Κάποτε, άκουσα ένα κήρυκα να λέει ότι «η γυναίκα είναι το
Άγιο Πνεύμα του σπιτιού». Αυτός ο ποιμένας ήταν παντρεμένος για περισσότερα από
20 χρόνια και είχε προηγουμένως μιλήσει για τις περιόδους του γάμου του, όπου η
σύζυγός του τον είχε σταματήσει και τον είχε διορθώσει όταν είχε πάρει τον κακό
δρόμο ή έπαιρνε λάθος αποφάσεις. Στη συνέχεια το πήγε ακόμα πιο μακριά μετά τη
δήλωση του και ζήτησε από τους άνδρες της εκκλησίας να σηκώσουν τα χέρια τους
για να επιβεβαιώσουν ότι συμφωνούν ότι οι γυναίκες τους ήταν το Άγιο Πνεύμα για
τα σπίτια τους.
Επιτρέψτε μου απλά να πω ότι εκτός από αυτή τη δήλωση και το
γεγονός ότι κάποιοι άντρες σήκωσαν τα χέρια τους, όλα όσα δίδαξε αυτός ο κήρυκας
πριν και μετά, ήταν βιβλικά. Δίδαξε ένα όμορφο μήνυμα από το Ευαγγέλιο, ότι
πρέπει να ζούμε τη ζωή μας με έναν άγιο τρόπο για να μην ντραπούμε όταν επιστρέψει
ο Χριστός.
Πιστεύω πραγματικά ότι αυτός ο άνθρωπος αγαπά τον Κύριο,
πιστεύει ότι η Αγία Γραφή είναι ο λόγος του Θεού και πιστεύει το ίδιο το
Ευαγγέλιο που πιστεύω κι εγώ. Διδάσκει κατά της αμαρτίας. Αλλά, όπως πολλοί ποιμένες,
έχει δηλητηριάσει τη σκέψη του από τα φεμινιστικά ιδεώδη που έχουν μολύνει πολλές
εκκλησίες.
Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Οι Γραφές ποτέ δεν συγκρίνουν τη
γυναίκα με το Άγιο Πνεύμα. Μια τέτοια αναλογία είναι οριακή βλασφημία.
Η Αγία Γραφή συγκρίνει τον σύζυγο με τον Θεό, όχι την
σύζυγο.
Η Αγία Γραφή συγκρίνει τον άντρα με τον Θεό στην Α’ Κορ.ια:7:
«Διότι ο μεν ανήρ δεν
χρεωστεί να καλύπτη την κεφαλήν αυτού, επειδή είναι εικών και δόξα του Θεού· η
δε γυνή είναι δόξα του ανδρός».
Επειδή ο άντρας είναι ο άμεσος φορέας της εικόνας του Θεού
και η γυναίκα δεν είναι, αυτός είναι ο λόγος που ο Θεός θέλει πάντα να υπάρχει
μια διάκριση μεταξύ ανδρών και γυναικών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο
Θεός καταδικάζει το ντύσιμο unisex
και τους τραβεστί στο Δευτ.κβ:5:
«Η γυνή δεν θέλει
φορέσει το ανήκον εις άνδρα, ουδέ ο ανήρ θέλει ενδυθή στολήν γυναικός· επειδή
πάντες οι πράττοντες ούτως είναι βδέλυγμα εις Κύριον τον Θεόν σου».
Στην Εφες.ε:22-24
οι Γραφές μας λένε ότι στον γάμο ο άντρας αντιπροσωπεύει τον Χριστό και η
γυναίκα την Εκκλησία:
«Αι γυναίκες,
υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας ως εις τον Κύριον, διότι ο ανήρ είναι κεφαλή
της γυναικός, καθώς και ο Χριστός κεφαλή της εκκλησίας, και αυτός είναι σωτήρ
του σώματος. Αλλά καθώς η εκκλησία υποτάσσεται εις τον Χριστόν, ούτω και αι
γυναίκες ας υποτάσσωνται εις τους άνδρας αυτών κατά πάντα».
Οι Γραφές εδώ είναι ξεκάθαρες, ότι ο σύζυγος είναι η κεφαλή
της γυναίκας ΚΑΘΩΣ ο Χριστός είναι η κεφαλή της εκκλησίας και ότι ΚΑΘΩΣ η
εκκλησία υποτάσσεται στον Χριστό κατά πάντα, έτσι και οι σύζυγοι υποτάσσονται στους
συζύγους τους κατά πάντα. Στην πραγματικότητα, η σχέση άντρα και γυναίκας μέσα
στο γάμο, είναι η μόνη σχέση ανθρώπινης εξουσίας, όπου ο Θεός διατάζει τον υπό εξουσία,
να υποτάσσεται στην ανθρώπινη εξουσία «ως
εις τον Κύριον».
Αλλά οι άντρες δεν είναι Θεός!
Είναι ενδιαφέρον ότι αυτός ο άνθρωπος και πολλοί Χριστιανοί
φεμινιστές δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να ακούσουν κάποιον να λέει ότι «η
γυναίκα είναι το Άγιο Πνεύμα του σπιτιού», αλλά αν έλεγες ότι «ο σύζυγος είναι
ο Χριστός του σπιτιού» θα τρελαινόταν. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι
πολλοί έχουν επιτρέψει και φλερτάρουν κοσμικές πρακτικές για να μην χάσουν
κόσμο από την εκκλησία.
Μήπως λέω ότι οι σύζυγοι είναι ο Χριστός; Με τίποτα! Οι άντρες
είναι οι άμεσοι φορείς της εικόνας και της δόξας του Θεού σ’ αυτόν τον κόσμο,
οι σύζυγοι συμβολίζουν τον Χριστό στο σπίτι αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ο Χριστός.
Οι σύζυγοι δεν είναι αναμάρτητοι, δεν είναι παντογνώστες, δεν είναι
παντοδύναμοι, όπως είναι ο Χριστός. Οι σύζυγοι δεν έχουν όλες τις ιδιότητες του
Θεού όπως έχει ο Χριστός.
Αλλά οι άνδρες και κατ’ επέκταση οι σύζυγοι, έχουν
περισσότερα κοινά με τον Θεό από ό, τι οι γυναίκες. Και αυτό δεν είναι τυχαίο, είναι
το σχέδιο του Θεού. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Θεός αναφέρεται πάντα
με την αρσενική έννοια. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Θεός αναφέρεται σαν
σύζυγος, πατέρας και γιος και ποτέ σαν σύζυγος γυναίκα, μητέρα ή κόρη. Η
αρσενική ανθρώπινη φύση είναι μια αντανάκλαση της φύσης του Θεού ενώ η θηλυκή
ανθρώπινη φύση δεν είναι. Η θηλυκή ανθρώπινη φύση δημιουργήθηκε για να συμπληρώσει
και να υπηρετήσει την αρσενική φύση, όχι για να είναι εικόνα της φύσης του
Θεού.
Ο σύζυγος είναι ο ηγέτης και ο οδηγός της συζύγου
Οι Γραφές μας λένε στην Α’
Πέτρ.γ:1-2 & 5-6
«Ομοίως αι γυναίκες,
υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τινές απειθώσιν εις τον λόγον,
κερδηθώσιν άνευ του λόγου διά της διαγωγής των γυναικών, αφού ίδωσι την μετά
φόβου καθαράν διαγωγήν σας».
«Διότι ούτω ποτέ και
αι άγιαι γυναίκες αι ελπίζουσαι επί τον Θεόν εστόλιζον εαυτάς, υποτασσόμεναι
εις τους άνδρας αυτών, καθώς η Σάρρα υπήκουσεν εις τον Αβραάμ, καλούσα αυτόν
κύριον· της οποίας σεις εγεννήθητε τέκνα, αγαθοποιούσαι και μη φοβούμεναι
μηδεμίαν πτόησιν».
Οι Γραφές μας λένε στην Α’
Κορ.ιδ: 34-35:
«Αι γυναίκές σας ας
σιωπώσιν εν ταις εκκλησίαις· διότι δεν είναι συγκεχωρημένον εις αυτάς να
λαλώσιν, αλλά να υποτάσσωνται, καθώς και ο νόμος λέγει. Αλλ' εάν θέλωσι να
μάθωσι τι, ας ερωτώσιν εν τω οίκω τους άνδρας αυτών· διότι αισχρόν είναι εις
γυναίκας να λαλώσιν εν εκκλησία».
Και στην Α’ Τιμ.β:12
οι Γραφές μας λένε:
«εις γυναίκα όμως δεν
συγχωρώ να διδάσκη, μηδέ να αυθεντεύη επί του ανδρός, αλλά να ησυχάζη».
Αυτά τα αποσπάσματα δίνουν ένα χαστούκι στα σύγχρονα
φεμινιστικά ιδανικά. Αλλά είναι ο λόγος του Θεού. Ο Θεός δεν λέει στον σύζυγο
να πάει στην σύζυγό του για να μάθει πώς να οδηγεί το σπίτι τους ή να καταλάβει
το λόγο του Θεού. Αντίθετα, διδάσκει ότι οι γυναίκες πρέπει να αναζητήσουν
πνευματική καθοδήγηση από τους συζύγους τους.
Πρέπει οι σύζυγοι να ακούν τις συζύγους τους;
Στη Γέν.γ:17 οι
Γραφές μας μιλάνε για την πρώτη αμαρτία που διέπραξε ποτέ ο άνθρωπος:
«Προς δε τον Αδάμ
είπεν, Επειδή υπήκουσας εις τον λόγον της γυναικός σου, και έφαγες από του
δένδρου, από του οποίου προσέταξα εις σε λέγων, Μη φάγης απ' αυτού, κατηραμένη
να ήναι η γη εξ αιτίας σου· με λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής πάσας τας
ημέρας της ζωής σου».
Αν ρωτήσετε τους περισσότερους χριστιανούς «Ποια ήταν η
πρώτη αμαρτία που διέπραξε ο άνθρωπος;», οι περισσότεροι θα απαντήσουν «έφαγαν τον
απαγορευμένο καρπό». Αλλά η Γέν.γ:17 μας λέει ότι στην πραγματικότητα, η πρώτη
αμαρτία που διέπραξε ο άνθρωπος, είναι ότι άκουσε τη σύζυγό του όταν έκανε
λάθος. Η πρώτη αποτυχία του Αδάμ ήταν ότι παρέλειψε το καθήκον του να
κυβερνήσει τη σύζυγό του επιπλήττοντας την αμαρτία της και στη συνέχεια
αρνούμενος να συμμετάσχει σ’ αυτήν. Τον ενδιέφερε περισσότερο η διατήρηση της
αγάπης και της στοργής του και έτσι άκουσε τη σύζυγό του όταν γνώριζε ότι έκανε
λάθος.
Ο Ιώβ, με πολλούς τρόπους, ήταν ο «αντι-Αδάμ». Στον Ιώβ β:10 διαβάζουμε ότι όταν η σύζυγός
του ζήτησε να αμαρτήσει ενάντια στο Θεό, απάντησε όπως ο Αδάμ θα έπρεπε να είχε
απαντήσει στην Εύα:
«Ο δε είπε προς αυτήν,
Ελάλησας ως λαλεί μία εκ των αφρόνων γυναικών· τα αγαθά μόνον θέλομεν δεχθή εκ
του Θεού, και τα κακά δεν θέλομεν δεχθή; Εν πάσι τούτοις δεν ημάρτησεν ο Ιώβ με
τα χείλη αυτού».
Αλλά το ερώτημα είναι, υπάρχουν φορές που οι σύζυγοι πρέπει
να ακούν τις συζύγους τους; Η απάντηση από βιβλική άποψη είναι ναι. Στη Γέν.κα:12, οι Γραφές μας λένε:
«Και είπεν ο Θεός προς
τον Αβραάμ, Ας μη φανή σκληρόν εις τους οφθαλμούς σου περί του παιδίου και περί
της δούλης σου· κατά πάντα όσα είπη προς σε η Σάρρα, άκουε τους λόγους αυτής·
διότι εν τω Ισαάκ θέλει κληθή εις σε σπέρμα».
Στη Γέν.κα:12 βλέπουμε μια κατάσταση όπου ο Αβραάμ δεν
ένιωθε ότι ήταν σωστό να διώξει την Άγαρ και τον Ισμαήλ, όπως η σύζυγός του του
ζητούσε να κάνει. Ήταν δική της συμβουλή να προσπαθήσει να έχει έναν κληρονόμο
μέσω της Άγαρ που τον έφερε σ’ αυτό το χάος στην πρώτη φάση, έτσι μάλλον θα ένιωθε
ότι δεν πρέπει να την ακούει.
Αλλά ο Θεός γνωρίζει ότι η Σάρα προσπαθεί να διορθώσει το
χάος που είχε δημιουργήσει. Η Σάρα ξέρει ότι θα υπάρχει διαμάχη για την
κληρονομιά και την ηγεσία της φυλής μεταξύ Ισμαήλ και Ισαάκ όταν ο Αβραάμ πεθάνει,
αν ο Ισμαήλ είναι ακόμα εκεί. Έτσι, ο Θεός παρεμβαίνει και μιλάει στον Αβραάμ και
του λέει σε αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση να ακούσει τη Σάρα.
Υπάρχουν κι άλλες ιστορίες στις Γραφές όπου μπορούμε να
δούμε ότι οι σύζυγοι έπρεπε να είχαν ακούσει τις συζύγους τους όπως στην
ιστορία της Αβιγαίας και του συζύγου της Νάβαλ στο Α’ Σαμ.κε καθώς και στην ιστορίας του Ποντίου Πιλάτου και της
συζύγου του στο Ματθ.κζ:19.
Οι Γραφές μας λένε για την ενάρετη σύζυγο στις Παρ.λα:26 ότι «Ανοίγει το στόμα αυτής εν σοφία· και επί της γλώσσης αυτής είναι νόμος
ευμενείας». Αυτό σημαίνει ότι μια
σοφή σύζυγος πρέπει να είναι πλεονέκτημα για τον σύζυγό της, όχι βάρος. Πρέπει
να προσφέρει τη σοφία της στον σύζυγό της και σε άλλους με έναν ευγενικό και αξιαγάπητο
τρόπο που ταιριάζει σε γυναίκες με καλό χαρακτήρα.
Η ατυχής αλήθεια είναι ότι πολλές φορές οι έξυπνες γυναίκες λειτουργούν
αρνητικά και γίνονται βάρος για τους συζύγους τους, επειδή δεν χρησιμοποιούν τη
νοημοσύνη τους με ευγενικό και σεβάσμιο τρόπο προς τους συζύγους τους. Αντ’ αυτού
την χρησιμοποιούν για να ενοχλούν και να αγνοούν τους συζύγους τους και συχνά
να προσπαθούν να απορρίπτουν την εξουσία από τους συζύγους τους.
Έτσι, η απάντηση στην ερώτηση «Πρέπει ένας σύζυγος να ακούει
τη σύζυγό του;» είναι - εξαρτάται από την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Μερικές
φορές το Άγιο Πνεύμα θα μας παρακινήσει να ακολουθήσουμε τη συμβουλή της
συζύγου μας σε μια συγκεκριμένη κατάσταση και άλλες φορές θα μας πει ότι η
συμβουλή της είναι λάθος και δεν πρέπει να τις ακολουθήσουμε. Σε ορισμένες περιπτώσεις
μπορεί να χρειαστεί και επίπληξή της.
Οι συμβουλές της συζύγου πρέπει να έχουν το μεγαλύτερο
βάρος;
Πολλοί Χριστιανοί, συμπεριλαμβανομένων των φεμινιστών χριστιανών,
πιστεύουν ότι οι ανησυχίες και οι συμβουλές της συζύγου πρέπει να φέρουν
μεγαλύτερο βάρος για τον σύζυγο, από ό, τι οποιοσδήποτε άλλος σύμβουλος στη ζωή
του. Οι χριστιανοί φεμινιστές το υποστηρίζουν αυτό από την πεποίθησή τους ότι ο
γάμος είναι σύμπραξη ίσων και επομένως ο σύζυγος και η σύζυγος έχουν ίσο λόγο
σε όλες τις οικογενειακές αποφάσεις. Πολλοί Χριστιανοί, ενώ διδάσκουν την ανδρική
εξουσία στο γάμο, υποστηρίζουν ότι οι ανησυχίες και οι συμβουλές της συζύγου
πρέπει να φέρουν το μεγαλύτερο βάρος επειδή αυτοί οι δύο είναι μια σάρκα.
Κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι το παρακάτω απόσπασμα από την Α’ Πέτρ.γ:7 διδάσκει ότι οι σύζυγοι
πρέπει να δίνουν το μεγαλύτερο βάρος στις συμβουλές της συζύγου τους:
«Οι άνδρες ομοίως,
συνοικείτε με τας γυναίκάς σας εν φρονήσει,
αποδίδοντες τιμήν εις το γυναικείον γένος ως εις σκεύος ασθενέστερον, και ως
εις συγκληρονόμους της χάριτος της ζωής, διά να μη εμποδίζωνται αι προσευχαί
σας».
Για τους παραπάνω λόγους, πολλές χριστιανές σύζυγοι θίγονται
θανάσιμα όταν οι άντρες τους ζητούν τη συμβουλή άλλων και ακόμη χειρότερα, όταν
ακολουθούν αυτές τις συμβουλές, αντί τη συμβουλή της συζύγου τους.
Το ερώτημα είναι, τι λέει η Βίβλος γι’ αυτό; Πρέπει η
συμβουλή της συζύγου να έχει το μεγαλύτερο βάρος στη λήψη αποφάσεων;
Πριν να απαντήσουμε σε αυτό από βιβλική άποψη, ας ξεκαθαρίσουμε
κάτι. Σε αντίθεση με όσα διδάσκουν πολλοί Χριστιανοί φεμινιστές, εμείς που
πιστεύουμε στους βιβλικούς ρόλους των φύλων, δεν πιστεύουμε ότι οι άντρες τα
ξέρουν όλα και ότι οι γυναίκες δεν ξέρουν τίποτα. Μια τέτοια επίθεση είναι παραπλανητική.
Το επιχείρημα βασικά λέει, εάν πιστεύετε ότι ο σύζυγος είναι κεφαλή της συζύγου
και ότι ένας σύζυγος δεν πρέπει πάντα να ακούει τη σύζυγό του, τότε πιστεύετε
ότι οι σύζυγοι δεν κάνουν ποτέ λάθος, ποτέ δεν παίρνουν κακές αποφάσεις και ότι
ξέρουν τα πάντα. Τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια.
Η Βίβλος παροτρύνει τους άντρες να ζητούν τη συμβουλή των ηλικιωμένων
γονιών τους, καθώς και άλλων ανθρώπων, μεγαλύτερων ή της ίδιας ηλικίας, για να
αποκτήσουν διαφορετικές απόψεις και να μάθουν από την εμπειρία και την
πνευματική γνώση των άλλων:
Στις Παρ.κγ:22 οι
γραφές μας λένε αυτό σχετικά με τη μητέρα και τον πατέρα ενός άντρα:
«Υπάκουε εις τον
πατέρα σου, όστις σε εγέννησε· και μη καταφρόνει την μητέρα σου, όταν γηράση».
Και στις Παρ.ιγ:20
διαβάζουμε:
«Ο περιπατών μετά
σοφών θέλει είσθαι σοφός· ο δε σύντροφος των αφρόνων θέλει απολεσθή».
Και τέλος, στις Παρ.κζ:17
οι Γραφές δηλώνουν:
«Ο σίδηρος ακονίζει
τον σίδηρον· και ο άνθρωπος ακονίζει το πρόσωπον του φίλου αυτού».
Οι Γραφές είναι ξεκάθαρες από το απόσπασμα που συζητήσαμε
προηγουμένως στην Εφες.ε:22-24, ότι
ο γάμος δεν είναι ισότιμη συνεργασία ενός άντρα και μίας γυναίκας. Η Βίβλος
λέει ότι ο σύζυγος είναι η κεφαλή της συζύγου όπως ο Χριστός είναι η κεφαλή της
Εκκλησίας - είναι η εκκλησία και ο Χριστός ίσοι εταίροι; Η απάντηση είναι όχι.
Η Εκκλησία υποτάσσεται στον Χριστό. Και καθώς η Εκκλησία υποτάσσεται στον
Χριστό, έτσι και η σύζυγος πρέπει να υποτάσσεται στον σύζυγό της. Επομένως, ο
χριστιανικός φεμινισμός δεν έχει βιβλικό υποστήριγμα για να σταθεί.
Αλλά τι γίνεται με το χριστιανικό επιχείρημα ότι επειδή ένας
σύζυγος και η σύζυγός του γίνονται σάρκα μία και ο σύζυγος πρέπει να συγκατοικεί
με τη σύζυγό του «εν φρονήσει» (Α’
Πέτρ.γ:7), ότι αυτό σημαίνει ότι η συμβουλή της πρέπει να φέρει το μεγαλύτερο
βάρος στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων;
Η Α’ Πέτρ.γ:7 δεν
διδάσκει στους άνδρες ότι οι συμβουλές ή οι ανησυχίες της συζύγου τους πρέπει
να έχουν το μεγαλύτερο βάρος στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Όταν
προειδοποιεί για τις προσευχές του άντρα ότι μπορεί να μην ακουστούν, αυτή
είναι μια προειδοποίηση προς τον σύζυγο ότι πρέπει να γνωρίζει τη σύζυγό του
και τουλάχιστον να ακούει τις ανησυχίες της. Θα πρέπει να ακούει τις ανησυχίες
της συζύγου του με τον ίδιο τρόπο που θα ήθελε ο Θεός να ακούει τις δικές του.
Ο Θεός λέει στους συζύγους – «αν δεν ακούτε τις παρακλήσεις της συζύγου σας,
δεν θα ακούσω τις δικές σας».
Αλλά ας σκεφτούμε πώς λειτουργεί η προσευχή. Ο Θεός κάνει
πάντα αυτό που ζητάμε στις προσευχές μας; Η απάντηση είναι όχι. Συχνά η
απάντησή Του μπορεί να είναι «όχι» ή «περίμενε». Μερικές φορές ζητάμε πράγματα
που δεν θα έπρεπε να ζητάμε. Μερικές φορές δεν συνειδητοποιούμε ότι κάνουμε
λάθος να ζητάμε τα πράγματα που ζητάμε. Είναι το ίδιο ανάμεσα σε έναν σύζυγο
και μια σύζυγο. Μερικές φορές η απάντηση του συζύγου στη σύζυγό του θα είναι «όχι»
ή άλλες φορές θα είναι «περίμενε». Μερικές φορές οι γυναίκες ζητούν πράγματα
που είναι εντελώς λανθασμένα ή ενάντια στο θέλημα του Θεού.
Τελικά, ας δούμε το επιχείρημα της «μιας σάρκας», που ο
σύζυγος δίνει το μεγαλύτερο βάρος στις συμβουλές της συζύγου του. Ποιος είναι η
κεφαλή της σχέσης «μια σάρκα»; Ο άντρας ή η γυναίκα; Γνωρίζουμε από την Εφες.ε:22-24 ότι ο σύζυγος είναι η
κεφαλής της σχέσης «μια σάρκα», άλλως γνωστής σαν γάμος. Αυτό σημαίνει ότι η
σύζυγος πρέπει να συμμορφωθεί και να ακολουθήσει την κεφαλή της. Η ενότητα του
συζύγου και της συζύγου εξαρτάται περισσότερο από την υποταγή της συζύγου προς
τον σύζυγό της, ακόμη και όταν δεν ακολουθεί τις συμβουλές της ή δεν παρέχει τις
επιθυμίες της.
Έτσι, το γεγονός ότι ένας σύζυγος και η σύζυγός του είναι
«μία σάρκα», δεν σημαίνει ότι ο σύζυγος πρέπει να δίνει μεγαλύτερο βάρος στις
συμβουλές της συζύγου του. Αυτό που σημαίνει είναι ότι η σύζυγος αφού δώσει την
συμβουλή της, πρέπει να ησυχάσει και να συνειδητοποιήσει ότι είναι μόνο ένας
από τους πολλούς συμβούλους του συζύγου της. Σημαίνει ότι πρέπει να ταπεινώσει
τον εαυτό της και να ακολουθήσει τον σύζυγό της, ακόμα και όταν πάει αντίθετα
από την συμβουλής της. Σημαίνει επίσης ότι πρέπει να συμμορφωθεί με τις απόψεις
του συζύγου της με την πάροδο του χρόνου. Βιβλικά μιλώντας, ένας σύζυγος και μία
σύζυγος γίνονται ένα, καθώς η σύζυγος συμμορφώνεται όλο και περισσότερο με τον
σύζυγό της και τη σκέψη του. Όσο οι σκέψεις του σε ένα δεδομένο γεγονός δεν αντιφάσκουν
την Γραφή, η σύζυγος πρέπει να ταυτίζεται με τον σύζυγό της.
Με άλλα λόγια, από βιβλική άποψη, δεν υπάρχει τίποτα κακό με
μια γυναίκα που «χάνει την ταυτότητά της, με τον σύζυγό της», αλλά μάλλον
βιβλικά μιλώντας, είναι ακριβώς αυτό που μια γυναίκα πρέπει να κάνει. Αυτός
είναι ο λόγος για τον οποίο οι σύζυγοι πρέπει να πάρουν το όνομα του συζύγου
τους και να αφήσουν πίσω το σπίτι του πατέρα τους.
Ψαλμ.με:10 Άκουσον, θύγατερ, και ιδέ, και κλίνον το
ωτίον σου· και λησμόνησον τον λαόν σου και τον οίκον του πατρός σου·
Συμπέρασμα
Η σύζυγος δεν είναι το Άγιο Πνεύμα του σπιτιού. Αλλά μάλλον
ο χριστιανός σύζυγος πρέπει να ακούει το αληθινό Άγιο Πνεύμα του Θεού και να
ακολουθεί την καθοδήγησή Του. Τότε το Πνεύμα θα καθοδηγήσει τον σύζυγο όπως
έκανε με τον Αβραάμ, για το πότε πρέπει ή δεν πρέπει να ακούσει τη συμβουλή της
συζύγου του ή να της παραχωρήσει τα αιτήματά της. Επίσης, οι σύζυγοι δεν πρέπει
να αισθάνονται ότι η σύζυγός τους πρέπει να είναι ο μόνος σύμβουλός τους ή ότι
η συμβουλή της πρέπει πάντα να φέρει το μεγαλύτερο βάρος. Οι άντρες δεν
γνωρίζουν τα πάντα μόνο και μόνο επειδή είναι άντρες, ούτε οι γυναίκες επειδή
είναι γυναίκες. Είναι καλό για τους άνδρες να έχουν πολλούς συμβούλους, ειδικά
άλλους χριστιανούς άντρες μεγαλύτερους ή της ίδιας ηλικίας που μπορούν να
προσφέρουν πνευματική συμβουλή και εμπειρία ζωής.
