Οι Λευίτες, ή “υιοί του Λευί” ήταν οι απόγονοι του Λευί. Ήταν ξεχωρισμένοι για
υπηρεσία στο Ναό, κάτω από την επίβλεψη των ιερέων (Αρ.η:6, ιη:22, Εσδρ.β:70). Καλέστηκαν εξαιτίας της στάσης υπακοής
που κράτησαν τότε που ο λαός αμάρτησε φτιάχνοντας το χρυσό μόσχο (Εξ.λβ:26-28). Όταν ο Θεός είδε την
πιστότητά τους απέναντι στο Μωϋσή, αποφάσισε να τους ξεχωρίσει για την υπηρεσία
των αγίων πραγμάτων του Ναού (Αρ.γ:5-9).
Ήταν αφιερωμένοι στο Θεό, παίρνοντας τη θέση των πρωτοτόκων ολόκληρου του
έθνους (Αρ.γ:12-15).
Εκτός
από την ευθύνη των σκευών της Σκηνής, οι Λευίτες είχαν καθήκον να διατηρούν το
Νόμο του Θεού αγνό από γενεά σε γενεά, διδάσκοντας τον και προσέχοντας ώστε να
τηρείται πιστά (Λευτ.ι:11, Δευτ.ιζ:18,
λα:9-13, λγ:8-10, Νεεμ.η:9, Ιεζ.μδ:21-23, Μαλ.β:7). Το ότι ήταν υπεύθυνοι
για τα έπιπλα του Ναού είναι σημαντικό, αφού συμβολίζουν τη λατρεία, τη
δοξολογία, και τη σωτηρία του έθνους. Γενικά ήταν υπεύθυνοι για τα πνευματικά
θέματα του λαού του Θεού.
Οι
Λευίτες ήταν ξεχωρισμένοι από τις άλλες φυλές. Καθώς ήταν αφιερωμένοι στην
υπηρεσία του Θεού, δεν πήραν κληρονομιά σαν φυλή στη γη Χαναάν (Ι.Ναυή, ιδ:3,4, κα:2,3). Η κληρονομιά
των Λευιτών ήταν ο Γιάχβε (Δευτ.ι:9,
Αριθ.λε:1-8). Ο Θεός επίσης όρισε πως θα τους δινόταν τα λιβάδια για τα ζώα
και τα κοπάδια τους. Εκτός από όλα αυτά, ο Θεός τους έδωσε τα δέκατα και τις
απαρχές από τους αγρούς τα κοπάδια, και τις αγέλες, καθώς και μερίδες των
προσφορών των θυσιών (Λευτ.β:10,
Αριθ.ιη:1-24). Τα δέκατα και οι απαρχές ήταν η μερίδα ή η κληρονομιά των
Λευιτών.
Οι
Λευίτες υπηρετούσαν σύμφωνα με μια σειρά στο Ναό και περνούσαν το υπόλοιπο του
χρόνου τους στις πόλεις, φροντίζοντας τα ποίμνιά τους (Αριθ.λε:3). Αυτό φαίνεται καθαρά στην περίπτωση του Ζαχαρία,
πατέρα του Ιωάννη του Βαπτιστή (Λουκ.α:5,8-9).
Όσο διάστημα οι Λευίτες δεν ήταν στην Ιερουσαλήμ εκπληρώνοντας τα καθήκοντα
τους, συντηρούνταν ακόμη με τα δέκατα.
Οι
Λευίτες της Παλαιάς Διαθήκης αντιστοιχούν σήμερα μ’ εκείνους που ποιμαίνουν το
λαό του Θεού. Ο Παύλος είπε ότι αυτοί οι εργάτες πρέπει να συντηρούνται όπως
και οι Λευίτες, δηλαδή από τα δέκατα και τις απαρχές (Α’Κορ.θ:13-14)
Μερικοί
μπορεί να ισχυριστούν ότι αυτό δεν ισχύει, επειδή ο Θεός έχει καταργήσει τη
Λευιτική ιεροσύνη. Είναι αλήθεια ότι σήμερα ο Θεός δεν έχει έναν εκλεκτό ή
ειδικό κλήρο για να οδηγεί τους ανθρώπους στο Θεό. Η μόνη ιεροσύνη σήμερα είναι
η ιεροσύνη του πιστού. Είμαστε όλοι “βασιλείς
και ιερείς” και “βασίλειον ιεράτευμα”
(Αποκ.α:6, Α’Πετρ.β:9). Κάθε πιστός χωρίς μεσάζοντες, μπορεί να
προσφέρει ευπρόσδεκτες θυσίες στο Θεό.
Αλλά
είναι σημαντικό ν’ αντιληφθούμε ότι ο Θεός διατήρησε το δικαίωμα να τοποθετεί
μέσα στην εκκλησία ανθρώπους προικισμένους με διακονίες για την τελειοποίηση
των αγίων (Εφ.δ:11-12). Ο Θεός
επιφορτίζει αυτούς τους προεστούς με την ευθύνη
να “τρέφουν” το ποίμνιο και να
“προσέχουν” για τις ψυχές του (Πραξ.κ:28, Εβρ.ιγ:17). Εκπληρώνουν μια
διακονία όμοια με τους Λευίτες, αυτή της φροντίδας πνευματικών πραγμάτων του
λαού του Κυρίου.
Ακριβώς
όπως οι Λευίτες συντηρούνταν με τα δέκατα, οι εργάτες του Κυρίου οφείλουν να
συντηρούνται με τον ίδιο τρόπο σήμερα. Πολλοί Λευίτες υπηρετούσαν σαν θυρωροί,
μουσικοί, τραγουδιστές και ακόμα και σαν βοσκοί για τα κοπάδια του Ναού (Α’Χρον.ιε:16-28, ις:37-42). Όλοι αυτοί
συντηρούνταν από τα δέκατα. Μπορούμε να το εφαρμόσουμε αυτό στις εκκλησίες
σήμερα και να χρησιμοποιούμε μέρος του δεκάτου για να συντηρούμε τους εργάτες ή
βοηθούς που έχουμε, όπως ο βοηθός ποιμένα, ο υπεύθυνος μουσικής και ο υπεύθυνος
νεολαίας.
Σε
μικρότερα εκκλησιάσματα όπου το εισόδημα δεν είναι πολύ μεγάλο, συχνά ολόκληρο
το δέκατο είναι απαραίτητο για να συντηρεί τον ποιμένα. Όταν όμως το έργο
αναπτυχθεί, ο ποιμένας, συναισθανόμενος την υποχρέωσή του για τη σωστή
διαχείριση των χρημάτων, θα βάλει κατά μέρος ένα μέρος από το δέκατο για άλλες
διακονίες της εκκλησίας. Να σημειώσουμε ότι στη Βίβλο, κατασκευές και επισκευές
κτιρίων κατορθώνονταν μέσω ελεύθερων προσφορών από το λαό του Θεού, όχι με τα
δέκατα (Εξ.λε:4-9, Α’Χρον.κθ:9).
Έτσι και σήμερα, δεν πρέπει να περιμένουμε ότι τα δέκατα είναι αυτά που θα
χρησιμοποιηθούν για το κτίσιμο εκκλησιών, θα χρειαστούμε ελεύθερες προσφορές.
