ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - Στα Ευαγγέλια (3)

Μετάδοση γνώσης ανάμεσα στα πρόσωπα της θεότητας.

Κάποιοι πιστεύουν ότι η Γραφή περιγράφει μεταφορά γνώσεων μεταξύ ξεχωριστών προσώπων στη θεότητα. Αυτό είναι ένα επικίνδυνο επιχείρημα γιατί υπονοεί ότι ένα πρόσωπο στη θεότητα ξέρει κάτι που ένα άλλο δεν το ξέρει. Υπάρχουν δηλαδή ξεχωριστές προσωπικότητες μέσα στη θεότητα, κάτι που με τη σειρά του οδηγεί σε τριθεϊσμό ή πολυθεϊσμό.

Ας δούμε μερικά εδάφια που χρειάζονται επεξήγηση. Στο Ματθ.ια:27 λέει: «Ουδείς γινώσκει τον Υιόν, ειμή ο Πατήρ ουδέ τον Πατέρα γινώσκει τις, ειμή ο Υιός, και εις όντινα θέλη ο Υιός να αποκαλύψη αυτόν». Αυτό το εδάφιο, απλά λέει ότι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ποιος είναι ο Υιός (η φανέρωση του Θεού εν σαρκί), παρά με θεία αποκάλυψη (από τον Πατέρα). Χωρίς αμφιβολία, αυτό είχε στο νου Του ο Ιησούς, όταν είπε στον Πέτρο: «Μακάριος είσαι, Σίμων υιέ του Ιωνά, διότι σάρξ και αίμα δεν σοι απεκάλυψε τούτο, αλλ’ ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς» (Ματθ.ις:17). Η Γραφή μας λέει ότι κανείς δεν μπορεί να πει Κύριο τον Ιησού Χριστό παρά δια Πνεύματος Αγίου (Α’ Κορ.ιβ:3). Ακόμα, ο Πατέρας φανέρωσε τη φύση Του και το χαρακτήρα Του όταν φανερώθηκε δια του Ιησού Χριστού, του Γιου του Θεού.

Ρωμ.η:26-27 «Ωσαύτως δε και το Πνεύμα συμβοηθεί εις τας ασθενείας ημών επειδή το τί να προσευχηθώμεν ως πρέπει, δεν εξεύρομεν, αλλ’ αυτό το Πνεύμα ικετεύει υπέρ ημών διά στεναγμών αλαλήτων. Ο δε ερευνών τας καρδίας εξεύρει τί είναι το φρόνημα του Πνεύματος, ότι κατά Θεόν ικετεύει υπέρ των αγίων». Αυτές οι δηλώσεις φανερώνουν μόνο πολλαπλότητα ενεργειών του Πνεύματος. Απ’ τη μια μεριά ο Θεός βάζει το Πνεύμα Του μέσα στην καρδιά μας για να μας μάθει να προσευχόμαστε αλλά και να προσεύχεται δια μέσου μας. Απ’ την άλλη μεριά, ο Θεός ακούει τις προσευχές μας, ερευνά και γνωρίζει τις καρδιές μας και καταλαβαίνει τις προσευχές που προσεύχεται δια μέσου μας με τη μεσιτεία του Πνεύματός Του. Αυτό το εδάφιο δεν υπονοεί διαχωρισμό ανάμεσα στο Θεό και το Πνεύμα Του, γιατί ο Θεός είναι Πνεύμα. Ούτε διαχωρίζει το Χριστό, σαν Αυτόν που ερευνά τις καρδιές, απ’ το Πνεύμα σαν Παράκλητο, γιατί η Γραφή λέει ότι ο Χριστός ικετεύει για μας (Εβρ.ζ:25  Ρωμ.η:34) κι ότι το Πνεύμα ερευνά τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων και των καρδιών μας. «Εις ημάς δε ο Θεός απεκάλυψεν αυτά διά του Πνεύματος αυτού επειδή το Πνεύμα ερευνά τα πάντα, και τα βάθη του Θεού. Διότι τις των ανθρώπων γινώσκει τα του ανθρώπου, ειμή το πνεύμα του ανθρώπου τω εν αυτώ; Ούτω και τα του Θεού ουδείς γινώσκει, ειμή το Πνεύμα του Θεού» (Α’ Κορ.β:10-11). Αν και το Πνεύμα ερευνά «τα βάθη του Θεού», δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στο Θεό και το Πνεύμα Του. Αυτό που θέλει να μας πει εδώ η Γραφή, είναι ότι ο Θεός, με το Πνεύμα Του, αποκαλύπτει πράγματα στη ζωή μας. Το Πνεύμα Του μέσα μας, μεταφέρει αλήθειες απ’ το νου Του στο δικό μας νου. «Εις ημάς δε ο Θεός απεκάλυψεν αυτά διά του Πνεύματος αυτού επειδή το Πνεύμα ερευνά τα πάντα, και τα βάθη του Θεού». Μετά, το εδάφιο συγκρίνει τον άνθρωπο και το πνεύμα του με το Θεό και το Πνεύμα Του. Ένας άνθρωπος δεν είναι δύο πρόσωπα, ούτε ο Θεός.

Ματθ.κη:19

Εξετάσαμε αυτό το εδάφιο και δείξαμε ότι περιγράφει τον ένα Θεό με πολλαπλά λειτουργήματα, αλλά με ένα όνομα. Το επίκεντρο δεν είναι ο πληθυντικός αλλά ο ενικός, όχι οι φανερώσεις, αλλά το όνομα.

Η προΰπαρξη του Ιησού

Πολλά εδάφια στη Γραφή μιλάνε για τον Ιησού πριν γεννηθεί. Ωστόσο, η Γραφή δεν μας διδάσκει ότι υπήρχε σαν ξεχωριστή προσωπικότητα απ’ τον Πατέρα, έξω από τον Πατέρα. Αντίθετα, ως προς τη θεότητά Του, Αυτός είναι ο Πατέρας, ο Δημιουργός. Το Πνεύμα του Ιησού υπήρχε πάντοτε γιατί είναι ο ίδιος ο Θεός. Ο άνθρωπος Ιησούς δεν υπήρχε πριν γεννηθεί, παρά μόνο σαν σχέδιο μέσα στο νου του Θεού. Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι το Πνεύμα του Ιησού υπήρχε πριν τη γέννηση, αλλά δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για το Γιο, ότι προϋπήρχε σαν προσωπικότητα. Το Ιωάν.α:1,14 είναι ένα καλό συμπέρασμα σχετικά με τη διδασκαλία της προΰπαρξης του Ιησού. «Εν αρχή ήτο ο Λόγος, και ο Λόγος ήτο παρά τω Θεώ, και Θεός ήτο ο Λόγος.......Και ο Λόγος έγεινε σάρξ και κατώκησε μεταξύ ημών, (και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός,) πλήρης χάριτος και αληθείας». Με άλλα λόγια, ο Ιησούς είναι άναρχος σαν ο Θεός. Το σχέδιο της μελλοντικής γέννησης και σχέσης Πατέρα - Γιου, υπήρχε μέσα στο Θεό απ’ την αρχή - σαν μια ιδέα στο νου του Θεού. Τελικά, αυτός ο Λόγος έγινε σάρκα - σαν μια επέκταση ή φανέρωση του Πατέρα Θεού σε ανθρώπινη μορφή.

Τώρα ας εφαρμόσουμε αυτές τις έννοιες σε διάφορα εδάφια της Γραφής που μιλάνε για την προΰπαρξη του Ιησού. Μπορούμε να καταλάβουμε ότι το Ιωάν.η:58 «Είπε προς αυτούς ο Ιησούς, Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Πρίν γείνη ο Αβραάμ εγώ είμαι» είναι μια αναφορά της προΰπαρξης του Ιησού σαν ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης. Κατά τον ίδιο τρόπο, καταλαβαίνουμε και το Ιωάν.ς:62 «εάν λοιπόν θεωρήτε τον Υιόν του ανθρώπου αναβαίνοντα όπου ήτο το πρότερον;».

Εδώ ο Ιησούς χρησιμοποιεί την έκφραση «Υιός του ανθρώπου» σαν ισοδύναμη με την αντωνυμία «Εγώ» ή «Εμένα» κι όχι για να δώσει έμφαση στην ανθρώπινη φύση Του. Στο Ιωάν.ις:28 ο Ιησούς είπε: «Εξήλθον παρά του Πατρός και ήλθον εις τον κόσμον πάλιν αφήνω τον κόσμον και υπάγω προς τον Πατέρα» και αναφέρεται στην προΰπαρξη Του σαν Θεός. Η θεία φύση του Ιησού ήταν ο Πατέρας Θεός, έτσι, ο Ιησούς με τη διπλή φύση, μπορούσε να πει «Εκ του Πατρός εξήλθον...» (κείμενο). Ακόμα αυτή η έκφραση μπορεί ν’ αναφέρεται στο Λόγο, το σχέδιο που υπήρχε στο νου του Θεού, ο οποίος έγινε σάρκα και στάλθηκε στον κόσμο.

Στο Ιωάν.ιζ:5 ο Ιησούς προσευχήθηκε «Και τώρα δόξασόν με συ, Πάτερ, πλησίον σου, με την δόξαν την οποίαν είχον παρά σοι πρίν γείνη ο κόσμος». Ο Ιησούς δεν προϋπήρχε με τη δόξα κάποιου υιού. Εδώ προσεύχεται, που σημαίνει ότι μιλάει σαν άνθρωπος κι όχι σαν Θεός. Ξέρουμε, ότι η ανθρώπινη φύση του Ιησού δεν υπήρχε πριν τη γέννησή Του. Μιλάει λοιπόν για τη δόξα που είχε σαν Υιός, σαν το Αρνίο το εσφαγμένο προ καταβολής κόσμου, μέσα στο σχέδιο του Θεού.