Η θυσία του
Ισαάκ
Δοκιμασία της πίστης του Αβραάμ.
Σ’ αυτό το κεφάλαιο βλέπουμε το Θεό να δοκιμάζει στο έπακρο
την πίστη του Αβραάμ, ζητώντας του να προσφέρει τον Ισαάκ σαν ολοκαύτωμα.
«ο Θεός εδοκίμασε τον Αβραάμ» (εδ.1). Ο Θεός δεν ήθελε να πειράξει τον Αβραάμ μ’ αυτό που του ζήτησε αλλά να δοκιμάσει και να επιβεβαιώσει την πίστη του. Το βλέπουμε και στην Εβρ.ια:17 «Διά πίστεως ο Αβραάμ, ότε εδοκιμάζετο, προσέφερε τον Ισαάκ…».
Κάποιοι θεωρούν αυτή την εντολή σαν αντίφαση με την υπόσχεση
του Θεού: «ότι εν Ισαάκ θέλει κληθή εις
σε σπέρμα» (Εβρ.ια:18), αλλά ο Αβραάμ δεν το έβλεπε έτσι. Αυτός, όχι μόνο
γνώρισε τη φωνή του Κυρίου, αλλά υπάκουσε δια πίστεως. «Διά πίστεως ο Αβραάμ, ότε εδοκιμάζετο, προσέφερε τον Ισαάκ, …. συλλογισθείς
ότι ο Θεός δύναται και εκ νεκρών να ανεγείρη».
Ο Αβραάμ πίστευε ακράδαντα ότι αφού θα έσφαζε τον Ισαάκ και
θα τον προσέφερε, ο Θεός θα τον ανέστηνε, εκπληρώνοντας έτσι την υπόσχεση που
είχε δώσει.
Απέδειξε την πίστη του στη δύναμη της ανάστασης του Θεού,
όταν είπε στους υπηρέτες που ήταν μαζί τους στην περισσότερη διαδρομή:
«Σεις καθίσατε αυτού
μετά της όνου· εγώ δε και το παιδάριον θέλομεν υπάγει έως εκεί· και αφού
προσκυνήσωμεν, θέλομεν επιστρέψει προς εσάς» (κβ:5).
Ήταν σίγουρος ότι θα επέστρεφαν και οι δύο.
Όπως η δοκιμασία της πίστης του Αβραάμ μας φανερώνει μια
πολύτιμη αλήθεια, έτσι και ο Κύριος λέει στην εκκλησία Του: «…η δοκιμή της πίστεώς σας, πολύ τιμιωτέρα
ούσα παρά το χρυσίον το φθειρόμενον…» (Α΄Πέτρ.α:7).
Αποχωρισμός. Προσέξτε τα βήματα της αφιέρωσης που καλέστηκε να κάνει ο
Αβραάμ, προκειμένου να γίνει ευλογία σε όλο τον κόσμο:
(1) Έπρεπε να αποχωριστεί αρχικά από το
σπίτι του, την ιδιαίτερη πατρίδα του και τους συγγενείς του (Γέν.ιβ:1,
Ματθ.ι:37-38).
(2) Αργότερα καλείται να ξεχωρίσει από το
Λωτ (Γέν.ιγ:1-18).
(3) Χρειάστηκε να εγκαταλείψει το γιο του
Ισμαήλ που τον αγαπούσε (ιζ:17-18).
(4) Τώρα ο Θεός του ζητά να θυσιάσει το
μοναδικό του παιδί, τον Ισαάκ.
Αν η ζωή του Αβραάμ ήταν ένας
συνεχόμενος ξεχωρισμός, σίγουρα το πνευματικό του σπέρμα, κατά τον ίδιο τρόπο,
θα πρέπει να είναι αποχωρισμένος λαός, γιατί διαβάζουμε στη Β’ Κορ.ς:17 «Διά τούτο. Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε,
λέγει Κύριος, και μη εγγίσητε ακάθαρτον, και εγώ θέλω σας δεχθή».
Αυτός ο αποχωρισμός δεν είναι
απαραίτητα από κοσμικά πράγματα, μπορεί να μας ζητηθεί να εγκαταλείψουμε νόμιμα
πράγματα χάριν του ευαγγελίου (Λουκ.ιδ:26-27).
Δεν απορούμε λοιπόν γιατί ο Θεός
έκανε τον Αβραάμ ευλογία για όλο τον κόσμο, αφού ήταν πρόθυμος να παραιτηθεί
από τον πολυτιμότερο θησαυρό του προκειμένου να υπακούσει το Θεό
(Γέν.κβ:16-17).
Ο Ισαάκ σαν τύπος του Χριστού.
1.
Η
Γραφή μας προμηθεύει το κλειδί αυτού του τύπου στην Εβρ.ια:17-19:
«Διά
πίστεως ο Αβραάμ, ότε εδοκιμάζετο, προσέφερε τον Ισαάκ, και τον μονογενή αυτού
προσέφερεν εκείνος όστις ανεδέχθη τας επαγγελίας, προς τον οποίον ελαλήθη ότι
εν Ισαάκ θέλει κληθή εις σε σπέρμα, συλλογισθείς ότι ο Θεός δύναται και εκ
νεκρών να ανεγείρη· εξ ων και έλαβεν αυτόν οπίσω παραβολικώς».
Το γεγονός ότι ο Αβραάμ, τυπικά, πήρε
πίσω τον Ισαάκ από το θάνατο, απεικονίζει την ανάσταση του Χριστού από τους
νεκρούς. Στο νου του Αβραάμ, ο Ισαάκ ήταν θυσιασμένος (νεκρός, σφαγμένος) πριν
ακόμα φύγει από το σπίτι του. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο Ιησούς ήταν το «Αρνίο το εσφαγμένο από καταβολής κόσμου»
(Αποκ.ιγ:8).
Ακόμα και ο τόπος της θυσίας ήταν
προσεκτικά διαλεγμένος από τον Κύριο. Το όρος Μοριά ήταν το ίδιο μέρος που
αργότερα χτίστηκε ο Ναός στην Ιερουσαλήμ, όπου έγινα τόσες θυσίες. Αλλά και ο
Ιησούς, ο αληθινός Αμνός του Θεού, καταδικάστηκε σε θάνατο στον ίδιο τόπο
(Ρωμ.η:32).
2. «Και λαβών ο Αβραάμ τα ξύλα της ολοκαυτώσεως,
επέθεσεν επί τον Ισαάκ τον υιόν αυτού» (εδ.6). Όπως ο Ισαάκ φορτώθηκε τα
ξύλα πάνω στα οποία θα θυσιαζόταν, και τα μετέφερε πάνω στο βουνό, έτσι και ο
Ιησούς έπρεπε να μεταφέρει το σταυρό Του πάνω στο λόφο του Γολγοθά, μέχρι που
δεν άντεξε…
3.
Όταν
ο Ισαάκ ρώτησε τον πατέρα του: «Ιδού, το
πυρ και τα ξύλα· αλλά που το πρόβατον διά την ολοκαύτωσιν;» (εδ.7), ο
Αβραάμ απάντησε: «Ο Θεός, τέκνον μου,
θέλει προβλέψει εις εαυτόν το πρόβατον διά την ολοκαύτωσιν» (εδ.8).
Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Αβραάμ ήταν
προφήτης (Γέν.κ:7) και ο Θεός πολλές φορές έδινε λόγια στους προφήτες που οι
ίδιοι δεν τα καταλάβαιναν εντελώς.
Ο Αβραάμ χωρίς αμφιβολία μίλησε κατ’
αυτό τον τρόπο, διστάζοντας να αποκαλύψει μέχρι την τελευταία στιγμή στον
Ισαάκ, ότι αυτός ήταν η θυσία, αλλά ενεργώντας έτσι, προφήτεψε τη θυσία του
Χριστού στο Γολγοθά.
Ναι, ο Θεός πραγματικά πρόβλεψε και
προμήθευσε ο ίδιος το αρνί, του οποίου το κριάρι που μπλέχτηκε στο θάμνο ήταν
απλά ένας τύπος (Εβρ.ι:5-10, Α’ Πέτρ.γ:18).
Ο Ισαάκ υπακούοντας στις οδηγίες του
πατέρα του, βρίσκεται δεμένος πάνω στο θυσιαστήριο, είναι τύπος του Χριστού ο
οποίος «ευρεθείς κατά το σχήμα ως
άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε
σταυρού» (Φιλιπ.β:8).
4.
ΓΙΑΧΒΕ
ΙΡΕ: Μετά που ο Αβραάμ πρόσφερε το κριάρι στη θέση του Ισαάκ, ονόμασε τον τόπο
Γιάχβε Ιρέ. Αυτό το όνομα έχει χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς με το σκεπτικό ότι ο
Κύριος θα προμηθεύσει τις ανάγκες μας, αλλά δεν είναι αυτή η έννοια εδώ.
Ο Γιάχβε, μόλις έχει προμηθεύσει τη
θυσία σε αντικατάσταση του Ισαάκ. Έτσι, σ’ αυτό το όνομα, το πρώτο πράγμα που
πρέπει να αναγνωρίζουμε είναι η εξιλέωση.
Δύο έννοιες περιλαμβάνονται σ’ αυτό
το όνομα: «Ο Κύριος θα δει» και «Ο Κύριος θα προμηθεύσει». Όπως ο Θεός είδε τη
θλιβερή κατάσταση του Ισαάκ, δεμένου πάνω στο θυσιαστήριο, και το μαχαίρι του
Αβραάμ να κατεβαίνει προς αυτόν, έτσι είδε και τον άρρωστο από την
αμαρτία κόσμο με την ποινή του θανάτου να επικρέμεται.
Προμήθευσε λοιπόν ένα άμωμο αμνό,
ώστε όποιος θέλει να Τον ακολουθήσει, να ελευθερώνεται απ’ αυτή την κατάσταση (Αποκ.κβ:17).
Ο Ισαάκ σαν τύπος του αναγεννημένου
από το Πνεύμα
Γαλ.δ:29 Εδώ έχουμε το κλειδί αυτού
του τύπου:
«Αλλά
καθώς τότε ο κατά σάρκα γεννηθείς (Ισμαήλ) εδίωκε τον κατά πνεύμα (Ισαάκ),
ούτω και τώρα».
Στα τελευταία μαθήματα είδαμε ότι η
γέννηση του Ισαάκ, που ήταν πράγματι ένα θαύμα, είναι τύπος της δικής μας
γέννησης μέσα στην οικογένεια του Θεού. Τώρα θα μελετήσουμε τη ζωή του Ισαάκ
σαν τύπο του παιδιού του Θεού.
Η υποχωρητικότητα του Ισαάκ, μας
διδάσκει το θάνατο της σάρκας και του εγώ. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του ήταν
αυταπάρνηση και υπομονή στην πίεση και το διωγμό του Ισμαήλ. Ο Ισαάκ ήταν
πρόθυμος να πεθάνει πάνω στο όρος Μοριά, με την ίδια επιθυμία που είχε ο
Αβραάμ, να κάνει το θέλημα του Θεού. Αυτό μας θυμίζει τη νουθεσία του Ιησού
προς την εκκλησία «Γίνου πιστός μέχρι
θανάτου, και θέλω σοι δώσει τον στέφανον της ζωής» (Αποκ.β:10).
Στο επόμενο μάθημα θα δούμε τη σχέση
που είχε η άρνηση του δικού του θέλω στο γάμο του, αφού η νύφη του διαλέχτηκε
από τον υπηρέτη αντί από τον ίδιο.
Επίσης θα δούμε πώς όταν οι
Φιλισταίοι γέμιζαν τα πηγάδια, αυτός πειθήνια υποχωρούσε, και πήγαινε σε άλλο
τόπο, μέχρι επιτέλους βρίσκει ειρήνη.
Στο τέλος της ζωής του πρέπει να
εγκαταλείψει την ιδιαίτερη αγάπη του για τον μεγαλύτερο γιο του, και να
συνειδητοποιήσει ότι ο Ιακώβ θα πάρει τη θέση του.
Δεδομένου ότι δεν ανήκουμε στους
εαυτούς μας, αλλά αγοραστήκαμε με τιμή, τη ζωή μας πρέπει να την χαρακτηρίζει
συνεχής αυταπάρνηση και υποχωρητικότητα σε ολόκληρο το θέλημα του Θεού.
Επίσης, αν ζούμε ζωή ευσέβειας,
πρέπει να περιμένουμε διωγμούς όπως και ο Ισαάκ, πρώτα από τον Ισμαήλ και
αργότερα από τους Φιλισταίους (Β΄ Τιμ.γ:12, Α’ Κορ.δ:12, Ιωάν.ιε:20, Ρωμ.η:35).
