«Διότι ούτος ο Μελχισεδέκ……»

Εβρ.ζ:1-3 Διότι ούτος ο Μελχισεδέκ, βασιλεύς Σαλήμ, ιερεύς του Θεού του Υψίστου, όστις συνήντησε τον Αβραάμ επιστρέφοντα από της καταστροφής των βασιλέων και ηυλόγησεν αυτόν, εις ον ο Αβραάμ εχώρισε και δέκατον από πάντων των λαφύρων, όστις πρώτον μεν ερμηνεύεται βασιλεύς δικαιοσύνης, έπειτα δε βασιλεύς Σαλήμ, το οποίον είναι βασιλεύς ειρήνης, απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος, μη έχων μήτε αρχήν ημερών μήτε τέλος ζωής, αλλ' αφωμοιωμένος με τον Υιόν του Θεού, μένει ιερεύς πάντοτε.

Γένεση Κεφ.κη

 

 Ο Ιακώβ στη Βαιθήλ

Ο χαρακτήρας του Ιακώβ, είναι αυτός που ξέρουμε. Δεν ήταν η αξία του σαν άνθρωπος που του έδωσε το δικαίωμα να κληρονομήσει την ευλογία του Θεού.

Ωστόσο, αυτή η κακή φύση του, εξυψώνει το έλεος του Θεού, που χορηγεί χάρη στα ανάξια παιδιά Του.

Αν ο Θεός ήταν απλά και μόνο δίκαιος, χωρίς να είναι πολυέλαιος, κανείς δεν θα σωζόταν όπως λέει ο Δαβίδ:

Ψαλμ.ρλ:3 Εάν, Κύριε, παρατηρήσης ανομίας, Κύριε, τις θέλει δυνηθή να σταθή;

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Α. Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ματθ.κδ:14 “Και θέλει κηρυχθεί τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος.”

Η σπουδαιότητα αυτής της αποστολής δεν έχει ανάγκη να υπερτονιστεί. Ο Ιησούς είπε ότι το ευαγγέλιο της Βασιλείας θα κηρυχθεί σ’ όλο τον κόσμο για μαρτυρία σ’ όλα τα έθνη. Η αποστολή, “Υπάγετε εις όλον τον κόσμο, και κηρύξατε το ευαγγέλιον εις όλην την κτίσην” (Μάρκ.ις:15) είναι διαταγή κι εξουσιοδότηση. Η Εκκλησία δεν έχει άλλη εκλογή απ’ το να υπακούσει.

Ο Κύριος έχει αναθέσει στην Εκκλησία να κάνει ένα συγκεκριμένο έργο. Αυτή η αποστολή έχει μεγάλη ευθύνη κι απαιτεί την ανάλογη εξουσία. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η ευθύνη και η εξουσία συνδέονται στενά μεταξύ τους και δεν είναι δυνατόν να ξεχωριστούν.

Μπορεί ο εργάτης του Θεού να παίρνει οικονομική υποστήριξη;

Είναι βιβλικό για τους ποιμένες, δασκάλους, και συγγραφείς χριστιανικών βιβλίων να κερδίζουν χρήματα από αυτό που κάνουν;

Η Αγία Γραφή διδάσκει δύο αρχές σχετικά με το οικονομικό κέρδος από την διδασκαλία του λόγου του Θεού. Πρώτον, η Γραφή λέει ότι είναι λάθος για έναν δάσκαλο ή ποιμένα να «καπηλεύεται» τον λόγο του Θεού:

Β’ Κορ.β:17 Διότι ημείς καθώς οι πολλοί δεν καπηλεύομεν τον λόγον του Θεού, αλλ' ως από ειλικρινείας, αλλ' ως από Θεού κατενώπιον του Θεού λαλούμεν εν Χριστώ.

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Α. Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ματθ.κδ:14 “Και θέλει κηρυχθεί τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος.”

Η σπουδαιότητα αυτής της αποστολής δεν έχει ανάγκη να υπερτονιστεί. Ο Ιησούς είπε ότι το ευαγγέλιο της Βασιλείας θα κηρυχθεί σ’ όλο τον κόσμο για μαρτυρία σ’ όλα τα έθνη. Η αποστολή, “Υπάγετε εις όλον τον κόσμο, και κηρύξατε το ευαγγέλιον εις όλην την κτίσην” (Μάρκ.ις:15) είναι διαταγή κι εξουσιοδότηση. Η Εκκλησία δεν έχει άλλη εκλογή απ’ το να υπακούσει.

Ο Κύριος έχει αναθέσει στην Εκκλησία να κάνει ένα συγκεκριμένο έργο. Αυτή η αποστολή έχει μεγάλη ευθύνη κι απαιτεί την ανάλογη εξουσία. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η ευθύνη κι η εξουσία συνδέονται στενά μεταξύ τους και δεν είναι δυνατόν να ξεχωριστούν.

Η ευθύνη της Εκκλησίας είναι:

Είναι το δέκατο βιβλικό;

Όταν ήταν μικρό παιδί, η μαμά της της έδωσε μερικά ευρώ για να πάρει ένα δώρο για τα γενέθλια του παππού της.

Όταν μεγάλωσε, είχε ένα καλό εισόδημα και ο παππούς της της έδωσε μια σημαντική κληρονομιά, αλλά κάθε χρόνο συνέχιζε να του αγοράζει ένα μικρό, φθηνό δώρο.

Ακούγεται σαν αχαριστία και παιδιάστικο, αλλά αναρωτιέμαι αν είναι ο τρόπος που μερικές φορές φερόμαστε στον Θεό. Οι στατιστικές δείχνουν ότι οι Χριστιανοί σπάνια δίνουν ακόμη και το 10% του εισοδήματός τους στον Θεό.

διότι τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός

Υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν ότι το δέκατο δεν είναι για την Καινή Διαθήκη. Διδάσκουν ότι ο πιστός πρέπει να δίνει «κατά την προαίρεσιν της καρδίας αυτού, ουχί με λύπην ή εξ ανάγκης· διότι τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός». Και μ’ αυτό το σκεπτικό ζητάνε πολύ περισσότερα από το 10%, λέγοντας ότι έτσι πρέπει να δίνει ο χριστιανός, να φτάσει ακόμα και το 100%!!!

ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

"Πλήν εγώ ουδέν τούτων μετεχειρίσθην, ουδέ έγραψα ταύτα, διά να γείνη ούτως εις εμέ, διότι καλόν είναι εις εμέ να αποθάνω μάλλον, παρά να ματαιώση τις το καύχημα μου. Διότι εάν κηρύττω το ευαγγέλιον, δεν είναι εις εμέ καύχημα επειδή ανάγκη επίκειται εις εμέ, ουαί δε είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω. Επειδή εάν κάμνω τούτο εκουσίως, έχω μισθόν, εάν δε ακουσίως, είμαι εμπεπιστευμένος οικονομίαν. Τις λοιπόν είναι ο μισθός μου; Το να κάμω αδάπανον το ευαγγέλιον του Χριστού διά της κηρύξεως μου, ώστε να μην κάμνω κατάχρησιν της εξουσίας μου εν τω ευαγγελίω” (Α’ Κορ.θ:15-18)

           

ΔΕΚΑΤΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΧΑΡΗ

“Δεν εξεύρετε ότι οι εργαζόμενοι τα ιερά, εκ του ιερού τρώγουσιν; οι ενασχολούμενοι εις το θυσιαστήριον, μετά του θυσιαστηρίου λαμβάνουσιν μερίδιον;  Ούτω και ο Κύριος διέταξεν, οι κηρύττοντες το ευαγγέλιον να ζώσιν εκ του ευαγγελίου! (Α’ Κορ.θ:13-14).

           

Aυτά τα εδάφια παρουσιάζουν το πιο δυνατό στοιχείο που έχουμε για τον δεκατισμό στην εκκλησία της Καινής Διαθήκης. Το εδάφιο 13 είναι μια άμεση αναφορά στο σύστημα δεκατισμού σύμφωνα με το Νόμο. Εκείνοι που εργαζόταν με τα ιερά πράγματα και υπηρετούσαν στο θυσιαστήριο, οι ιερείς και οι Λευίτες, αντλούσαν τα προς το ζην τους από τα δέκατα και τις θυσιαστήριες προσφορές του λαού Ισραήλ (Λευτ.ς:16,26, ζ:6 Αριθ.ε:9-10, Δευτ.ι:9, ιη:1-18).

ΔΙΑ ΝΑ ΜΗ ΠΡΟΞΕΝΗΣΩΜΕΝ ΕΜΠΟΔΙΟΝ ΤΙ ΕΙΣ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Αλλά δεν μετεχειρίσθημεν την εξουσίαν ταύτην, αλλ’ υποφέρομεν πάντα, διά να μη προξενήσωμεν εμπόδιον τι εις το ευαγγέλιον του Χριστού (Α’ Κορ.θ:12).

           

Yπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικά με το τι εννοούσε ο Παύλος με τη φράση “διά να μη προξενήσωμεν εμπόδιον τι εις το ευαγγέλιον του Χριστού” (εδ.12). Στη Β’ Θεσ.γ:8-9 εξήγησε ότι εργάστηκε “νύχτα και ημέρα, διά να μη επιβαρύνωμεν μηδένα υμών. Ουχί διότι δεν έχωμεν εξουσίαν, αλλά διά να σας δώσωμεν εαυτούς τύπον εις το να μιμήσθε ημάς”. Στη Θεσσαλονίκη ένας από τους πρωταρχικούς του σκοπούς ήταν να δείξει την ανάγκη και την αξία της εργασίας, ιδιαίτερα αφού κάποιοι εκεί δεν ήθελαν να εργάζονται (Β’ Θεσ.γ:6-12).

ΕΝΑ ΑΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ

“Εάν άλλοι μετέχωσι της εφ’ υμάς εξουσίας, δεν πρέπει μάλλον ημείς; Αλλά δεν μετεχειρίσθημεν την εξουσίαν ταύτην αλλ’ υποφέρομεν πάντα διά να μη προξενήσωμεν εμπόδιον τι εις το ευαγγέλιον του Χριστού” (Α’ Κορ.θ:12).

           

Ο Παύλος πίστευε ότι είναι δικαίωμα του εργάτη να συντηρείται από την εκκλησία. Δικαίωμα είναι «αυτό που οφείλεται σε κάποιον δια νόμου, παράδοσης, ή φύσης». Εξαρτάται από τον άνθρωπο του Θεού εάν θέλει ή όχι να εξασκήσει αυτό το δικαίωμα, δεν εξαρτάται από την εκκλησία. Αυτό το δικαίωμα δεν κάνει έναν ποιμένα πιο πνευματικό από έναν άλλο.

ΣΠΕΡΝΟΝΤΑΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ, ΘΕΡΙΖΟΝΤΑΣ ΥΛΙΚΑ

“Εάν ημείς εσπείραμεν εις εσάς τα πνευματικά, μέγα είναι εάν ημείς θερίσωμεν τα σαρκικά σας;” (Α’ Κορ.θ:11).

Εάν οι ποιμένες σπέρνουν πνευματικά, αιώνια πράγματα, δεν είναι μεγάλο πράγμα εάν θερίσουν υλικά, γήινα από την εκκλησία. Ο εργάτης σπέρνει “πνευματικά” ανάμεσα στους πιστούς, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ο κόπος του είναι πολύτιμος. Είναι το πιο πολύτιμο έργο στην ιστορία της ανθρώπινης φυλής. Ούτε βασιλιάδες ούτε πρόεδροι μπορούν να φτάσουν την αρχοντιά και την ευγένεια αυτής της υπηρεσίας. Ο ποιμένας καθώς και ο πιστός πρέπει να είναι γνώστες της θέσης που έχει η διακονία του λόγου μέσα στο σχέδιο του Θεού.

ΕΝΑΣ ΑΡΧΑΙΟΣ ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

“Διότι εν τω νόμω του Μωϋσέως είναι γεγραμμένον, δεν θέλεις εμφράξει το στόμα βοός αλωνίζοντος, μήπως μέλει τον Θεόν περί των βοών;” (Α’ Κορ.θ:9).

           

Ήταν συνήθεια ανάμεσα στους αρχαίους πολιτισμούς να χρησιμοποιούν βόδια για ν’ αλωνίζουν δημητριακά. Οι ειδωλολάτρες συνήθως φίμωναν το ζώο έτσι ώστε δεν μπορούσε να φάει το σιτάρι ενώ αλώνιζε, αλλά ο Νόμος του Μωϋσή απαγόρευε αυτή την τακτική στους Ισραηλίτες (Δευτ.κε:4). Εκείνοι δεν θα ήταν σαν τα ειδωλολατρικά έθνη. Η ιδέα πίσω απ’ αυτό το νόμο είναι η δικαιοσύνη. Ήταν άδικο να φιμώνουν το βόδι ενώ αλώνιζε, γιατί αφού εργαζόταν, δικαιούνταν (άξιζε) ανταμοιβή για τον κόπο του.

ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΜΟ.

“Μήπως κατά άνθρωπον λαλώ ταύτα; ή δεν λέγει ταύτα και ο νόμος;” (Α’ Κορ.θ:8).

           

Η αρχή της συντήρησης του εργάτη δεν είναι προϊόν ανθρώπινης σκέψης, αλλά βασίζεται στο λόγο του Θεού. Ο Παύλος πήγε στο Νόμο του Μωϋσή για ν’ αποδείξει την εγκυρότητα του ισχυρισμού του υπέρ της συντήρησης του εργάτη. Είναι επιτακτικό ο καθένας να δεχτεί αυτή την αλήθεια. Το επιχείρημα εκείνων που είναι εναντίον του αποδεκατισμού γυρίζει γύρω απ’ τον ισχυρισμό ότι το δέκατο είναι μέρος του Νόμου του Μωϋσή και επομένως δεν είναι για μας σήμερα. Εάν ήταν έτσι, γιατί ο Παύλος, ο απόστολος τον οποίο ο Θεός χρησιμοποίησε περισσότερο από κάθε άλλον για να πολεμήσει την τυπολατρία του Ιουδαϊσμού, πήγε στο Νόμο του Μωϋσή, για ν’ αποδείξει ότι ο εργάτης πρέπει να συντηρείται οικονομικά από την εκκλησία;

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ

“Δεν είμαι απόστολος; δεν είμαι ελεύθερος; Δεν είδον τον Ιησούν Χριστόν τον Κύριον ημών; Δεν είσθε σεις το έργον μου εν Κυρίω; Αν δεν ήμαι εις άλλους απόστολος, αλλ’ εις εσάς τουλάχιστον είμαι διότι η σφραγίς της αποστολής μου σεις είσθε εν Κυρίω. Η απολογία μου εις τους ανακρίνοντας με είναι αύτη...” (Α’ Κορ.θ:1-3).

           

Ο Παύλος παρουσίασε τις αποδείξεις της αποστολής του. Οι ίδιοι οι Κορίνθιοι γνώριζαν ότι ο Παύλος ήταν απόστολος, αφού ήταν το έργο του εν Κυρίω και η σφραγίς της αποστολής του. Το δεύτερο εδάφιο μιλάει “για άλλους” που δεν δέχονται την αποστολή του, και το τρίτο εδάφιο μνημονεύει εκείνους που τον “ανακρίνουν”. Απ’ αυτό μπορούμε να καταλάβουμε ότι μερικοί πιστοί προσπαθούσαν να δυσφημίσουν την αποστολή του Παύλου.

ΟΡΘΟΤΟΜΟΥΝΤΕΣ ΤΟ ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ 30 - Να τιμάς τους εργάτες και να δίνεις τα δέκατά σου.

Ξέρουμε ότι ο Κύριος απαιτεί από τους εργάτες Του ορισμένα προσόντα, και τους δίνει οδηγίες για το έργο και τη συμπεριφορά τους. Τώρα θα δούμε τη Βιβλική διδασκαλία για το πώς η διακονία πρέπει να αντιμετωπιστεί από την εκκλησία.

Α’ Θεσ.ε:12,13 Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, να γνωρίζητε τους όσοι κοπιάζουσι μεταξύ σας και είναι προεστώτές σας εν Κυρίω και σας νουθετούσι, και να τιμάτε αυτούς εν αγάπη υπερεκπερισσού διά το έργον αυτών. Ειρηνεύετε μεταξύ σας.

Αυτό είναι ένα νικηφόρο κεφάλαιο, και διακρίνουμε ότι ένα από τα πράγματα που πρέπει να κάνεις για να είσαι εξ ολοκλήρου αγιασμένος, είναι να τιμάς πολύ ιδιαίτερα (υπερεκπερισσού) αυτούς που είναι από πάνω σου, για χάρη του έργου τους.

Τι είναι το δέκατο;

Εγώ πρέπει να δίνω δέκατα;

Η σύντομη απάντηση είναι — όχι, δεν πρέπει να δίνεις. Ο Θεός δεν είναι φοροεισπράκτορας, ούτε ζητά την υπακοή σου. Ο Θεός σε αγαπά τόσο πολύ που σου δίνει το δικαίωμα της επιλογής. Αλλά γιατί δεν θα ήθελες να Του επιστρέψεις κάτι; Εάν έχεις τοποθετήσει την αιωνιότητά σου στα χέρια Του, γιατί δεν θα ήσουν πρόθυμος να φέρεις το δέκατο και τις προσφορές σου για να πεις ευχαριστώ στον Θεό για όλη αυτή τη δημιουργία;

Αλλά τι λέει η Γραφή για τα δέκατα; Μήπως είναι υπόθεση της Παλαιάς Διαθήκης;

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ

“Δεν είμαι απόστολος; δεν είμαι ελεύθερος; Δεν είδον τον Ιησούν Χριστόν τον Κύριον ημών; Δεν είσθε σεις το έργον μου εν Κυρίω; Αν δεν ήμαι εις άλλους απόστολος, αλλ’ εις εσάς τουλάχιστον είμαι διότι η σφραγίς της αποστολής μου σεις είσθε εν Κυρίω. Η απολογία μου εις τους ανακρίνοντας με είναι αύτη...” (Α’ Κορ.θ:1-3).

           

Ο Παύλος παρουσίασε τις αποδείξεις της αποστολής του. Οι ίδιοι οι Κορίνθιοι γνώριζαν ότι ο Παύλος ήταν απόστολος, αφού ήταν το έργο του εν Κυρίω και η σφραγίς της αποστολής του. Το δεύτερο εδάφιο μιλάει “για άλλους” που δεν δέχονται την αποστολή του, και το τρίτο εδάφιο μνημονεύει εκείνους που τον “ανακρίνουν”. Απ’ αυτό μπορούμε να καταλάβουμε ότι μερικοί πιστοί προσπαθούσαν να δυσφημίσουν την αποστολή του Παύλου.

ΤΡΕΙΣ ΑΡΧΕΣ

Η διδασκαλία της Α’ Κορ.ις:1-2 μας δίνει τρεις αρχές σχετικά με τις προσφορές στην Καινή Διαθήκη.

1.   Ο Παύλος είπε, “κατά την πρώτην της εβδομάδος”. Διδασκόμαστε ότι πρέπει να δίνουμε συστηματικά, όχι απλώς όποτε το αισθανόμαστε.

2.   Ο Παύλος είπε “έκαστος ημών ας εναποθέτη παρ’ εαυτώ”. Διδασκόμαστε ότι όλοι χωρίς εξαίρεση είναι υπεύθυνοι να δίνουν στο Θεό.

3.   Ο Παύλος είπε: “ο,τι αν ευπορείται”. Διδασκόμαστε να δίνουμε ανάλογα μ’ αυτά που κερδίζουμε.

Δε ζητάω τα δικά σας, αλλά εσάς

Β' Κορινθίους ιβ:14

«Ιδού, τρίτην φοράν είμαι έτοιμος να έλθω προς εσάς, και δεν θέλω σας καταβαρύνει· διότι δεν ζητώ τα υμών, αλλ' υμάς. Διότι δεν χρεωστούσι τα τέκνα να θησαυρίζωσι διά τους γονείς, αλλ' οι γονείς διά τα τέκνα..» (Β΄ Κορ. ιβ:14).

Καταπληκτική φράση, Δεν ζητώ τα δικά σας, αλλά εσάς. Αυτή η φράση φανερώνει ότι ο Θεός δεν ζητάει απλά να του δώσουμε πράγματα, ζητάει εμάς τους ίδιους.

Δεν πρέπει ποτέ να γίνουμε μια Εκκλησία όπου θα πει ο Θεός για μας, «Ο λαός ούτος με πλησιάζει με το στόμα αυτών και με τα χείλη με τιμά, η δε καρδία αυτών μακράν απέχει απ' εμού» (Ματθ.ιε:8). Όπου δίνουμε από τα χρήματά μας, για να μας αφήσει ο Θεός ήσυχους να κάνουμε μετά ό,τι θέλουμε και η καρδιά μας θα είναι μακριά Του. Δε πρέπει ποτέ να γίνουμε μια Εκκλησία όπου ο Θεός θα μας πει, «Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί, διότι αποδεκατίζετε το ηδύοσμον και το άνηθον και το κύμινον, και αφήκατε τα βαρύτερα του νόμου, την κρίσιν και τον έλεον και την πίστιν· ταύτα έπρεπε να πράττητε και εκείνα να μη αφίνητε» (Ματθ.κγ:23). Ο Θεός δε ζητάει τα λεφτά μας, ζητάει εμάς τους ίδιους.