Ο σκοπός του Υιού.
Αφού ο ρόλος του Γιου
του Θεού είναι προσωρινός και όχι αιώνιος, γιατί ο Θεός διάλεξε να φανερώσει
τον εαυτό Του δια του Υιού; Γιατί γέννησε τον Υιό;
Ο πρωταρχικός σκοπός
του Υιού ήταν να γίνει ο σωτήρας μας. Το έργο της σωτηρίας απαιτούσε πολλούς
ρόλους που μόνο ένας άνθρωπος μπορούσε να εκπληρώσει κι αυτοί ήταν της θυσίας,
της εξιλέωσης, της αντικατάστασης, του στενού συγγενή, της συμφιλίωσης
(συνδιαλλαγής), του μεσίτη, του παράκλητου, του αρχιερέα, του δεύτερου Αδάμ,
του παραδείγματος. Αυτοί οι όροι συμπίπτουν σε πολλές περιπτώσεις, αλλά ο
καθένας αντιπροσωπεύει μια σπουδαία όψη του έργου της σωτηρίας, που σύμφωνα με
το σχέδιο του Θεού, μπορούσε να γίνει μόνο από άνθρωπο.
Σύμφωνα με το σχέδιο
του Θεού, ήταν απαραίτητο να χυθεί αίμα για την άφεση των αμαρτιών του ανθρώπου
(Εβρ.θ:22). Το αίμα των ζώων δεν μπορούσε να αφαιρέσει την ανθρώπινη αμαρτία,
γιατί τα ζώα είναι κατώτερα απ’ τον άνθρωπο (Εβρ.ι:4). Κανείς άνθρωπος δεν μπορούσε
να πληρώσει για την απολύτρωση κάποιου άλλου γιατί όλοι οι άνθρωποι είχαν
αμαρτήσει κι έπρεπε να πληρώσουν το μισθό της δικής τους αμαρτίας, που είναι ο
θάνατος (Ρωμ.γ:23 & ς:23). Μόνο ο Θεός ήταν αναμάρτητος, αλλά δεν έχει αίμα
και σάρκα. Όμως, ο Θεός ετοίμασε ένα σώμα για τον εαυτό Του (Εβρ.ι:5), μέσα στο
οποίο θα μπορούσε να ζήσει μια αναμάρτητη ζωή - εν σαρκί - και να χύσει αθώο αίμα προκειμένου να σώσει το ανθρώπινο
γένος.
Μετάλαβε λοιπόν σάρκα και αίμα, ώστε να μπορέσει δια του θανάτου να
νικήσει το διάβολο κι έτσι να ελευθερώσει τους ανθρώπους (Εβρ.β:14-15). Μ’ αυτό
τον τρόπο, ο Ιησούς είναι ο ιλασμός των αμαρτιών μας - το μέσο δια του οποίου
εξασφαλίζουμε τη συγχώρηση, η ικανοποίηση της δικαιοσύνης του Θεού, ο
κατευνασμός της θείας οργής του Θεού (Ρωμ.γ:25). Η θυσία του Χριστού είναι το
μέσο δια του οποίου ο Θεός συγχώρεσε την αμαρτία μας χωρίς να συμβιβαστεί με τη
δικαιοσύνη Του. Σωζόμαστε σήμερα με τη θυσία του Ιησού Χριστού - την προσφορά
του Υιού του Θεού (Εβρ.ι:10-20 & Ιωάν.γ:16). Έτσι, ο Υιός είναι η θυσία και
ο ιλασμός των αμαρτιών μας.
Όταν ο Γιος του Θεού
θυσιάστηκε, στην ουσία μας αντικατέστησε. Πέθανε στη θέση μας, βάσταξε τις
αμαρτίες μας και πλήρωσε το μισθό του θανάτου γι’ αυτές (Ησ.νγ:5-6 Α’ Πέτρ.β:24). Γεύθηκε το θάνατο για κάθε άνθρωπο
(Εβρ.β:9). Φυσικά, ο μόνος τρόπος που ο Ιησούς θα μπορούσε να γίνει ο
αντικαταστάτης μας, και να πεθάνει στη θέση μας, ήταν με τη μορφή ενός τέλειου
ανθρώπου.
Ο ρόλος του
πλησιέστερου συγγενή, στο πρόσωπο του Χριστού, μπορούσε πάλι να συμβεί μόνο με
την ιδιότητά του Υιού. Στην Παλιά Διαθήκη, αν κάποιος άνθρωπος πουλούσε την
περιουσία του ή ο ίδιος πουλιόταν σαν δούλος, μόνο ένας στενός συγγενής είχε το
δικαίωμα ν’ αγοράσει πίσω αυτή την περιουσία ή να ελευθερώσει τον άνθρωπο από
τη δουλεία (Λευιτ.κε:25, 47-49). Ο Ιησούς, ερχόμενος εν σαρκί έγινε ο αδελφός
μας (Εβρ.β:11-12) κι έτσι είχε τις προϋποθέσεις για να μας ελευθερώσει από τη
δουλεία. Η Γραφή Τον περιγράφει σαν λυτρωτή (Ρωμ.γ:24 & Αποκ.ε:9).
Σαν άνθρωπος ο Ιησούς
μπορεί να μεσιτεύει, να στέκεται δηλαδή ανάμεσα στον άνθρωπο και το Θεό
αντιπροσωπεύοντας τον άνθρωπο προς το Θεό. Σαν μεσίτης, ο Ιησούς συνδιαλλάσσει
τον άνθρωπο με το Θεό, φέρνοντάς τον πάλι σε κοινωνία μ’ Αυτόν (Β’
Κορ.ε:18-19). Το χάσμα ανάμεσα στον Άγιο Θεό και τον αμαρτωλό άνθρωπο,
γεφυρώθηκε από τον αναμάρτητο άνθρωπο Ιησού Χριστό. «Διότι είναι είς Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος
Χριστός Ιησούς» (Α’ Τιμ.β:5). Να σημειώσουμε, πόσο προσεκτικά ο απόστολος
Παύλος υποστηρίζει και διαφυλάττει τη μονότητα του Θεού σ’ αυτό το εδάφιο. Δεν
υπάρχει διάκριση στο Θεό, αλλά η διάκριση είναι ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο
Χριστό Ιησού. Δεν υπάρχουν δύο προσωπικότητες στο Θεό, αλλά ο Ιησούς σαν ο Θεός
και σαν άνθρωπος. Δεν μεσιτεύει ο Θεός ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο, ούτε ο
«Θεός Υιός». Μάλλον είναι ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός που μεσιτεύει, γιατί μόνο
ένας αναμάρτητος άνθρωπος μπορούσε να πλησιάσει τον Άγιο Θεό για χάρη της
ανθρωπότητας.
Στενά συνδεδεμένος με
το ρόλο του Χριστού σαν μεσίτη, είναι ο ρόλος του ιερέα (Εβρ.β:16-18 δ:14-16). Σαν άνθρωπος, ο Ιησούς πειράχτηκε
ακριβώς όπως εμάς κι έτσι μπορεί, σαν αρχιερέας, να συμπαθήσει τις ασθένειές
μας. Εισήλθε στην επουράνια σκηνή, πέρασε το καταπέτασμα, μπήκε στα Άγια των
Αγίων κι εκεί πρόσφερε το ίδιο Του το αίμα (Εβρ.ς:19 θ:11-12). Με τη θυσία Του και την εξιλέωση,
εμείς έχουμε κατευθείαν πρόσβαση στο θρόνο του Θεού (Εβρ.δ:16 ς:20). Ο Υιός είναι ο μέγας Αρχιερέας μας
εξαιτίας του οποίου μπορούμε με θάρρος να πλησιάσουμε το Θεό.
Κατά τον ίδιο τρόπο,
η ανθρώπινη φύση του Ιησού, Του δίνει το δικαίωμα να είναι ο παράκλητός,
κάποιος που έχει καλεστεί να σταθεί στο πλευρό μας για βοήθεια (Α’ Ιωάν.β:1).
Αν αμαρτήσουμε, έστω και μετά που θα πιστέψουμε, έχουμε κάποιον που θα μας
υπερασπιστεί και θα ζητήσει έλεος, μπροστά στο Θεό. Για άλλη μια φορά, είναι ο
ρόλος του Υιού που πληροί αυτή τη δυνατότητα, γιατί όταν ομολογούμε τις
αμαρτίες μας, το αίμα του Χριστού απλώνεται πάνω σ’ αυτές, κάνοντας έτσι την υπεράσπισή
Του αποτελεσματική.
Σαν άνθρωπος, ο
Χριστός είναι ο δεύτερος Αδάμ (Α’ Κορ.ιε:45-47). Ήρθε να νικήσει και να
καταδικάσει την αμαρτία στη σάρκα (Ρωμ.η:3
Α’ Κορ.ιε:55-57). Ο άνθρωπος Χριστός, ο Υιός, αντικατέστησε τον Αδάμ σαν
αντιπρόσωπο του ανθρώπινου γένους. Μ’ αυτό τον τρόπο, ανέτρεψε όλες τις
συνέπειες της πτώσης του Αδάμ, γι’ αυτούς που θα πιστέψουν σ’ Αυτόν
(Ρωμ.ε:12-21). Ό,τι έχασε η ανθρωπότητα, εξαιτίας της πτώσης του Αδάμ, ο Ιησούς
σαν δεύτερος Αδάμ το κέρδισε πίσω και είναι τώρα ο αντιπρόσωπος του ανθρώπινου
γένους.
Υπάρχει άλλη μια όψη
της νίκης του Ιησού κατά της αμαρτίας στη σάρκα. Ο Χριστός έπρεπε να είναι
άνθρωπος όχι μόνο για να πεθάνει, αλλά για να μας δώσει παράδειγμα για μια
νικηφόρα ζωή, ώστε ν’ ακολουθήσουμε τα βήματά Του (Α’ Πέτρ.β:21). Μας έδειξε
πώς μπορούμε να νικάμε την αμαρτία στη σάρκα. Είναι ο Λόγος που έγινε σάρκα
(Ιωάν.α:14). Έγινε ο ζωντανός Λόγος έτσι ώστε να μπορούμε να καταλαβαίνουμε
καθαρά τι θέλει ο Θεός από μας. Φυσικά, μας δίνει τη δύναμη για ν’ ακολουθήσουμε
το παράδειγμά Του. Όπως συμφιλιωθήκαμε με το θάνατό Του, σωζόμαστε με τη ζωή
Του (Ρωμ.ε:10). Το Πνεύμα Του μας δίνει τη δύναμη να ζήσουμε τη ζωή της
δικαιοσύνης που ζητάει από μας (Πράξ.α:8
Ρωμ.η:4). Ο Υιός δεν αντιπροσωπεύει μόνο τον άνθρωπο στο Θεό, αλλά και
το Θεό στον άνθρωπο. Είναι απόστολος, διαλέχτηκε και στάλθηκε απ’ το Θεό για
ένα συγκεκριμένο σκοπό (Εβρ.γ:1). Είναι προφήτης που εκπροσωπεί το Θεό ανάμεσα
στους ανθρώπους και τους αποκαλύπτει το λόγο Του (Πράξ.γ:20-23 Εβρ.α:1-2). Η ανθρώπινη φύση του είναι καθοριστική
σ’ αυτή την άποψη, γιατί ο Θεός χρησιμοποίησε αυτή τη φύση του Υιού, για να
πλησιάσει τον άνθρωπο σε ανθρώπινο επίπεδο.
Επιπλέον, κηρύττοντας
το λόγο του Θεού, ο Υιός αποκάλυπτε τη φύση του Θεού στους ανθρώπους. Δια του
Υιού, ο Θεός φανέρωσε την άπειρη αγάπη Του για τον άνθρωπο αλλά και την παντοδυναμία
Του, κατά τέτοιο τρόπο, που οι άνθρωποι μπορούσαν να καταλάβουν. Όπως εξηγήσαμε
στα κεφάλαια 2 & 3, ο Θεός χρησιμοποίησε το όνομα του Ιησού σαν το αποκορύφωμα
της αποκάλυψης της φύσης Του και το πρόσωπο του Ιησού σαν προφητικό αποκορύφωμα
των φανερώσεων του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη. Αυτός ο λόγος ύπαρξης του Υιού
εκφράζεται σε πολλά εδάφια της γραφής τα οποία διδάσκουν τη φανέρωση του Θεού
εν σαρκί. Το Ιωάν.α:18 περιγράφει το σκοπό του Υιού: «Ουδείς είδε ποτέ τον Θεόν ο Μονογενής Υιός, ο ών εις τον κόλπον του
Πατρός, εκείνος εφανέρωσεν αυτόν». Ο Ησαίας είχε προφητέψει ότι αυτή η
αποκάλυψη θα ερχόταν: «Και η δόξα του
Κυρίου θέλει φανερωθή, και πάσα σάρξ ομού θέλει ιδεί διότι το στόμα του Κυρίου ελάλησε»
(Ησ.μ:5). Ο Παύλος έγραψε ότι αυτό πραγματικά συνέβη στο πρόσωπο του Ιησού
Χριστού: «Διότι ο Θεός ο ειπών να λάμψη
φως εκ του σκότους, είναι όστις έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών, προς φωτισμόν
της γνώσεως της δόξης του Θεού εν τω προσώπω (κείμ.) του Ιησού Χριστού» (Β’ Κορ.δ:6). Με άλλα λόγια, ο Γιος του Θεού,
έγινε το μέσο με το οποίο ο αόρατος και ακατανόητος Θεός, αποκάλυψε τον εαυτό
Του στον άνθρωπο.
Ένας άλλος λόγος
ύπαρξης του Υιού ήταν η εκπλήρωση των πολλών υποσχέσεων της Παλαιάς Διαθήκης
στον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιακώβ, το λαό Ισραήλ και το Δαβίδ. Ο Ιησούς θα
εκπληρώσει στο πλήρες κάθε υπόσχεση που έχει να κάνει με τους απογόνους αυτών
των ανθρώπων κι αυτό θα γίνει στη διάρκεια της Χιλιετούς Βασιλείας Του στη γη
(Αποκ.κ:4). Θα είναι ο κατά γράμμα Βασιλιάς του Ισραήλ και όλης της γης
(Ζαχ.ιδ:16-17 Ιωάν.α:49). Ο Θεός
υποσχέθηκε στο Δαβίδ ότι ο οίκος και ο θρόνος του θα στερεωθούν για πάντα (Β’
Σαμ.ζ:16). Ο Ιησούς θα το εκπληρώσει αυτό ακριβώς, στο πρόσωπό Του, εφόσον
είναι κατευθείαν απόγονος του Δαβίδ από τη Μαριάμ (Λουκ.γ) και κληρονόμος του
θρόνου του Δαβίδ από το νόμιμο πατέρα του Ιωσήφ (Ματθ.α).
Ακόμα, η ύπαρξη του
Υιού, επιτρέπει στο Θεό να κρίνει τον άνθρωπο. Ο Θεός είναι δίκαιος και τίμιος.
Είναι επίσης ελεήμων. Μέσα στη δικαιοσύνη και το έλεός Του, αποφάσισε να μην
κρίνει τον άνθρωπο μέχρι ο Ιησούς να περνούσε πραγματικά όλα τα προβλήματα και
τους πειρασμούς της ανθρώπινης φύσης και να αποδείκνυε ότι είναι δυνατόν να
ζήσει κανείς δίκαια σαν άνθρωπος, πάνω στη γη (φυσικά με τη δύναμη του Θεού,
που είναι το ίδιο διαθέσιμη και σ’ εμάς σήμερα). Η Βίβλος αναφέρει σ’ αυτό το
θέμα, ότι ο Θεός δεν θα κρίνει κανένα, ο Υιός θα κρίνει (Ιωάν.ε:22,27). Ο Θεός
θα κρίνει δια Ιησού Χριστού (Ρωμ.β:16). Με άλλα λόγια, ο Θεός (Ιησούς) θα
κρίνει τον κόσμο, με την ιδιότητα αυτού που έζησε εν σαρκί, νίκησε την αμαρτία
στη σάρκα και έχει την ίδια δύναμη διαθέσιμη για όλο τον κόσμο.
Σαν συμπέρασμα,
υπάρχουν πολλοί λόγοι ύπαρξης του Υιού. Στο σχέδιο του Θεού ο Υιός ήταν
απαραίτητος για να φέρει σωτηρία στον κόσμο. Αυτό περιλαμβάνει το ρόλο:
|
1.
της θυσίας
|
2.
του Αρχιερέα
|
|
3.
της αντικατάστασης
|
4.
του παράκλητου
|
|
5.
του στενού συγγενή
|
6.
του δεύτερου Αδάμ
|
|
7.
της συνδιαλλαγής
|
8.
του παραδείγματος ζωής δικαιοσύνης
|
|
9.
του Μεσίτη
|
Σαν Υιός, ο Ιησούς
ήταν:
|
1.
Απόστολος
|
2.
Βασιλιάς
|
|
3.
Προφήτης
|
4.
Κριτής
|
|
5.
αποκάλυψε τη φύση του Θεού
|
Όλοι αυτοί οι ρόλοι
απαιτούσαν έναν άνθρωπο να τους εκπληρώσει κι έτσι μπορούμε να καταλάβουμε
γιατί ο Θεός ήρθε στον κόσμο εν σαρκί σαν ο Υιός.
Αφού μελετήσαμε τους
λόγους ύπαρξης του Υιού, είναι εύκολο να δούμε γιατί ο Υιός υπήρξε σε μια
δεδομένη χρονική στιγμή, αντί να υπάρχει «προ πάντων των αιώνων», να είναι
δηλαδή αιώνιος. Ο Θεός απλά περίμενε το πλήρωμα του χρόνου, τότε δηλαδή που
όλοι αυτοί οι ρόλοι θα μπορούσαν να λειτουργήσουν κατά τον καλύτερο τρόπο
(Γαλ.δ:4). Έτσι, ο Υιός δεν έχει ουσιαστική ύπαρξη, μέχρι που συνελήφθη στη
μήτρα της Μαρίας.
Μετά τη Χιλιετή
Βασιλεία και την τελική κρίση, ο σκοπός του Υιού θα έχει εκπληρωθεί και η
βασιλεία Του θα σταματήσει. Βλέποντας το σκοπό του Υιού, μπορούμε να καταλάβουμε
ότι αυτός ο ρόλος είναι προσωρινός και όχι αιώνιος. Μέσα στη Βίβλο βλέπουμε την
αρχή και το τέλος αυτής της σχέσης.
Για ν’
ανακεφαλαιώσουμε και να εξηγήσουμε λίγο περισσότερο κάποιες πλευρές του Υιού,
μπορούμε ν’ ανατρέξουμε στο πρώτο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής, όπου
περιέχεται ένας αριθμός σημαντικών αναφορών στον Υιό. Το εδάφιο 3 περιγράφει
τον Υιό σαν το «απαύγασμα της δόξης και
χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού» (του Θεού). Ένα παρόμοιο εδάφιο, Κολ.α:15
λέει ότι ο Υιός «είναι εικών του Θεού του
αοράτου». Για άλλη μια φορά, βλέπουμε ότι ο Γιος είναι η ορατή φανέρωση του
Πατέρα εν σαρκί. Είναι η ακριβής αντιπροσώπευση ή το αποτύπωμα (ο χαρακτήρ) του Θεού σε όλη Του τη δόξα.
Με άλλα λόγια, ο αόρατος Θεός (ο Πατέρας), φανέρωσε τον εαυτό Του σε ορατή
μορφή σάρκας (του Υιού), έτσι ώστε οι άνθρωποι να παρατηρήσουν τη δόξα του Θεού
και να καταλάβουν πώς είναι πραγματικά ο Θεός.
