Υπερηφάνεια, και υπερήφανο βλέμμα. Ο Θεός μισεί τους υπερήφανους οφθαλμούς (Παρ.ς:17). Στους
υπερήφανους αντιτάσσεται και δίνει χάρη στους ταπεινούς (Ιακ.δ:6). Η
υπερηφάνεια ήταν η αμαρτία που έγινε αιτία για την πτώση του Σατανά, και που θα
γίνει η αιτία της πτώσης και της καταστροφής όλων όσων την υποκρύπτουν
(Ησ.ιδ:12-15 Παρ.ις:18). Η υπερηφάνεια της ζωής ή η αλαζονεία του βίου είναι
μια από τις τρεις βασικές κατηγορίες κοσμικότητας που πειράζουν τους
χριστιανούς (Α΄Ιωάν.β:16). Ο Ιωάννης ο βαπτιστής και ο Ιησούς κήρυξαν τα πιο
σκληρά τους κηρύγματα ενάντια στην υποκρισία και την υπερηφάνεια των γραμματέων
και των Φαρισαίων. Πόσο σημαντικό είναι το γεγονός ότι αυτά τα βίαια και
ορμητικά λόγια δεν ειπώθηκαν σε αμαρτωλούς, αλλά στους θρησκευτικούς αρχηγούς
του καιρού εκείνου. Βλέπουμε ότι συχνά οι θρησκευόμενοι άνθρωποι είναι
περισσότερο επιδεκτικοί στην αμαρτία της υπερηφάνειας.
Οι Χριστιανοί,
ωστόσο, πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί να μην αφήσουν να εμφανιστεί κάποια
τέτοια στάση. Όταν μιλάμε για αγιασμό, είναι πολύ εύκολο ν’ αρχίσουμε να αυτοδικαιωνόμαστε
και να κρίνουμε τους άλλους. Αυτό είναι υπερηφάνεια και υποκρισία. Μπορεί να
είμαστε οι πιο άγιοι φαινομενικά άνθρωποι στον κόσμο, αλλά αν είμαστε γεμάτοι
από υπερηφάνεια δεν θα δικαιωθούμε στα μάτια του Θεού. Για παράδειγμα αυτού του
γεγονότος, διάβασε την προσευχή του Φαρισαίου και σύγκρινέ την μ’ αυτή του
τελώνη στο Λουκ.ιη:9-14. Ο Θεός απέρριψε την προσευχή του πρώτου, αλλά άκουσε
την κραυγή της καρδιάς του δεύτερου.
Θα πρέπει να
προσέχουμε δύο πράγματα: Πρώτο, να μην αφήσουμε να μπει στην καρδιά μας
υπερηφάνεια εξ αιτίας του αγιασμού μας και της γνώσης μας για την αλήθεια, και
δεύτερο να μην έχουμε υπερήφανο βλέμμα. Οι εργάτες είναι ιδιαίτερα επιδεκτικοί
σ’ αυτούς τους δύο τομείς. Ωστόσο ο Θεός μισεί ακόμη και το υπερήφανο βλέμμα.
Θέλει προσοχή λοιπόν το πώς συμπεριφερόμαστε. Μήπως ο τρόπος που μιλάς στους αδελφούς
σου, ο τρόπος που κάθεσαι ή στέκεσαι πάνω στον άμβωνα, ή ακόμα ο τρόπος που
περπατάς έχοντας τη Βίβλο στα χέρια σου δείχνουν κάποια υπερηφάνεια;
Άσχετα με το
πόσο πνευματικοί είμαστε, η υπερηφάνεια είναι κάτι που πρέπει να προσέχουμε
πάντοτε με μεγάλη προσοχή. Όσο πιο πνευματικοί είμαστε, τόσο πιο πολύ ο
διάβολος θα προσπαθήσει να μας κάνει να υπερηφανευτούμε. Πρέπει να είμαστε
ταπεινοί, αλλά να μην έχουμε ψευτοταπείνωση. Πολλές φορές άνθρωποι στην
προσπάθειά τους να φανερώσουν πόσο ταπεινοί είναι, υπερηφανεύονται για την
ταπείνωσή τους. Αν θέλουμε να διακρίνουμε τους εαυτούς μας, αν νομίζουμε ότι είμαστε
πραγματικά ταπεινοί το πιο σίγουρο είναι ότι δεν είμαστε. Αν τελικά νομίζεις ότι
πέτυχες το να είσαι ταπεινός, μάλλον μόλις έχασες αυτό το προνόμιο.
Ο μόνος τρόπος
να ξεριζώσουμε την υπερηφάνεια και το υπερήφανο βλέμμα, είναι να προσευχόμαστε.
Πέσε κατά πρόσωπο μπροστά στο Θεό, άρχισε να προσεύχεσαι μέχρι ν’ αρχίσεις να
κλαις. Ομολόγησε τις αμαρτίες σου και σκέψου το πόσο ανάξιος είσαι να
απολαμβάνεις το έλεος του Θεού. Αυτή η προσευχή δεν μετριέται σε λεπτά αλλά σε
ώρες. Αφού το πνεύμα σου θα έχει σπάσει τελείως μπροστά στο Θεό, σήκω πάνω και
μην πεις σε κανένα γι’ αυτή την προσευχή και την εμπειρία που είχες. Αυτή η
εμπειρία πρέπει να ανανεώνεται περιοδικά για να μπορέσεις να κρατήσεις μακριά
την υπερηφάνεια.
Η απελευθέρωση της γυναίκας. Υπάρχουν μερικά πράγματα σχετικά μ’ αυτή την κίνηση που είναι σωστά
μέσα απ’ το λόγο του Θεού, αλλά υπάρχουν και πάρα πολλά που δεν είναι. Όσον
αφορά την πρώτη περίπτωση, η Βίβλος διδάσκει ότι η γυναίκα είναι το ίδιο
σημαντική με τον άνδρα. Είναι το ίδιο νοήμων και έχει την ίδια αξία στο σχέδιο
του Θεού. Δεν υπάρχει διαφορετική μεταχείριση ανάμεσα σε άνδρα και γυναίκα εν
Χριστώ (Γαλ.γ:28).
Μέσα στη Γραφή μπορούμε να δούμε περιπτώσεις που ο Θεός
χρησιμοποίησε γυναίκες στο έργο Του (Πράξ.ιη:26
Ρωμ.ις:1 Φιλιπ.δ:3). Όμως θα
πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι σύμφωνα με τη Βίβλο, μια γυναίκα πρέπει να είναι
υποκείμενη στον σύζυγό της (Εφεσ.ε:22 Κολ.γ:18
Α΄Πέτρ.γ:1).
Σε κάθε ενότητα πρέπει να υπάρχει μόνο μια τελική εξουσία,
και ο Θεός έχει εκλέξει το σύζυγο να είναι η τελική εξουσία στο σπίτι. Μ’ αυτή
την εξουσία, ο άνδρας έχει την τελική ευθύνη να φροντίζει και να προμηθεύει τα
της οικογένειάς του. Πρέπει να αγαπά τη γυναίκα του όπως ο Χριστός αγάπησε την
εκκλησία και πρέπει να την τιμά (Εφεσ.ε:25
Κολ.γ:19). Διαφορετικά οι προσευχές του θα εμποδίζονται (Α΄Πέτρ.γ:7).
Η
γυναίκα προήλθε από την πλευρά του άνδρα, όχι από το κεφάλι αλλά ούτε κι απ’ τα
πόδια. Δεν πρέπει να τον οδηγεί, ούτε να είναι κάτω από τα πόδια του αλλά να
τον βοηθά (Γέν.β:18). Αν είναι παντρεμένη, η πρώτη ευθύνη της γυναίκας είναι να
βοηθά τον άνδρα της και να φροντίζει τα παιδιά της. Η Βίβλος δυναμικά συνηγορεί
υπέρ του γάμου και της οικογενειακής γαλήνης, ενώ καταδικάζει τις εξωσυζυγικές
σεξουαλικές σχέσεις, την ομοφυλοφιλία και το λεσβιασμό. Εξ αιτίας ακριβώς
αυτού, τα αυτοαποκαλούμενα κινήματα για την απελευθέρωση της γυναίκας
αντιτίθενται στη Γραφή.
Η ερώτηση
παραμένει, είναι οι γυναίκες υποκείμενες σε όλους τους άνδρες; Μπορεί ο κάθε άνδρας να διεκδικήσει εξουσία
πάνω σε κάθε γυναίκα; Η απάντηση είναι
Όχι. Μια γυναίκα είναι υποκείμενη μόνο στο σύζυγό της. Κάποιος άλλος άνδρας
έχει εξουσία πάνω στη γυναίκα μόνο αν είναι σε κάποια εξουσία άσχετα με το
γένος (αρσενικό - θηλυκό). Σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο, όταν μια γυναίκα
είναι σε κάποια θέση (δασκάλα Κυριακού, διάκονος, πρεσβυτέρα) θα πρέπει να έχει
κάποιον άνδρα σαν εξουσία πάνω απ’ αυτήν (Α΄Τιμ.β:11).
Σε πνευματικά
θέματα η γυναίκα πρέπει να ακολουθεί τον άνδρα της αν είναι πνευματικός και αν
είναι άπιστος θα πρέπει να τον αναγνωρίζει σαν τον αρχηγό της οικογένειας με
σκοπό να τον κερδίσει για τον Κύριο (Α΄Πέτρ.γ:1-2). Όμως σε προσωπικές
πεποιθήσεις, δογματικά θέματα και πνευματικές εμπειρίες η γυναίκα πρέπει να
είναι ειλικρινής στα προσωπικά της πιστεύω μέχρι τελικά ο Θεός να κρίνει τον
καθένα σε προσωπική βάση.
Συμπεριφορά στις συναθροίσεις της εκκλησίας. Εδώ
θέλουμε να αναλύσουμε το πρώτο γενικό συνέδριο της εκκλησίας στις Πράξ.ιε και
να δούμε πώς λειτούργησε. Σ’ αυτό το συνέδριο έπρεπε να αποφασίσουν για ένα
σημαντικό, αμφισβητήσιμο θέμα, δηλαδή για το τί έπρεπε οι επιστρέφοντες από τα
έθνη Χριστιανοί να κρατούν από τον Ιουδαϊκό νόμο. Απεσταλμένοι ήρθαν στην
Ιερουσαλήμ όπου συναντήθηκαν με τους ηγέτες και τους ποιμένες εκεί - τους
αποστόλους και τους πρεσβυτέρους (εδ.2-4). Και οι δυο πλευρές συζήτησαν και
αντιπαραθέσανε τις απόψεις τους για πολύ ώρα (εδ.7). Τελικά πάρθηκε μια απόφαση
την οποία η εκκλησία σαν σώμα συμφώνησε να υποστηρίξει. Γράφτηκαν γράμματα και
στάλθηκαν στις διάφορες συναθροίσεις για τις πληροφορήσουν για την απόφαση που
πάρθηκε (ιε:23 ις:4).
Είναι άξιο
προσοχής το γεγονός ότι δούλεψαν μαζί σαν μια ομάδα μετά που πήραν την απόφαση,
σε πείσμα της οξείας διαφορετικής γνώμης που είχαν αρχικά. Εργάστηκαν ακόμα
μαζί στο να στείλουν τα γράμματα με τις συστάσεις και να μαζέψουν προσφορές
(Πράξ.ιη:27, Β΄Κορ.η:19). Αγαπούσαν ο ένας τον άλλο, βοηθούσαν ο ένας τον άλλο,
και ακόμα επέπλητταν ο ένας τον άλλο όταν ήταν ανάγκη (Γαλ.β:14). Αυτό που έλαβε χώρα στις Πράξ.ιε
ήταν μια δημοκρατική συζήτηση κατά την οποία μια πλειοψηφία αδελφών διατύπωσαν
μια απόφαση κάτω από την οδηγία του Αγίου Πνεύματος (εδ.28). Μετά απ’ αυτή την
απόφαση, η εκκλησία ενώθηκε στο να την τηρήσει. Πολλές φορές παρεξηγείται η
έννοια της δημοκρατίας όταν στις μέρες μας μαζευόμαστε για ν’ αποφασίσουμε για
διάφορα θέματα. Δημοκρατία σημαίνει να ενδίδουμε λίγο σε μη δογματικά θέματα.
Δεν σημαίνει ότι μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε και ποτέ να μην ακούμε κάποιον
άλλο. Όταν μια πλειοψηφία αδελφών θέλει να κάνει κάτι κι εσύ δεν θέλεις, πρέπει
να δεχτείς την απόφαση με μια καλή συμπεριφορά. Αυτό σημαίνει όχι μουρμουρητά,
όχι παράπονα ή οτιδήποτε άλλο για το οποίο θα μπορούσες να κατηγορηθείς ότι
σπέρνεις έριδες μεταξύ των αδελφών.
Η σωστή συμπεριφορά είναι να συμμορφωθείς
με την άποψη της πλειοψηφίας σε όχι δογματικά θέματα. Αν εμπιστεύεσαι τους αδελφούς
σου, μετά είναι εύκολο για σένα να πιστέψεις ότι ο Θεός μπορεί να επηρεάσει την
πλειοψηφία των αδελφών προς την κατεύθυνση που Αυτός θέλει να πάνε. Αν αγαπάς
τους αδελφούς σου, θα συναινέσεις με την επιθυμία της πλειοψηφίας. Την ίδια
στιγμή βέβαια, οι ηγέτες δεν πρέπει να έχουν την υπερήφανη στάση “Εγώ είμαι η
εξουσία και πρέπει να κάνεις ο,τι εγώ λέω” (Α΄Πέτρ.ε:3 Ρωμ.ιβ:10).
Η πιο σημαντική όψη του αγιασμού. Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο, ας θυμηθούμε ότι μια σωστή στάση και
διάθεση είναι απλά η πιο σημαντική όψη του αγιασμού. Ένα άτομο με ταπεινό,
δεκτικό σε διδασκαλία πνεύμα και μια γνήσια επιθυμία να ζήσει για το Θεό,
μπορεί πάντοτε να οδηγηθεί σε περισσότερη αλήθεια. Ο εσωτερικός αγιασμός θα
οδηγήσει και στον εξωτερικό αγιασμό, αλλά το αντίθετο δεν είναι αλήθεια. Συχνά
το ξεχνάμε αυτό γιατί είναι εύκολο να παρατηρήσουμε και να συγκρίνουμε τον
εξωτερικό αγιασμό, αλλά δύσκολο να διακρίνουμε τον εσωτερικό. Ο εξωτερικός
αγιασμός είναι συχνά το ευκολότερο μέρος για να υπακούσουμε, καθώς οι διαθέσεις
και τα πνεύματα είναι δύσκολο να ελεγχθούν.
Να θυμάσαι ότι
μια κακή στάση και διάθεση θα σε κρατήσει έξω απ’ τον ουρανό όπως φυσικά θα
κάνει και κάθε παραβίαση του εξωτερικού αγιασμού ή κάθε αμαρτωλή πράξη. Ας
εξετάσουμε τις καρδιές μας όσον αφορά την υπερηφάνεια, τα παράπονα, τη σπορά
ερίδων, την πικρία, την οργή κι άλλες κακές διαθέσεις που καταστρέφουν τον
αγιασμό μας. Θα είναι τόσο κρίμα για ένα Χριστιανό, και ιδιαίτερα ένα εργάτη,
που έχει αναγεννηθεί και φανερώνει ένα όμορφο εξωτερικό παράδειγμα να χάσει το
Θεό για κάποιες στάσεις που έχει αφήσει να έρπουν μέσα στην καρδιά του.
