"..Ο πληθυσμός της Ελλάδας εμφανίζεται 97 % ορθόδοξος, αλλά ο Διογένης θα χρειαζόταν το φανάρι του για να εντοπίσει μεταξύ τους έναν Χριστιανό.
Το γεγονός που προκύπτει από την εμπειρία κάθε τίμιου και λογικού ανθρώπου πως το εκκλησίασμα δεν συγκροτείται από τους καλύτερους, είναι απόρροια της πραγματικότητας πως στις θρησκείες καταφεύγουν κυρίως οι έντρομοι και οι εκμεταλλευτές τους και βέβαια ο φόβος δεν ενθαρρύνει την εντιμότητα.
Μάταια στην "Απόκρισή" του ο Λασκαράτος προσκάλεσε όπως αναφέρει στην "Αυτοβιογραφία" του "το σημερινό Ανατολικό ορθόδοξο κλήρο και τους ορθόδοξους λαούς να ξαναέμβουνε στη θρησκεία του Χριστού". Ο παπα-Φιλόθεος Φάρος ("Η Εκκλησία ως σκάνδαλο και ως Σωτηρία") επισημαίνει πως είναι επιβεβλημένη "μια επανανακάλυψη της Εκκλησίας.....που τη σφετερίζεται μια πραγματικότητα που είναι η πιο βλάσφημη παραχάραξή της και η κατάργησή της".
H.."Espresso"(29.11.'06) απορεί γιατί ο δολοφόνος πέντε ανθρώπων "πήγαινε στην Εκλησία και κοινωνούσε τακτικά".
Είναι όμως φανερό πως η ορθόδοξη πίστη δεν εξημερώνει τα ήθη. Συχνά η εκδήλωση της θρησκευτικότητάς της παίρνει διαστάσεις βαρβαρότητας. Τα βαρελότα του Πάσχα, οι αναστάσιμες ρουκετομαχίες της Χίου, οι πυροβολισμοί στον αέρα στα Θεοφάνεια του Μαυροβουνίου, εντάσσονται σ'αυτό το κλίμα. Ο Αλέξανδρος Σμέμαν, ένας Ρώσος εμιγκρές ιερέας, Κοσμήτορας του Σεμινάριου του αγ. Βλαδίμηρου της Ν. Υόρκης μέχρι τον θάνατό του το 1983, δημοφιλής συγγραφέας και προσωπικότητα της ορθοδοξίας παραθέτει επιστολή (1980) του γυιού του για τις μπάμπουσκες, την πλειοψηφία δηλαδή του ρωσικού ποίμνιου, που η ζωώδης συμπεριφορά τους προκαλεί τον θαυμασμό των Ελλήνων νεορθοδόξων:
"...είναι ένα απίστευτα πρωτόγονο και βαρβαρικό είδος ανθρώπου, που θυμίζουν κάπως τις γυναίκες των Ζουλού......βρίσκονται παντού, μουρμουρίζοντας, παζαρεύοντας...σπρώχνοντας, σκουντώντας και τσιρίζοντας με απάνθρωπες φωνές. Όλα αυτά όμως δεν είναι χριστιανικά..." Ο Σμέμαν προσυπογράφει θλιμμένος: "Σ'αυτές τις γιαγιάδες όμως...πολλοί...αν όχι όλοι, βλέπουν....το στήριγμα και το κριτήριο της ορθοδοξίας! Και κάτά πάσαν πιθανότητα η τραγωδία είναι πως όντως αποτελούν το στήριγμα και, αλίμονο, το κριτήριο. Ακόμη και η διανόησή μας (αρχής γενόμενης από τον Σολζενίτσιν)...προσηλυτίζεται συνήθως σ'αυτού του είδους την ορθοδοξία...". Στους ορθόδοξους κατά κανόνα το θρήσκευμα δεν είναι αποτέλεσμα επιλογής αλλά απόρροια της γεωγραφικής τους θέσης ή της φυλετικής τους καταγωγής αφού η ορθοδοξία είναι η κατ' εξοχήν μεγάλη αίρεση του Χριστιανισμού με τόσο μικρή οικουμενική διασπορά και συνείδηση. Ελάχιστοι έχουν την δυνατότητα συνειδητής και δημόσιας απόρριψης της πατροπαράδοτης πίστης, όπως ο Ναπολέων Λαπαθιώτης που το 1927 ζήτησε από τον αρχιεπίσκοπο να διαγραφεί από τα εκκλησιαστικά μητρώα. Οι Έλληνες ορθόδοξοι πρέπει να χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Στην μειοψηφία των στενόμυαλων φανατικών, και στην πλειοψηφία των αδιάφορων. Για τους πρώτους, τους "λεγόμενους θρησκευόμενους" ο Ιωαννίνων εξομολογείται: "...γνωρίζουν την τεχνική του μίσους και δεν συγχωρούν" (Π. Μπαΐλης, "ΝΕΑ", 24-7-'04).
Ο μέσος πιστός δεν σκέφτεται πολύ γύρω από τα θρησκευτικά ζητήματα, δεν έχει διαβάσει το Ευαγγέλιο, από υγιές ένστικτο αντιλαμβάνεται τις υπερβολές και τις υποκρισίες, χωρίς όμως να μετουσιώσει τις αμφιβολίες του σε δημόσια κριτική. 'Αλλωστε κατά κανόνα οι οπαδοί των θρησκειών, φοβούνται να διερωτηθούν γύρω από την αλήθεια της πίστης τους-το ιερατείο έχει φροντίσει να ενοχοποιήσει την αμφιβολία-και βολεύονται προσαρμόζοντας κρυφά κι από τον εαυτό τους τα θρησκευτικά δόγματα στα μικροσυμφέροντα και στις επιθυμίες τους, ή γράφοντάς τα-ιδίως οι νεότεροι - στα παλιά τους τα παπούτσια για να τα ανακαλύψουν ξανά στα γηρατειά τους ως όπλα πολεμικής κατά των "σημερινών νέων". Η μόνιμη αντίφαση ανάμεσα στην θρησκευτική πίστη, στις προσωπικές απόψεις και στην πράξη, έχει κατασκευάσει το είδος του ανθρώπου, που κατά κανόνα έχει δυό γνώμες, αυτήν που κρατά για τον εαυτό του και αυτήν που εκφράζει δημόσια έτοιμος να την αναπροσαρμόσει στο πρώτο φύσημα του ανέμου. Η τυφλή στοίχιση πίσω από κάθε μορφής απίθανες γαστρονομικές παραδόσεις από την πασχαλιάτικη σούβλα και την καθαροδευτεριάτικη λαγάνα μέχρι τα κόλλυβα των νεκρών και η επετειακή συμμετοχή σε μαζικά πανηγύρια, δεν είναι προϊόν κάποιας ανιδιοτελούς και ωφέλιμης πίστης, αλλά εκδήλωση της αγελαίας ανάγκης του μέσου ανασφαλούς ανθρώπου να ανήκει σε κάποια ισχυρή ομάδα και να το δείχνει. Η συντροφικότητα και η φιλία χτίζονται γύρω από κατασκευασμένα οικογενειακά, εθνικά, κομματικά, τοπικιστικά, συμφεροντολογικά ή ποδοσφαιρικά φτηνά ιδανικά. Η προσωπική "φιλανθρωπία", που ασκείται με ιδιαίτερες επιδόσεις μέσω γκλάμουρους τηλεμαραθώνιων, έρχεται να υποκαταστήσει τις αναπηρίες του κοινωνικού κράτους. H κατασκευή ενός (...) εθνικού Θεού στα μέτρα του ιερατείου και του ακροατηρίου του, δικαιολογεί την αντίληψη πως τα λιβάνια και οι αγιαστούρες μπορούν να καλύψουν το τεράστιο έλειμμα ανθρωπιάς που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας. Μπορεί οι ορθόδοξοι να γελούν με τις προλήψεις των Ινδουϊστών, ή με τις γονυκλισίες των μουσουλμάνων, αλλά βρίσκουν φυσικό το φτύσιμο του ιερέα στην βάπτιση, απολαμβάνουν τους ήχους των κουδουνιών του θυμιατηρίου, προσκυνούν νεκροκεφαλές και εικόνες που δακρύζουν ή ματώνουν και συμμετέχουν σε τελετουργικές εξαλλοσύνες που .. προκαλούν γέλια. Ο γελοίος καταναλωτικός τρόπος με τον οποίο γιορτάζονται στη χώρα μας τα Χριστούγεννα με τα υπερδέντρα του Αβραμόπουλου και τους καταρράκτες από λαμπιόνια που κάθε νεόπλουτος και κάθε βλαχοδήμαρχος εκθέτουν σε μπαλκόνια και πλατείες, προκαλεί σε κάθε καλό χριστιανό την επιθυμία για την εμφάνιση κάποιου Έλληνα Κρόμγουελ που θα απαγορεύσει όλα τα γιορτινά καραγκιοζιλίκια. Ο Ξενοφάνης κορόϊδευε τους θεούς που οι άνθρωποι κατέβαζαν στα μέτρα τους, λέγοντας πως αν τα βόδια μπορούσαν να ζωγραφίσουν, σαν βόδια θα παρίσταναν τους θεούς τους, και η διαχρονική αυτή αλήθεια επιβεβαιώνεται απόλυτα στην ορθόδοξη χώρα μας.
Το ιερατείο ενθαρρύνει την δημόσια επίδειξη θρησκευτικότητας, το αγοραίο δημόσιο σταυροκόπημα των μικρόνοων που στερείται κι αυτό το ελάχιστο ήθος μυστικότητας, θεωρώντας τα πολύ σωστά ως μια επίδειξη δύναμης, ως μια επέλαση της εκκλησίας στον δημόσιο χώρο, ως μια δεσμευτική έκθεση των πιστών στα μάτια του κόσμου. Η μάζα των πιστών συμπεριφέρεται σαν επεκτατική πολιτική φατρία, περιφρονώντας την γνώμη του Χριστού γι' αυτούς που προσεύχονται "όπως αν φανώσι τοις ανθρώποις"......
Όλοι αυτοί οι ευσεβείς είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν-και το έδειξαν αρκετές φορές-οποιαδήποτε κοινότητα αποκατάστασης ναρκομανών, ασθενών AIDS, ή ψυχασθενών συνανθρώπων τους αποπειραθεί να εγκατασταθεί σε ακτίνα αρκετών χιλιομέτρων γύρω από το σπιτικό τους. Μακριά από μας οι χωματερές κι όπου να' ναι. Aυτές και χιλιάδες άλλες βαρβαρότητες των "απλών καλών" ανθρώπων που εκδηλώνονται απροσχημάτιστα στον πλανόδιο ζήτουλα, στον κακόμοιρο γείτονα, στην ατιμασμένη κόρη, σ'αυτόν που νύχτα χτυπά την πόρτα και σ'όποιον απειλεί την επισφαλή ηρεμία τους, καταρρίπτουν τον μύθο του καλού Χριστιανού.
Η φοβία της ορθοδοξίας προς τον καθαρό χριστιανικό λόγο, εκδηλώθηκε με την αγχώδη προσπάθεια να εμποδίσει την μετάφραση του Ευαγγελίου. Με το πρόσχημα που είχε χρησιμοποιήσει και η Ρωμαία αδελφή της κατά του Λούθηρου, πως ο λαός δεν είναι άξιος να κατανοήσει το περιεχόμενό του-τότε γιατί ο Χριστός απευθύνθηκε στον λαό;- ή ακόμη χειρότερα με τη δικαιολογία ότι η ασάφεια των δυσνόητων λόγων του Ιησού θα οδηγούσε σε παρερμηνείες και αιρέσεις, πολεμήθηκε λυσσαλέα η μετάφρασή του στην Ν. Ελληνική.
Το 1638 ο μοναχός Μάξιμος Καλλιπολίτης με προτροπή του προτεσταντίζοντος πατριάρχη Λούκαρι, μετέφρασε την Κ. Διαθήκη, προλογιζόμενη μάλιστα σε λαϊκή γλώσσα από τον πατριάρχη, δεχόμενος επιθέσεις από τον ιεροκύρηκα της Μ. Εκκλησίας Μάξιμο Συρίγο και πολλούς άλλους. Ο Αλεξανδρείας Μητροφάνης, πνευματικό τέκνο του Λούκαρι, χάρις στον οποίο σπούδασε σε Αγγλία, Ολλανδία, Γερμανία και Ελβετία, μετέφρασε "εις το απλό ελληνικόν" την Κ. Διαθήκη, αλλά δεν δίστασε να συνυπογράψει το ανάθεμα κατά του εκθρονισμένου ευεργέτη του, αποκηρύσσοντας παράλληλα και φερόμενη ως μητροφάνεια καλβινίζουσα ομολογία που είχε εκδοθεί στη Δύση. Η Σύνοδος που συνεκλήθη το 1672 στα Ιεροσόλυμα από τον πατριάρχη Δοσίθεο, αποδοκίμασε την μετάφραση των Γραφών, διακηρύσσοντας πως δεν μπορούν τα ιερά κείμενα να διαβάζονται από τον λαό, παρά μόνο από τους "γεγυμνασμένους επί σοφία".
Στις αρχές του 18ου αιώνα, ο Λέσβιος μοναχός και διάκος Σεραφείμ (Στέφανος Πωγωνάτος), μετέφρασε με την οικονομική βοήθεια του Αγγλικανού αρχιεπισκόπου την Κ. Διαθήκη, κατηγορώντας τους Επισκόπους πως ήθελαν τον λαό αμαθή για να μπορούν να συμπεριφέρονται αναίσχυντα. Στον πρόλογό του διέσυρε τους επισκόπους γράφοντας πως εκπόνησε την μετάφραση για ιερείς και κάποιους αρχιερείς που δεν καταλαβαίνουν την ελληνική. Το 1704 ο πατριάρχης Γαβριήλ Γ΄ απαγόρευσε την κυκλοφορία της "ανωφελούς" μετάφρασης. Το 1714 ο Σεραφείμ δέχτηκε την βάρβαρη επίθεση του Αλέξανδρου Ελλάδιου, που με το βιβλίο του "Η σημερινή κατάστασις της Ελληνικής Εκκλησίας", υποστήριξε πως ο ελληνικός λαός που θεωρείτο από τους διανοούμενους της Δύσης αμαθής, κατανοούσε το αρχαίο κείμενο των Γραφών, άρα η μετάφραση περίττευε, ενώ παράλληλα έβριζε τον Σεραφείμ τον οποίο παρουσίαζε ως κοινό αλήτη και κλέφτη. Αν αυτές και χειρότερες υπήρξαν οι αντιδράσεις για μεταφορά στην ελληνική, η μετάφραση στις βαλκανικές γλώσσες συνάντησε σφοδρότατες αντιδράσεις από το πατριαρχείο αφού εδώ έμπαινε και ο πολιτικός παράγων. Ο Σεραφείμ που ήταν και στέλεχος της "Απελευθερωτικής Εταιρείας", προδρόμου της Φιλικής, περιήλθε την Ευρώπη για τους σκοπούς της Επανάστασης και εξελίχθηκε σε καθηγητή της Ρωσικής Βασιλικής Ακαδημίας. Μετά τον θάνατο όμως του προστάτη του μεταρρυθμιστή τσάρου Μ. Πέτρου συνελήφθη και ανακρίθηκε στην μονή Νιέφσκι, όπου υπήρχε αντίτυπο του βιβλίου του Ελλαδίου. Διέφυγε την θανατική ποινή αλλά πέθανε εξόριστος στην Σιβηρία το 1735 στα μουντρούμια του Οχότσκ ("Μπαϊρακτάρη Οι μεταφράσεις.."). O M. I. Γεδεών, στις Κανονικές διατάξεις "των αγιωτάτων πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως" (1888), δημοσιεύει "Γράμμα συνοδικόν κατά της μεταφράσεως των Αγ. Γραφών", στο οποίο τονίζεται ότι η μετάφραση είναι απαγορευμένη, περιττή και ανωφελής. Το 1823 ο πατριάρχης 'Ανθιμος ο Γ΄, εξαπολύει εγκύκλιο εναντίον κάθε νεοελληνικής μετάφρασης. Το 1836 η πατριαρχική Σύνοδος όρισε να καίγονται οι μεταφράσεις των Γραφών. Είχε προηγηθεί η πυρπόληση μετάφρασης της "Καινής Διαθήκης" από τον επίσκοπο Κρήτης το 1833. Το 1828, ο κληρικός Κ.Τυπάλδος Ιακωβάτος, ανέλαβε επ'αμοιβή την μετάφραση της Γραφής για λογαριασμό της "Βιβλικής Εταιρείας", αλλά οι αντιδράσεις του πατριαρχείου, τον απεθάρρυναν και εγκατέλειψε .. Εχθρός της μετάφρασης της αγ. Γραφής ήταν και ο πρόεδρος της Ι.Συνόδου μητροπολίτης Κυνουρίας Διον. Παρδαλός (1835), διώκτης του Καϊρη. Την 1η Μαϊου του 1839 ο Γρηγόριος ο Στ΄, αποκάλυψε τους ενόχους που κρύβονται πίσω από την μετάφραση. Επρόκειτο για τους "λαοπλάνους λουθηροκαλβινιστάς" (Μ.Γεδεών "Κανονικαί διατάξεις των πατριαρχών"). Το 1844 ο λόγιος αρχιμανδρίτης Νεόφυτος Βάμβας, δημοσίευσε μετάφραση της Γραφής, η οποία αποδοκιμάστηκε από τον Γρηγόριο Στ΄, την Σύνοδο της ελλαδικής Εκκλησίας (A history of the British and Foreign Bible Society, τ. 3, σ.240. Εκδ. Βιβλικής Εταιρείας) και τον όχλο των πιστών.
Το 1897 η ρωσικής καταγωγής βασίλισσα Όλγα, διεπίστωσε πως οι τραυματίες πολέμου τους οποίους επισκεπτόταν μοιράζοντας Κ. Διαθήκες, δεν μπορούσαν να τις διαβάσουν. Ζήτησε τότε από την Σύνοδο να επιτρέψει την μετάφρασή της. Παρά την ευμενή διάθεση του αυλικού αρχιεπισκόπου Προκόπιου, ομόφωνα η Σύνοδος απέρριψε το αίτημα. Το 1901 ο Αλ. Πάλλης, δημοσίευσε στην "Ακρόπολη" του Γαβριηλίδη σε συνέχειες την μετάφραση του Ευαγγελίου, πράγμα που προκάλεσε την αποδοκιμασία της Ιεραρχίας και του πατριάρχη Ιωακείμ..... Επακολούθησε δημόσια καύση της νεοελληνικής απόδοσης, επίθεση στα γραφεία της εφημερίδας, αιματηρή εξέγερση των θρησκόληπτων φοιτητών και του όχλου με νεκρούς και τραυματίες, παραίτηση του αρχιεπισκόπου και της κυβέρνησης και απαγόρευση χρήσης της μετάφρασης που ανακλήθηκε μόλις το 1924, αφού το 1911 είχε κατοχυρωθεί συνταγματικά το αμετάφραστο εκτός αν υπήρχε έγκριση του πατριαρχείου, που απέκτησε το μεταφραστικό copyright στον ελλαδικό χώρο. Χρειάστηκε να φθάσουμε στο 1975 για να επιτρέψει το Σύνταγμα τη μετάφραση της αγ.Γραφής, διατηρώντας όμως το δικαίωμα δίωξης αν κριθεί πως προσβάλλεται η θρησκεία. ... ελάχιστοι λαϊκοί άνθρωποι διάβασαν τα Ευαγγέλια και ακόμη λιγότεροι έχουν το θάρρος, το ενδιαφέρον ή την ικανότητα να ... να συγκρίνουν το πνεύμα τους με την πρακτική και τα δόγματα της Εκκλησίας.
Το νεφέλωμα της "Ιεράς Παράδοσης", ήλθε να σταθεί ισόκυρο με τον ευαγγελικό λόγο, να τον συσκοτίσει και να δικαιολογήσει τα πάντα. Τα τελευταία ψήγματα χριστιανικού ήθους, έχουν χαθεί κάτω από το βάρος νεκρών τύπων, νοσηρών τελετουργιών, που δεν αφήνουν ούτε μόριο οξυγόνου στον ευαγγελικό σπόρο για να βλαστήσει. Από κοντά και η φοβερή αίρεση του φυλετισμού, των αλληλομισούμενων εθνικών κρατικών εκκλησιών ..
..... Η ιεροποίηση του έθνους και της "ράτσας", η αγιοποίηση της σημαίας, η ποδοσφαιροποίηση του πατριωτισμού, το κλείσιμο των αυτιών στις οιμωγές της αντίπερα όχθης από κάθε ανιστόρητο, φοροφυγά ψευτοπατριώτη, συνιστούν γενικευμένη παθολογία. Ο σκεπτόμενος πολίτης που κριτικάρει και διερευνά την κυρίαρχη αλήθεια, όντας έτοιμος να ακούσει και την αλήθεια του απέναντι, είναι είδος σπανιότατο..... Οι Έλληνες κατηγορούν αυτάρεσκα τον αμερικανικό λαό πως αγνοεί τα εγκλήματα που διαπράττουν οι ΗΠΑ στο εξωτερικό τους, λες και οι ίδιοι γνωρίζουν τα χάλια της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ή τις κρυφές πληγές της Ιστορίας μας,. Επιπρόσθετα αποφεύγουν να κάνουν την οφειλόμενη αναγωγή στην συμπεριφορά της Ελλάδας αν ήταν υπερδύναμη, ή στοιχειώδεις συγκρίσεις με συμπεριφορές όπου κι όταν η Ελλάδα ήταν η ισχυρή. Η κριτική εκλαμβάνεται ως εχθρότητα και ελάχιστοι τολμούν να θίξουν θέματα που θεωρούνται ταμπού, φοβούμενοι τον λίθο του πάνδημου αναθέματος και την σιωπή της κρατικοδίαιτης διανόησης...... Η ιδεοληψία της περικύκλωσης από εχθρούς, εμποδίζει τον Έλληνα να δει τον πραγματικό εχθρό, τον κακό εαυτό του που ενεδρεύει στην στροφή. Τα κηρύγματα μίσους των ιερωμένων και οι ισχυρισμοί τους πως οι Έλληνες είναι ένας ανώτερος λαός, έχουν διαποτίσει το εκκλησιαστικό σώμα. Η ορθοδοξία των Ελλήνων δεν εμπόδισε τη χώρα μας να είναι πρώτη στην Ευρώπη στη διαφθορά ("Ελευθεροτυπία" 10.12.'04).
Αγρότες καταγγέλλουν Αλβανούς που είχαν στην δούλεψή τους όταν έρχεται η ώρα της πληρωμής, άλλοι τους σκοτώνουν για να μην καταβάλουν μισθό (Ελευθεροτυπία, 11-5-'04). Μόνο το 44% θεωρεί αδικαιολόγητη την αναίτια νυκτερινή σφαγή με 17 μαχαιριές 17χρονου Αλβανού μέσα στο ίδιο του το σπίτι στο Ρέθυμνο και μπροστά στα μάτια του άρρωστου πατέρα του ενώ 34% θεωρούν πως φταίνε και οι Αλβανοί (VPRC-Σκάϊ, 10.1.'06).
Ο ανήμπορος πατέρας του θύματος και η φαμίλια του αντιμετωπίζουν πλέον οικονομικό πρόβλημα και η τοπική εκκλησία που θέλει τον φονιά μέλος της στις ταυτότητες, στο σχολειό, στην βάπτιση, στην κηδεία, στον γάμο, στους φόρους, στις στατιστικές, αλλά όχι στα χρέη του, όχι μόνο δεν συγκινείται από το δράμα αλλά δεν αποζημιώνει τα θύματα του .
O Περικλής Κοροβέσης (Ελευθεροτυπία, 18.7.'05) βάζει το ερώτημα "σε τι Θεό πιστεύουν οι Νεοέλληνες" και αφήνει την έρευνα της Κάπα Research που έγινε στις 7.2.'05 για λογαριασμό του Ταχυδρόμου να απαντήσει: "....το 32,4% πιστεύουν στην μετενσάρκωση...το 57,7 στην μαύρη μαγεία και το 38,5 στην ύπαρξη φαντασμάτων...στη μοίρα πιστεύουν το 65,2%...".... , αλλά η μετενσάρκωση και το κισμέτ συνιστούν αίρεση, που τινάζει στον αέρα το περιβόητο 97% της θρησκευτικής μας καθαρότητας.
.. η απάθεια του μέσου οικογενειάρχη για οτιδήποτε δεν έχει σχέση με την τσέπη του, αυτός ο ατομικισμός ....απειλεί ιδιαίτερα την νεόπλουτη Ελλάδα. Εδώ οι οργανωμένες συλλογικότητες και ο δημόσιος χώρος αντικαθίστανται από τα τηλεοπτικά παράθυρα, την θρησκεία, το ποδόσφαιρο και τον εθνικισμό. "Κοίτα τη δουλίτσα σου", "Εσύ θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα", κλπ είναι οι συνηθισμένες νουθεσίες του μέσου Ρωμιού στον επαναστατημένο γιό του, απότοκες όχι μόνο μικροαστικής κακομοιριάς αλλά και της αρνητικής εμπειρίας από το παραδοσιακό δημοκρατικό έλλειμμα της χώρας μας....
Η θρησκευτικότητα που ξεχειλίζει ολούθε, δεν μετουσιώνεται σε πράξεις αλληλεγγύης και σε χριστιανικά αισθήματα... οι κάτοχοι της ορθής πίστης, είναι "πρωταθλητές στο κάπνισμα, την T.V. και τους μακροχρόνια ανέργους" (Θ.Τσάτσης Ελευθεροτυπία, 24.6.΄06), για να μην πιάσουμε τα τροχαία ατυχήματα, αφού κατά πως φαίνεται οι αγιασμοί αυτοκινήτων του μητροπολίτη Σπάτων, του Μ. Σπηλαίου κλπ και οι σχετικές προσευχές που διδάσκονται στο βιβλίο Θρησκευτικών της Δ΄Δημοτικού (1990) πάνε ολότελα στράφι.
Θα έπρεπε να αναρωτηθούν οι θεολογούντες: Όλες αυτές οι διδασκαλίες, τα κηρύγματα, οι βαπτίσεις, οι αγιασμοί, τα ευχέλαια, οι δεήσεις, οι λειτουργίες, οι ευχές, οι δοξολογίες, οι τελετές κλπ γιατί δεν έχουν καμία θετική επίδραση στο ήθος των πιστών; Η σωτηριώδης θεία χάρις δεν μεταδίδεται; Τα πολυάριθμα κρούσματα παιδεραστίας στο ιερατείο αποδεικνύουν πως το μυστήριο της Ιερωσύνης πυροδοτεί την αμαρτία. Ποιά είναι τέλος πάντων η χρησιμότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας όταν δεν μπορεί να εμπνεύσει ούτε στο ελάχιστο το αγαθό σ' αυτό το 97% που είναι οι πιστοί της; Μήπως αυτή η εκκλησία κάνει τους ανθρώπους ακόμη χειρότερους από ότι είναι εκ φύσεως .......μήπως τους κάνει να αναμιγνύουν κάποιον μακρινό θεό σε όλες τις βρωμοδουλειές τους αφού κι ο κλέφτης κι ψεύτης σταυροκοπιούνται πριν επιτεθούν; συντηρητική Καθημερινή, αποκαλύπτει τη θλιβερή πραγματικότητα της χώρας που καυχιέται πως διαθέτει την ορθή δόξα, όπως περιγράφεται από έγκυρα και επίσης συντηρητικά χείλη: "Η ελληνική κοινωνία μαστίζεται από τυφώνα κρουσμάτων διαφθοράς. ......Συγκλονιστικές αποκαλύψεις για την έκταση της διαφθοράς στους κόλπους της Δικαιοσύνης κάνει ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, κ. Δημήτρης Παξινός.... 'Υπήρχε ασυδοσία και μάλιστα με τη βούλα, .... 'Εχουμε φθάσει εδώ και καιρό στο έσχατο σημείο αδιαφορίας, ωχαδελφισμού ....υπάρχουν ανεπαρκείς δικαστές, γνωστοί στους "παροικούντες την Ιερουσαλήμ", ίσως και πιο επικίνδυνοι από τους επίορκους"...........ζούμε σε μια χώρα που σε επίπεδο διαφθοράς πλησιάζει τριτοκοσμικές χώρες...........Αλλά το θέμα είναι ποιός θα ελέγξει ποιόν........όταν πρόκειται για καρχαρίες του δημόσιου βίου;"
....Η Ποιος; πάντως όχι ο "κυρίαρχος" λαός που σήμερα τουλάχιστον γιγαντώνει με την ψήφο του τη σαπίλα και υποκριτικά φωνασκεί κατά της διαφθοράς των άλλων όταν πέφτει θύμα της.
Ζούμε σε μια χώρα ξεπεσμένων μεγαλοκληρονόμων όπου συμβασιλεύουν η κακομοιριά με την ξιπασιά κι η αμάθεια με τη δοκησισοφία. Η κουκουβάγια βλέπει τα παιδάκια της χαριτωμένα κι η Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών θεωρεί πως η οικουμένη ολόκληρη τα μισεί και τα ζηλεύει. Αυτές οι επισημάνσεις των σοβαρών ανθρώπων έχουν μια διαχρονικότητα. O Εδμόνδος Αμπού, διαπιστώνει για την "Ελλάδα του Όθωνος": "Η ελληνική ορθοδοξία είναι ένα δόγμα απολιθωμένο που δεν έχει πιά τίποτα το ζωντανό. Τα μόνα καθήκοντα που ορίζει στους ανθρώπους είναι τα σταυροκοπήματα...οι γονυκλισίες στην τάδε θέση, η λατρεία, μαθηματικά ρυθμισμένη, μερικών εικόνων στερεότυπων...η αποστήθιση μερικών ατελείωτων τύπων...η τήρηση ορισμένων νηστειών, η αργία ενός πλήθους γιορτών...και τέλος η υποχρέωση να τρέφονται οι παπάδες και να πλουτίζουν οι εκκλησίες...". Αλλά και "οι Αμερικανοί χριστιανοί ανθρωπιστές που έσπευσαν σε βοήθεια των απελευθερωμένων Ελλήνων, "κατηγόρουν αυτούς επί ειδωλολατρία...Κατ'ανάγκην δε, επί τοις εγκαινίοις του εν Πόρω...ιδρυθέντος νοσοκομείου των, (1827) ηναγκάσθησαν να κολακεύσωσι τας θρησκευτικάς των προκαταλήψεις, ραντίζοντες και θυμιάζοντες...". (Ευαγγελίδης Τρ.Ε. "Η Παιδεία επί Τουρκοκρατίας"-1936, ανατύπωση από τις Αναστατικές Εκδόσεις Δ.Ν.Καραβία, Βιβλ.Ιστ.Μελετών)
(αναδημοσίευση αποσπασμάτων απο το μπλόγκ του Ροιδη)
