Ειδικό χάρισμα στη ζωγραφική, αυτό του πορτραιτίστα.
Αξιοζήλευτο. Να μπορείς πάνω στο χαρτί με λίγες πινελιές σου, να δώσεις με
πιστότητα την εικόνα κάποιου. Άμοιρος ολωσδιόλου ενός τέτοιου χαρίσματος ο υποφαινόμενος,
θα προσπαθήσει εντούτοις με τη βοήθεια του Πνεύματος του Θεού να δώσει το
πορτραίτο του πνευματικού χριστιανού, μάλιστα από μια θετική και αρνητική
θεώρηση. Πρώτα, η θετική:
1. Έχει προσωπική πείρα αναγέννησης
Τα «ήσθε εν τω καιρώ εκείνω... τώρα όμως διά του Χριστού»
και «εχθροί όντες εφιλιώθημεν» (Εφες.β:11, Ρωμ.ε:10), μιλούν για κάποιο κρίσιμο
σταθμό. Τότε που το «δει γεννηθείναι άνωθεν» και το «δει υψωθήναι τον Υιόν του
ανθρώπου», συναπαντήθηκαν (Ιωάν.γ:7,14).
2. Έχει συγκροτημένο «πιστεύω»
Ενώ ο Λουκάς (α:1) συνιστά - «ίνα επιγνώς περί ων κατηχήθης
λόγων την ασφάλεια», εντούτοις συχνά αφθονούν αυτοί που «κλυδωνίζονται και
περιφέρονται με πάντα άνεμο διδασκαλίας» (Εφες.δ:14). Ζωή επιμηκυνόμενης
πνευματικής νηπιότητας, εκκλησιαστικών μετακινήσεων, διαρκούς ερμαφροδιτισμού.
Έργο της Εκκλησίας, δίπλα στο «κηρύττω», ας είναι το «διδάσκω». Με στόχο, το
«παραστήσωμεν πάντα άνθρωπον τέλειον εν Χριστώ» (Κολ.α:28).
3. Έχει μια διπλή τοποθέτηση
Οι επιστολές προς Φιλιππησίους, Κολοσσαείς και Εφεσίους, μας
μιλούν για τούτη τη διπλή υπόσταση του χριστιανού. Ο χριστιανός είναι
τοποθετημένος «εν Χριστώ», Αυτός η Επουράνιος Κεφαλή και «εν Φιλίπποις», δηλ. συνδεμένος
με την τοπική εκκλησία, μέλος της οργανικό και συνειδητό.
4. Έχει προσωπική μετοχή στο έργο
Το Ρωμ.α:5 «ελάβομεν χάριν και αποστολήν», καθαιρεί το
διαχωρισμό άμβωνας - στασίδια ή Εργάτης - εκκλησίασμα. Το «μη εργαζόμενοι αλλά
περιεργαζόμενοι» (Β’ Θες.γ:11), αποτελεί την ψώρα της Εκκλησίας. Φιλοτιμία του
πνευματικού χριστιανού, η ενεργός συμμετοχή του στο έργο.
5. Έχει πρότυπο ζωής τον Κύριο
Κι αν ο Παύλος μια φορά τολμάει το «μιμητοί μου γίνεσθε»,
αμέσως διευκρινίζει «ως εγώ Χριστού» (Α’ Κορ.ια:1). Φιλοδοξία του πνευματικού
χριστιανού, υπέρτατο πρότυπό του τον Κύριο να 'χει. «Περικυκλωμένος από νέφος
μαρτύρων» και άλλων πιστών αδελφών, «ν’ αποβλέπει στον Ιησού» (Εβρ.ιβ:1).
6. Έχει μια ίδια αγάπη σ’ όλους τους αδελφούς
Η κατάσταση στον τομέα τούτο είναι από απαράδεκτη μέχρι
απελπιστική. Επείγουσα ανάγκη το «αγαπάτε τους αγαπώντας σας» (Ματθ.ε:46), ν'
αντικατασταθεί με το «την αγάπην σας εις πάντας τους άγιους» (Εφες.α:15).
Συμπτώματα πνευματικής ανωριμότητας, οι... προτιμήσεις και προσκολλήσεις. Ο
Κύριος «αγαπήσας τούς δικούς του... εις τέλος ηγάπησεν αυτούς» (Ιωάν.ιγ:1).
7. Έχει έλεγχο στη γλώσσα του
Ο Ιάκωβος μας βεβαιώνει πως όποιος δεν ξέρει να κυβερνάει τη
γλώσσα του, είναι ανίκανος να κουμαντάρει ό,τιδήποτε άλλο. «Ει τις ου πταίει
λόγω, ούτος ανήρ τέλειος» (β:2). Συχνά, όσα φτιάχνουν τα χέρια μας, γκρεμίζουν
τα χείλη μας. Καιρός από Παλιά και Καινή Διαθήκη, να συγκεντρώσουμε και
μελετήσουμε τις πολυάριθμες αμαρτίες που εκφραστικό τους όργανο χρησιμοποιούν
τη γλώσσα.
Τώρα, η αρνητική θεώρηση
1. Δεν κλείνει τα σπλάχνα του στις ανάγκες των
αδελφών.
Στην πρώτη και πρότυπη Χριστιανική Εκκλησία, δεν υπήρχε «ουδέ
εις μεταξύ αυτών ενδεής». Γιατί; «Διότι όσοι ήσαν κτήτορες... πωλούντες
έφερον... εις τους πόδας των αποστόλων και διεμοιράζετο εις έκαστον κατά την
χρείαν την όποιαν είχε» (Πράξ.δ:34,35). Άγγιξε ο χριστιανισμός μου, την...
τσέπη μου; Αν όχι, το «εν ισότητι» του Παύλου (Β’ Κορ.η:13), κάτι έχει να μας
διδάξει.
2. Δεν υποστέλλει πνευματικά
Ένας πραγματικά ακέραιος και ασυμβίβαστος άνθρωπος κι
εργάτης του Θεού, ήταν ο Παύλος. Πολύ από πολλούς πιέστηκε να συμβιβαστεί και
να υποχωρήσει. Όμως τα «ουδέν υπεστειλάμην» και «ου καπηλεύομεν» (Πράξ.κ:20, Β’
Κορ.β:17), μας εντυπωσιάζουν. Καμιά υποστολή της σημαίας του Ευαγγελίου,
καθόλου νερό (καπηλεύω = νερώνω το κρασί) στην αμιγή διδασκαλία του Χριστού.
3. Δεν είναι μισαλλόδοξος
Η πίστη που γίνεται φανατισμός, είναι άρρωστη πίστη. Από το
«πιστεύω σωστά» ως το «ιουδαίων μόνον ο Θεός» (Ρωμ.γ:29), υπάρχει απόσταση που
δεν πρέπει να τη βαδίσουμε. Η Εκκλησία που δίνει - όταν παραστεί η ανάγκη -
μάρτυρες, δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να ανέχεται στους κόλπους της
ιεροεξεταστές. Να θυμούμαστε ότι «γνωρίζει ο Κύριος τους όντας αυτού» (Β’ Τιμ.β:19)
και να φιλοτιμούμεθα «να ζητούμε ειρήνη μετά πάντων των επικαλουμένων τον
Κύριον εκ καθαράς καρδίας» (εδ.22).
4. Δεν είναι παγχαρισματούχος
Αν στο σώμα (Α’ Κορ.ιβ), το νύχι προσπαθήσει να πάρει τη
θέση του ματιού, θα πούμε αφέλεια. Αν όμως το μάτι προσπαθήσει να παίξει και
του νυχιού το ρόλο, θα πρέπει να πούμε' απρέπεια. Ας προσέξουμε τα· «άλλον,
άλλον, άλλον», όπως και τα «μη πάντες προφήτες», της παραπάνω επιστολής.
Συνειδητοποίησε με πολλή προσευχή το χάρισμά σου και άσε τον υπόλοιπο χώρο για
τους αδελφούς σου.
5. Δεν ζει σε αλλοτινή εποχή
Παρανόηση είναι, επειδή η Καινή Διαθήκη γράφτηκε πριν από 20
αιώνες, να επιμείνουμε να ζούμε στα πολιτιστικά, εθιμικά, κοινωνικά κι άλλα
πλαίσια κείνης της εποχής. Τέτοια προσκόλληση στον τύπο και την εξωτερική
φόρμα, οδηγεί από την άρνηση ως τη γελοιότητα. Η τέχνη είναι, πώς να ζήσεις το
Ευαγγέλιο σήμερα. Πώς λ.χ. να εφαρμόσεις το «απόστρεψον τους οφθαλμούς μου του να
βλέπωσι ματαιότητα» (ψαλμός ριθ:37), στη χρήση της τηλεόρασης.
6. Δεν μάχεται
Συχνά οι χριστιανοί, είναι οι πιο αψίκοροι άνθρωποι.
Συσσωρευμένη εύφλεκτη ύλη, που ο σπινθήρας τους λείπει για να εκραγούν.
Ασυμβίβαστο τούτο, με το χριστιανικό χαρακτήρα. «Ο δούλος του Κυρίου, δεν
πρέπει να μάχεται» (Β’ Τιμ.β:24). Κι όταν η προσβολή έλθει απέξω, δικό του
προνόμιο είναι το «διατί ουχί μάλλον αδικείσθε;» (Α’ Κορ.ς:7). Βίωμά του το «ο
Κύριος θέλει πολεμήσει υπέρ υμών» (Δευτ.α:30).
7. Δεν αρνείται το σταυρό που του δίνει ο
Κύριος.
Ο Παύλος, έπειτα από τρεις περιόδους θερμών προσευχών (Β’ Κορ.ιβ:8),
έμαθε τελικά ότι αντί να ζητάει ο Κύριος να του αφαιρέσει ή να του αλλάξει το
σταυρό του, θα ’πρεπε μάλλον να ζητάει από τον Κύριο, δύναμη να βαστάξει τον
όποιο σταυρό του ’χε εμπιστευθεί. Είσαι έτοιμος, για μια όμοια αντιμετώπιση;
Έστω κι αν πρόκειται για ισοβιότητα σταυρού;
Συμπέρασμα:
Πώς να γίνεις λοιπόν, ένας σωστός πνευματικός χριστιανός;
Διάβασε το Ματθ.κζ:57. Μιλάει για τον Ιωσήφ τον από Αριμαθαίας, που «και αυτός εμαθητεύθη
τω Ιησού». Μαθήτευσε, στον Κύριο. Πλησίασέ Τον, με υπακοή κι αφιέρωση. Όσο τον
πλησιάζεις, τόσο πλησιάζεις την αληθινή κι ουσιαστική πνευματικότητα.
