφασή μας να ζήσουμε για τον Ιησού; Μπορούμε να δούμε πως θα σώσουμε την ζωή
μας χάνοντάς την; Μπορούμε να δούμε πως καθώς αγαπάμε την ζωή μας και είμαστε
προσκολλημένοι, αγκιστρωμένοι σ’ αυτήν αρνούμενοι να την αφήσουμε στα χέρια του
Θεού, απομακρυνόμαστε από κάθε σοβαρό πνευματικό αποτέλεσμα; Κοιτάξτε τον
Στέφανο, τον πρώτο μάρτυρα της εκκλησίας. Γιατί δεν υποχώρησε όταν είδε ότι οι
φαρισαίοι και η θρησκευτική εξουσία εξαγριώθηκαν μαζί του; Γιατί δεν
χρησιμοποίησε λίγη "σοφία" ώστε να τους κατευνάσει; Πέρα από αυτό
έπρεπε να προμηθεύσει και για την οικογένειά του. Όλο το μέλλον ήταν μπροστά
του! Ίσως υπήρχε κάποιο παιδάκι που τον περίμενε με χαρά να γυρίσει σπίτι. Ο
Στέφανος ποτέ δεν γύρισε σπίτι του! Εξάλλου υπήρχε και η διακονία του! Ήταν
ένας δυναμικός κήρυκας χρισμένος στο να θεραπεύει αρρώστους και να εκτελεί
θαύματα. Σκέψου πόσες ψυχές θα μπορούσε να αγγίξει και να τους κερδίσει για την
βασιλεία του Θεού. Γιατί ο Στέφανος δεν αρνήθηκε απλά τις ψευδοκατηγορίες;
Γιατί δεν αγνόησε ευγενικά τις ερωτήσεις τους καθησυχάζοντάς τους με μερικά
έξυπνα λόγια; Γιατί παρέμεινε μπροστά στους κατήγορους του και συνέχιζε με εξουσία
να μιλάει;
Η απάντηση προκαλεί και απευθύνεται σε
όλους μας: Δεν κοίταζε πως θα σώσει την ζωή του αλλά ήθελε να είναι ένας
μάρτυρας για τον Ιησού!!
Ματθ.ις:25
- "Διότι όστις θέλει να σώση την
ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν, και όστις απολέσει την ζωήν αυτού ένεκεν
εμού, θέλει ευρεί αυτήν."
Αυτή είναι η ιστορία της αληθινής Εκκλησίας
σε κάθε έθνος σε όλες τις εποχές.
Αποκ.β:13
- "Εξεύρω τα έργα σου, και που
κατοικείς, όπου είναι ο θρόνος του σατανά, και κρατείς το όνομά μου, και δεν
ηρνήθης την πίστιν μου, και εν ταις ημέραις εν αις υπήρχεν Αντίπας ο μάρτυς μου
ο πιστός, όστις εφονεύθη παρ' υμίν, όπου κατοικεί ο σατανάς."
Αυτό είναι το Ευαγγέλιο των μαρτύρων, το
Ευαγγέλιο του Ιησού. Αυτό είναι το Ευαγγέλιο που κήρυττε ο Παύλος και ζούσε:
Πράξ.κ:24
- "δεν φροντίζω όμως περί ουδενός
τούτων, ουδέ έχω πολύτιμον την ζωήν μου, ως το να τελειώσω τον δρόμον μου μετά
χαράς, και την διακονίαν την οποίαν έλαβον παρά Κυρίου Ιησού να διακηρύξω το
ευαγγέλιον της χάριτος."
Αυτή είναι η βιβλική άποψη.
