Η ζωή του Χριστού στα 4 ευαγγέλια (56)

ΣΥΝΑΓΩΓΗ: Δημιουργήθηκε μετά την εξορία (αιχμαλωσία) των Ισραηλιτών. Παρόλο που στους Ψαλμ.οδ:8 βλέπουμε συγκεντρώσεις και τόπους συνάξεων. Ίσως ήταν κάτι παρόμοιο τον καιρό του Δαυίδ.

Πράξ.ιε:21 αναφέρεται σε συναγωγή πολλών πόλεων.

1) Όπου 10 ή περισσότεροι άνθρωποι ήθελαν, έκαναν συναγωγή.

2) Υπήρχαν 480 συναγωγές στην Παλαιστίνη το 70 μ.Χ. Τουλάχιστον μία σε κάθε πόλη.

3) Ο σκοπός τους δεν ήταν για λατρεία, αλλά για θρησκευτικό καταρτισμό.

4) Τα κτήρια τους ήταν στρογγυλά ή παραλληλεπίπεδα. Είχαν μονές ή διπλές κολώνες με πολλά σκαλίσματα. Η διακόσμηση τους εξαρτάτο από το μέγεθος, το ενδιαφέρον του λαού, και τους τεχνίτες που υπήρχαν.

ΗΤΑΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΕΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΑΟ

1. Το υψηλότερο μέρος είχε το Νόμο = Άγια Αγίων που ήταν η κιβωτός. Ο Νόμος ήταν ρολά τυλιγμένα μέσα σε ακριβό ύφασμα Ματθ.κγ:6

2. Υπερυψωμένες θέσεις για τους πρεσβυτέρους = Άγια (κύκλος) έβλεπαν προς τη συνάθροιση Ιάκ.β:2,3

3. Υπήρχε ένα καταπέτασμα = Το καταπέτασμα του ναού).

4. Υπήρχε μία λυχνία κοντά = η επτάφωτη λυχνία

5. Υπήρχε η αυλή = η αυλή των ιερέων.

6. Καθίσματα = αυλή των ανδρών

7. Ξεχωριστά καθίσματα για γυναίκες = η αυλή των γυναικών (ίσως εξ αιτίας του Ζαχ.ιβ:12-14) Το ίδιο έγινε αργότερα και στις χριστιανικές εκκλησίες Α’ Κορ.ιδ:34,35

8. Η κύρια πόρτα (είσοδος) είχε ανάγλυφη την 7φωτη λυχνία ή το αγγείο με το μάννα στους παραστάτες.

Στην Ιουδαία η Γραφή διαβαζόταν στα Εβραϊκά και μετά ερμηνευόταν στα Αραμαϊκά, ενώ στην Αίγυπτο διαβαζόταν Ελληνικά.

Η ΑΡΑΜΑΙΚΗ

Ήταν μια ξεχωριστή γλώσσα που προήλθε από την ανάμιξη της Χαλδαϊκής με την Εβραϊκή γλώσσα.

Στον Δαν.2:4 & Β’ Βασ.ιη:26 η «Συριακή» γλώσσα, είναι στα Εβραϊκά η Αραμαϊκή.

Η Αραμαϊκή προήλθε από τους Αραμαίους, που είχαν επιρροή στην περιοχή της Μεσοποταμίας και της Μ. Ασίας από το 900 π.Χ. Ήταν η Lingua Franca (κοινή γλώσσα) σε όλη την εγγύς ανατολή.

Η περίοδος της μεγαλύτερης επιρροής της ήταν από το 300 π.Χ. μέχρι το 650 μ.Χ.

Κατά την περίοδο της αιχμαλωσίας, αντικατέστησε τα Εβραϊκά στους Ιουδαίους.

Οι Ιουδαίοι όμως διατήρησαν τα Εβραϊκά στις προσευχές τους, στην ανάγνωση της Βίβλου, σε επίσημα σχολιαστικά έργα, λειτουργίες στη συναγωγή και σε διάφορες μελέτες.

Ο Ιησούς, οι απόστολοι, οι Ιουδαίοι μιλούσαν την Αραμαϊκή σαν καθημερινή γλώσσα

Τα Ταλμούδ της Ιερουσαλήμ και της Βαβυλώνας γράφτηκαν στην Αραμαϊκή, το ίδιο και ο Ιώσηππος.

Οι Ιουδαίοι αντιστάθηκαν στην Ελληνική επιρροή και στην Ελληνική γλώσσα.

Στο «Μισνά» (το 1^ο μέρος του Ταλμούδ) διακηρύττεται ότι ήταν χειρότερο για ένα Ιουδαίο να μάθει Ελληνικά, από το να φάει κρέας χοίρου.

Ο Ιησούς μάλλον δεν είχε μάθει Ελληνικά, όμως γνώριζε τα Εβραϊκά -άνθρωπος γραμμάτων.

Είχε καταπλήξει τους διδασκάλους στη Γραφή που ήταν γραμμένη στα Εβραϊκά.

Στη Βίβλο βλέπουμε την Αραμαϊκή στην Π.Δ.: Έσδρα.δ:8, ς:18, ζ:12-26  Δαν.β:46, ζ:28,  Ιερεμ.ι:11.

Στην Κ.Δ. έχουμε Αραμαϊκά: Ταλιθά κούμι - Μαραναθά – Εφραθά - Ελωί, Ελωί λαμά σαβαχθανί - Αββά.

Η Αραμαϊκή διάλεκτος των Γαλιλαίων ήταν διαφορετική από αυτή που μιλούσαν στην Ιερουσαλήμ (Ματθ.κς:73). 

Ο ΜΕΘΟΥΡΓΕΜΑΝ ήταν ο ερμηνευτής στη συναγωγή. Η Γραφή διαβαζόταν στα Εβραϊκό και αυτός το διερμήνευε στα Αραμαϊκά. (μετά από κάθε εδάφιο του Νόμου ή μετά από κάθε τρία εδάφια στους προφήτες). Αυτό γινόταν στις 3 μεγάλες γιορτές τους.

ΣΤΗ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΑΓΩΓΗΣ ΓΙΝΟΤΑΝ ΤΑ ΕΞΗΣ:

Αφιερώσεις - άρχιζαν από αυτόν που διάβαζε τους προφήτες.

Ο Νόμος (7 άτομα διάβαζαν το Σάββατο)

Οι προφήτες ακολουθούσε κήρυγμα, ερωτήσεις και συζήτηση. Την ώρα του Νόμου, των προφητών και του κηρύγματος επικρατούσε ησυχία.

Ο Ιησούς διάλεξε να διαβάσει από τους προφήτες (Ησ.) και μετά κήρυξε.

Ο ΔΗΜΟΦΙΛΗΣ ΚΗΡΥΚΑΣ

Ήταν από εκείνους που ασκούσαν την μεγαλύτερη επιρροή στους Ιουδαίους. Μπορούσε να ήταν: α) Κάποιος τακτικός κήρυκας. β) Ένας μεγάλος Ραβίνος. γ) Φημισμένος κήρυκας, δ) Κάποιος διακεκριμένος ξένος.

ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΠΡΟΣΟΝΤΑ: Καλό παρουσιαστικό, ευχάριστη έκφραση, μελωδική φωνή (όπως η νύμφη στον Νυμφίο) ευφράδεια, λόγος "γλυκός σαν μέλι", ψιλοκοσκινισμένος, λεξιλόγιο πλούσια στολισμένο, (σαν την νύμφη την ημέρα του γάμου) αρκετή εμπιστοσύνη στις γνώσεις του, αυτοπεποίθηση ώστε να μην τρέμει. Έπρεπε να είναι "απαλός" (Ησ.λ:10) συμφιλιωτικός, όχι και πολύ προσωπικός.

Έλεγαν ότι επειδή ο Μωυσής ονόμαζε τους Ισραηλίτες απειθείς, σκληρόκαρδους και σκληροτράχηλους γι’ αυτό δεν μπήκε στη γη Χαναάν!! Επίσης ο Ηλίας επειδή επέπληττε τους Ισραηλίτες, γι’ αυτό ο Ελισσαιέ πήρε την θέση του!! Του Ησαΐα τα χείλη κάηκαν με το κάρβουνο, διότι είπε ότι ο Ισραήλ είναι λαός ακαθάρτων χειλέων!!!

ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΕΛΕΓΧΟΣ!

Έπρεπε προσεκτικά να προετοιμαστούν, να ακούσουν τον εαυτό τους πριν τον ακούσουν οι άλλοι.

Πάνω απ’ όλα έπρεπε να ήταν ελκυστικός. Έκαναν πολλά, για να κάνουν το κήρυγμά τους ενδιαφέρον - διέστρεφαν.

Ο Ιησούς φανέρωσε την καρδιά τους (π.χ. όπως ο Ισραήλ στις μέρες του Ηλία - θεωρούσαν τους εαυτούς τους καλύτερους).

Ο Χριστός παρομοίασε τον εαυτό Του με τους προφήτες κι εκείνους με τους λάτρεις του Βάαλ.

Η όλη τους στάση ήταν επιφανειακή, εγωιστική και υπερήφανη.

Όταν διάβαζαν το Νόμο στεκόταν όρθιοι, και μετά καθόταν για να τον εξηγήσουν. Ο Ιησούς στάθηκε να διαβάσει το Νόμο και μετά κάθισε για να τον ερμηνεύσει (Λουκ.δ:20).

Βάδιζαν με βιασύνη να πάνε στην συναγωγή για να εκπληρώσουν το Ωσηέ ς:3 έσπευδαν να γνωρίσουν τον Κύριο. Έφευγαν αργά-αργά.

Δεν έτρεχαν διότι ήταν ανάπαυση του Σαββάτου.

Μπαίνοντας περπατούσαν μέσα στην συναγωγή ορισμένα βήματα για να καλύψουν το μήκος δύο θυρών ώστε να εκπληρώσουν τις Παρ.η:34 (θύρες = πληθυντικός)

ΚΑΝΟΝΕΣ:

Κοσμιότητα, καθαριότητα, ησυχία.

Γινόταν εισφορές εντός του κτιρίου μόνο για τους πτωχούς. 

Για την ανοικοδόμηση του Ναού, για την εξαγορά αιχμαλώτων για πληρωμή "εργατών" στη διακονία, οι εισφορές γινόταν έξω από την συναγωγή.

Το κτίριο δεν χρησιμοποιείτο για ασήμαντες και άσκοπες αιτίες κατά την διάρκεια της εβδομάδας.

Κάθε χρόνο έπρεπε να διαβαστεί ο Νόμος (πεντάτευχος) μια φορά καθώς και αρκετά από τους προφήτες.

Δίδασκαν πάνω σ’ αυτά και προσευχόταν. Δεν έψαλλαν.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ:

Μάθαιναν να προσεύχονται από τις Γραφές - δεν γνώριζαν αναγέννηση κι έτσι δεν μπορούσε να υπάρξει καρδιά προσευχής.

Έλεγαν μύθους όπως ότι ο Μωυσής (σαν Άραβας) σκότωσε ένα Ιουδαίο με την ρομφαία επειδή προσευχόταν κοντά στην συναγωγή χωρίς να είναι στραμμένος προς αυτήν. Είναι σαν να προσεύχεσαι σε "δύο θεούς".

Ιερείς που είχαν βαμμένα δάχτυλα απαγορευόταν να προσεύχονται διότι αποσπούσαν την προσοχή των άλλων.

Ύψωναν τα χέρια στην προσευχή (αργότερα οι Καθολικοί άρχισαν να ενώνουν τις παλάμες κάτω από το σαγόνι.

Το σώμα έπρεπε να γέρνει ελαφρώς προς τα εμπρός, όχι όμως πολύ γιατί θα φαινόταν σαν να είχε κανείς κάποιο βάρος επάνω του.

Μπορούσαν να βάλουν οποιονδήποτε να προσευχηθεί, τον σταματούσαν όμως αν πρόσθετε απρεπή διδασκαλία, (επιτρεπόταν να προσεύχονται από μέσα τους).

Το Σάββατο, 7 άτομα διάβαζαν το Νόμο - τουλάχιστον 3 εδάφια. Ο πρώτος και ο τελευταίος προσευχόταν.

Είχαν συναθροίσεις τα Σάββατα, τις γιορτές, και κάθε 2^η & 5^η μέρα της εβδομάδος.

Η ανάγνωση του Νόμου ακολουθείτο από μάθημα μέσα από τους προφήτες. Διάβαζαν 3½ κεφάλαια κάθε φορά περίπου.

Μετά την ανάγνωση των προφητών και την διδασκαλία ακολουθούσε το κήρυγμα.

Το Σάββατο ήταν τελετουργικός νόμος κι έπρεπε "να κάνουν καλό", να σταματήσουν από τα δικά τους έργα και να κάνουν τα έργα του Θεού.

Ο Ιησούς τους έδωσε την αλήθεια για να τους ζωοποιήσει ώστε να γίνουν αγαθοί.

Ο λόγος του Θεού μέσα μας φέρνει ανάπαυση και αυτή συμβολίζει τον Χριστό, το Άγιο Πνεύμα και τελικά την Νέα γη & ουρανό.

Λουκ.δ:16

και εισήλθε κατά την συνήθειαν αυτού = πήγε για να παρακολουθήσει (όχι για να διαβάσει παρόλο που θα το έκανε κι αυτό επειδή ήταν πνευματικός).

Όλα τα αρσενικά έπρεπε να παρακολουθούν την συναγωγή κατά την ενηλικίωση.

Ερχόταν και οι πιο φτωχοί - αλλού τους έδιωχναν, όχι όμως εδώ - τους έδιναν ελεημοσύνη συχνά.

Η φιλοξενία εθεωρείτο ότι ανταμείβεται πολύ περισσότερο από το να παρακολουθείς τη συναγωγή.

δ:17 εύρε τον τόπον  Ή ήταν μάθημα που έκαναν ήδη, ή το διάλεξε ο Ίδιος. Αν ήταν μάθημα, τότε γνωρίζουμε ότι ο Θεός Τον οδήγησε εκεί την κατάλληλη ώρα όπως τον Φίλιππο στον Ευνούχο. Πάραυτα διάβασε λίγο που σημαίνει ότι το διάλεξε ο Ίδιος και αποφάσισε να σταματήσει εκεί.

Το Ησ.ξα:1-2 ορισμένοι πιστεύουν ότι το διάβαζαν την ημέρα του εξιλασμού μαζί με το Δευτερονόμιο. Πιθανόν εκείνη η ημέρα να ήταν η ημέρα του εξιλασμού, ΚΙ ΕΙΧΑΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΙΛΑΣΜΟ.

δ:18 Πρόσθεσε μια φράση από τον Ησ.λε:5 "οι οφθαλμοί των τυφλών θέλουσι ανοιχθεί"

δ:19 ευπρόσδεκτον κυρίου ενιαυτόν = έτος εξιλασμού, Ιωβηλαίο έτος ή έτος αφέσεως. (Λευιτ.κε:8-17).

Ο Θεός το έκανε έτσι, ώστε σε κάθε Ισραηλίτη να δίδεται άλλη μια ευκαιρία μια φορά στη ζωή του, αλλά και για να μην υπάρχει ολιγαρχία του πλούτου (άνθρωποι που θα συσσώρευαν πολλά αγαθά εις βάρος άλλων).

Η ημέρα της εκδικήσεως ήταν για αργότερα, με την 2η έλευση του Κυρίου στη γη.

δ:20 ήσαν ατενίζοντες εις αυτόν - δείχνει επισταμένη, εντεταμένη προσοχή. Πιθανόν να κήρυττε για πρώτη φορά. Επιτρεπόταν μόνο σ’ εκείνους που μπορούσαν.

δ:21 αναφέρει μόνο την εισαγωγή κι όχι όλο το κήρυγμα που έκανε (βλ.εδ.22) "σήμερον" Το άλλο μισό του Ησ.ξα:2 δεν το αναφέρει γιατί είναι για την δεύτερη έλευση.

δ:22 Οι δημοφιλείς κήρυκες πριν το Χριστό, εργαζόταν πολύ στο να ευχαριστήσουν και να επηρεάσουν το πλήθος παρά να το οικοδομήσουν.

Το πλήθος ήταν μεταξύ δύο συναισθημάτων 1) Απορούσαν με απιστία 2) Απορούσαν με θαυμασμό, επιθυμώντας να ταυτιστούν μαζί Του (ήθελαν να τους δείξει τα ίδια πράγματα).

λόγους της χάρητος καινούρια διδαχή, καινούριο πνεύμα, δύναμη, όραση.

δ:23 Ο άνθρωπος επιθυμεί 1) Απόδειξη 2) Υπεράσπιση - Η παροιμία που είπε ο Χριστός δείχνει απιστία που εργάζεται για το άτομο ή για την οικογένειά του, φίλους κτλ. Λουκ.κγ:35-37

δ:28 Εδώ έπαψαν να θαυμάζουν τους λόγους της χάρητος και φάνηκε τι είχαν μέσα τους.

Μήπως ο Κύριος υποκρίθηκε κι έλεγε λόγια για να τους ευχαριστήσει;

δ:30 περάσας δια μέσου αυτών Εδώ ο Κύριος έδειξε, ή άφησε να εννοηθεί η δύναμή Του.

Πόσο περισσότερο μπορούμε εμείς να νικήσουμε! Α'Ιωάν.δ:4

δ:31 εν τοις Σάββασι Οι άνθρωποι δεν δούλευαν - οι περισσότεροι ερχόταν για να τραφούν. Επειδή έστω επιφανειακά ήθελαν να ευχαριστήσουν την καρδιά του Θεού γι’ αυτό κι ο Ιησούς ήθελε να ευχαριστήσει την δική τους.

Η ημέρα του Σαββάτου = Τελετουργικός νόμος που υποδηλώνει κάποια μεγαλύτερη πνευματική αλήθεια (βάπτισμα στο Πνεύμα το Άγιο, χιλιετηρίδα, Αιωνιότητα). Δεν είναι ηθικός νόμος και δεν είχε σχέση με άλλους ως προς το άτομο. Δεν ήταν πνευματικός νόμος, διότι το να αναπαύεσαι δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι έχεις και σχέση πνευματικής κοινωνίας με το Θεό. Δεν είναι νόμος υγιεινής διότι η καθημερινή ξεκούραση με ύπνο (8 ώρες) είναι αρκετή.

δ:32 Όμως δεν αρνήθηκαν το Χριστό εντελώς. Δέχτηκαν πολλοί τη διακονία του Ιησού.