Γένεση Κεφ.κε

 

ΙΑΚΩΒ ΚΑΙ ΗΣΑΥ

Ο ΑΒΡΑΑΜ ΠΑΝΤΡΕΥΕΤΑΙ ΤΗ ΧΕΤΤΟΥΡΑ.

Μετά το θάνατο της Σάρα, και μετά το γάμο του Ισαάκ με τη Ρεβέκκα, ο Αβραάμ παντρεύεται τη Χεττούρα, στον οποίο γεννιούνται έξι γιοι, αλλά «Έδωκε δε ο Αβραάμ πάντα τα υπάρχοντα αυτού εις τον Ισαάκ» (Γέν.κε:5).

Το ίδιο, μετά την αρπαγή της εκκλησίας ο Κύριος θα συνεχίσει να συνδιαλέγεται με το φυσικό σπέρμα του Αβραάμ, αλλά όλη η δύναμη και η εξουσία, ναι, όλα αυτά δίδονται στον Ιησού και τη Νύφη Του (Ματθ.κη:18, Ιωάν.ις:15, Ρωμ.η:17, Αποκ.κα:7).

 

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ ΚΑΙ ΤΟΥ ΗΣΑΥ

Αν και η Ρεβέκκα είναι στείρα, ο Ισαάκ ικετεύει τον Κύριο γι’ αυτήν, και γεννιούνται τα δίδυμα Ιακώβ και Ησαύ.

Πριν τη γέννησή τους, ο Θεός μιλάει στη Ρεβέκκα σχετικά με τα παιδιά, δίνοντάς μας μια δίπτυχη προφητεία σχετικά με το σχέδιο του Θεού για τη ζωή τους (Γέν.κε:23):

«Και είπεν ο Κύριος προς αυτήν, Δύο έθνη είναι εν τη κοιλία σου· και δύο λαοί θέλουσι διαχωρισθή από των εντοσθίων σου· και ο εις λαός θέλει είσθαι δυνατώτερος του άλλου λαού· και ο μεγαλήτερος θέλει δουλεύσει εις τον μικρότερον».

Το πρώτο που μαθαίνουμε είναι ότι ο Ιακώβ και ο Ησαύ θα είναι οι πατέρες δύο Εθνών. Αυτό είναι μια προφητεία σχετικά με το φυσικό σπέρμα τους, ο Ιακώβ θα γινόταν ο πατέρας των Ισραηλιτών, και ο Ησαύ, ο πατέρας των Εδωμιτών, των Εθνικών (Γεν.λς:43).

Επίσης, προδιαγράφουν δύο τύπους ανθρώπων. Ο Ησαύ, ο πρωτότοκος, είναι ο γήινος τύπος ανθρώπου που έχει γεννηθεί, αλλά μια φορά, αντίθετα ο Ιακώβ χαρακτηρίζει τον αναγεννημένο, ή τον άνθρωπο που έχει γεννηθεί δύο φορές.

Η συνηθισμένη σειρά των πραγμάτων αντιστρέφεται στην αναπάντεχη προφητεία, ότι ο μεγαλύτερος πρέπει να υπηρετήσει το μικρότερο. Η άμεση εκπλήρωση της προφητείας ήταν ότι ο Ησαύ πρέπει να είναι υπηρέτης στον Ιακώβ, αλλά μια μεγαλύτερη εκπλήρωση αυτής της προφητείας θα πραγματοποιηθεί όταν εκείνοι που γεννήθηκαν μόνο μια φορά, θα είναι υπηρέτες ή κάτω από τη διακυβέρνηση αυτών που έχουν γεννηθεί και πνευματικά. Αυτό θα συμβεί κατά τη διάρκεια της Χιλιετούς Βασιλείας, όταν οι νικητές άγιοι θα κυβερνήσουν μαζί με το Χριστό τους λαούς της γης.

Παίρνοντας τον Ιακώβ και τον Ησαύ, σαν τύπους του πνευματικού και σαρκικού ανθρώπου, μπορούμε να δούμε ότι το σχέδιο του Θεού για τον πιστό είναι ο φυσικός άνθρωπος, η σάρκα, να υποταχτεί στο νέο άνθρωπο (Εφες.δ:22-24, Ρωμ.ιγ:14, Γαλ.ε:16).

Αν και έχουμε ακόμα το φυσικό μας σώμα, αν ο Ιησούς είναι πραγματικά ο Κύριός μας, Αυτός θα κυβερνήσει το φυσικό πνεύμα μας.

Ο Παύλος συνειδητοποίησε ότι οι χριστιανοί έχουν να αντιμετωπίσουν ακόμα αυτό το «θνητό σώμα» και γι’ αυτό προτρέπει τους αγίους:

«Ας μη βασιλεύη λοιπόν η αμαρτία εν τω θνητώ υμών σώματι, ώστε κατά τας επιθυμίας αυτού να υπακούητε εις αυτήν» (Ρωμ.ς:12).

Με τη δύναμη του Πνεύματος, μάλλον σταυρώνουμε αντί να υπακούσουμε στις απαιτήσεις της φύσης μας (Ρωμ.ς:6, 13-14). Ο Παύλος εξηγεί επίσης, ότι αν ζούμε κατά το πνεύμα, μπορούμε να θανατώνουμε τα έργα του σώματος (Ρωμ.η:13).

Ο Ησαύ και ο Ιακώβ αντιμαχόμενοι μεταξύ τους μέσα στη Ρεβέκκα είναι τύπος των δύο πνευμάτων που αντιμάχονται μέσα μας – φυσικά αφού λάβουμε το Άγιο Πνεύμα - το ανθρώπινο και το θείο (Γαλ.ε:16-17).

Το δικό μας πνεύμα, όπως ο Ησαύ, επιθυμεί σαρκικά πράγματα (Ιάκ.δ:5, Ρωμ.η:5), ενώ το Άγιο Πνεύμα επιθυμεί άγια, ουράνια πράγματα (Ρωμ.ζ:21-25, η:1-6).

Το πνεύμα μας, όπως ο Ησαύ, είναι «άγριο» και δεν υποτάσσεται στο Νόμο του Θεού (Ρωμ.η:7). Παρομοιάζεται επίσης με την αγριελιά (Ρωμ.ια:24).

Αλλά το Άγιο Πνεύμα, όπως ο Ιακώβ, είναι ένας απαλός, υπηρετών άνθρωπος ειρήνης, που κατοικεί σε «σκηνές» (Ης.ξς:1-2, Β’ Κορ.ιγ:5, Εφες.β:22).

Ρωμ.θ:11-13 «διότι πριν έτι γεννηθώσι τα παιδία, και πριν πράξωσί τι αγαθόν ή κακόν, διά να μένη ο κατ' εκλογήν προορισμός του Θεού, ουχί εκ των έργων, αλλ' εκ του καλούντος, ερρέθη προς αυτήν ότι ο μεγαλήτερος θέλει δουλεύσει εις τον μικρότερον, καθώς είναι γεγραμμένον· Τον Ιακώβ ηγάπησα, τον δε Ησαύ εμίσησα..»

Η απόφαση του Θεού δεν βασίστηκε στις πράξεις τους, αλλά στη βούληση Εκείνου που τους κάλεσε. (Β’ Τιμ.α:9):

«όστις έσωσεν ημάς και εκάλεσε με κλήσιν αγίαν, ουχί κατά τα έργα ημών, αλλά κατά την εαυτού πρόθεσιν και χάριν, την δοθείσαν εις ημάς εν Χριστώ Ιησού προ χρόνων αιωνίων». Καταλαβαίνουμε τώρα ότι ο λόγος που είναι γραμμένο, «Τον Ιακώβ ηγάπησα, τον δε Ησαύ εμίσησα»

Δεν ήταν ότι ο Κύριος είχε κάποια προσωποληψία, αλλά ότι είχε ένα θείο σκοπό να επεξεργαστεί πριν γεννηθούν τα παιδιά, και πριν πράξουν καλό ή κακό.

Ο Θεός μισεί αυτό που χαρακτήριζε τον Ησαύ, και αγαπά αυτό που προεικονίζει ο Ιακώβ. Μισεί τα έργα της σάρκας, αλλά αγαπά τον καρπό του πνεύματος.

Ο Παύλος εξηγεί επίσης στη Ρωμ.θ:11-13 ότι ο λόγος που άλλαξε η σειρά πριν από τη γέννηση αυτών των δύο αγοριών ήταν «διά να μένη ο κατ' εκλογήν προορισμός του Θεού, ουχί εκ των έργων, αλλ' εκ του καλούντος».

Ο Θεός είχε σκοπό να περιγράψει ένα εκλεκτό σώμα ανθρώπων. Θέλει να κάνει σαφές ότι μόνο όσοι έχουν γεννηθεί δύο φορές (αυτοί που έχουν αναγεννηθεί) θα περιλαμβάνονται στο εκλεκτό σώμα.

Στη Ρωμ.ια:5-7, ο Παύλος εξηγεί τι εννοεί με την «εκλογή». Βρίσκουμε εδώ ότι εξελέγησαν μόνο λίγοι στον Ισραήλ γιατί το υπόλοιπο ήταν τυφλοί:

«Ούτω λοιπόν και επί του παρόντος καιρού απέμεινε κατάλοιπόν τι κατ' εκλογήν χάριτος. Εάν δε κατά χάριν, δεν είναι πλέον εξ έργων· επειδή τότε η χάρις δεν γίνεται πλέον χάρις. Εάν δε εξ έργων, δεν είναι πλέον χάρις· επειδή το έργον δεν είναι πλέον έργον. Τι λοιπόν; Ο Ισραήλ δεν επέτυχεν εκείνο το οποίον ζητεί, οι εκλεκτοί όμως επέτυχον· οι δε λοιποί ετυφλώθησαν».

Η «εκλογή» λοιπόν για την οποία μιλάει ο Παύλος, ήταν το «κατάλοιπον», το απομεινάρι του Ισραήλ, που μετείχε της χάρης του Θεού, και ως εκ τούτου εξελέγησαν στο σώμα του Χριστού, την εκκλησία.

Στην Έξοδ.δ:22 λέει ότι ο Ισραήλ ήταν ο πρωτότοκος του Θεού. Η φυσική τάξη στη συνέχεια, θα ήταν ο Ισραήλ να είναι ο εκλεκτός λαός, αλλά επειδή αυτοί περιφρόνησαν τα πρωτοτόκια τους απορρίπτοντας την «ευλογία του Αβραάμ» (το Άγιο Πνεύμα, σύμφωνα με την Γαλ.γ:14), η εκκλησία (αυτοί που έχουν γεννηθεί δύο φορές) παίρνει την ευλογία που πραγματικά ανήκε στον Ισραήλ.

Ο Θεός, με διάφορους τρόπους σε όλη τη Βίβλο, μας εντυπωσιάζει με το πόσο σημαντική είναι η δεύτερη γέννηση:

·        Στον πρώτο Αδάμ όλοι πέθαναν, στο δεύτερο Αδάμ (Χριστός) όλοι έχουν ζωή.

·        Η προσφορά του πρωτότοκου Κάιν, απορρίφθηκε, ενώ η προσφορά του δευτερότοκου Άβελ, έγινε αποδεκτή.

·        Ο Ισμαήλ απορρίφθηκε, ενώ ο Ισαάκ ευλογήθηκε.

·        Όταν ο Ιακώβ ευλόγησε τους δύο γιους του Ιωσήφ, σταύρωσε τα χέρια του (αντέστρεψε τη φυσιολογική σειρά) και έδωσε την ευλογία στον Εφραίμ, ενώ ο Μανασσής ήταν ο πρωτότοκος (Α’ Κορ.ιε:45-49).