Ο
Παύλος δίδαξε ότι το βάπτισμα είναι ταφή μαζί με το Χριστό (Ρωμ.ς:3-4,
Κολ.β:12). Ο παλαιός άνθρωπος είναι αυτός που θάβεται στο βάπτισμα. Ο παλαιός
άνθρωπος είναι ο παλιός τρόπος ζωής, οι αμαρτίες του παρελθόντος και η εξουσία
της αμαρτίας στη ζωή μας. Μετά το βάπτισμα, δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθούμε
ξανά με τις αμαρτίες που διαπράξαμε στο παρελθόν.
Βαπτιζόμαστε «εις
Χριστόν».
Ο
Παύλος δίδαξε ακόμα ότι βαπτιζόμαστε «εις Χριστόν». «επειδή όσοι εβαπτίσθητε
εις Χριστόν, Χριστόν ενεδύθητε» (Γαλάτ.γ:27). Καταλαβαίνουμε ότι εννοεί το
βάπτισμα στο νερό και το Πνεύμα που μας τοποθετεί στο σώμα του Χριστού. Το
βάπτισμα στο νερό είναι απαραίτητο γιατί μας ταυτίζει με το Χριστό και μας
τοποθετεί μέσα στην πνευματική Του οικογένεια.
Πνευματική περιτομή.
Ο
Παύλος σύγκρινε το βάπτισμα με την περιτομή που έκαναν στην Παλαιά Διαθήκη. «εις
τόν οποίον καί περιετμήθητε μέ περιτομήν αχειροποίητον, απεκδυθέντες τό σώμα
τών αμαρτιών τής σαρκός διά τής περιτομής τού Χριστού, συνταφέντες μετ' αυτού
εν τώ βαπτίσματι, διά τού οποίου καί συνανέστητε διά τής πίστεως τής ενεργείας
τού Θεού, όστις ανέστησεν αυτόν εκ τών νεκρών. Καί εσάς, όντας νεκρούς εις τά
αμαρτήματα καί τήν ακροβυστίαν τής σαρκός σας, συνεζωοποίησε μετ' αυτού,
συγχωρήσας εις εσάς πάντα τά πταίσματα» (Κολβ:11-13).
Αυτά
τα εδάφια αναφέρονται στο βάπτισμα στο νερό και το Πνεύμα, δηλαδή την ταφή του
παλαιού ανθρώπου και την ανάσταση του νέου εν Χριστώ. Το βάπτισμα στο νερό
είναι μια πνευματική περιτομή που μας ξεχωρίζει από την αμαρτία, αποκόπτει τον
έλεγχο της αμαρτωλής φύσης, με επακόλουθο τη συγχώρεση των αμαρτιών. Το
βάπτισμα με Άγιο Πνεύμα αποτελειώνει τη διαδικασία της περιτομής με τη μετάδοση
νέας πνευματικής ζωής.
Η
περιτομή στην Παλαιά Διαθήκη ήταν το μέσο με το οποίο κάθε Εβραίος άντρας γινόταν
μέλος της Ιουδαϊκής θρησκείας και κληρονόμος των υποσχέσεων του Θεού προς τον
Αβραάμ. Ο Θεός είχε πει στον Αβραάμ: «Αύτη είναι η διαθήκη μου τήν οποίαν
θέλετε φυλάξει, αναμέσον εμού καί υμών καί τού σπέρματός σου μετά σέ· πάν άρσεν
υμών θέλει περιτέμνεσθαι…..καί τό απερίτμητον άρσεν, τού οποίου δέν ήθελε
περιτμηθή η σάρξ τής ακροβυστίας αυτού, η ψυχή εκείνη θέλει εξολοθρευθή εκ
μέσου τού λαού αυτής· τήν διαθήκην μου παρέβη» (Γένες.ιζ:10,14). Από μόνη
της η περιτομή δεν ωφελούσε σε τίποτα, αν δεν συνοδευόταν από ανάλογη πίστη στο
Θεό και υπακοή στο λόγο Του (Ρωμ.β:25, δ:12). Όμως ο Θεός απαιτούσε οι Εβραίοι
να κάνουν κυριολεκτική περιτομή (Έξ.δ:24-26, Ι.Ναυή ε:2-9). Ο απερίτμητος δεν
μπορούσε να συμμετέχει στην εορτή του Πάσχα (Έξ.ιβ:43,44). Κατά τον ίδιο τρόπο,
στο χριστιανικό βάπτισμα, ο Θεός αποκόπτει τις παλιές αμαρτίες του βαπτιζόμενου
και τον ενώνει με το λαό Του. Χωρίς περιτομή, ένας Ισραηλίτης δεν ήταν μέρος
του λαού του Θεού, ήταν υποκείμενος στην ποινή του θανάτου και δεν μπορούσε να
συμμετέχει στο σχέδιο της σωτηρίας του Θεού.
Το βάπτισμα
τυπολογικά.
Στο
τρίτο αλλά και σ’ αυτό το κεφάλαιο έχουμε εξετάσει τις παρακάτω τυπολογικές
αναφορές του βαπτίσματος στο νερό: (1) το πέρασμα της Ερυθράς θάλασσας, (2) το
πλύσιμο και το ράντισμα των Ισραηλιτών όταν πήραν το Νόμο, (3) ο νιπτήρας στην
αυλή της Σκηνής του Μαρτυρίου, (4) το πλύσιμο των ιερέων στον καθαγιασμό τους,
(5) το πλύσιμο στις θυσίες των ζώων, (6) το πλύσιμο και οι ραντισμοί των λεπρών
που θεραπευόταν, (7) το πλύσιμο του τελετουργικά ακάθαρτου, (8) το πλύσιμο των
λαφύρων του πολέμου και των ρούχων των πολεμιστών, (9) ο κατακλυσμός του Νώε,
(10) η περιτομή. Ακόμα μερικά παραδείγματα είναι: (11) οι Λευίτες που
διακονούσαν μπροστά στο Θεό, καθαγιαζόταν με ύδωρ καθαρισμού (Αριθ.η:7),
(12) την ημέρα της Εξιλέωσης ο αρχιερέας έπρεπε να πλυθεί δύο φορές
(Λευιτ.ις:4, 24), (13) ο Νεεμάν που ήταν λεπρός θεραπεύτηκε όταν υπάκουσε τον
Ελισσαιέ και λούστηκε εφτά φορές στον Ιορδάνη (Β’ Βας.ε:10-14).
Ο
Νεεμάν νόμιζε ότι θα έπεφτε η αξιοπρέπειά του αν έμπαινε στα λασπόνερα του
Ιορδάνη, αλλά δεν θεραπεύτηκε μέχρι που υπάκουσε. Ο υπηρέτης του τον ρώτησε: «Πάτερ
μου, εάν ο προφήτης ήθελε σοί ειπεί μέγα πράγμα, δέν ήθελες κάμει αυτό; πόσω
μάλλον τώρα, όταν σοί λέγη, Λούσθητι καί καθαρίσθητι;» (εδ.13). Αυτή η αρχή
πρέπει να εφαρμόζεται σε κάθε εντολή του Θεού, συμπεριλαμβανομένου και του
βαπτίσματος. Δεν πρέπει ν’ αμφισβητούμε το σχέδιό του Θεού, πόσο μάλλον να το
περιφρονούμε.
Αν
εξετάσουμε καλύτερα κάποιους απ’ αυτούς τους τύπους, θα καταλάβουμε το ρόλο που
παίζει το βάπτισμα στον καθαρισμό από την αμαρτία. Πριν ο ιερέας μπει στη σκηνή
του Μαρτυρίου, έπρεπε να πλυθεί στο νιπτήρα, γιατί διαφορετικά ο Θεός θα τον
κτυπούσε και θα πέθαινε. Ο Θεός διέταξε: «Όταν εισέρχωνται εις τήν σκηνήν
τού μαρτυρίου, θέλουσι νίπτεσθαι μέ ύδωρ, διά νά μή αποθάνωσιν»
(Έξοδ.λ:20). Ένα τελετουργικά ακάθαρτο άτομο έπρεπε να πλυθεί με νερό για να θεωρηθεί
καθαρό (Λευιτ.ιε, ιζ:15-16, Αριθ.ιθ, σύγκρινε με Ιεζεκ.λς:25). Αυτό ήταν «ύδωρ
χωρισμού· τούτο είναι διά καθαρισμόν αμαρτίας» (Αριθ.ιθ:9). Αν ο ακάθαρτος
αρνιόταν να καθαριστεί μ’ αυτό τον τρόπο, εξακολουθούσε να τον βαραίνει η
ανομία του (Λευιτ.ιζ:16).
«καί
η ψυχή εκείνη θέλει εξολοθρευθή εκ τού
Ισραήλ· επειδή δέν ερραντίσθη επ' αυτόν τό ύδωρ τού χωρισμού, θέλει
είσθαι ακάθαρτος· η ακαθαρσία αυτού μένει επ' αυτόν» (Αριθ.ιθ:13).
«Ο
δέ άνθρωπος όστις είναι ακάθαρτος καί δέν αγνισθή, η ψυχή εκείνη θέλει εξολοθρευθή
εκ μέσου τής συναγωγής· διότι τό αγιαστήριον τού Κυρίου εμίανε· τό ύδωρ τού
χωρισμού δέν ερραντίσθη επ' αυτόν· αυτός είναι ακάθαρτος» (Αριθ.ιθ:20).
Εξετάζοντας
προσεκτικότερα κάποιους απ’ αυτούς του τύπους μπορούμε να δούμε ότι το αίμα
εφαρμοζόταν δια μέσου του ύδατος. Αυτό δείχνει ότι κατά το βάπτισμα στο νερό,
εφαρμόζεται το αίμα του Χριστού και συγχωρούνται οι αμαρτίες. Αφού δόθηκε ο
Νόμος στο όρος Σινά, ο Μωυσής ανάμιξε αίμα και νερό και ράντισε το λαό
(Εβρ.θ:19). Όταν κάποιος λεπρός καθαριζόταν από την αρρώστια του, ο ιερέας
έπαιρνε το αίμα ενός πουλιού, το ανακάτευε με αίμα και μ’ αυτό ράντιζε τον πρώην
λεπρό (Λευιτ.ιδ:1-7). Προκειμένου ο ιερέας να ετοιμάσει το νερό του καθαρισμού
για ένα ακάθαρτο άτομο, έσφαζε ένα ξανθό δαμάλι και το έκαιγε σαν θυσία με
αρκετό απ’ το αίμα του (Αριθ.ιθ:1-5). Οι στάχτες ισοδυναμούσαν με το αίμα σαν
μέσο καθαρισμού (Εβρ.θ:13) και ανακατευόταν με νερό προκειμένου να φτιαχτεί το
νερό του καθαρισμού (Αριθ.ιθ:9). Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, το νερό ήταν το
μέσο δια του οποίου εφαρμοζόταν το αίμα της εξιλέωσης.
