(του Τζον Σο)
Η ενότητα σύμφωνα με την Αγία Γραφή και η αμαρτία των διαχωρισμών μέσα στην εκκλησία
Ο Ιησούς Χριστός ο Κύριός μας, δεν έγινε άνθρωπος μόνο για να μας δώσει τη θεϊκή Του ζωή και την αγάπη Του. Η μεγάλη επιθυμία της καρδιάς Του είναι, όλοι αυτοί που τον πιστεύουν να είναι ένα. Γι' αυτό στο κατά Ιωάννη 17/20-23 προσεύχεται έτσι: " Και δεν παρακαλώ μονάχα γι' αυτούς, αλλά και για εκείνους που θα πιστέψουν σε μένα διαμέσου τού λόγου τους · για να είναι όλοι ένα · όπως εσύ, Πατέρα, είσαι σε ενότητα με μένα και εγώ σε ενότητα με σένα, να είναι κι αυτοί ένα σε ενότητα με μας · για να πιστέψει ο κόσμος ότι εσύ με απέστειλες. Και εγώ, τη δόξα που μου έδωσες, έδωσα σ' αυτούς · για να είναι ένα, όπως εμείς είμαστε ένα. Εγώ σε ενότητα μ' αυτούς, κι εσύ σε ενότητα με μένα · για να είναι σε μια ολοκληρωμένη ενότητα, και να γνωρίζει ο κόσμος ότι εσύ με απέστειλες, και τους αγάπησες όπως αγάπησες εμένα."Απεναντίας όμως βλέπουμε πως ακαθαρσία και διαχωρισμός επικρατεί σήμερα, δείχνοντας ποια είναι η εικόνα του χριστιανισμού. Μάλιστα, ήδη πολλοί χάσανε σε μεγάλο βαθμό την αίσθηση, του τι είναι διαχωρισμός - κάτι που κληρονομήσαμε εδώ και σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια μέσα στις χριστιανικές μας παραδόσεις, οι οποίες έτσι όπως εξελίχτηκαν μας απομάκρυναν από το πρότυπο και από το αιώνιο σχέδιο του Θεού. Διάφορες παραδόσεις ή άλλα πράγματα τα οποία μέσα στην ιστορία του χριστιανισμού με την πάροδο του χρόνου έγιναν κατεστημένο, δεν δικαιώνουν ούτε δικαιολογούν αυτούς τους διαχωρισμούς και τα σχίσματα του λαού του Θεού.
Διαχωρισμός στην εκκλησία - μία σοβαρή αμαρτία
Κατά την επιστολή στους Γαλάτες 5/9-21, διαπληκτισμοί και διαχωρισμοί, είναι με σαφήνεια στον ίδιο βαθμό τοποθετημένες όπως και οι άλλες αμαρτίες, δηλαδή τα έργα της σάρκας: πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρία, φαρμακεία, έχθρες, φιλονικίες, ζηλοτυπίες, θυμοί, διαπληκτισμοί, «αυτοί που τα πράττουν αυτά», δηλαδή αποδέχονται ή προξενούν τους διαπληκτισμούς και τους διαχωρισμούς, "βασιλεία Θεού δεν θα κληρονομήσουν".
Αυτή είναι μία ξεκάθαρη δήλωση στο Λόγο του Θεού. Όμως λόγω του ότι οι περισσότεροι γεννηθήκαμε μέσα στους διαχωρισμούς και ζούμε μ' αυτούς, τους αντιλαμβανόμαστε στην πράξη ως κάτι φυσιολογικό και αυτονόητο - δεν μας είναι πλέον καθόλου κατανοητό, δεν αισθανόμαστε σχεδόν καθόλου, πως βρισκόμαστε σε διαχωρισμό, και δεν γνωρίζουμε καν, πως στα μάτια του Θεού ο διαχωρισμός είναι μια σοβαρή αμαρτία.
Αν κάποιος διαπράξει πορνεία, ειδωλολατρία, ή φαρμακεία ή κάποιος είναι μέθυσος, τότε το καταδικάζουμε αμέσως ως βαριά αμαρτία. Αν όμως διαπράττει διαίρεση, που σημαίνει ότι προξενεί διαχωρισμό, το παραβλέπουμε, ίσως μάλιστα δείχνουμε και κάποια κατανόηση γι' αυτό.
Είθε ο Κύριος να μας ελεήσει και να μας ανοίξει τα μάτια, ώστε να δούμε πόσο σοβαρή αμαρτία είναι ο διαχωρισμός. Είναι τόσο σημαντική όσο και οι άλλες αμαρτίες που είναι αριθμημένες στο 5ο κεφάλαιο της επιστολής στους Γαλάτες. Επειδή, όταν προκαλούμε διαχωρισμούς, όταν προσπαθούμε να τους δικαιολογήσουμε, ή όταν ακόμη παραμένουμε σε γνώση μας σ' αυτούς, αμαρτάνουμε εκτός από το δικό μας σώμα και στο σώμα του Κυρίου, στο οποίο δεν έχουμε κανένα δικαίωμα γι' αυτό (Α΄ Κορινθ. 3/17, 11/27, 29).
Διαχωρισμοί - ένα γεγονός στον χριστιανισμό
Οι χριστιανοί είναι σήμερα χωρισμένοι σε αμέτρητο αριθμό από διάφορες εκκλησίες, ομάδες και κύκλους, αδελφότητες και άλλες ομάδες που κάνουν διάφορες εκστρατείες, λειτουργώντας όμως αυτόνομα. Στην αρχή δεν ήταν έτσι.
Δεν επιτρέπεται να δεχόμαστε τους διαχωρισμούς σαν κάτι το δεδομένο, ή να λέμε, πως δεν είναι και τόσο σοβαρό, δικαιολογούμενοι ότι στην ουσία υπηρετούμε όλοι τον ίδιο Κύριο και έχουμε τον ίδιο στόχο, εκεί όπου οδηγούν όλοι οι δρόμοι.
Η Βίβλος γνωρίζει μόνο ένα δρόμο, κι αυτός είναι ο δρόμος της ενότητας.
Θα μπορούσαμε να βρούμε πολλούς και διάφορους λόγους, για να δικαιολογήσουμε τους διαχωρισμούς ή το λιγότερο να δείξουμε κατανόηση. Όμως, όπως θα δούμε παρακάτω, αυτοί οι λόγοι δεν είναι αληθινοί.
Ενότητα στο πνεύμα - ορατή και συγκεκριμένη
Ακούμε να λέγεται συνεχώς, ότι (χωρίς να φαίνεται) είμαστε όλοι ένα στο Πνεύμα. Αυτό είναι σωστό! Όμως πού μπορούμε να δούμε την πραγματοποίηση αυτής της ενότητας; Τι είδους ενότητα είναι αυτή, όπου λέμε ότι εσωτερικά είμαστε ένα, εξωτερικά όμως δεν φαίνεται αυτό; Σύμφωνα με τη Γραφή, ο διαχωρισμός δεν είναι ζήτημα του Πνεύματος, αλλά έργο της σάρκας και μόνο αυτής.
Όλοι οι αδελφοί ως χριστιανοί, έχουμε στο πνεύμα μας την ίδια ζωή, ακριβώς όπως οι αδελφοί κατά τη σάρκα έχουν μέσα τους το ίδιο αίμα. Όμως, όπως αυτοί, παρ' όλα αυτά, χωρίζουν και πηγαίνει ο καθένας στο δρόμο του, με αποτέλεσμα να διαλυθεί η ενότητα της οικογένειας, έτσι κι εμείς, που στο πνεύμα μας κατέχουμε την ίδια ζωή, είμαστε διασκορπισμένοι σε διάφορες ομάδες.
Η πνευματική ενότητα είναι βέβαια κάτι παραπάνω, από το ίδιο αίμα στις φλέβες, κάτι περισσότερο από το να έχουμε την ίδια ζωή στο πνεύμα μας. Η ενότητα, η οποία αναφέρεται στη Γραφή, είναι πολύ περισσότερο μία πρακτική, πραγματική, συγκεκριμένη και ορατή ενότητα. Και τότε, αυτή η ενότητα είναι η απόδειξη και η μαρτυρία της ενότητας του Πνεύματος!
Ο λόγος που κατέχουμε στο πνεύμα μας την ίδια ζωή, είναι για μπορέσουμε να εκφράσουμε την ενότητα πρακτικά και ορατά, ώστε ο κόσμος να πιστέψει, πως ο Ιησούς Χριστός ήρθε σαν άνθρωπος, να δώσει τη ζωή Του για μας αποκτήσει.
Πόσο συγκεκριμένη, ορατή και αισθητή πρέπει πραγματικά να είναι αυτή η ενότητα, μας το δείχνουν τα παρακάτω εδάφια: «Και καθημερινά έμεναν σταθερά ως μια ψυχή μέσα στο ιερό, και έκοβαν τον άρτο σε σπίτια· και έτρωγαν μαζί την τροφή με αγαλλίαση και απλότητα καρδιάς, δοξολογώντας τον Θεό, και βρίσκοντας χάρη μπροστά σε ολόκληρο τον λαό.» - "Και η καρδιά και η ψυχή του πλήθους, εκείνων που πίστεψαν, ήταν μία..." (Πράξ. 2/46-47 και 4/32).
Πόσο αυτονόητο ήταν τότε οι πρώτοι πιστοί να είναι ένα, και ήταν ολοφάνερο και γνωστό στον καθένα αυτό! Κατείχαν στο πνεύμα τους όλοι την ίδια ζωή, και η αγάπη για τον Σωτήρα και Λυτρωτή τους Ιησού Χριστό ήταν ένθερμη.
Όταν αργότερα, όπως δείχνει το παράδειγμα στους Κορίνθιους, εισχώρησαν κρυφά κάποιοι άνθρωποι με επιρροή, φέρνοντας άλλες διδασκαλίες, οι πιστοί άρχισαν να είναι σαρκικοί με αποτέλεσμα να έχουν διαφορετικές γνώμες, έχοντας μεταξύ τους φιλονικίες, υπερηφάνειες και ζηλοτυπίες. Τότε χάσανε αυτή την πρακτική, ορατή ενότητα, παρόλο που είχαν όπως και πρώτα την ίδια ζωή στο πνεύμα τους. Ο ένας έλεγε: είμαι του Παύλου, ο άλλος, είμαι του Απολλώ, ο τρίτος, εγώ είμαι του Κηφά και άλλος μάλιστα έλεγε εγώ είμαι του Χριστού. Όλα αυτά βέβαια σήμαιναν διαχωρισμό! Ο Παύλος έγραψε κατηγορηματικά στους Κορίνθιους: "Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, να λέτε όλοι το ίδιο, και να μη υπάρχουν μεταξύ σας σχίσματα, αλλά να είστε εντελώς ενωμένοι, έχοντας το ίδιο πνεύμα και την ίδια γνώμη" (Α΄ Κορ. 1/10).
Αυτό δεν σημαίνει, ότι στο πνεύμα δεν ήταν ένα, όμως παρόλο που είχαν όλοι την ίδια ζωή στο πνεύμα τους δεν έλεγαν τα ίδια και δεν είχαν την ίδια γνώμη, γι' αυτό ο Παύλος τους προέτρεπε να κρατάνε σταθερά την ενότητα: "Δεν περπατήσαμε με το ίδιο πνεύμα; Δεν βαδίσαμε στα ίδια χνάρια;" (Β΄ Κορ. 12/18). Σε αυτό το εδάφιο βλέπουμε, πως ο Παύλος και ο Τίτος βίωσαν στη πράξη αυτή την ενότητα: Δεν ήταν μόνο εσωτερικά ένα στο πνεύμα, αλλά αυτό ήταν φανερό και στους άλλους, ότι περπατούσαν μαζί στα ίδια χνάρια. Είναι μία αντίθεση, να είμαστε εσωτερικά ένα στο πνεύμα, εξωτερικά όμως να πηγαίνουμε σε διαφορετικές κατευθύνσεις, κάνοντας ο καθένας τα δικά του. Γι' αυτό ο Παύλος στις επιστολές του προτρέπει:
"Μονάχα, πολιτεύεστε επάξια προς το ευαγγέλιο του Χριστού, για να ακούσω, είτε όταν έρθω και σας δω, είτε ενώ είμαι απών, την κατάστασή σας, ότι στέκεστε σε ένα πνεύμα, αγωνιζόμενοι μαζί, με μια ψυχή, για την πίστη του ευαγγελίου" (Φιλιπ. 1/27).
"Και ο Θεός τής υπομονής και της παρηγοριάς είθε να σας δώσει να φρονείτε το ίδιο μεταξύ σας σύμφωνα με το θέλημα του Ιησού Χριστού· για να δοξάζετε με μια ψυχή, με ένα στόμα, τον Θεό και Πατέρα τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού" (Ρωμ. 15/5-6).
Και σ' τούτο το σημείο, αυτό που ήθελε να επισημάνει ο Παύλος δεν ήταν απλώς, ότι οι χριστιανοί στη Ρώμη όφειλαν να είναι ένα στο πνεύμα, αλλά πως έπρεπε να διατηρούν την ενότητα και να τη φέρνουν σε πρακτική έκφραση, ώστε μεταξύ τους να έχουν το ίδιο φρόνημα, ζώντας σε αρμονία και δοξάζοντας έτσι τον Θεό με ένα στόμα και μια καρδιά.
"Αν, λοιπόν, υπάρχει κάποια παρηγοριά εν Χριστώ ή κάποια παραίνεση αγάπης ή κάποια κοινωνία τού Πνεύματος ή κάποια σπλάχνα και οικτιρμοί, κάντε πλήρη τη χαρά μου, να φρονείτε το ίδιο, έχοντας την ίδια αγάπη, να είστε ομόψυχοι, και ομόφρονες· μη κάνοντας τίποτε από αντιζηλία ή κενοδοξία, αλλά με ταπεινοφροσύνη, θεωρώντας ο ένας τον άλλον ότι υπερέχει από τον εαυτό του. Κάθε ένας ας μην αποβλέπετε στα δικά του, αλλά κάθε ένας ας αποβλέπει και σ' εκείνα που είναι των άλλων" (Φιλιπ. 2/1-4).
Και σ' αυτό το σημείο ο Παύλος μας δείχνει, πως η κοινωνία του Πνεύματος δεν συνεπάγεται οπωσδήποτε την πρακτική ορατή ενότητα · επομένως σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ταυτίζουμε την κοινωνία του Πνεύματος με την ενότητα. Ο Παύλος πολύ περισσότερο λέει: Εφόσον έχουμε την ενότητα του Πνεύματος, οφείλουμε να κάνουμε πλήρη τη χαρά Του φρονώντας το ίδιο, έχοντας την ίδια αγάπη, και να είμαστε ομόψυχοι και ομόφρονες.
Εάν η κοινωνία του Πνεύματος αρκούσε, η χαρά του Παύλου θα ήτανε πλήρης και δεν θα υπήρχε ανάγκη να μας προέτρεπε να κρατάμε την ενότητα.
Εδώ δεν πρόκειται για κοινωνία, παρά για την πρακτική ορατή ενότητα!
Αφού λοιπόν μας προτρέπει να έχουμε το ίδιο φρόνημα και όπως αναφέρει στους Εφεσίους 4/3, να διατηρούμε την ενότητα του Πνεύματος, έτσι δεν αναφέρεται στη ζωή του Πνεύματός μας, αλλά στην ορατή ενότητα μεταξύ μας.
Το ίδιο Πνεύμα ενεργεί προς τα έξω και μας καλεί «φροντίζοντας με ζήλο να διατηρείτε την ενότητα του Πνεύματος», επομένως εννοεί να διατηρούμε αυτή την ορατή και συγκεκριμένη ενότητα. Επειδή δεν θα είχε νόημα να διατηρούσαμε με ζήλο μία αόρατη ενότητα.
Ενότητα - σήμερα στη γη
Ας κοιτάξουμε ακόμη μια φορά για ποιο λόγο προσεύχεται ο Ιησούς στο Ευαγγέλιο κατά Ιωάννη 17/21-23: "...για να είναι όλοι ένα · όπως εσύ, Πατέρα, είσαι σε ενότητα με μένα και εγώ σε ενότητα με σένα, να είναι κι αυτοί ένα σε ενότητα με μας · για να πιστέψει ο κόσμος ότι εσύ με απέστειλες. Και εγώ, τη δόξα που μου έδωσες, έδωσα σ' αυτούς · για να είναι ένα, όπως εμείς είμαστε ένα. Εγώ σε ενότητα μ' αυτούς, κι εσύ σε ενότητα με μένα · για να είναι σε μια ολοκληρωμένη ενότητα, και να γνωρίζει ο κόσμος ότι εσύ με απέστειλες, και τους αγάπησες όπως αγάπησες εμένα."
Εάν η αναγέννηση που έγινε σε μας ,όπως αναφέρεται στο 3ο κεφάλαιο του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου μας έφερνε ήδη στη ενότητα, δεν θα χρειαζόταν ο Κύριος να προσευχηθεί γι' αυτό.
Όχι στον ουρανό
Επικρατεί πολύ η γνώμη, πως η ενότητα των πιστών θα πραγματοποιηθεί όταν επιστρέψει ο Κύριος, ή γενικά στον ουρανό. Εάν πράγματι συνέβαινε αυτό, η Γραφή δεν θα μας προέτρεπε να είμαστε ένα και να διατηρούμε την ενότητα, διότι έτσι κι αλλιώς θα γινόμασταν ένα, είτε το θέλαμε είτε όχι. Όμως, σύμφωνα με τη Γραφή και ιδιαίτερα στη προσευχή του Κυρίου μας στο κατά Ιωάννη 17, οφείλουμε σήμερα ενωμένοι να δίνουμε τη μαρτυρία μας μπροστά στον κόσμο. Αντίθετα, εξαπατούμε τον εαυτό μας, όταν τρέφουμε ελπίδες για κάποια ενότητα που θα πραγματοποιηθεί στο μέλλον.
Όχι στη μεγάλη θλίψη
Aλλοι πάλι ισχυρίζονται, πως θα γίνουμε ένα στη μεγάλη θλίψη. Πρέπει λοιπόν να περιμένουμε τη μεγάλη θλίψη να μας ωθήσει να γίνουμε ένα; Αυτό δεν είναι καθόλου καλή μαρτυρία για μας! Η ζωή του Κυρίου δεν είναι αρκετή, ώστε να μας ωθήσει να γίνουμε ένα; Αυτό δείχνει, πως δεν θέλουμε να υπακούσουμε σ' αυτή τη ζωή που έχουμε μέσα μας ή πως δεν τη γνωρίζουμε καθόλου. Μήπως η Γραφή δεν μας προτρέπει συνεχώς να είμαστε ένα; Πρέπει να αναρωτηθούμε ειλικρινά, αν είμαστε έτοιμοι να υπακούσουμε στο Λόγο του Θεού στο ζήτημα αυτό.
Γεγονότα που διαμόρφωσαν την ιστορία και χριστιανικές παραδόσεις ή ο Λόγος του Θεού;
Ακόμα και το επιχείρημα που επικρατεί σήμερα, ότι οι διαχωρισμοί που υπάρχουν στο σώμα του Χριστού διαμορφώθηκαν στο παρελθόν, δεν μπορεί να μας δικαιολογήσει απέναντι στο Θεό. Μάλιστα, είναι πολύ λυπηρό, όταν υπάρχει ο ισχυρισμός, πως αυτή η κατάσταση που εξελίχθηκε ιστορικά όπως διαμορφώθηκε σήμερα, οδηγήθηκε από το Aγιο Πνεύμα. Τελικά είμαστε πιστοί στις παραδόσεις των ανθρώπων ή στον αμετάβλητο Λόγο του Θεού;
Κάποτε, οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι ρώτησαν τον Ιησού: «Γιατί οι μαθητές σου παραβαίνουν την παράδοση των πρεσβυτέρων;» Και ο Κύριος τους απάντησε: "Γιατί κι εσείς παραβαίνετε την εντολή τού Θεού εξαιτίας της παράδοσής σας;" (Μτθ. 15/1-3).
Σήμερα υπάρχει μία τέτοια επιμονή και αγάπη να κρατάμε τα έθιμα και τις παραδόσεις που μάθαμε, ώστε λίγο νοιαζόμαστε πως μ' αυτό τον τρόπο παραμορφώνουμε τον Λόγο του Θεού και την εντολή Του.
Μια άλλη φορά, ήρθαν οι Φαρισαίοι και προσπάθησαν να πειράξουν τον Ιησού με την ερώτηση για τον χωρισμό στον γάμο, διότι μέσω του Μωυσή δικαίωναν τον εαυτό τους, όμως ήθελαν να το πιστοποιήσουν και από τον Κύριο. Όμως ο Ιησούς τους απάντησε: «Επειδή, ο Μωυσής εξαιτίας τής σκληροκαρδίας σας επέτρεψε να χωρίζεστε τις γυναίκες σας · απαρχής, όμως, δεν είχε γίνει έτσι» (Μτθ. 19/8). Λοιπόν, δεν έχει σημασία τί λέει η παράδοση, ούτε τι θέλουμε εμείς, και ακόμη ούτε ποιός μας το επέτρεψε, αλλά πώς ήταν τα πράγματα στην αρχή και τι λέει ο Κύριος: "απαρχής, όμως, δεν είχε γίνει έτσι". Όλα, όσα ήρθαν μετά, τα οποία κρατάμε ως παραδόσεις, έχουν μία και μοναδική αιτία: τη σκληρή καρδιά μας!
Τί μας εμποδίζει να είμαστε ένα; Ή για να το πούμε αλλιώς, γιατί σήμερα δεν θέλουμε να είμαστε ένα; Δεν είναι λόγω της σκληροκαρδίας μας και προφανώς επειδή οι παραδόσεις μας επηρεάζουν πολύ περισσότερο από τον Λόγο του Θεού; Οι θρησκευτικές μας παραδόσεις και πάρα πολύ συχνά η καρδιά μας, πηγαίνουν αντίθετα στον Λόγο του Θεού. Αυτό που ισχύει για τον Θεό και επομένως και για μας σήμερα δεν είναι η παράδοση, παρά μόνο αυτό που μας λέει ο Κύριος στον Λόγο Του, δηλαδή ότι διαχωρισμός στο σώμα του Χριστού δεν δικαιολογείται με τίποτα. Μακάρι ο Κύριος να μας ελευθερώσει από τη νοοτροπία μας, από τις θρησκευτικές μας παραδόσεις, από τη σκληροκαρδία μας και από όλα αυτά που αντιτίθενται στο Λόγο του Θεού!
Ο Θεός μπορεί να το κάνει
Τώρα, θα πει κάποιος, είναι αδύνατο να παραμελήσουμε έτσι απλά μία ιστορία 1900 χρόνων. Ας αναλογιστούμε όμως: Εάν ο Θεός είναι δυνατός να καταφέρει αυτό που στον άνθρωπο ήταν αδύνατο, δηλαδή μετά από 1900 χρόνια στη διασπορά να μαζέψει πάλι τον γήινο λαό Του ως έθνος στο Ισραήλ, τότε για το θέλημα Του, μπορεί και μας τους πιστούς να μας φέρει σε ενότητα, παρ' όλη την κατάσταση που επικρατεί όλα αυτά τα χρόνια, επειδή "... κανένα πράγμα δεν θα είναι αδύνατο στον Θεό" (Λουκ. 1/37).
Ο Θεός περιμένει μόνο να Τον υπακούμε.
Φυσικά δεν πρέπει να περιμένουμε, πως όλοι οι χριστιανοί θα επιστρέψουν στην ενότητα, επειδή, όπως μας αποκαλύπτει η Γραφή, μόνο ένα υπόλοιπο είναι πρόθυμο γι' αυτό. Η ιστορία του Ισραήλ είναι μία εικόνα για παράδειγμα σε μας. Μετά από 70 χρόνια αιχμαλωσίας στη Βαβυλώνα, όταν ο Θεός έδωσε το πρόσταγμα, διαμέσου του Κύρου του βασιλιά της Περσίας, ο λαός του να γυρίσει πίσω και εκεί να χτίσει πάλι το ναό Του, οι περισσότεροι δεν υπάκουσαν, μόνο ένα μικρό μέρος, ένα υπόλοιπο γύρισε πίσω (Έσδρας 1/1-5). Ο Θεός είναι σε θέση να εκπληρώσει το σκοπό Του με ένα μικρό υπόλοιπο.
Ακόμη και σήμερα ο λαός Ισραήλ είναι για μας ένα ζωντανό παράδειγμα. Δεν ήταν απαραίτητο να επιστρέψουν όλοι οι Ιουδαίοι στην Ιερουσαλήμ, παρόλο που ήταν η επιθυμία Του, ώστε να ανασυγκροτήσουν πάλι το Έθνος. Ήταν αρκετό, που ένα υπόλοιπο ήταν πιστό, ώστε να τολμήσει το πρώτο βήμα, έτσι που αργότερα πολλοί άλλοι να μπορούν ν' ακολουθήσουν. Μέσω αυτού του υπόλοιπου, ο Θεός εκπλήρωσε την υπόσχεσή Του, να ανασυγκροτήσει το Έθνος του Ισραήλ.
Με την ενότητα της εκκλησίας, τα δεδομένα δεν είναι διαφορετικά. Ακόμα και αν οι περισσότεροι δεν θέλουν να επιστρέψουν στην ενότητα, υπάρχει ένα μικρό υπόλοιπο από τον λαό του Θεού, που είναι έτοιμο να υπακούσει για τη μαρτυρία της ενότητας του σώματος του Χριστού. Αυτοί βιώνουν σήμερα την ευλογία, όπως το υποσχέθηκε ο Θεός στον Ψαλμό 133:
1. «ΔΕΣΤΕ, τι καλό και τι τερπνό, να συγκατοικούν με ομόνοια αδελφοί!.
2. Είναι σαν το πολύτιμο μύρο επάνω στο κεφάλι, που κατεβαίνει επάνω στο πηγούνι, το πηγούνι τού Ααρών· που κατεβαίνει στο στόμιο του ενδύματός του·
3. όπως η δροσιά τού Αερμών, που κατεβαίνει επάνω στα βουνά τής Σιών · επειδή, εκεί ο Κύριος διόρισε την ευλογία, ζωή μέχρι τον αιώνα»
Είμαστε πεπεισμένοι, πως ο Κύριος θα φέρει πίσω στην ενότητα πολλούς ακόμα που Τον αναζητούν.
Μία παρεξήγηση στο κατά Ματθαίο 18:20 που διαδόθηκε πολύ Όπου είναι δύο ή τρεις που είναι συγκεντρωμένοι στο όνομά Του, είναι ήδη η εκκλησία
15 Και αν ο αδελφός σου αμαρτήσει σε σένα, πήγαινε, και έλεγξέ τον, ανάμεσα σε σένα και σ' αυτόν, μόνον · αν σε ακούσει, κέρδισες τον αδελφό σου · 16 αν, όμως, δεν ακούσει, πάρε μαζί σου ακόμα έναν ή δύο, για να επιβεβαιωθεί κάθε λόγος από το στόμα δύο ή τριών μαρτύρων. 17 Και αν τους παρακούσει, πες το στην εκκλησία · αλλά, αν και την εκκλησία παρακούσει, ας είναι σε σένα σαν τον εθνικό ή τον τελώνη.
18 Σας διαβεβαιώνω: Όσα αν δέσετε επάνω στη γη, θα είναι δεμένα στον ουρανό· και όσα αν λύσετε επάνω στη γη, θα είναι λυμένα στον ουρανό.
19 Σας λέω ξανά ότι, αν δύο από σας συμφωνήσουν επάνω στη γη, για κάθε πράγμα, για το οποίο θα έκαναν αίτηση, θα γίνει σ' αυτούς από τον Πατέρα μου, που είναι στους ουρανούς.
20 Επειδή, όπου είναι δύο ή τρεις συγκεντρωμένοι στο όνομά μου, εκεί είμαι εγώ ανάμεσά τους.(Μτθ.18:15-20)
Όταν γίνεται λόγος για την εκκλησία Του, (ακούμε ή διαβάζουμε συνεχώς), πως όπου είναι συγκεντρωμένοι δύο ή τρεις στο όνομα του Κυρίου είναι ήδη εκκλησία. Το εδάφιο που μπορεί να χρησιμοποιήσει για να στηρίξει κάποιος αυτό είναι το Μτθ.18:20. "Επειδή, όπου είναι δύο ή τρεις συγκεντρωμένοι στο όνομά μου, εκεί είμαι εγώ ανάμεσά τους".
Είναι όμως εσφαλμένη ερμηνεία να λάβουμε αυτό το εδάφιο ως κάτι που ορίζει την εκκλησία, επειδή:
α) Αυτό το εδάφιο δεν λέει, πως η συγκέντρωση δύο ή τριών είναι εκκλησία, παρά μόνο, πως ο Κύριος είναι ανάμεσά τους. Το να έχουμε την παρουσία του Κυρίου, είναι ένα γεγονός - το να είμαστε η εκκλησία ένα άλλο. Όλα τα παιδιά του Θεού βρίσκονται στην παρουσία Του· αλλά το να βρίσκονται στην παρουσία Του, δεν σημαίνει μ' αυτό ότι αποτελούν εκκλησία.
β) Αν αυτό το εδάφιο το συσχετίσουμε με τα προηγούμενα εδάφια,θα διαπιστώσουμε, πως αυτοί οι δύο ή τρεις στα εδάφια 19-20, είναι οι ίδιοι όπως και στο εδάφιο 16.
γ) Εάν αυτοί οι δύο ή τρεις στο εδάφιο 16 ήταν ήδη η εκκλησία, θα μπορούσαν οι ίδιοι να αποκλείσουν από την εκκλησία τον αδελφό που αμάρτησε, ως εθνικό ή τελώνη.
Όμως την εξουσία να λύσει και να δέσει, την έχει μόνο η εκκλησία, όχι οι δύο ή τρεις.
δ) Το γεγονός, ότι αυτοί οι δύο ή τρεις, ένα τέτοιο ζήτημα πρέπει κατά τον Λόγο του Κυρίου να τη φέρουν μπροστά στην εκκλησία, αποδεικνύει, πως, μολονότι έχουν την παρουσία του Κυρίου ανάμεσά τους, δεν αποτελούν την εκκλησία.
ε) Την λέξη «ξανά» με την οποία ξεκινάει το εδάφιο 19, ο Κύριος την αναφέρει προφανώς για τους δύο ή τρεις στο εδάφιο 16, οπότε έχουμε κι ένα άλλο θέμα να επεξεργαστούμε: την παράκληση. Αυτοί οι δύο ή τρεις από το εδάφιο 16 οφείλουν να παρακαλέσουν για τον αδελφό που αμάρτησε, και σ' αυτούς ο Κύριος έχει υποσχεθεί την παρουσία Του. Αυτό μας το αποδεικνύει και η παραβολή που ακολουθεί με τον πονηρό δούλο που θέλει να μας πει, πως οφείλουμε να συγχωρούμε τους αδελφούς.
Από όλα αυτά βλέπουμε, πως το κατά Ματθαίο 18/20, δεν είναι το εδάφιο το οποίο μπορεί να τεθεί ως βάση για να ιδρυθεί μία εκκλησία. Πρέπει λοιπόν να είμαστε ειλικρινείς και να δούμε καθαρά, πως η διδασκαλία, «όταν δύο ή τρεις είναι συγκεντρωμένοι στο όνομα του Κυρίου» αποτελεί εκκλησία είναι λανθασμένη. Είναι μία ψεύτικη διδασκαλία, που ο καθένας μπορεί να τη χρησιμοποιήσει ως μέσο, ξεκινώντας έτσι μία δικιά του αίρεση.
Ζιζάνια και σιτάρι μεγαλώνουν μαζί στον κόσμο - και όχι στην εκκλησία
Ως δικαιολογία για τον διαχωρισμό των χριστιανών και την ανάμιξή τους με τον κόσμο, πολλοί χριστιανοί χρησιμοποιούν την παραβολή με το χωράφι που έχει το σιτάρι και τα ζιζάνια. Λένε, πως έτσι κι αλλιώς, σήμερα δεν είναι δυνατόν να επιστρέψουμε στην ζωή της εκκλησίας, όπως είναι σύμφωνα με το πρότυπο της Γραφής, διότι ο ίδιος ο Κύριος είπε: «αφήστε να αυξάνονται και τα δύο μαζί (το σιτάρι και τα ζιζάνια) μέχρι τον θερισμό» (Μτθ. 13/30).
Αναγνώρισαν σωστά, πως η σοδειά είναι το τέλος του κόσμου (Μτθ.13/39), όμως δεν καταλάβανε πως το χωράφι δεν είναι η εκκλησία, αλλά ο κόσμος. Ο ίδιος ο Κύριος είπε: «το χωράφι είναι ο κόσμος» (Μτθ.13/38), Ωστόσο ισχυρίζονται συνεχώς, πως το χωράφι είναι η εκκλησία. Ο Χριστός δεν έχει να κάνει με τον κόσμο - όπως επίσης και η εκκλησία που είναι το σώμα του, δεν έχει να κάνει με τον κόσμο, «επειδή δεν είναι από τον κόσμο, όπως εγώ δεν είμαι από τον κόσμο» (Ιωάν. 17/14).
Η εκκλησία είναι μέσα στον κόσμο, αλλά δεν προέρχεται από τον κόσμο. Δεν έχει λοιπόν καμία κοινωνία μ' αυτόν, όπως ένα καράβι βρίσκεται μεν στη θάλασσα, όμως δεν επικοινωνούνε μεταξύ τους. Εάν αρχίσουν να έχουν μεταξύ τους «επικοινωνία», το καράβι θα καταβληθεί πολύ γρήγορα από τη θάλασσα και θα πάει στον πάτο.
Η παραβολή με το σιτάρι και τα ζιζάνια δεν μιλάει για την εκκλησία, επειδή η εκκλησία έχει την υπόσχεση, πως οι πύλες του Aδη δεν θα υπερισχύσουν εναντίον της · πολύ περισσότερο αυτή η παραβολή μας παρουσιάζει τον έναν απέναντι στον άλλον: τον πραγματικό πιστό (σιτάρι) και τον επιφανειακά πιστό (ζιζάνιο) στον κόσμο (χωράφι). Εάν εμείς οι πιστοί συμμορφωνόμαστε με τον κόσμο (Ρωμ.12/2) και περπατάμε σύμφωνα με τον κόσμο (Εφ. 2/2), τότε θα απολογηθούμε μπροστά στο θρόνο του Χριστού για την ανυπακοή μας και θα λάβουμε την δίκαιη ανταπόδοση (Β΄ Κορ. 5/10, Εβρ. 2/1-3).
Ακόμη και σε άλλα εδάφια, ο Κύριος μας προειδοποιεί να μην αναμιγνυόμαστε με τον κόσμο: (Α΄ Κορ. 5/6-7, 10/20-22, Β΄ Κορ. 6/16-18).
Ένα σώμα - μία έκφραση
Επίσης είναι αντί-βιβλικός ο ισχυρισμός, πως είναι ευλογία από τον Κύριο η ποικιλία των διαφορετικών δογμάτων, κρατικών εκκλησιών, ελεύθερων εκκλησιών, ομάδων, οργανώσεων, διαφόρων κοινωνιών, αδελφοτήτων είτε πως δήθεν μέσα από αυτά εκφράζεται ο πολυποίκιλος πλούτος του σώματος του Χριστού. Στην πραγματικότητα όμως, αυτή η ποικιλία της έκφρασης του σώματος, είναι λόγω διάφορων προσωπικών διδασκαλιών, αδυναμία της σάρκας και θρησκευτικού ζήλου. Αυτό φαίνεται επίσης, από το πόσο εύκολα κάποιος αποχωρίζεται, όταν δεν συμφωνεί με τη διδασκαλία του άλλου, ή τον τρόπο που ενεργεί, όταν σχηματίζει μία νέα ομάδα της αρεσκείας του.
Συχνά αυτό αυτό προσπαθούν να το δικαιολογήσουν με τα εδάφια προς Ρωμαίους 12/ 4-5, πως όλα τα μέλη δεν έχουνε το ίδιο έργο, συνεπώς ο Κύριος εκφράζεται με πολλούς τρόπους.
Οφείλουμε όμως να δούμε, πως την έκφραση του σώματος του Χριστού, ο οποίος είναι η εικόνα του Θεού, δεν πρέπει να την ταυτίζουμε με την λειτουργία των μελών Του. Τα πολλά μέλη του σώματος και η λειτουργία τους μπορεί να είναι πολύ διαφορετικά, η έκφραση του σώματος όμως είναι μία, όπως και το σώμα είναι ένα. Αυτή είναι η σοφία του Κυρίου μας· παρομοίωσε το σύνολο των χριστιανών με ένα σώμα, επειδή θέλει να μας κάνει ένα σώμα - το σώμα Του. Όμως στο σώμα Του δεν πρέπει μόνο εσωτερικά να ρέει η ζωή Του, όπως γίνεται και με την κυκλοφορία του αίματός μας, αλλά χρειάζεται την πρακτική ενότητα και τη λειτουργία όλων των μελών, γιατί είμαστε εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλον - σε αρμονία, αυθόρμητα και μέσα στη ζωή Του. Ειδάλλως, η εσωτερική ζωή μένει κρυμμένη και δεν έχει τη δυνατότητα να φανερωθεί πρακτικά.
Το σώμα λειτουργεί ως σύνολο πρακτικά
«Επειδή, καθώς το σώμα είναι ένα, και έχει πολλά μέλη, όλα όμως τα μέλη τού ενός σώματος, ενώ είναι πολλά, είναι ένα σώμα· έτσι και ο Χριστός» (Α΄ Κορ.12/12).
Ο Παύλος αυτό το γράφει σε μία εκκλησία, την εκκλησία στην Κόρινθο, και σ' αυτό το εδάφιο δεν δίνει έμφαση στα πολλά μέλη, αλλά στο ένα σώμα.
Διάφορες λειτουργίες και καθήκοντα, που γίνονται από μεμονωμένα μέλη, χωριστά από τους άλλους, δεν εκφράζουν σε καμία περίπτωση το σώμα του Χριστού. Για παράδειγμα, ο αντίχειρας δεν μπορεί ποτέ από μόνος του να είναι η έκφραση του σώματός μου. Το πόδι μου έχει μεν μία ορισμένη λειτουργία δηλαδή να περπατάει, αλλά η λειτουργία του αυτή χωρίς το σώμα, είναι χωρίς νόημα. Το χέρι μου επίσης έχει μία τελείως διαφορετική λειτουργία από το πόδι μου, αλλά δεν μπορεί να επιζήσει χωριστά από το σώμα. Επίσης το μάτι μου μολονότι έχει μία πολύ σημαντική λειτουργία, όμως δεν βλέπει μόνο για τον εαυτό του, αλλά η όρασή του είναι καθοριστική για όλο το σώμα. Είναι αυτονόητο πως ένα απαραίτητο χαρακτηριστικό για τη λειτουργία του σώματος, είναι η συνεργασία όλων των μελών. Χωρίς αυτή τη συνεργασία το σώμα είναι άχρηστο - γιατί είναι νεκρό. Αν για παράδειγμα, το χέρι θέλει να κάνει κάτι, χρειάζεται τα μάτια να δουν και τα πόδια για να το φέρουν στο κατάλληλο σημείο. Χωρίς το υπόλοιπο σώμα, δεν μπορεί να τα καταφέρει όσο και να δείχνει εξωτερικά πως η λειτουργία του είναι σημαντική. Ο Θεός μας συνένωσε σαν μέλη σε ένα σώμα, ώστε να εξαρτιόμαστε ο ένας από τον άλλον και να είμαστε ένα, ενωμένοι ο ένας με τον άλλον.
Αυτή είναι η πραγματική σημασία, του να είναι κάποιος μέλος του σώματος. Δεν είναι ολοκληρωμένος από μόνος του, αλλά χρειάζεται οπωσδήποτε τα άλλα μέλη, ακριβώς όπως ένας δείκτης ρολογιού, μόνος του είναι χωρίς νόημα και μόνο μαζί με τα άλλα κομμάτια του ρολογιού μπορεί να δείξει την ώρα. Μπορεί να είναι ένας καλοσχεδιασμένος δείκτης και εξωτερικά να φαίνεται πολύ σημαντικός, όμως ποτέ δεν μπορεί να δείξει την ώρα, αν δεν είναι συναρμολογημένος σωστά με τα άλλα κομμάτια. Τα διάφορα κομμάτια μπορούν βέβαια να υπάρχουν για τον εαυτό τους, αλλά δεν μπορούν να κάνουν τη λειτουργία για την οποία είναι σχεδιασμένα.
Έτσι και τα μέλη του σώματος του Χριστού δεν είναι εδώ για τον εαυτό τους, αλλά σε συνεργασία μεταξύ τους εκτελούν την εργασία τους τελείως αυθόρμητα, ώστε να εκφράζεται το σώμα του Χριστού.
Εάν λοιπόν εξαιτίας κάποιας λειτουργίας ή κάποιου χαρίσματός μας σχηματίζουμε κάποια ξεχωριστή ομάδα, προξενούμε διαχωρισμό στο σώμα του Χριστού. Πόσο πολύ λυπάται σήμερα ο Κύριος, που το σώμα Του είναι διαχωρισμένο! «Αλλά, ο Θεός συγκέρασε το σώμα,... για να μη είναι σχίσμα μέσα στο σώμα, αλλά τα μέλη να φροντίζουν εξίσου, το ένα για το άλλο» (Α΄ Κορ.12/24-25).
"Εκείνο, λοιπόν, που ο Θεός συνένωσε, άνθρωπος ας μη χωρίζει" (Μτθ.19/6).
Η εκκλησία στην αρχή
Η σημερινή κατάσταση της εκκλησίας απέχει πολύ, από το πρότυπο που μας παρέδωσε ο Θεός στην αρχή. Είναι αναμφισβήτητο γεγονός, πως οι χριστιανοί σήμερα, δεν ζούμε στην ενότητα, αλλά είμαστε διαχωρισμένοι σε διαφορετικά δόγματα, ομάδες, αδελφότητες και οργανώσεις. Πολλά παιδιά του Θεού υποφέρουν κάτω από αυτή την κατάσταση και νοσταλγούν την επάνοδο στην πραγματική ενότητα. Γι' αυτό, οφείλουμε να αναρωτηθούμε: ποιές είναι οι αιτίες των διαχωρισμών και πώς μας οδηγεί ο Θεός σύμφωνα με τον Λόγο Του, ώστε να αποκαταστήσουμε την ενότητα.
Ας κοιτάξουμε πρώτα την εκκλησία, σε ποιά κατάσταση βρισκόταν στην αρχή.
Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να αφήσουμε τον εαυτό μας να επηρεαστεί, ούτε από την τωρινές καταστάσεις, ούτε από τις θρησκευτικές παραδόσεις. Δεν πρέπει εμείς και η κατάστασή που διαμορφώθηκε και εξελίχτηκε μέσα στην ιστορία, να ερμηνεύει την Γραφή, αλλά η Γραφή πρέπει να είναι το κριτήριό μας. Πρέπει να επιστρέψουμε στην αρχή, διότι μόνο αυτό που ήταν στην αρχή, αντιπροσωπεύει το θέλημα του Θεού και μόνο αυτό μπορεί να είναι το σωστό μέτρο και πρότυπο για μας.
Το πρότυπο που μας έδωσε η Αγία Γραφή, δεν πρέπει να το πάρουμε με ελαφριά καρδιά ή κατά την κρίση μας, ό,τι ο καθένας μας δηλαδή δεν θεωρεί απαραίτητο, να το αλλάξει. Πολύ περισσότερο, πρέπει να δώσουμε προσοχή και εκτίμηση στον Λόγο του Θεού, διότι ο Κύριος δεν λέει ποτέ κάτι χωρίς λόγο. Καμία λέξη δεν υπάρχει, που να μην έχει κάποια σημασία, αλλά η αξία της κάθε λέξης είναι διαχρονική, όπως όταν περιγράφει ένα πρότυπο ή μία αρχή. Πρέπει να το λάβουμε ακριβώς όπως μία οδηγία του Θεού που δίνεται κατευθείαν σε μας. Μάλιστα σε ότι αφορά το περιεχόμενο και την ορατή έκφραση της εκκλησίας, ο Θεός δεν άφησε τίποτε σε μας να κάνουμε. Στο έργο Του δεν αφήνει περιθώρια για τις δικές μας ιδέες.
Για την οικοδομή του οίκου του Θεού διαβάζουμε για παράδειγμα στην προς Εβραίους 8/5, πως στον Μωυσή ειπώθηκε ρητά: «Πρόσεχε να τα κάνεις όλα σύμφωνα με τον τύπο που σου δείχθηκε στο βουνό».
Πρέπει λοιπόν να επιστρέψουμε εκεί όπου ο Κύριος μας έδειξε για πρώτη φορά το πρότυπο.
Ποιο είναι το πρότυπο που μας δείχνει ο Θεός όσον αφορά την εκκλησία;
1.Είμαστε καλεσμένοι έξω από τον κόσμο και από τα είδωλα
"...δεν είναι από τον κόσμο, όπως εγώ δεν είμαι από τον κόσμο" (Ιωαν. 17/14 και 16).
«... επειδή, οι ίδιοι διηγούνται για μας, τι είδους είσοδο είχαμε προς εσάς, και πώς επιστρέψατε στον Θεό από τα είδωλα, για να δουλεύετε έναν Θεό ζωντανό και αληθινό» (Α΄ Θεσ. 1/9).
Η λέξη «εκκλησία» είναι σύνθετη · σημαίνει αυτοί που είναι καλεσμένοι έξω. Είμαστε καλεσμένοι έξω, από οτιδήποτε δεν έχει σχέση με τον Θεό, είτε είναι κοσμικό, είτε είναι θρησκευτικό και οτιδήποτε πηγαίνει αντίθετα απ' Αυτόν. Ταυτόχρονα, έχουμε τεθεί μέσα σ' Αυτόν και στη βασιλεία Του, «...ο οποίος μας ελευθέρωσε από την εξουσία τού σκοταδιού, και μας μετέφερε στη βασιλεία τού αγαπητού Υιού του» (Κολ. 1/13).
2. Το περιεχόμενο της εκκλησίας - ένα πρόσωπο
Οι πιστοί ήταν πληρωμένοι από το Πνεύμα του (Πράξ. 2/4, 4/31, 5/32, 6/3, 5), ήταν γεμάτοι από τον αναστημένο Κύριο, το Πνεύμα που μας δίνει ζωή (Α΄ Κορ. 15/45, Β΄ Κορ.3/17). Αυτό δείχνει, πως δεν είχαν μόνο μία διδασκαλία, αλλά ήταν γεμάτοι από ζωή και από την αλήθεια του Ιησού Χριστού (Κολ. 3/11).
3. Καμία ιδιαίτερη διδασκαλία, καμία ιδιαίτερη μέθοδος
Δέχονται τους πιστούς, όπως ο Χριστός δέχτηκε αυτούς «Γι' αυτό, προσδέχεστε ο ένας τον άλλον, όπως και ο Χριστός προσδέχθηκε εμάς προς δόξαν τού Θεού» (Ρωμ. 15/7) και όχι όπως σήμερα συνηθίζεται να δέχεται ο ένας τον άλλον μόνο εφόσον έχει την ίδια διδασκαλία, ή τις ίδιες συνήθειες.
4. Ο κάθε ένας υπηρετεί, ο κάθε ένας είναι ιερέας - δεν υπάρχει ιεραρχία
Στην Καινή Διαθήκη δεν βλέπουμε πουθενά κάποιο σύστημα ιεραρχίας, όπου κάποιοι είναι ενεργοί και διοικούν και οι υπόλοιποι μένουν παθητικοί, κάποιοι να κηρύττουν και οι υπόλοιποι μόνο να ακούν. Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, όλοι οι πιστοί υπηρετούν και κανένας δεν είναι ανώτερος από τον άλλον. Οπωσδήποτε υπάρχουν πρεσβύτεροι στην εκκλησία, όχι όμως για να κυριαρχούν, αλλά για να ποιμαίνουν το ποίμνιο του Θεού με τον εαυτό τους σαν παράδειγμα (Α΄ Πετρ. 5/2-3).
Το κάθε μέλος του σώματος του Χριστού είναι ιερέας και υπηρετεί κατά το μέτρο της χάρης που έλαβε από τον Κύριο, για να συνοικοδομήσει το σώμα του Χριστού (Εφ. 4/7, 16). Αυτό σημαίνει, πως όταν συγκεντρωνόμαστε, ο καθένας έχει κάτι να μεταδώσει από τον Χριστό (Α΄ Κορ. 14/26). Οι απόστολοι, προφήτες, ευαγγελιστές, ποιμένες και δάσκαλοι δεν πρέπει να παίρνουν την υπηρεσία από τους αγίους ως δική τους, κάνοντας τους υπόλοιπους παθητικούς. Πολύ περισσότερο, οφείλουν να τους παροτρύνουν, έτσι ώστε να γίνουν ικανοί να εκπληρώνουν το έργο της υπηρεσίας, προς οικοδομή του σώματος του Χριστού. (Εφεσ. 4/11-16).
Το σύστημα ιεραρχίας αντιστέκεται σ' αυτό, εξοντώνοντας έτσι τη λειτουργία των μελών του σώματος. Αυτοί που έχουν την εντύπωση, πως έχουν τα πέντε τάλαντα, άθελά τους παίρνουν την υπηρεσία από τους άλλους, έτσι που αυτοί που έχουν το ένα τάλαντο να το θάβουν (Μτθ. 25/14-30).
Κάθε ένας που αναγεννήθηκε, έχει λάβει τουλάχιστον ένα τάλαντο κατά το μέτρο της χάρης του Χριστού, όμως έχει δημιουργηθεί η εντύπωση, πως η εκκλησία χρειάζεται μόνο αυτούς που έχουν τα περισσότερα χαρίσματα, αυτούς που έχουν τα 'πέντε' τάλαντα. Έτσι όμως οι περισσότεροι πιστοί, επειδή ίσως έχουν μόνο ένα τάλαντο γίνονται ασήμαντοι, διότι δεν μπορούν να το προσφέρουν. Ο πνευματικός πλούτος που χάνεται μέσα στην εκκλησία είναι αναντικατάστατος. Τα πέντε τάλαντα ενός κήρυκα δεν μετράνε σε σύγκριση με τα εκατοντάδες που «θάβονται» εξαιτίας του.
Ως θλιβερό επακόλουθο του συστήματος της ιεραρχίας, ο Χριστός που είναι η κεφαλή του σώματος αντικαθίσταται από τον κληρικό. Αυτός απαιτεί κάποια θέση και εξουσία πάνω στους πιστούς κυριαρχώντας έτσι στην εκκλησία. Αυτή η διδασκαλία υπάρχει στις κρατικές εκκλησίες· θεωρούν ότι ο κληρικός είναι ο αντιπρόσωπος του Θεού εδώ στη γη. Αυτή η ψευδοδιδασκαλία στηρίζεται με τη δικαιολογία, πως ο Χριστός ως η κεφαλή της εκκλησίας είναι στον ουρανό αόρατος, οπότε η εκκλησία χρειάζεται κάποιον που να είναι ορατός και συγκεκριμένος για να τη διευθύνει. Απεναντίας, η Γραφή λέει ξεκάθαρα, πως ο Χριστός ζει σήμερα μέσα στους πιστούς (Β΄ Κορ. 13/5, Γαλ. 2/20), πως είναι ανάμεσα στους πιστούς, όταν αυτοί είναι συγκεντρωμένοι στο όνομά Του (Μτθ. 18/20), και πως είναι παρών μέσα στη συγκέντρωση της εκκλησίας (Εβρ.2/12).
Ορισμένοι, όπως ο πάπας, πιστεύουν ότι εξουσιοδοτούν κάποιους «απόστολους» οι οποίοι αντιπροσωπεύουν τον Χριστό και απαιτούν απόλυτη υπακοή, όποιοι πιστοί ή εκκλησίες δεν αναγνωρίζουν την εξουσία του, λογαριάζονται ως επαναστάτες. Αυτό όμως είναι θράσος και αποστασία από τον Χριστό, που είναι το θεμέλιο της εκκλησίας.
Ο Θεός έθεσε τον Γιό Του σαν κεφαλή της εκκλησίας (Κολ. 1/18), και η εκκλησία πρέπει με σταθερότητα, να έχει τον Χριστό ως κεφαλή της, έτσι ώστε να αυξάνεται με την αύξηση του Θεού. (...και μη κρατώντας την κεφαλή, τον Χριστό, από τον οποίο ολόκληρο το σώμα διαμέσου των αρμών και συνδέσμων, καθώς διατηρείται και καθώς συνδέεται, αυξάνει σύμφωνα με την αύξηση του Θεού» (Κολ.2/19). Όποιος διδάσκει κάτι διαφορετικό ή ενεργεί με διαφορετικό τρόπο, πλανάει τον λαό του Θεού.
5. Τα έργα και η διδασκαλία των Νικολαϊτών
Στο βιβλίο της Αποκάλυψης 2/6 και 15 ο Κύριος λέει, πως μισεί τα έργα των Νικολαϊτών. Η λέξη Νικολαΐτης αποτελείται από τη λέξη νικάω (κυριεύω) και λαός, που σημαίνει δηλαδή, «αυτός που εξουσιάζει τον λαό». Ο Κύριος μισεί αυτόν που αγνοεί, πως Αυτός είναι η κεφαλή της εκκλησίας και παίρνει την πρωτοβουλία εξουσιάζοντας έτσι στο λαό. Μόνο ο Κύριος είναι η κεφαλή και η εκκλησία είναι το σώμα Του.
Ο Θεός έδωσε βέβαια στην εκκλησία αποστόλους, προφήτες, ευαγγελιστές, ποιμένες και δασκάλους, όχι όμως για να εξουσιάζουν τους πιστούς, αλλά για να τους υπηρετούν (Α΄ Πέτρ. 5/3, Μτθ. 20/25-28).
Αδελφοί που υπηρετούν τον Κύριο και είναι πνευματικά ώριμοι, έχουν κάποιας μορφής πνευματική εξουσία στην οικοδομή της εκκλησίας, εφόσον βέβαια είναι υποταγμένοι στον Χριστό έχοντας Αυτόν ως κεφαλή τους και έχουν αφήσει σ' Αυτόν, όλη την προτεραιότητα στην εκκλησία. Τη στιγμή που κάποιος υπηρέτης Του ενεργεί σαρκικά, χάνει την εξουσία του. Μόνο αυτός που ακολουθεί πραγματικά τον Χριστό, μπορεί να είναι υπόδειγμα στους πιστούς. Όταν για παράδειγμα ο Πέτρος στην Αντιόχεια παρασύρθηκε σε υποκρισία, παρασύρθηκε και ο Βαρνάβας από αυτόν (Γαλ.2/11-14). Ακόμη και αν ο Πέτρος γι' αυτόν μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν υπόδειγμα, σ' αυτή την περίπτωση ο Βαρνάβας δεν έπρεπε να τον ακολουθήσει. Οφείλουμε να είμαστε όλοι μιμητές του Θεού (Εφ. 5/1).
Ο Λόγος του Θεού μας αποκαλύπτει, πως ο Χριστός είναι η κεφαλή του άντρα (Α΄ Κορ. 11/3), η κεφαλή της εκκλησίας (Κολ. 1/18) και η κεφαλή πάνω απ' όλα στο σύμπαν (Εφ. 1/22). Την εξουσία Του ως κεφαλή του σώματος την ασκεί με την εγκάρδια σχέση με την οποία είναι συνδεδεμένος με τα μέλη. Γι' αυτό ο κάθε πιστός στην εκκλησία πρέπει να αυξάνεται σε όλα, σ' Αυτόν που είναι η κεφαλή του σώματος (Εφ. 4/15).
6. Η ενότητα των πιστών είναι ορατή
"Και η καρδιά και η ψυχή τού πλήθους, εκείνων που πίστεψαν, ήταν μία..." (Πρξ.4/32). Δεν είναι λοιπόν μόνο, όπως λέγεται: «ένα στο πνεύμα, αλλά χωρίς να φαίνεται», αλλά είναι και "μία καρδιά και μία ψυχή", δηλαδή είναι και στην πραγματικότητα ένα - πρακτικά και ορατά (Πρξ. 2/42-47).
7. Κανένα πρόσθετο όνομα
Κάθε πρόσθετο όνομα είναι διαφορετικό όνομα από αυτό του Κυρίου, το οποίο όχι μόνο διαστρεβλώνει τα θεμέλια της Γραφής, αλλά είναι και μία άρνηση κατά του ονόματος του Κυρίου. Ας υποθέσουμε,πως μία γυναίκα με το επώνυμο Παπαδοπούλου προσθέτει δίπλα και το επώνυμο Αργυρίου, επειδή στη δουλειά της έχει να κάνει πολύ με αυτό το όνομα. Ακόμη και να ισχυρίζεται, πως αυτό δεν έχει και τόσο σημασία, πως είναι απλώς ένα όνομα για διευκόλυνση σε διάφορες διασυνδέσεις στην εργασία της, τι θα έλεγε γι' αυτό ο κύριος Παπαδόπουλος; Θα υποψιαζόταν, πως κάτι δεν πάει καλά με την γυναίκα του, πως ίσως έχει και κάποια άλλη σχέση εκτός από τη δική του.
Ο Χριστός είναι ο Νυμφίος στην εκκλησία. Εάν εκτός από το δικό Του όνομα έχουμε και άλλο όνομα που να συμπληρώνει, όπως Ευαγγελική εκκλησία, Ελεύθερη Ευαγγελική Εκκλησία, Εκκλησία του Χριστού, Ορθόδοξη, Καθολική, Μεθοδιστική, Εκκλησία της Πεντηκοστής και πολλές άλλες, είναι πέρα από κάθε αμφιβολία, πως κι εδώ, υπάρχει και κάποια άλλη σχέση εκτός από τη σχέση με τον Κύριο - κάτι που αναφέρεται στο έργο, μία διδασκαλία, κάποια ιεραποστολή ανεξάρτητη από το σώμα, τα οποία διαχωρίζουν τον λαό του Θεού και προξενούν αιρέσεις στο σώμα του Χριστού. Εφόσον κάποιοι ισχυρίζονται πως το όνομα δεν είναι σημαντικό, χωρίς κάποια ιδιαίτερη σημασία - γιατί τότε το κρατάνε και ταυτίζονται με αυτό αντί να το απορρίψουν.
8. Σε έναν τόπο μόνο μία εκκλησία
Η Καινή Διαθήκη δεν χρησιμοποιεί τίποτα άλλο από το όνομα της πόλης στην οποία βρίσκεται ως όνομα εκκλησίας. Αυτό σημαίνει, πως η παγκόσμια εκκλησία του Θεού, χωρίζεται μόνο γεωγραφικά, εξαιτίας του ότι οι πόλεις βρίσκονται σε διαφορετικές περιοχές. Ο Θεός με τη σοφία Του το διευθέτησε έτσι, διότι οι πιστοί, ως άνθρωποι, είναι περιορισμένοι σε σχέση με τον τόπο χρόνο. Εάν λοιπόν υπάρχει κάποιος άλλος λόγος χωρισμού των παιδιών του Θεού ανεξάρτητα από την διαφορετική τοποθεσία, τότε χωρίς αμφιβολία πρόκειται για διαχωρισμό εξ' αιτίας ανθρώπινων λόγων.
Έτσι λοιπόν στην Κόρινθο, ποτέ δεν βλέπουμε να αναφέρεται ο Λόγος του Θεού σε εκκλησίες (στον πληθυντικό), αλλά ονομάζει εκκλησία (στον ενικό) στην Κόρινθο, την εκκλησία στην Ιερουσαλήμ, την εκκλησία στην Αντιόχεια. Αυτή την αρχή βλέπουμε σε όλη την Καινή Διαθήκη μέχρι την Αποκάλυψη. Εκεί, στα κεφάλαια 2 και 3, βλέπουμε, πως στην Ασία που αποτελούσε μία περιφέρεια, στις επτά εκκλησίες αντιστοιχούν επτά διαφορετικές πόλεις, τις οποίες ο Θεός αναγνωρίζει ως επτά χρυσές λυχνίες:
Ένας τόπος - μία εκκλησία - μία χρυσή λυχνία. Τι βλέπουμε όμως σήμερα; Ένας τόπος - πολλές «εκκλησίες» - καμία χρυσή λυχνία.
9. Καμία επιπλέον εκκλησία σε σπίτι παράλληλα με την εκκλησία της πόλης
Σε μερικά σημεία στη Γραφή λέει : προς Φιλήμονα 1/2, «...προς τον Φιλήμονα... και την κατ' οίκο σου εκκλησία», ή προς Ρωμαίους 16/5, «χαιρετήστε και την κατ' οίκον εκκλησία τους», ομοίως στην Α΄ Κορινθίους 16/19 και Κολοσσαείς 4/15-16. Αυτά τα εδάφια δεν δείχνουν όμως ότι εκτός από την εκκλησία της πόλης, μπορούσε και σε κάποιο άλλο σπίτι να ιδρυθεί κάποια επιπλέον εκκλησία. Η περιγραφή, μας δείχνει, πως η εκκλησία στις Κολοσσές συναθροίζονταν στο σπίτι του Φιλήμονα. Δεν είναι η 'εκκλησία του Φιλήμονα', αλλά η εκκλησία στις Κολοσσές που συναθροίζονταν στο σπίτι του Φιλήμονα. Η εκκλησία λοιπόν που ήταν στο σπίτι του Φιλήμονα, ήταν η εκκλησία στις Κολοσσές. Το ίδιο αντιστοιχεί και για τα άλλα εδάφια.
10. Μόνο ένα πρεσβυτέριο σε κάθε τόπο
Ο Παύλος ανέθεσε στον Τίτο, να τοποθετήσει πρεσβύτερους σε κάθε πόλη στην Κρήτη (Τίτος 1/5). Επίσης και στις Πράξεις 14/23 διαβάζουμε, πως ο Παύλος με τον Βαρνάβα έθεσαν πρεσβυτέρους σε κάθε εκκλησία. Αυτό μας δείχνει καθαρά, πως η Καινή Διαθήκη ορίζει μία εκκλησία σε κάθε πόλη, το οποίο είναι και λογικό, εφόσον όλοι οι πιστοί σε μία πόλη είναι ένα, άρα πρέπει να υπάρχει μόνο μία εκκλησία και φυσικά ένα πρεσβυτέριο σ' αυτήν. Όπως βλέπουμε στη Γραφή, το Αγιο Πνεύμα ποτέ δεν επέτρεψε σε μία πόλη να υπάρχουν δύο πρεσβυτέρια, γιατί αυτό θα σήμαινε διαχωρισμό - όπως και σε μία χώρα όταν έχει δύο διαφορετικές κυβερνήσεις.
11. Η κάθε εκκλησία είναι αυτόνομη
Στην Καινή Διαθήκη δεν βλέπουμε πουθενά κάποια κεντρική εκκλησία από την οποία να εξαρτώνται κάποιες άλλες μικρότερες. Καμία εκκλησία δεν ελέγχει την άλλη. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει, πως η εκκλησία σε κάθε πόλη έχει εντελώς δικό της τρόπο λειτουργίας. Επειδή δεν θα πρέπει η πόλη να είναι το χαρακτηριστικό της εκκλησίας, αλλά αντίθετα, το σώμα του Χριστού πρέπει να έρχεται σε ενιαία έκφραση σε κάθε τόπο. Από τη μία πλευρά, βλέπουμε στη Γραφή, πως κάθε εκκλησία έχει δικό της πρεσβυτέριο και λειτουργεί αυτόνομα από τις άλλες. Από την άλλη πλευρά όμως, βλέπουμε επίσης πως όλες οι εκκλησίες έχουν στενή κοινωνία μεταξύ τους και η μία συνεργάζεται με την άλλη. (Α΄ Θεσ. 2/14, Α΄ Κορ. 16/19, Φιλιπ. 4/21, Κολ. 4/15) και ο Λόγος του Κυρίου ισχύει το ίδιο για όλες τις εκκλησίες (Αποκ. 2/1, 7, 17, 29, 3/6, 13, 22).
12. Η Αγία Γραφή αναγνωρίζει μόνο την εκκλησία
Πουθενά στην Καινή Διαθήκη δεν βλέπουμε, εξαιτίας κάποιας ιδιαίτερης ανάγκης, ή διαφορετικού ενδιαφέροντος, κάποιας ξεχωριστής αποστολής, ή στόχου, να σχηματίζονται διαφορετικές ομάδες ή συναθροίσεις. Η Αγία Γραφή αναγνωρίζει μόνο εκκλησίες, και μάλιστα μία εκκλησία σε κάθε τόπο.
Η πτώση της εκκλησίας και η ανοικοδόμηση.
Ο αιώνιος σκοπός του Θεού είναι να οικοδομήσει την εκκλησία, όπου από τη μία πλευρά θέλει να έρθει σε ενιαία έκφραση (Α΄ Τιμ. 3/15- 16) και από την άλλη να συντρίψει τον εχθρό Του, τον σατανά (Μτθ. 16/18). Γι' αυτό ο σατανάς κάνει τα πάντα για να αποδυναμώσει την εκκλησία. Βέβαια, οργίζεται πολύ όταν σώζονται άνθρωποι, αλλά όταν πρόκειται για την οικοδομή της εκκλησίας γίνεται μανιώδης, επειδή γνωρίζει, ότι αυτό προδιαγράφει το τέλος του.
Η σωτηρία μας είναι σπουδαία υπόθεση, η οικοδομή της εκκλησίας Του όμως, μία άλλη εξίσου σημαντική. Διαμέσου της απολύτρωσης σωζόμαστε, αναγεννιόμαστε και γινόμαστε ζωντανές πέτρες. Έτσι λοιπόν, σαν ζωντανές πέτρες πρέπει να οικοδομούμαστε ο ένας με τον άλλον «ως πνευματικός οίκος, άγιο ιεράτευμα, για να προσφέρετε πνευματικές θυσίες, ευπρόσδεκτες στον Θεό διαμέσου τού Ιησού Χριστού (Α' Πετρ. 2/5). Η σωτηρία λοιπόν είναι το μέσον για την οικοδομή του οίκου του Θεού, που είναι και ο τελικός στόχος.»
Η ιστορία μας δείχνει, πως ο σατανάς στους πρώτους αιώνες, επιδίωξε με πολλούς διωγμούς να εξαφανίσει την εκκλησία, χωρίς όμως να το καταφέρει. Έτσι, άλλαξε τη στρατηγική του, μεταμορφώνοντας το εχθρικό του πρόσωπο σε φιλικό· ο διώκτης έγινε σύμμαχος:
1. Ρωμαιοκαθολική εκκλησία
Το 312 μ.Χ. ο τότε αυτοκράτορας της Ρώμης, Μέγας Κωνσταντίνος, ενώ προετοιμάζονταν για τη μάχη της Μιλβίας γέφυρας εναντίον του Αυγούστου Μαξέντιου, είδε ένα όραμα με το σχήμα του σταυρού και μία επιγραφή στα ελληνικά: «Εν τούτω νίκα» - δηλαδή με αυτό θα νικήσεις. Έβαλε λοιπόν το σημάδι του σταυρού στις ασπίδες των στρατιωτών και πράγματι νίκησε. Έτσι, καθώς ήτανε ειδωλολάτρης θεώρησε, ότι αυτό ήταν ένα σημάδι ότι έπρεπε να αλλάξει στάση απέναντι στους διωγμούς των χριστιανών και από τότε άρχισε να τους υποστηρίζει.
Το 380 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος, ανακήρυξε τον χριστιανισμό ως επίσημη κρατική θρησκεία. Οι άλλοτε διωκόμενοι χριστιανοί, οι άλλοτε απορριφθέντες από τον κόσμο, έγιναν ξαφνικά σημαντικοί, με αποτέλεσμα όχι μόνο πλέον η εκκλησία να έχει πρόσβαση στον κόσμο, αλλά και ο κόσμος στην εκκλησία. Έτσι η εκκλησία αναμίχθηκε με τον κόσμο , εφαρμόζοντας μεθόδους από τους εθνικούς, με ειδωλολατρίες και ψεύτικες διδασκαλίες, όπως η τιμή προς τη Μαρία (σε αντικατάσταση με μία μεγάλη ρωμαϊκή θεότητα), προσκύνημα σε εικόνες αγίων, διάφορες τυπολατρίες και γιορτές, όπως των Χριστουγέννων και του Πάσχα, που ποτέ δεν φέρνουν τον άνθρωπο σε πραγματική επαφή με τον Θεό. Ο Λόγος του Θεού αποκρύφτηκε από τον λαό και η ευσέβειά του αντί να είναι προς τον Θεό, βρίσκεται τώρα να αποδίδεται σε διάφορους αγίους-μεσίτες με πρώτη στην κορυφή τη Μαρία.
Αυτό το συμβάν ο Κύριος το περιγράφει λέγοντας την παραβολή με το προζύμι, "...μία γυναίκα (δηλαδή η Καθολική εκκλησία) αφού το πήρε, το έκρυψε σε τρία μέτρα αλεύρι, μέχρις ότου έγινε ολόκληρο ένζυμο". Το αλεύρι είναι το καθαρό έργο του Θεού στον Χριστό, στο οποίο αν υπάρξει αλλοίωση, μολύνεται όλο (Μτθ.13/33). Πολλοί ερμηνεύουν το προζύμι σ' αυτή την παραβολή ως κάτι θετικό. Όμως στο ίδιο Ευαγγέλιο, στο Ματθαίο 16/6, βλέπουμε πως το προζύμι έχει αρνητική σημασία: "Και ο Ιησούς είπε σ' αυτούς: Βλέπετε και προσέχετε από τη ζύμη των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων". Στο Α΄ Κορ. 5/6-8, ο Παύλος μας λέει να καθαριστούμε από το προζύμι. Επίσης στην Παλιά Διαθήκη, ο Θεός πρόσταξε τον λαό Ισραήλ, μαζί με το πασχαλινό αρνί να φάνε και άζυμο ψωμί. «Και θα φάνε το κρέας εκείνη τη νύχτα, ψητό στη φωτιά· με άζυμα...»(Εξ.12/8), ακόμη, "Και όταν προσφέρεις δώρο, προσφορά από άλφιτα ψημένη σε φούρνο, θα είναι άζυμα ψωμιά από σιμιγδάλι ζυμωμένο με λάδι, και άζυμα λάγανα χρισμένα με λάδι" (Λευ.2/4). Έτσι αν το δούμε στο φως της Γραφής, η έννοια του προζυμιού στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο μόνο αρνητική είναι.
Ετσι λοιπόν, στην αρχή υπήρχαν μόνο οι εκκλησίες του Θεού η κάθε μία σε έναν τόπο, οι οποίες είχαν κοινωνία μεταξύ τους, αλλά η κάθε μια αυτοδιοικούνταν.
Κατόπιν όμως, συστάθηκε μια ισχυρή εκκλησία στον κόσμο, με τον πάπα στην κορυφή της ιεραρχίας. Τα μέλη της δεν ήταν απαραίτητο να είναι αναγεννημένοι Χριστιανοί, δηλαδή να πιστεύουν συνειδητά στον Ιησού Χριστό, αλλά όποιος γεννιόταν ως Ρωμαίος πολίτης, θεωρείτο αυτόματα ότι είναι χριστιανός, με αποτέλεσμα την βάπτιση των νηπίων, ύστερα από αυτή την εξέλιξη.
Την ανάμειξη με την πολιτική εξουσία, την αναφέρει ο Κύριος στην παραβολή με τον κόκκο του σιναπιού, ο οποίος είναι μικρότερος απ' όλους τους σπόρους και αντιπροσωπεύει την εκκλησία, η οποία κατά το σχέδιο του Θεού είναι μικρή, δίχως εξωτερική δύναμη.
Όταν το σινάπι αναπτύσσεται κανονικά, γίνεται ένα μικρό φυτό περίπου ένα μέτρο ψηλό και χρησιμεύει ως μπαχαρικό. Ομως σε μία αντικανονική ανάπτυξη, έγινε ένα τεράστιο δέντρο, έτσι που τα πουλιά του ουρανού έρχονται και κάνουν φωλιές στα κλαδιά του.
Στο ίδιο κεφάλαιο (Μτθ.13) στα εδάφια 4 και 9, ο Κύριος μιλάει πάλι για τα πουλιά παριστάνοντάς τα ως τον «πονηρό», τα οποία κατέφαγαν τον σπόρο - άρπαξαν τον Λόγο του Θεού.
Κατά συνέπεια, η τάξη που έβαλε ο Θεός στην εκκλησία σε ενότητα, όπου κάθε τόπος είχε τη δική του αυτόνομη εκκλησία, διαλύθηκε. Η αρχική της κατάσταση να είναι το σώμα του Κυρίου, εξαφανίστηκε ολοκληρωτικά. Αντί γι' αυτό διαμορφώθηκε σε μία γιγάντια οργάνωση ανά τον κόσμο με τον πάπα στην κορυφή.
2. Κρατικές εκκλησίες
Κατά το 1500 περίπου αρχίζει η μεταρρύθμιση στην κρατική εκκλησία. Εκείνη την περίοδο, ο Κύριος αρχίζει να κερδίζει πίσω αυτό που χάθηκε, και ιδιαίτερα τις δύο βασικές προϋποθέσεις για τη ζωή του χριστιανού, δηλαδή το να λαμβάνει τη δικαιοσύνη μόνο διαμέσου της πίστης (και όχι επειδή είναι δηλωμένος στο κράτος ως χριστιανός), και την ελευθερία να ακούγεται ο Λόγος του Θεού.
Παρόλο όμως που η μεταρρύθμιση αποκατέστησε αυτά τα δύο πράγματα, δεν κατάφερε να επιστρέψει στην αρχική ζωή της εκκλησίας και την πραγματική ενότητα. Αυτό που κατάφερε, είναι να σπάσει το κατεστημένο που επικρατούσε τότε - το να είναι η ρωμαιοκαθολική εκκλησία συνδεδεμένη με το κράτος, κάτι που από μόνο του πολύ λίγο ανταποκρίνεται στο σχέδιο του Θεού.
Ο ίδιος ο Λούθηρος με κανέναν τρόπο δεν ήταν σύμφωνος με αυτές τις εξελίξεις, αλλά δεν είχε άλλη επιλογή, προκειμένου να σπάσει τη δύναμη που συνέδεε το κράτος με την εκκλησία.
Αυτό το καινούργιο προτεσταντικό κίνημα και ιδιαίτερα το Λουθηρανικό, κράτησε μέχρι και σήμερα πολλές από τις πρακτικές συνήθειες της καθολικής εκκλησίας.
3. Ελεύθερες εκκλησίες
Ήδη από την εποχή της μεταρρύθμισης και ιδιαίτερα στους επόμενους αιώνες, σε αρκετές χώρες, μεμονωμένοι πιστοί λάβαιναν όλο και περισσότερο φως από τη Βίβλο, ανακαλύπτοντας έτσι πολλές κρυμμένες αλήθειες, οι οποίες δεν συμφωνούσαν με τις διδασκαλίες και τον τρόπο που λειτουργούσε η κρατική εκκλησία, οπότε φρόντισαν, να αποσυρθούν από αυτή και να ιδρύσουν μία αυτόνομη εκκλησία. Έτσι ιδρύθηκαν οι περισσότερες ανεξάρτητες εκκλησίες, όπως μεταξύ άλλων η βαπτιστική, η μεθοδιστική, οι εκκλησίες των αδελφών, οι ευαγγελικές εκκλησίες.
Από αυτές, και πάλι από αντίδραση, διαχωρίστηκαν σε αμέτρητες διαφορετικές εκκλησίες, έτσι που τώρα σε όλο τον κόσμο να έχουμε εκατοντάδες από αυτές τις ομολογίες. Έτσι διαπιστώνουμε, πως κι αυτές οι ''ελεύθερες'' εκκλησίες, παρόλο που είναι ένα βήμα μπροστά από τις κρατικές, σε καμιά περίπτωση δεν επέστρεψαν στο πρότυπο που έβαλε ο Θεός στην αρχή. Επειδή ο λόγος για τον οποίο είναι διαχωρισμένοι, δεν είναι η τοποθέτηση σε διαφορετικές περιοχές, αλλά λόγω των διαφορετικών διδασκαλιών τους.
Η λέξη αίρεση στους Γαλάτες 5/20 δεν σημαίνει οπωσδήποτε διαχωρισμός λόγω μίας λανθασμένης διδασκαλίας, αλλά απλά λόγω κάποιας διδασκαλίας. Δηλαδή κάποιας γνώμης ανεξάρτητα αν είναι σωστή ή λανθασμένη. Εδώ δεν πρόκειται για αλήθεια ή ψέμα, σωστό ή λάθος, αλλά ότι γίνονται διαχωρισμοί εξαιτίας διαφόρων διδασκαλιών.
Από τη στιγμή που μία διδασκαλία προκαλεί διαχωρισμό, τότε δημιουργείται αίρεση.
Γενικά η λέξη αίρεση σημαίνει: δικαίωμα εκλογής, ελεύθερη σκέψη, ελεύθερη επιλογή, είτε φιλοσοφική, είτε δογματική.
Όποιος λοιπόν χωρίζει λόγω μίας διδασκαλίας, τότε με βάση η Γραφή προκαλεί αίρεση.
Σαν παράδειγμα, ορισμένοι πιστεύουν πως η αρπαγή θα γίνει πριν τη μεγάλη θλίψη, άλλοι πιστεύουν πως θα γίνει μετά. Μερικοί πιστεύουν, πως όλοι οι πιστοί θα πάνε στη βασιλεία των ουρανών, άλλοι πως μόνο μερικοί από αυτούς θα πάνε. Κάποιοι πάλι πιστεύουν, πως το βάπτισμα γίνεται με το να μπει κάποιος ολόκληρος μέσα στο νερό, ενώ άλλοι πως πρέπει να του ρίξουν λίγο νερό στο πρόσωπο. Μερικοί πιστεύουν, πως όταν λαβαίνει κανείς Αγιο Πνεύμα, πρέπει να έρθει σε υπερφυσικό επίπεδο, άλλοι δεν το πιστεύουν αυτό. Παρόλο που ενδεχόμενα οι μεν έχουν δίκιο και οι άλλοι πιθανόν βρίσκονται σε πλάνη, η Γραφή δεν δικαιολογεί ποτέ να χωρίζονται τα παιδιά του Θεού για τέτοιους λόγους ή για άλλα μικρά ζητήματα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει, πως η εκκλησία πρέπει να ανέχεται ψεύτικες διδασκαλίες. Η κάθε εκκλησία έχει πρεσβύτερους, και αν κάποια ψεύτικη διδασκαλία εισχωρήσει, οι πρεσβύτεροι πρέπει να την αντιληφθούν και να την αντιμετωπίσουν.
Ουσιώδη σημεία της πίστης δεν πρέπει να κλονίζονται. Αυτά είναι τα κοινά σημαντικά σημεία όλων των πιστών. Ας τα σημειώσουμε παρακάτω:
Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Γιός του Θεού, ο οποίος ήρθε με σάρκα, σταυρώθηκε για να μας απολυτρώσει από τις αμαρτίες, αναστήθηκε και τώρα ζει, αναλήφθηκε στους ουρανούς και κάθεται στα δεξιά του Πατέρα, ταυτόχρονα όμως κατοικεί μέσα μας και είναι η ζωή μας, θέλει να οικοδομήσει την εκκλησία Του. Ακόμη θα έρθει ξανά για να παραλάβει τους δικούς Του.
Αν τώρα για παράδειγμα, κάποιος δεν πιστεύει πως ο Ιησούς είναι ο Γιός του Θεού, τότε είναι τελείως αντίθετος με την πίστη μας και δεν μπορούμε να είμαστε ''ένα'' μ' αυτόν.
4. Διάφορες άλλες χριστιανικές ομάδες
α) Ελεύθερες ομάδες: Πολλοί που έχουν καταλάβει, πως και οι ελεύθερες εκκλησίες αποτελούν αίρεση, τις απέρριψαν λέγοντας: «Δεν θέλω να ανήκω σε καμία εκκλησία πλέον, παρά μόνο στον Χριστό». Έτσι δημιουργούν μικρές ομάδες, και συναθροίσεις σε σπίτια, συνήθως χωρίς κάποιο ιδιαίτερο όνομα - τις λεγόμενες ''ελεύθερες ομάδες''.
β) Ενεργητικές ομάδες: Σήμερα, όλο και συχνότερα σχηματίζονται διάφορες ομάδες με κάποια ιδιαίτερη αποστολή, όπως για παράδειγμα μια διακονία, ή με διάφορες ενεργητικότητες (ενθάρρυνση στις συναθροίσεις διαφόρων χριστιανικών ομάδων, εκπαίδευση πιστών).
Η Γραφή δεν αναγνωρίζει ούτε ελεύθερες ομάδες, ούτε διάφορες άλλες ομάδες με κάποια ιδιαίτερη αποστολή.
Επιστροφή στην αρχή
Αυτή είναι λοιπόν η κατάσταση: Σήμερα έχουμε την Καθολική εκκλησία, την Ορθόδοξη, τις διάφορες ελεύθερες εκκλησίες, και μία ολόκληρη σειρά από χριστιανικές ομάδες και διάφορες άλλες ομάδες με διάφορες ενέργειες και ιδιαίτερες αποστολές. Καμία από αυτές δεν αντιπροσωπεύει το πρότυπο, που μας έδωσε ο Κύριος από την αρχή. Τι πρέπει να κάνουμε; Τι περιμένει από μας ο Κύριος; Το πρώτο βήμα που έκανε ο Κύριος για να οικοδομήσει την εκκλησία Του, ήταν να μας αποκαλύψει, ότι δικαιωνόμαστε διαμέσου της πίστης και την ελευθερία να διαβάζουμε όλοι την Αγία Γραφή. Το φως άρχισε πάλι να φέγγει και από αιώνα σε αιώνα μέχρι σήμερα έγινε όλο και πιο λαμπρό.
Πάντοτε, σε όλους τους καιρούς, υπήρχαν άνθρωποι που ήταν υπάκουοι σ' αυτό που τους έδειξε ο Θεός, έτσι ώστε μέσα από αυτούς ο Κύριος να έχει τη δυνατότητα, να κερδίσει όλο και περισσότερο από αυτό που χάθηκε στην πορεία της εκκλησίας.
Σήμερα ο Κύριος είναι σε θέση, να επαναφέρει την εκκλησία, όπως ήταν στην αρχή.
Αν ο Κύριος μας το δείχνει τόσο καθαρά, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να Τον υπακούσουμε. Μπορούμε βέβαια να απορρίψουμε την Ορθόδοξη εκκλησία ή την Καθολική, διότι δεν αντιπροσωπεύουν το σχέδιο του Θεού, όμως δεν πρέπει να απορρίψουμε και οτιδήποτε άλλο δεν αντιπροσωπεύει; Εάν ο Κύριος καταδικάζει τους διαχωρισμούς - ποιοι είμαστε εμείς, που τους δικαιώνουμε; Ή αν εμείς δεν κάνουμε διαχωρισμούς, γιατί να μειώνουμε την κρίση του Θεού λέγοντας ότι δεν είναι και τόσο σημαντικό αυτοί να υπάρχουν;
Ας μη ξεχνάμε, πως οι διαχωρισμοί, στα μάτια του Θεού είναι αμαρτία.
Εάν λοιπόν οι διαχωρισμοί είναι λάθος, πρέπει να βγούμε όλοι έξω από αυτούς (Αποκ.18/4)· όχι βέβαια, για να κάνουμε ένα καινούργιο δόγμα, αλλά για να επιστρέψουμε στο αρχικό θεμέλιο της ενότητας, σύμφωνα με το πρότυπο που μας αποκαλύπτει η Γραφή, δηλαδή να συγκεντρωνόμαστε σαν εκκλησία στον τόπο τον οποίο κατοικούμε. Πρέπει να επιστρέψουμε στην αρχή! Οπωσδήποτε οφείλουμε παράλληλα να γνωρίζουμε πολύ καλά, πως αυτό από μόνο του δεν χρησιμεύει σε τίποτα - πρέπει να έχουμε τη ζωή. Ο Χριστός είναι ο Σωτήρας μας και η ζωή μας χρειάζεται αυτός να είναι το μοναδικό περιεχόμενο της εκκλησίας· και όχι να έχουμε μία διδασκαλία, ένα σύστημα ή κάποιον σχηματισμό. Τότε ο Κύριος μπορεί να επαναφέρει την εκκλησία Του όπως ήταν, ως γνήσια και ζωντανή έκφραση του σώματος. Και τότε μπορεί να συντρίψει τον εχθρό μαζί με όλα τα έργα του και να έρθει να ιδρύσει τη βασιλεία Του.
Όλοι όσοι επιστρέφουν, οφείλουν με θάρρος και ταπεινοφροσύνη, να παίρνουν τη θέση τους σαν εκκλησία στον τόπο που κατοικούν και εκεί να δοξάζουν τον Θεό.
