Διότι γιορτάζουν τα «αφεντικά» τους. Αυτές δεν χαίρονται, διότι χαίρονται «οι κυρίες» τους. Αυτές δεν μαγειρεύουν για τα παιδια τους την ήμερα, διότι μαγειρεύουν για τη μάνα και το πατέρα «των αφεντικών» τους. Αυτές δεν ξεκουράζονται, διότι ξεκουράζονται οι εργοδότες τους.
Αυτές δεν χαμογελάνε, διότι πρέπει να χαμογελάνε άνετα, χωρίς την ενοχλητική παρουσία των ηλικιωμένων γονιών η πεθερικών τους, «τα αφεντικά» τους.
Αυτές δεν κοιμούνται όσο θέλουν, διότι λίγο υπνάκο το παίρνουν στα λεωφορεία των γραμμών των Βορείων Προαστίων. Αυτές που έχουν δικά τους παιδιά, αλλά τα βλέπουν τόσο λίγο, διότι μεγαλώνουν τα άλλα παιδιά, που η μάνα κι ο πατέρας τους έχουν και μια... καριέρα να κάνουν.
Αυτές που, συνήθως, για να αποδείξουν ότι «είναι καλές», θα πρέπει να αντισταθούν σε «πεσμένα και ξεχασμένα χρήματα η χρυσαφικά» από δω κι από κει στο σπίτι. Αυτές δεν έχουν όνομα. Λέγονται με το ίδιο όνομα. Είναι όλες τους «Φιλιππινέζες», «αλβανίδες», «μολδαβέζες», «βουλγάρες», «ρωσίδες», «ουκρανέζες».
Αυτές δεν έχουν επάγγελμα κι ας είναι δασκάλες, πιανίστριες, χορεύτριες μπαλέτου, καθηγήτριες. Αυτές έχουν πάντα τα χέρια ζαρωμένα και δεν τα δείχνουν με ευκολία, κι ας είναι τόσο νέες. Αυτές είναι, σχεδόν οι μόνες, που γεμίζουν τα πρωινά λεωφορεία αυτές τις ημέρες. Αυτές είναι που θέλω σήμερα να αγγίξω και να τους φιλήσω τα χέρια. Που βουβά και με όπλο τη σιωπή, ενώ έχουν οικογένεια, σε κάποια άλλη οικογένεια αναγκάζονται να κρατήσουν ζωντανή την ανθρωπιά.
.
Και που ξέρουν καλά πως τα «αφεντικά» τους, εκεί στην εξοχή , μακριά από τα απορημένα μάτια των γωνιών τους, τους αποκαλούν «Φιλιππινέζες» ή «αλβανίδες» που «κάνουν παρέα στη μανούλα μου τη γλυκιά»
(πηγή
http://odromos.wordpress.com) 
