Δεν υπήρξε πιο κατάλληλη εποχή στην ιστορία του κόσμου μας
να μιλήσουμε με φρίκη για το δράμα της ανθρώπινης αδυναμίας και ανεπάρκειας όσο
η δική μας εποχή, οι δικές μας ημέρες. Τώρα που τα μάτια μας τσούζουν από το
καυσαέριο στις μεγαλουπόλεις. Τώρα που τα θαύματα της επιστήμης το
διαπιστώνουμε πως μας δηλητηριάζουν την ψυχή και το σώμα και ζούμε σ’ ένα κόσμο
αυτοκαταστρεφόμενο και τραγικό, τώρα το συνειδητοποιούμε και όχι όλοι, όχι
πάντοτε.
Όμως δεν φαίνεται να κοστίζει σε όλους μας τόσο πολύ τούτη η τόσο επικίνδυνα παρανοϊκή πορεία των ημερών μας. Κάποιοι ίσως βλέπουν τον κίνδυνο —όσο μπορούν να δουν και να καταλάβουν— χωρίς βέβαια να μπορούν ν’ αλλάξουν τίποτα. Οι περισσότεροι τσουγκρίζουν τα ποτήρια με χαμόγελο. Εβίβα, όλα θα φτιάξουν, όλα θα πάνε καλά...
Έτσι γενικά και αόριστα προσπαθούν να πιαστούν από τις αυτοσχέδιες ελπίδες τους και να χαμογελάσουν για να πνίξουν το φόβο και τις αγωνίες που κυριολεκτικά τους πνίγουν κάθε μέρα.
Χτες κάποιος γείτονας είδε τα χελιδόνια στο αναγνωστικό της κόρης του και μελαγχόλησε. Πόσα χρόνια χωρίς χελιδόνια... Ναι, αλλά έχουμε κομπιούτερ και μικροκύματα για μαγείρεμα στην κουζίνα.
Χωρίς όμως να το προσέξουμε, χωρίς να μπορούμε να το ελέγξουμε καν, μαζί με τα υλικά μας αγαθά, τις ανέσεις μας, τον πλούτο μας, την καταναλωτική μας απλωσιά, αυξήσαμε και τα τριγλυκερίδια στο αίμα μας, τις λιποπρωτείνες που προδιαθέτουν για στεφανιαίες παθήσεις, αυξήσαμε την ένταση της κάθε μας μέρας, το τέντωμα των νεύρων μας, το ουρικό οξύ που φράζει τα αγγεία, τις καρδιοπάθειες και τον καρκίνο που σκοτώνουν. Τώρα τα βλέπουμε αλλά τα γιοφύρια έχουν κοπεί. Δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής συμφωνούν όλοι οι ειλικρινείς στοχαστές της εποχής μας.
Όμως δεν φαίνεται να κοστίζει σε όλους μας τόσο πολύ τούτη η τόσο επικίνδυνα παρανοϊκή πορεία των ημερών μας. Κάποιοι ίσως βλέπουν τον κίνδυνο —όσο μπορούν να δουν και να καταλάβουν— χωρίς βέβαια να μπορούν ν’ αλλάξουν τίποτα. Οι περισσότεροι τσουγκρίζουν τα ποτήρια με χαμόγελο. Εβίβα, όλα θα φτιάξουν, όλα θα πάνε καλά...
Έτσι γενικά και αόριστα προσπαθούν να πιαστούν από τις αυτοσχέδιες ελπίδες τους και να χαμογελάσουν για να πνίξουν το φόβο και τις αγωνίες που κυριολεκτικά τους πνίγουν κάθε μέρα.
Χτες κάποιος γείτονας είδε τα χελιδόνια στο αναγνωστικό της κόρης του και μελαγχόλησε. Πόσα χρόνια χωρίς χελιδόνια... Ναι, αλλά έχουμε κομπιούτερ και μικροκύματα για μαγείρεμα στην κουζίνα.
Χωρίς όμως να το προσέξουμε, χωρίς να μπορούμε να το ελέγξουμε καν, μαζί με τα υλικά μας αγαθά, τις ανέσεις μας, τον πλούτο μας, την καταναλωτική μας απλωσιά, αυξήσαμε και τα τριγλυκερίδια στο αίμα μας, τις λιποπρωτείνες που προδιαθέτουν για στεφανιαίες παθήσεις, αυξήσαμε την ένταση της κάθε μας μέρας, το τέντωμα των νεύρων μας, το ουρικό οξύ που φράζει τα αγγεία, τις καρδιοπάθειες και τον καρκίνο που σκοτώνουν. Τώρα τα βλέπουμε αλλά τα γιοφύρια έχουν κοπεί. Δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής συμφωνούν όλοι οι ειλικρινείς στοχαστές της εποχής μας.
