Ο Οικουμενισμός
είναι ένα θρησκευτικό κίνημα που επιδιώκει να ενώσει όλους τους Χριστιανούς και
να φέρει τα διάφορα
θρησκευτικά δόγματα μαζί, σε αμοιβαία συνεργασία.
Η Βικιπαίδεια
δίνει τον ακόλουθο ορισμό: «Οικουμενισμός αποκαλείται η παγκόσμια κίνηση
χριστιανικών εκκλησιών και ομολογιών που στοχεύει στην αποκατάσταση της
ενότητας των Χριστιανών σε ευχαριστιακή κοινωνία».
Στην Εφες.δ:3
λέει ότι οι Χριστιανοί πρέπει να σπουδάσουν «να διατηρήσουν την ενότητα του Πνεύματος διά του συνδέσμου της ειρήνης».
Στον Ιωάν.ιζ:21 αναφέρει την επιθυμία
του Χριστού «να ήναι πάντες εν, καθώς συ,
Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν εν, διά να
πιστεύση ο κόσμος ότι συ με απέστειλας». Έτσι, βιβλικά, οι Χριστιανοί πρέπει να
επιδιώκουν την ενότητα ο ένας με τον άλλο. Αλλά πώς ισχύει αυτό στο σύγχρονο
οικουμενικό κίνημα;
Κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε, είναι το εξής: όταν ο λόγος
του Θεού μιλάει για ενότητα, βασικά αναφέρεται στα μέλη μιας συνάθροισης. Τον
καιρό που γράφτηκαν οι επιστολές, οι υπάρχουσες συναθροίσεις, πίστευαν βασικά
τα ίδια πράγματα: πίστευαν σε ένα Θεό (η θεωρία της τριάδας εμφανίστηκε πολύ
αργότερα), βάπτιζαν στο όνομα του Ιησού, ήταν βαπτισμένοι στο Άγιο Πνεύμα με το
αρχικό σημείο της γλωσσολαλιάς, δεν έχριαν γυναίκες επισκόπους, είχαν σαν
κανόνα πίστης μόνο την Αγία Γραφή (δεν υπήρχαν παραδόσεις και «πατέρες» της
εκκλησίας), πίστευαν στην σωτηρία με την χάρη και την υπακοή στο ευαγγέλιο του
Ιησού Χριστού που είναι ο θάνατος η ταφή και η ανάστασή Του, ζούσαν μια άγια
ζωή, οι επίσκοποι δεν ήταν επαγγελματίες της θρησκείας, δεν τους ενδιέφερε η
προβολή, τα χαρίσματα του Πνεύματος ήταν για την οικοδομή της εκκλησίας, όχι
για τον πλουτισμό του «χαρισματούχου», κτλ.
Η ενότητα λοιπόν δεν σκόνταφτε σε δογματικά θέματα, σε
θέματα πίστης! Διαφορετικά, πάρα πολλά εδάφια της Γραφής πρέπει να μπούνε πάνω
στο βωμό, για χάρη της «ενότητας». Σίγουρα υπήρχαν διαφορές, για τις οποίες οι
απόστολοι αγωνιζόταν και σίγουρα υπήρχαν ψευδοδιδάσκαλοι.
Η σύγχρονη
Οικουμενική κίνηση πηγαίνει συχνά πέρα από την ένωση των χριστιανών και
επιδιώκει να συνδέσει Προτεστάντες, Καθολικούς, Ορθόδοξους, γιατί λέει είμαστε
όλοι αδελφοί και μας ενώνει η αγάπη του Χριστού!!
Οι σύγχρονοι
καθολικοί ηγέτες προωθούν το «διάλογο μεταξύ θρησκειών» με Μορμόνους, Ισλαμιστές,
Ινδουιστές, Βουδιστές, μάγους, Γιουνιβερσαλιστές και μια ποικιλία από συστήματα
πίστης της Νέας Τάξης. Τέτοιες προσπάθειες είναι αντίθετες με την έννοια της
Χριστιανικής ενότητας όπως παρουσιάζεται στην Αγία Γραφή.
Ορισμένες
συνεργασίες, πραγματικά
δεν είναι απλό θέμα. Οι πιστοί από σχεδόν οποιοδήποτε υπόβαθρο, μπορούν να
συνεργαστούν για την καταπολέμηση της φτώχειας, για παράδειγμα, ή να αναλάβουν
μια στάση ζωής. Ωστόσο, σε άλλες περιοχές, η συνεργασία μπορεί να στείλει ένα
λάθος μήνυμα ή να αντικρούσει τις πεποιθήσεις μιας εκκλησίας. Για παράδειγμα,
οι πρόσφατες απόπειρες γεφύρωσης των διαφορών μεταξύ Προτεσταντικής και
Καθολικής Θεολογίας έχουν συμπεριλάβει κοινές δηλώσεις για τη σωτηρία και την θεοπνευστία
της Αγίας Γραφής. Το να υπογράψουν μια δήλωση που συμβιβάζει βασικές βιβλικές
διδασκαλίες, είναι επικίνδυνο πράγμα. Δόγματα όπως η σωτηρία μόνο με την χάρη
(Εφες.β:8-9) και η εξουσία της Αγίας Γραφής (Α’ Τιμ.γ:16-17) δεν θα πρέπει να
διακυβεύονται για χάρη της ενότητας.
Η επιθυμία για
οικουμενικότητα δεν μπορεί να αγνοήσει τις εντολές της Βίβλου για διατήρηση της
αγνότητας του Ευαγγελίου (Γαλ.α:6-9, Β’ Πέτρ.β:1, Ιούδ.α:3-4). Οι Χριστιανοί
πρέπει να «δοκιμάζουν τα πάντα, το καλόν να κατέχουν» (Α’ Θες.ε:21). Είναι σημαντικό ότι, αμέσως μετά το
ανάθεμα του Παύλου για τους αποστάτες, ρωτά, «Διότι τώρα ανθρώπους πείθω ή τον Θεόν; ή ζητώ να αρέσκω εις ανθρώπους;
διότι εάν ακόμη ήρεσκον εις ανθρώπους, δεν ήθελον είσθαι δούλος Χριστού»
(Γαλ.α:10). Στο επίκεντρο της σύγχρονης οικουμενικότητας είναι η επιθυμία να
ευχαριστήσουν τους ανθρώπους αντί του Θεού.
Υπό μια θετική
άποψη, μια δογματική απόχρωση είναι από μόνη της «Οικουμενική» με την έννοια
ότι αποτελείται από πολλές εκκλησίες που εργάζονται μαζί, με κοινές
πεποιθήσεις. Αυτή η ενότητα μοιράζεται τα έσοδα, εξυπηρετεί τις τοπικές
εκκλησίες, και υποστηρίζει τον ευαγγελισμό.
Οι Χριστιανοί
καλούνται σε ενότητα, αλλά όχι πάση θυσία. Η διδασκαλία είναι υψίστης σημασίας,
ειδικά όταν αφορά το πρόσωπο και το έργο του Ιησού Χριστού. Οι σύγχρονες
οικουμενικές προσπάθειες είναι συχνά όλες πάρα πολύ πρόθυμες να συμβιβάσουν τις
βιβλικές διδασκαλίες. Ως εκ τούτου, πρέπει να προσέξουμε πολύ κατά την
αξιολόγηση των δυνητικών ενώσεων. Αν η ενότητα μπορεί να υπάρξει χωρίς να
διακυβεύεται η θεμελιώδης χριστιανική πίστη, τότε η ενότητα πρέπει να
ακολουθηθεί.
Υπάρχει η άποψη ότι μπορείς να καθίσεις στο ίδιο τραπέζι με
καθολικούς, ορθόδοξους, πεντηκοστιανούς, ευαγγελικούς, χαρισματικούς κτλ, και
να τα βρείτε μια χαρά, αφού όλοι πιστεύουν στον Χριστό! Είμαστε όλοι αδελφοί,
μας ενώνει η αγάπη του Θεού, πάνω απ’ όλα η αγάπη.
Πώς θα επηρεάσει
την πίστη σου και την ζωή σου αυτή η πίεση των ημερών μας για «ενότητα»;
Θα θυσιάσεις
την αλήθεια για να έχεις ενότητα;
Ο Ψαλμωδός
έγραψε, «Ιδού, τι καλόν και τι τερπνόν,
να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί» (Ψαλμ.ρλγ:1).
Ο απόστολος Παύλος
ήλπιζε σε μια εποχή όπου θα «καταντήσωμεν
πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις
άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφες.δ:13).
Όμως, τι
αποκαλύπτει η προφητεία της Βίβλου για τις σύγχρονες προσπάθειες ενότητας της
Εκκλησίας; Ποιες είναι οι επιπτώσεις της ενότητας μεταξύ εκείνων που ομολογούν
τον Χριστό;
Η Ρωμαϊκή
εκκλησία έχει ζητήσει από καιρό την ενότητα με εκείνους που θεωρεί «αποχωρισμένους
αδελφούς». Από την Αγία Γραφή, καταλαβαίνουμε ότι οι «κόρες» εκκλησίες που
έχουν ξεπηδήσει από τη Ρώμη, θα επανενωθούν με την «μητέρα» εκκλησία, πριν
επιστρέψει ο Ιησούς Χριστός (Ης.μζ:1–11, Αποκ.ιζ:5). Αυτή η εκκλησία, για ένα
σύντομο χρονικό διάστημα, θα είναι μια μεγάλη δύναμη στην παγκόσμια σκηνή,
επηρεάζοντας μια αναβιωμένη «Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» που θα κυριαρχήσει στην
παγκόσμια οικονομία και ωθεί δισεκατομμύρια να υποταχθούν στην ηγεσία της.
Αλλά πώς θα
επιτευχθεί αυτή η ενότητα; Εκατομμύρια θα μεταστραφούν μαζικά, παίρνοντας τα Ρωμαιοκαθολικά
δόγματα σαν δικά τους, ακολουθώντας το παράδειγμα της Αγγλικανικής εκκλησίας; Ή
η Ρώμη θα επιταχύνει τη διαδικασία με συμβιβασμό στις μακροχρόνιες δογματικές
διαφορές, όπως μια κοινή δήλωσή της με Διαμαρτυρόμενους ηγέτες; Ο χρόνος θα
δείξει. Ένα σημείο είναι σίγουρο: η ενότητα έρχεται.
Έτσι, οι
αληθινοί Χριστιανοί πρέπει να είναι βέβαιοι για αυτό που πιστεύουν, και δεν
πρέπει να εγκαταλείψουν την αλήθεια στο όνομα κάποιου είδους αίσθησης – «Είναι
καλό πράγμα η ενότητα».
Θα είσαι
έτοιμος όταν ο προφητευμένος οικουμενισμός των έσχατων ημερών φτάσει σ’ εσένα;
Θα μπορέσεις να αντισταθείς; Πρέπει να είσαι έτοιμος να ενεργήσεις σύμφωνα με
την πίστη σου!
Στην Αποκάλυψη
ιη επαναλαμβάνεται το μήνυμα του δεύτερου αγγέλου με την πρόσθετη νουθεσία να εξέλθουν
από αυτήν:
Αποκ.ιη:2-4 και
έκραξε δυνατά μετά φωνής μεγάλης, λέγων· Έπεσεν, έπεσε Βαβυλών η μεγάλη, και
έγεινε κατοικητήριον δαιμόνων και φυλακή παντός πνεύματος ακαθάρτου και φυλακή
παντός ορνέου ακαθάρτου και μισητού· διότι εκ του οίνου του θυμού της πορνείας
αυτής έπιον πάντα τα έθνη, και οι βασιλείς της γης επόρνευσαν μετ' αυτής και οι
έμποροι της γης επλούτησαν εκ της υπερβολής της εντρυφήσεως αυτής. Και ήκουσα
άλλην φωνήν εκ του ουρανού, λέγουσαν· Εξέλθετε εξ αυτής ο λαός μου, διά να μη
συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής·
Η Αποκάλυψη ιη
είναι ένα μήνυμα αποχωρισμού από τη Βαβυλώνα. Το οικουμενικό κίνημα περιέχει
ένα μήνυμα ενότητας που δεν βασίζεται στην δογματική αλήθεια ή τον λόγο του
Θεού, αλλά σε κοινωνικά θέματα, τη λειτουργία, και μετριασμό των θεμελιωδών
αρχών του Χριστιανισμού. Εκείνοι που θέλουν να ενωθούν χωρίς να έχουν σαν βάση
το λόγο του Θεού, γίνονται μέρος του Βαβυλωνιακού ετερόκλητου συνασπισμού των
εσχάτων ημερών.
Ο συμβιβασμός
μπορεί να φαίνεται σαν ένας καλός τρόπος για να αποφευχθεί η σύγκρουση, αλλά
είναι αδύνατο, αν θέλουμε να ακολουθήσουμε την κλήση του Θεού να σταθούμε για
την αλήθεια. Υπάρχουν μόνο τρεις ορισμοί της αλήθειας στη Βίβλο: ο Ιησούς είναι
η αλήθεια, ο λόγος Του είναι η αλήθεια, και ο νόμος Του είναι η αλήθεια.
Ας μην
απορρίψουμε τους προφήτες και μακάρι τα παρακάτω λόγια του Ιησού να μην ισχύουν
για μας:
Ματθ.κγ:37 Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους
προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς σέ· ποσάκις ηθέλησα να συνάξω
τα τέκνα σου καθ' ον τρόπον συνάγει η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας,
και δεν ηθελήσατε.
Η ημέρα δεν
είναι μακριά, και μπορεί να είναι πολύ κοντά, όταν θα πρέπει όλοι να
πολεμήσουμε τη μάχη του Οικουμενισμού.
Η ενότητα
είναι συχνά σε τόσο μεγάλη εκτίμηση μεταξύ κάποιων ομάδων, που οτιδήποτε
θεωρείται σαν πρόκληση διαχωρισμού θεωρείται λάθος. Οι δογματικές διαφορές
ελαχιστοποιούνται, και προωθείται η δημιουργία μιας «μεγάλης εκκλησίας». Ενθαρρύνεται
μάλιστα αυτή η ιδέα, με το σκεπτικό να μην μας κατακρίνουν οι άπιστοι ότι
είμαστε χίλια κομμάτια!
Αυτό γίνεται
σε αντίθεση με την Αγία Γραφή. Στην προσευχή του Χριστού για ενότητα, ο Κύριος αναφέρθηκε
σ’ αυτούς που φύλαξαν τον λόγο του Θεού (Ιωάν.ιζ:6).
Η βάση για την
αληθινή ενότητα δεν είναι απλά η όποια συμφωνία, αλλά μια κλήση πιστότητας στην
Βίβλο. Πολλοί στο οικουμενικό κίνημα δεν δίνουν τόσο προσοχή στις Γραφές, όσο
στις προσωπικές τους εμπειρίες και γνώμες. Αν χρησιμοποιούν εδάφια μέσα από τον
λόγο του Θεού, τα διαστρεβλώνουν και όπως λέει ο απόστολος Πέτρος, «οι αμαθείς και αστήρικτοι στρεβλόνουσιν, ως
και τας λοιπάς γραφάς προς την ιδίαν αυτών απώλειαν».
Υπάρχει μια
ώθηση, ο ευαγγελισμός να περιοριστεί αυστηρά στην απελευθέρωση των ανθρώπων από
τα κοινωνικά δεινά, χωρίς αναφορές στην αμαρτία και την κρίση. Το κίνημα ωθεί
επίσης την έντονη συμμετοχή σε πολιτικά ζητήματα.
Η Βίβλος
προβλέπει ότι μια ψεύτικη θρησκευτική κίνηση θα εγερθεί στις τελευταίες ημέρες
για να επιβάλει στον κόσμο να ακολουθήσει μη βιβλικές διδασκαλίες καλυμμένες με
ένα Χριστιανικό μανδύα.
Ο λαός του
Θεού πιστεύει στην ενότητα με βάση την Αγία Γραφή και «ακολουθεί
το Αρνίον όπου αν υπάγη».
