Ο χαρακτήρας του Ιακώβ, είναι
αυτός που ξέρουμε. Δεν ήταν η αξία του σαν άνθρωπος που του έδωσε το δικαίωμα
να κληρονομήσει την ευλογία του Θεού.
Ωστόσο, αυτή η κακή φύση του,
εξυψώνει το έλεος του Θεού, που χορηγεί χάρη στα ανάξια παιδιά Του.
Αν ο Θεός ήταν απλά και μόνο
δίκαιος, χωρίς να είναι πολυέλαιος, κανείς δεν θα σωζόταν όπως λέει ο Δαβίδ:
Ψαλμ.ρλ:3 Εάν, Κύριε, παρατηρήσης ανομίας, Κύριε, τις θέλει δυνηθή να σταθή;
Βέβαια, για ένα πράγμα είμαστε
σίγουροι, ότι ο Ιακώβ όταν κατάλαβε την αξία της επαγγελίας προς τον Αβραάμ,
την επιθύμησε. Αν η Ρεβέκκα είχε εμπιστευθεί απόλυτα το Θεό στην εκπλήρωση των
υποσχέσεων που της είχε δώσει, ότι ο μεγαλύτερος θα δούλευε στο μικρότερο, δεν
θα ήταν ανάγκη αυτή κι ο Ιακώβ να καταφύγουν σε μεθόδους απάτης και κόλπα
προκειμένου να «βοηθήσουν το Θεό» να εκπληρώσει το λόγο Του (Ψαλμ.λζ:3-5).
Η σκάλα είναι το μέσον που
γεφύρωσε το χάσμα ανάμεσα στον ουρανό και τη γη. Μια θαυμαστή εικόνα του Ιησού
Χριστού, του Λυτρωτή, (Ιωαν.ιδ:6) που με το θάνατό Του, γεφύρωσε το χάσμα
ανάμεσα στον Άγιο Θεό και τον αμαρτωλό άνθρωπο που θα Τον επικαλεστεί για να
λάβει δωρεάν τη σωτηρία (Ιωαν.α:52).
Ο Ιακώβ παίρνει την πέτρα που είχε για
μαξιλάρι, τη στήνει σαν μνημείο της εμπειρίας του εκεί και χύνει λάδι πάνω της.
Ο Ιησούς, ο πραγματικός θεμέλιος και
ακρογωνιαίος λίθος (Εφεσ.β:20), χρίστηκε με έλαιον αγαλλιάσεως υπέρ των μετόχων
Του (Εβρ.α:8,9).
Ο Ιακώβ υπόσχεται ν’ αποδεκατίσει
αυτά με τα οποία ο Θεός θα τον ευλογήσει. Ο Ιακώβ ζούσε δια πίστεως και ήταν κι
αυτός υπό χάρη.
Σήμερα κι εμείς ζούμε υπό χάρη και
δίνουμε το δέκατό μας. Είναι η δεύτερη φορά που αναφέρεται ο αποδεκατισμός,
πολύ πριν δοθεί ο Μωσαϊκός νόμος (Ματθ.κγ:23
Α’ Κορ.ις:2 Μαλ.γ:8-11 Εβρ.ζ:8).
