Ιωάννης ιε:1-17
Η Καινή Διαθήκη, μας διέσωσε τρεις βασικές ομιλίες του
Χριστού. Την επί τού Όρους (Ματθ.ε,ς,ζ), την επί τού όρους των Ελαιών (Ματθ.κδ,κε)
και την ομιλία στο ανώγειο της Ιερουσαλήμ (Ιωάν.ιε,ις).
Καταστατική η πρώτη με τα «εγώ δε λέγω υμίν». Έντονα εσχατολογική
η δεύτερη, με κορμό της το «έρχεται ο Κύριος». Πολύτιμες πνευματικές υποθήκες για
τούς δικούς του, προσφέρει η τρίτη.
Σέ τούτη την τρίτη, δεν μιλάει ο Βασιλιάς (πρώτη), ούτε ο
Προφήτης (δεύτερη), αλλά ο αγαπημένος Κύριος. Μάλιστα, τη σχέση των δικών του μαζί
Του, την προσδιορίζει σε τρεις πολύ οικείες όσο και προσφιλείς σχέσεις. Ας τις
πλησιάσουμε.
Σαν πιστοί, είμαστε:
α. Κληματόβεργες, πού
λαβαίνουμε (5)
Από τη φύση μας, αγριόδεντρα είμαστε (Ρωμ.ια:17). Ήρθε όμως
η στιγμή πού με την πίστη μας «κεντριστήκαμε» στο Χριστό. Αυτό ποτέ να μη το
ξεχνάμε. Απ’ αυτό το σημείο ξεκινάει η πνευματική μας ζωή. Από τότε αρχίσαμε να
γινόμαστε «συγκοινωνοί της ρίζας». Από τη θέση δε αυτή, καλούμαστε να μη απομακρυνθούμε.
Πάντοτε ο Κύριος θα ’ναι η κληματαριά κι εγώ μια κληματόβεργα. Τίποτα παραπάνω εγώ,
καθόλου παρακάτω Αυτός. Και η κληματαριά λέει συνεχώς και πάντοτε στην
κληματόβεργα· λάβε, λάβε, λάβε. Στο Χριστό «ριζωμένοι και θεμελιωμένοι» (Εφε- σ.γ:17,
Κολ.β:7), αντλούμε όλα όσα χρειαζόμαστε για την πνευματική μας ζωή. «Εν αυτώ
είμαστε πλήρεις» (Κολ.β:10). Και «επειδή αυτός ζει κι εμείς ζούμε» (ιδ:19).
β. Μαθητές, πού
ακολουθούμε (8)
Ανάμεσα στους χριστιανούς, ξεχάστηκε ολότελα η προτροπή του
Ιάκωβου «μη πολλοί διδάσκαλοι γίνεσθε» (γ:1). Εντούτοις ο πραγματικός πιστός,
είναι πάντοτε ένας μαθητής, που πιστά ακούει κι ακολουθεί τον Κύριο. Ακολουθεί,
σημαίνει «περιπατείν, καθώς εκείνος περιεπάτησεν» (Α’ Ιωάν.β:6). Σημαίνει,
«παρά τους πόδας του» για διδασκαλία (Λουκ.ι:42). Ακόμη δε επιθυμία, να μοιάσει
στο χαρακτήρα του δασκάλου του (Ματθ.ι:25). Το «εάν μείνητε εν εμοί» και «εάν τα
ρήματά μου εν υμίν μείνη» (7), δείχνουν πως όποια και να 'ναι η εκκλησιαστική
μας τοποθέτηση, ένα δεν πρέπει να ξεχνάμε· την υποχρέωση - και προνόμιο -
καθένας μας προσωπικά να μένει εν Κυρίω και εν τω λόγω Του. Το πρόσωπό Του, η
ζωή Του, οι λόγοι Του, είναι τα πνευματικά μας μέτρα και σταθμά. Ακολουθώντας
οτιδήποτε άλλο, είναι επικίνδυνο και μπορεί ν’ αποβεί μοιραίο.
γ. Φίλοι, που επικοινωνούμε
(14,15)
Ποιος είναι ο φίλος σου; Αναμφίβολα εκείνος στον οποίο ανοίγεις
την καρδιά σου και δεν κρύβεις τίποτα. Έτσι μας είδε και σχετίστηκε μαζί μας ο
Κύριος- «σας λέγω φίλους, γιατί όλα όσα άκουσα από τον Πατέρα, σας τα γνώρισα».
Μάς τα αποκάλυψε και τα εμπιστεύθηκε όλα. Τούτη η προσφορά φιλίας, μάς οδηγεί:
1.
κι εμείς να του ανοίξουμε την καρδιά μας, και να
του εμπιστευθούμε κάθε μας σκέψη, πρόβλημα, οραματισμό, ό,τι μας απασχολεί.
Τούτο μπορεί να το κάμουμε με την καθημερινή, ουσιαστική προσευχή μας. Με εγκάρδια
επικοινωνία.
2.
κι εμείς να γίνουμε μέτοχοι των σχεδίων Του. Ο ψαλμωδός
(κε:14) μας βεβαιώνει ότι «το απόρρητον του Κυρίου είναι μετά των φοβουμένων αυτόν».
Σαν φίλος του Θεού, θα κινήσεις την καρδιά του Θεού, στην ίδια στάση, όπως απέναντι
στο «φίλο του» τον Αβραάμ (Ιάκ.β:23), όταν είπε «Θα κρύψω εγώ από τον Αβραάμ αυτό
που κάνω;» (Γέν.ιη:17).
3.
κι εμείς να γίνουμε μέτοχοι των παθημάτων Του. Μας
το προειδοποίησε ο ίδιος ο Κύριος. Πως· «αν έκεινον μίσησαν κι έδιωξαν κι εμάς θα
φερθούν όμοια» (έδ.18,19). Όμοια, αν είμαστε φίλοι Του, μαζί και μαθητές Του
και κληματόβεργες πάνω Του οργανικά τοποθετημένες. Η έλλειψη διωγμού σήμερα από
τη ζωή των πιστών, δείχνει υποστολή πίστης και συμβιβασμό ζωής (Β’ Τιμ.γ:12).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Κατανόησε και ζήσε, την τριπλή τούτη τοποθέτησή σου εν Χριστώ.
Σαν κληματόβεργα «μένε εν αυτώ» και παίρνε, παίρνε, παίρνε απ’ Αυτόν τους
χυμούς της πνευματικής ζωής. Σαν μαθητής, Αυτόν ακολούθα, πάνω απ’ ό,τι ανθρώπινο,
όσο κι αν είναι θρησκευτικό. Σαν φίλος, ζήσε μ’ Αυτόν και γι’ Αυτόν. Σήμερα
ιδιαίτερα, πού η ανθρώπινη φιλία, χάλασε μέσα στην κρίση των ανθρώπινων
σχέσεων.
