“Εάν ημείς εσπείραμεν εις εσάς τα
πνευματικά, μέγα είναι εάν ημείς θερίσωμεν τα σαρκικά σας;” (Α’ Κορ.θ:11).
Εάν
οι ποιμένες σπέρνουν πνευματικά, αιώνια πράγματα, δεν είναι μεγάλο πράγμα εάν
θερίσουν υλικά, γήινα από την εκκλησία. Ο εργάτης σπέρνει “πνευματικά” ανάμεσα
στους πιστούς, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ο κόπος του είναι πολύτιμος.
Είναι το πιο πολύτιμο έργο στην ιστορία της ανθρώπινης φυλής. Ούτε βασιλιάδες
ούτε πρόεδροι μπορούν να φτάσουν την αρχοντιά και την ευγένεια αυτής της
υπηρεσίας. Ο ποιμένας καθώς και ο πιστός πρέπει να είναι γνώστες της θέσης που
έχει η διακονία του λόγου μέσα στο σχέδιο του Θεού.
Ο
ποιμένας δεν πρέπει να νιώθει συγκρατημένος ή ανάξιος να συντηρείται εάν
κοπιάζει στον αμπελώνα του Κυρίου. Κάθε ποιμένας πρέπει να γνωρίζει πώς να
εκτιμά την εργασία του στον Κύριο, και κάθε πιστός πρέπει να γνωρίζει πώς να
εκτιμά την εργασία του ποιμένα του (Α’ Θεσ.ε:12-13).
Στο
φως του μεγαλείου, του εργάτη που σπέρνει τον αιώνιο σπόρο του Ευαγγελίου, το
γεγονός να συντηρείται είναι σχετικά μικρό πράγμα, ή ίσως απλά δεν είναι
“μέγα”. Οι πιστοί πρέπει να εστιάσουν την προσοχή τους πάνω στο μεγάλο έργο που
κάνει ο ποιμένας καθώς σπέρνει πνευματικό σπόρο αντί να τον καταπολεμούν που
δέχεται υλικά πράγματα που, σύμφωνα με τον Παύλο, πραγματικά δεν είναι “μέγα”.
