Η γλώσσα: αδάμαστο μέλος

Σπέρνοντας έριδες. Το θέμα του κουτσομπολιού είναι τόσο σημαντικό γιατί είναι το κύριο μέσο σποράς ερίδων ανάμεσα στους αδελφούς. Το θέμα μας είναι ένα από τα επτά πράγματα που αναφέρονται στη λίστα των βδελυγμάτων (Παρ.ς:19). Βδέλυγμα είναι κάτι που ο Θεός μισεί και που θα σε κρατήσει έξω από τον ουρανό (Αποκ.κα:8). Σπέρνω έριδες σημαίνει το να πηγαίνω από άτομο σε άτομο προξενώντας αντιπάθεια, δυσπιστία, και διαίρεση λέγοντας δήθεν εμπιστευτικά πράγματα ή με συνεχή κριτική. Αυτός που σπέρνει έριδες με λόγια, είναι ένα άτομο που νομίζει ότι μπορεί να λέει τα πάντα, παντού, πάντοτε και σε όλους. Επαναλαμβάνει πράγματα που άκουσε εμπιστευτικά και τα οποία κρατήθηκαν λόγω φιλίας. Δεν φοβάται να κριτικάρει τον οποιοδήποτε. Έλεγξε τον εαυτό σου σ’ αυτά: Μήπως σου αρέσει να κουτσομπολεύεις ανθρώπους; Μήπως σου αρέσει ν’ ακούς κακά λόγια για κάποιον; Μήπως σου αρέσει να μιλάς για όλα όσα ξέρεις; Μήπως σου αρέσει κα κάνεις συνέχεια κριτική και να ρίχνεις λάσπη σε άλλους; Μήπως ξεσηκώνεις φασαρίες διαφωνίες και διαμάχες;  Αν ναι, πρέπει να προσέξεις. Δεν έχει και τόσο σημασία πόσο δυνατός κήρυκας είσαι, ούτε πόσο τα καταφέρνεις στη ρητορική, αν σπέρνεις έριδες, θα έχεις προβλήματα με το Θεό!

Το όνομα του Κυρίου. «Μη λάβεις το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω»  (Έξ.κ:7). Οι εντολές για μας σήμερα μπορούν να μπουν σε δύο ομάδες: ν’ αγαπάς το Θεό και τον πλησίον σου (ΜΑΡΚ.ιβ:28-31). Αυτή η εντολή αναφέρεται στην αγάπη προς το Θεό, και θέλει να μας διδάξει τη σωστή χρησιμοποίηση του ονόματός Του. Αναφέρεται σε κάθε βέβηλη, μάταιη, ασήμαντη και ανευλαβή χρησιμοποίηση του ονόματος του Θεού. Ακόμα έχει να κάνει με κάθε ύβρη και κατάχρηση του ονόματός Του από ψευδοθρησκείες και μάγους. Ο σωστός τρόπος χρησιμοποίησης του ονόματος του Θεού είναι στη λατρεία, την προφητεία, στο κήρυγμα και τη διδασκαλία, στη δοξολογία και την προσευχή. Ακόμα υπάρχει μια ευλογία γι’ αυτούς που παίρνουν με ευλάβεια το όνομα του Κυρίου (ΜΑΛ.γ:16).

Δυστυχώς πολλοί Χριστιανοί παραβλέπουν αυτή την εντολή. Πόσες φορές δεν έχεις ακούσει τις λέξεις Θεέ, Κύριε, Ιησού ή αλληλούγιαχ (το οποίο στα Εβραϊκά σημαίνει δόξα στο Γιάχβε) να χρησιμοποιούνται άσκοπα ή πολύ ελαφριά; Πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν αυτές τις λέξεις από συνήθεια. Ανάλογα αν είναι χαρούμενοι, θυμωμένοι, λυπημένοι, απογοητευμένοι ή τρομαγμένοι χρησιμοποιούν το όνομα του Θεού σαν μια απλή παροιμιώδη έκφραση. Γιατί να χρησιμοποιούμε λέξεις που αναφέρονται στο Θεό μ’ ένα τέτοιο τρόπο, εκτός αν είμαστε ειλικρινά σ’ επικοινωνία μαζί Του; Αυτό δίνει το δικαίωμα να χρησιμοποιούμε και ύμνους λατρείας ή φράσεις με ανευλαβή τρόπο. Μπορούμε να μάθουμε ένα μάθημα από του Εβραίους. Ήταν τόσο προσεκτικοί στο να μην προφέρουν το όνομα του Θεού μάταια, που σταμάτησαν να προφέρουν το όνομα του Θεού Γιάχβε.

Αν έχεις τη συνήθεια να λες “Ιησού” ή “Κύριε” ή “Θεέ μου” δίχως καμία πραγματική σκέψη δοξολογίας, λατρείας ή προσευχής τότε γιατί δεν σταματάς αυτή τη συνήθεια; Δίχως να το καταλαβαίνεις μπορεί να παίρνεις το όνομα του Κυρίου επί ματαίω.

Λαϊκή γλώσσα (αργκό). Όλοι μας, αλλά ιδιαίτερα οι εργάτες, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όταν χρησιμοποιούμε τέτοιες εκφράσεις. Πολλές τέτοιες λέξεις έχουν κάποια κακή δευτερεύουσα σημασία και μπορεί να τις χρησιμοποιήσουμε χωρίς να καταλάβουμε τί πραγματικά σημαίνουν.

Αισχρολογία. «Τώρα όμως απορρίψατε...αισχρολογίαν εκ του στόματός σας» (Κολ.γ:8). «Μηδείς λόγος σαπρός ας μη εξέρχηται εκ του στόματός σας» (ΕΦΕΣ.δ:29). Είμαστε ναός του Αγίου Πνεύματος. Άσεμνα αστεία, άσεμνες λέξεις και πράξεις δεν είναι δυνατόν να αφήνουμε να βγαίνουν από εμάς. Ακόμη λέξεις που υπαινίσσονται κάτι άσεμνο δεν πρέπει να βγαίνουν απ’ τα χείλη ενός χριστιανού. Είναι δυνατόν προσευχές και πρόστυχες λέξεις να βγαίνουν απ’ το ίδιο στόμα; (Ιάκ.γ:11-12).

Ο απόστολος Παύλος μας λέγει “ μηδέ αισχρότης και μωρολογία ή βωμολοχία, τα οποία είναι απρεπή “ (ΕΦΕΣ.ε:4). Παίρνοντας αυτό το εδάφιο μέσα στο γενικό νόημα των εδαφίων 3 και 5 καταλαβαίνουμε ότι αναφέρεται στην ευφυολογία που εκφράζεται μ’ ένα χυδαίο κι αχρείο τρόπο, σ’ αγενείς κι άσεμνους αστεϊσμούς. Με άλλα λόγια, οι Χριστιανοί δεν πρέπει να συμμετέχουν σε βρώμικους υπαινιγμούς, ανέκδοτα σόκιν, αστεία και χειρονομίες που έχουν να κάνουν με το σεξ. Υπάρχουν μερικά πράγματα που γίνονται κρυφά, για τα οποία είναι αισχρό ακόμη και να τα αναφέρεις (ΕΦΕΣ.ε:12).

Κατάρες. Ρωμ.ιβ:14 & Ιάκ.γ:10  Αυτά τα εδάφια έχουν να κάνουν με τις κατάρες εναντίον κάποιου άλλου. Η σωστή χριστιανική στάση δεν είναι ν’ ανταποδίδεις κακό αντί κακού, αλλά να νικάς το κακό δια του αγαθού (Ρωμ.ιβ:21). Η Π.Δ. μπορεί να έλεγε οφθαλμόν αντί οφθαλμού, αλλά ο Ιησούς κήρυξε: “Εγώ όμως σας λέγω, Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους οίτινες σας μισούσι, και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι” (Ματθ.ε:44). Μερικοί έχουν παρανοήσει την εξουσία που νομίζουν ότι έχουν πάρει απ’ το Θεό, χρησιμοποιώντας τη για να καταριούνται αγίους του Θεού επειδή ίσως κάνουν λάθη ή επειδή οι ίδιοι  δεν τους συμπαθούν. Ωστόσο, μια τέτοια συμπεριφορά δεν μπορεί να στηριχτεί μέσα απ’ το Λόγο του Θεού, είναι αντίθετη με τα εδάφια που είδαμε κι είναι αποτέλεσμα διαστρέβλωσης του Λόγου του Θεού. Ακριβώς γι’ αυτό δεν μπορεί να υπαγορεύεται  απ’ το Άγιο Πνεύμα.

Υπάρχουν τρεις περιπτώσεις μέσα στη Γραφή οι οποίες χρησιμοποιούνται πολλές φορές για να υποστηριχτεί αυτή η συμπεριφορά  (οι κατάρες) και για να δοθεί  κύρος στην πράξη της κατάρας!!!!  Θα εξηγήσουμε στη συνέχεια γιατί αυτές οι τρεις περιπτώσεις στην πραγματικότητα δεν βοηθούν αυτούς που τις επικαλούνται..

1)  Β’ Βασ.β:23-24     2)  Πράξ.ε:3-10       3)  Πράξ.ιγ:10-11

Στην πρώτη περίπτωση, μια ομάδα μικρών παιδιών από την πόλη Βαιθήλ κορόιδεψαν τον Ελισσαιέ. Τον αποκάλεσαν φαλακρό, το οποίο τον καιρό της Π.Δ. ήταν έκφραση περιφρόνησης και χλευασμού και σήμαινε “τιποτένιε”. Τον ενέπαιζαν λέγοντας “Ανάβαινε φαλακρέ! Ανάβαινε φαλακρέ!” εννοώντας “Γίνε όπως λες ότι ο Ηλίας ήταν”. Ο Ελισσαιέ τους καταράστηκε στο όνομα του Κυρίου. Αργότερα δύο αρκούδες κατασπάραξαν 42 απ’ αυτά τα παιδιά. Το πρώτο πράγμα που μπορούμε να επισημάνουμε εδώ είναι ότι αυτό το γεγονός συμβαίνει κάτω απ’ το νόμο, πριν την διδασκαλία του Ιησού και πριν την εμπειρία του Αγίου Πνεύματος. Πρέπει ακόμα να καταλάβουμε ότι δεν ήταν ο Ελισσαιέ αυτός που πραγματικά καταδίκασε αυτούς τους ανθρώπους. Οι τελευταίοι ήταν απ’ τη Βαιθήλ, μια από τις δύο πόλεις του Βόρειου βασιλείου όπου λατρευόταν ο χρυσός μόσχος (Α’ΒΑΣ.ιβ:29) κι ενέπαιζαν τον προφήτη του Θεού και κατά συνέπεια τη δύναμη του Θεού. Κάτω απ’ το νόμο αυτοί οι άνθρωποι ήταν ήδη καταδικασμένοι να πεθάνουν εξαιτίας της ειδωλολατρίας τους (ΔΕΥΤ.ιγ:12-15). Ο Θεός τους είχε ήδη καταραστεί και το ζητούμενο ήταν, απλά,  πότε θα εκτελούνταν η ποινή. Ο Θεός δεν κάνει πάντοτε γρήγορα κρίση κι αυτό κάνει πολλές φορές τους ανθρώπους να νομίζουν ότι ο Θεός παρέβλεψε την αμαρτία τους (ΕΚΚΛ.η:11). Σ’ αυτή την περίπτωση, είχε απλώς καθυστερήσει την κρίση Του μέχρι που άρχισαν να κοροϊδεύουν τον προφήτη Του.

Η δεύτερη περίπτωση αφορά στον Ανανία και τη Σαπφείρα. Αυτό το ζευγάρι προσπάθησε να εξαπατήσει την εκκλησία και το Πνεύμα το Άγιο λέγοντας ψέματα κι  ο Θεός με λόγο γνώσης αποκάλυψε στον Πέτρο την αλήθεια. Ο τελευταίος δεν καταράστηκε  προσωπικά τον Ανανία και τη Σαπφείρα, αλλά είπε στον Ανανία ότι έλεγε ψέματα. Λίγο αργότερα ο Θεός του έδωσε ι πάλι λόγο γνώσης ότι η Σαπφείρα θα πεθάνει ακριβώς όπως κι ο άνδρας της.. Ο Θεός χρησιμοποίησε αυτό το γεγονός για τον παραδειγματισμό της εκκλησίας τότε. Ωστόσο, όλοι οι υποκριτές μέσα στην εκκλησία δεν πέφτουν νεκροί σήμερα απ’ το Θεό! Το περιστατικό εκείνο ήταν ένα ιδιαίτερο παράδειγμα στο ξεκίνημα της εκκλησίας της Καινής Διαθήκης, όπως ο Θεός έριξε νεκρό το γιο του Ααρών εξαιτίας της ανυπακοής του, όταν ο νόμος είχε δοθεί (ΛΕΥΙΤ.ι:1-2). Στις δύο παραπάνω περιπτώσεις η κρίση εκτελέστηκε άμεσα για παραδειγματισμό και κανείς δεν καταράστηκε τον ένοχο.

Η τρίτη περίπτωση αφορά στον Παύλο και το μάγο Βαριησού, ο οποίος αντιστεκόταν στο κήρυγμα του ευαγγελίου στην Κύπρο. Εδώ  έχουμε απλά μια περίπτωση όπου ο Θεός δίνει λόγο γνώσης στον Παύλο κι αυτός προφητεύει στον Βαριησού. Ο Θεός φανέρωσε στον Παύλο τι σκόπευε να κάνει  κι ο Παύλος το αποκάλυψε σ’ αυτόν τον άνθρωπο. Δεν ήταν ένα προσωπικό μίσος του Παύλου εναντίον του το ελατήριο αυτών των λόγων. Ένας αληθινός εργάτης του ευαγγελίου ποτέ δεν μισεί και ποτέ δεν ζητά εκδίκηση.

Αυτά τα παραδείγματα δεν αποδεικνύουν, σε καμία περίπτωση ότι μπορούμε να καταριόμαστε, αλλά αντίθετα αποδεικνύουν την κρίση του Θεού. Η κατάρα είναι τελείως αντίθετη με το Λόγο του Θεού. Πιστεύεις ότι ο Παύλος που έγραψε το Ρωμ.ιβ:14 μπορούσε μετά να κάνει το αντίθετο;

Όταν κάποιος πέφτει σε λάθος, η σωστή χριστιανική στάση είναι: “Κύριε, βοήθησέ τον να καταλάβει το λάθος του., Κύριε ελέησέ τον, βοήθησέ τον να υπακούσει το Λόγο Σου και να μην απομακρύνεται από Σένα”