Συχνά ζούμε μια παρανόηση, του τι σημαίνει η ανταπόκριση στο
«μετανοήσατε oυν και επιστρέψατε» (Πράξ.γ:19). Αποτελεί φτωχότατη αντίληψη, το «Του πρόσφερα τις αμαρτίες μου». Αυτό
είναι αλήθεια,
αλλά μέρος
μόνο της αλήθειας. Κι ενώ συ μπορείς
να χαίρεις
ότι στα «βάθη της θάλασσας
έριξε τις αμαρτίες σου» (Μιχαίας
ζ:19), εντούτοις
ο λόγος
του Θεού
σου δείχνει
πόσο ημιτελής
είναι η σχέση σου με το Θεό, αν μείνεις μόνον σ' αυτό. Ίσως από κάποια
ωφελιμιστική αντίληψη της ζωής, θεώρησες αρκετό να του προσφέρεις (να σου
τακτοποιήσει) το παρελθόν, αλλά όχι και το παρόν και το μέλλον. Στο Χριστό,
πάνω από τις αμαρτίες σου δίνεις τη ζωή σου, τον εαυτό σου.
Ιδού σχετικές βιβλικές διατυπώσεις:
«ος ουκ αποτάσσεται πάσιν... ου δύναται είναι μου μαθητής» (Λουκ.ιδ:33)
- «ουδείς επιβαλών την χείρα και... εύθετος έστιν τη βασιλεία του Θεού» (Λουκ.θ:62)
- «μισών, έτι και την εαυτού ψυχήν, ου δύναται είναι μου μαθητής» (Λουκ.ιδ:26)
- «όστις ου βαστάζει τον σταυρόν αυτού... ου δύναται είναι μου μαθητής»
(εδ.27).
Για την ολόψυχη, ανεπιφύλακτη και σ’ όλη την έκταση της
προσωπικότητάς μας, παραχώρηση στο Χριστό υπάρχουν άφθονα παραδείγματα στην
Καινή Διαθήκη. Σ’ όλα, θριαμβικό μοτίβο επαναλαμβανόμενο, επωδός παντού χαρακτηριστική,
δυο λέξεις· το «ευθύς» και το «πάντα». Να θυμηθούμε λ.χ.
1. Σιμών Πέτρος και Ανδρέας
«οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα, ηκολούθησαν αυτώ» (Ματθ.δ:20).
2. Ιάκωβος και Ιωάννης
«οι δε ευθέως αφέντες το πλοίον και τον πατέρα αυτών, ηκολούθησαν
αυτώ» (δ:22).
3. Ματθαίος
«και αναστάς (αφήνοντας πίσω του το τελώνειο), ήκολούθησεν
αυτώ» (θ:9).
4. Σαμαρείτισσα
«αφήκεν ουν την ύδρίαν αυτής... δεύτε ίδετε άνθρωπον» (Ιωάν.δ:28).
5. Βαρτίμαιος
«αποβαλών το ιμάτιον αυτού, αναπηδήσας ήλθεν προς τον Ιησούν»
(Μάρκ.ι:50).
6. Γεωργός άνθρωπος
«πωλεί άπαντα όσα έχει και αγοράζει τον αγρόν εκείνον» (Ματθ.ιγ:44).
7. Έμπορος
«ευρών... απελθών επώλησε πάντα όσα είχεν και ηγόρασεν τον
πολύτιμον μαργαρίτην» (Ματθ.ιγ:46).
8. Παύλος
«Δια τον Χριστόν, ηγούμαι τα πάντα ζημίαν και σκύβαλα» (Φιλιπ.γ:8).
9. Μωυσής
«ηγησάμενος μείζονα πλούτον των Αίγύπτου θησαυρών, τον
ονειδισμόν του Χριστού» (Εβρ.ια:26).
ΕΦΑΡΜΟΓΗ:
Σε τούτα κι άλλα πολλά, οι δυο λέξεις «ευθύς» και «πάντα» ή
τα ισοδύναμά τους, ένα ίδιο μήνυμα δίνουν: Στην πρόσκληση του Χριστού η
ανταπόκριση πρέπει να ’ναι ΑΜΕΣΗ κι ΟΛΟΨΥΧΗ. Μια στιγμή αναβολής, μια επιφύλαξη
για τούτη ή κείνη την πτυχή της ζωής, σημαίνουν μιζέρια σχέσης και τελικά
ουσιαστική απόρριψη.
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ:
Φέρε μαζί με τις αμαρτίες σου, τα δίχτυα, το πλοίο, τη
συγγένεια, το τελώνειο, την υδρία, το ιμάτιο, πάντα όσα έχεις, το χθες, το
σήμερα και το αύριο και παραχώρησέ τα στον Κύριο. Αυτό σημαίνει, ολόψυχη κι
ανεπιφύλακτη αφιέρωση στον Χριστό. Τότε, θα μοιάσεις με κείνους τους πιστούς
της πρώτης εποχής, που «δέχθηκαν μετά χαράς την αρπαγήν των υπαρχόντων τους, εξεύροντες
ότι (εν Χριστώ) έχουν περιουσία πολύ καλύτερη» (Εβρ.ι:34).
