Γένεση Κεφ.ιε

 

ΥΙΟΘΕΣΙΑ

 

Η ΑΝΤΙΜΙΣΘΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Εφόσον ο Άβραμ αρνήθηκε να πάρει αμοιβή από τους βασιλιάδες των Σοδόμων, ο Κύριος του φανερώνεται σε όραση, αναγγέλλοντας του μια θαυμαστή υπόσχεση: «Μη φοβού, Αβραμ· εγώ είμαι ο υπερασπιστής σου, ο μισθός σου θέλει είσθαι πολύς σφόδρα» (Γέν.ιε:1).

Κανείς δεν χάνει, ποτέ, αφήνοντας πράγματα αυτού του κόσμου για την υπόθεση του Χριστού. Αυτός είναι η μερίδα μας για πάντα.

 

Η ΥΙΟΘΕΣΙΑ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Όταν ο Άβραμ «θυμίζει» στο Θεό ότι δεν έχει ακόμα παιδί, ο Κύριος του υπόσχεται ένα γιο απ’ τα σπλάχνα του κι απ’ τον οποίο το σπέρμα του θα γίνει αμέτρητο, όπως τα άστρα του ουρανού (εδ.2-5).

«Και επίστευσεν εις τον Κύριον· και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην» (εδ.6).

Ας δούμε τώρα το είδος της πίστης που είχε ο Άβραμ, ώστε να πιστέψει αυτό που του είπε ο Θεός, ότι θα έχει ένα γιο. Αφού το σώμα του Αβραάμ ήταν σχεδόν «νεκρό», η υιοθεσία εξαρτάται από την αναζωογόνηση αυτού που είναι ήδη νεκρό. Κατά τον ίδιο τρόπο, η δικιά μας υιοθεσία εξαρτάται από τη δύναμη της ανάστασης που μας αναζωογονεί από τη νέκρωση της παράβασης και της αμαρτίας. Χωρίς αμφιβολία είναι θέμα αναδιάρθρωσης (Ρωμ.ς:4-5  Κολ.β:13).

 

Η ΥΙΟΘΕΣΙΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΔΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

Στο 4^ο κεφάλαιο της επιστολής προς Ρωμαίους, ο απόστολος Παύλος χρησιμοποιεί την πίστη του Αβραάμ για ένα γιο, για να μας δείξει ότι κι η δική μας υιοθεσία εν Χριστώ, εξαρτάται από την πίστη μας κι όχι τα έργα.

Αρχικά ο Παύλος εστιάζει στο γεγονός ότι δεν ήταν τα καλά έργα του Αβραάμ που έκαναν το Θεό να του δώσει το γιο:

Ρωμ.δ:2-3 «Διότι εάν ο Αβραάμ εδικαιώθη εκ των έργων, έχει καύχημα, αλλ' ουχί ενώπιον του Θεού. Επειδή τι λέγει η γραφή; Και επίστευσεν Αβραάμ εις τον Θεόν, και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην».

Ο Θεός λοιπόν έχει ορίσει ότι η πίστη είναι ο ένας όρος για να λάβει κάποιος την υπόσχεση για ένα πολύ συγκεκριμένο λόγο: Θέλει τα παιδιά Του ν’ αποδίδουν τη σωτηρία τους αποκλειστικά στη χάρη του Θεού.

Το βλέπουμε καθαρά στη Ρωμ.δ:4 «Εις δε τον εργαζόμενον ο μισθός δεν λογίζεται ως χάρις, αλλ' ως χρέος».

Ή αν μπορούσαμε να σωθούμε με τα καλά μας έργα, δεν θα λέγαμε ότι η αμοιβή μας είναι αποτέλεσμα της χάρης του Θεού, αλλά θα θεωρούσαμε το μισθό μας σαν χρέος που μας χρωστούσε ο Θεός. Αυτό ακριβώς εξηγεί η Ρωμ.δ:16 «Διά τούτο εκ πίστεως η κληρονομία, διά να ήναι κατά χάριν».

«εις τον μη εργαζόμενον (αυτόν που δεν στηρίζει τη σωτηρία του στα καλά του έργα) όμως, πιστεύοντα δε εις τον δικαιούντα τον ασεβή, η πίστις αυτού λογίζεται εις δικαιοσύνην» (Ρωμ.δ:5).

«εις τον μη εργαζόμενον». Ένα νεκρό σώμα, όσο κι αν προσπαθείς, ποτέ δεν θα ζωντανέψει. Μπορεί να του κάνεις μασάζ στα χέρια, μπορεί να φυσάς αέρα στα πνευμόνια του, μπορεί να το ντύσεις με τα πιο όμορφα ρούχα, αλλά παραμένει ένα νεκρό σώμα, χωρίς τη δύναμη της ανάστασης του Ιησού Χριστού.

Οι άνθρωποι που καθησυχάζουν τη συνείδησή τους με το να γυρνάνε κάθε τόσο «καινούρια σελίδα», χωρίς να έχουν σωθεί με τη δύναμη του Θεού, απλά καλοντύνουν ένα νεκρό σώμα.

Άσχετα με το πόσο ευυπόληπτοι φαίνονται στους ανθρώπους, για το Θεό είναι ακόμα νεκροί. Ο αμαρτωλός είναι τελείως αβοήθητος όταν με τα έργα του προσπαθεί να σταθεί μπροστά στον Άγιο Θεό.

Η υιοθεσία, όπως στην περίπτωση του Άβραμ, εξαρτάται από τη δύναμη του Θεού να αναστήνει από  τους νεκρούς.

Ρωμ.δ:17 «καθώς είναι γεγραμμένον, ότι πατέρα πολλών εθνών σε κατέστησα, ενώπιον του Θεού εις τον οποίον επίστευσε, του ζωοποιούντος τους νεκρούς και καλούντος τα μη όντα ως όντα».

Ο Άβραμ αποτίμησε σωστά το Θεό, σαν ικανό να το κάνει αυτό, «και μη ασθενήσας κατά την πίστιν δεν εσυλλογίσθη το σώμα αυτού ότι ήτο ήδη νενεκρωμένον, εκατονταετής περίπου ων, και την νέκρωσιν της μήτρας της Σάρρας· ουδέ εδίστασεν εις την επαγγελίαν του Θεού διά της απιστίας, αλλ' ενεδυναμώθη εις την πίστιν, δοξάσας τον Θεόν» (εδ.19,20).

Ο «Αβραμ δεν μέτρησε τη νέκρωση του σώματός του, αλλά την πιστότητα του Θεού. Όλα αυτά που γράφτηκαν για τον Άβραμ, γράφτηκαν για να μπορέσουμε κι εμείς ν’ αποκτήσουμε αυτή την πίστη που μπορεί να θεωρηθεί εις δικαιοσύνη.

«Δεν εγράφη δε δι' αυτόν μόνον, ότι ελογίσθη εις αυτόν, αλλά και δι' ημάς, εις τους οποίους μέλλει να λογισθή, τους πιστεύοντας εις τον αναστήσαντα εκ νεκρών Ιησούν τον Κύριον ημών» (εδ.23,24).

 

Η ΟΡΑΣΗ ΤΟΥ ΑΒΡΑΜ

 

Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ

Στη Γέν.ιε:7 ο Θεός υπόσχεται στον Άβραμ να του δώσει τη γη της Χαναάν: «Και είπε προς αυτόν, Εγώ είμαι ο Κύριος όστις σε εξήγαγον εκ της Ουρ των Χαλδαίων, διά να σοι δώσω την γην ταύτην εις κληρονομίαν». Μετά ο Άβραμ ζητά επιβεβαίωση αυτής της διαθήκης και ο Θεός τον οδηγεί να ετοιμάσει θυσία από πουλιά και ζώα.

 

ΔΙΩΧΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΟΡΝΕΑ

Αφού ετοιμάστηκε η θυσία, και τα κομμάτια τοποθετήθηκαν πάνω στο θυσιαστήριο, ο Άβραμ στέκεται φρουρός δίπλα στη θυσία, μέχρι το δειλινό, περιμένοντας να εμφανιστεί ο Θεός.

Καθώς περιμένει το Θεό, διαβάζουμε στη Γέν.ιε:11 «Κατέβησαν δε όρνεα επί τα πτώματα, και ο Άβραμ εδίωξεν αυτά».

Τα όρνεα θα κατέτρωγαν τη θυσία πριν εμφανιστεί ο Θεός με την αποκάλυψη σχετικά με το μέλλον, αν ο Άβραμ, δια πίστεως, δεν τα είχε διώξει.

Όταν ένα παιδί του Θεού παίρνει την απόφαση ν’ αφιερωθεί μπροστά Του, και βάζει τα πάντα πάνω στο θυσιαστήριο, αρχικά θα παρενοχλείτε συνέχεια με πειρασμούς, αμφιβολίες και φόβους από τον εχθρό, αλλά αν αντισταθεί σ’ όλα αυτά, ο Θεός θα εμφανιστεί, αποκαλύπτοντας τον Εαυτό του μ’ ένα θαυμαστό τρόπο.

Συχνά, όταν γονατίζουμε να προσευχηθούμε, θα πρέπει να διώχνουμε σκέψεις που έχουν να κάνουν με τις μέριμνες της ζωής, για να μπορέσουμε ν’ ακούσουμε τη φωνή του Θεού να μας μιλάει (Ιάκ.δ:7).

 

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

Στο εδ.12 διαβάζουμε ότι «Περί δε την δύσιν του ηλίου, επέπεσεν έκστασις επί τον Αβραμ· και ιδού, φόβος σκοτεινός μέγας επιπίπτει επ' αυτόν».

Ο Άβραμ πρέπει να βρέθηκε κάτω από τη δύναμη του Θεού, γιατί είδε μια θαυμαστή όραση, μια τρίπτυχη προφητεία για μελλοντικά πράγματα:

(1)  Δουλεία στην Αίγυπτο. «φόβος σκοτεινός μέγας επιπίπτει επ' αυτον». Αυτός ο μέγας σκοτεινός φόβος που έπεσε πάνω στον Άβραμ, σηματοδοτεί το σκοτάδι που θα έπεφτε πάνω στους απογόνους του, όταν θα βρισκόταν σκλάβοι στην Αίγυπτο, όπως λέει ο Κύριος στο εδ.13: «Έξευρε βεβαίως ότι το σπέρμα σου θέλει παροικήσει εν γη ουχί εαυτών, και θέλουσι δουλώσει αυτούς, και θέλουσι καταθλίψει αυτούς, τετρακόσια έτη».

(2)  Η Έξοδος. Ο Κύριος περιγράφει την έξοδο των Ισραηλιτών στο εδ.14: «το έθνος όμως, εις το οποίον θέλουσι δουλωθή, εγώ θέλω κρίνει· μετά δε ταύτα θέλουσιν εξέλθει με μεγάλα υπάρχοντα».

(3)  Η επιστροφή στη Χαναάν. «εν δε τη τετάρτη γενεά θέλουσιν επιστρέψει εδώ» εδ.16. Πριν ακόμα ο Άβραμ αποκτήσει παιδί, ο Θεός του μιλάει προφητικά για μερικές εκατοντάδες χρόνια μπροστά.

 

Η ΟΡΑΣΗ ΤΟΥ ΑΒΡΑΜ. Εδ.17 «Ότε δε ο ήλιος έδυσε και έγεινε πυκνόν σκότος, ιδού, κάμινος καπνίζουσα και λαμπάς πυρός ήτις διεπέρασε μεταξύ των διχοτομημάτων τούτων».

Εδώ έχουμε δύο εικόνες που περιγράφουν όλο το μονοπάτι από το οποίο ο Κύριος θα οδηγούσε τους απογόνους του Άβραμ.

(1)  Η καπνίζουσα κάμινος: Αυτό το μέρος της όρασης του Άβραμ προλέγει τα δεινά και τις δοκιμασίες από τις οποίες θα περνούσε ο Ισραήλ. Ης.μη:10 «….. σε κατέστησα εκλεκτόν εν τω χωνευτηρίω της θλίψεως». Η πρώτη μεγάλη θλίψη που θα περνούσαν ήταν τα χρόνια της δουλείας στην Αίγυπτο. Δευτ.δ:20 «εσάς όμως έλαβεν ο Κύριος και σας εξήγαγεν εκ της καμίνου της σιδηράς, εκ της Αιγύπτου…». Αργότερα φέρθηκαν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα και τελικά διασπάρθηκαν ανάμεσα στα Έθνη.

(2)  Μέσα σ’ όλες αυτές τις δοκιμασίες, ο Θεός τους υποσχέθηκε ότι θα είναι ανάμεσά τους για να τους υποστηρίζει, να τους παρηγορεί και τελικά να τους ελευθερώσει. Όταν τα τρία Εβραιόπουλα ρίχτηκαν στο καμίνι με τη φωτιά, αυτοί  που παρακολουθούσαν, είδαν και κάτι άλλο εκτός από την άγρια φωτιά. Είδαν κάποιον όμοιο με υιό ανθρώπου.

(3)  Βλέπουμε επίσης ένα παράδειγμα για την εκκλησία. Αυτοί που θα κληρονομήσουν το Θεό, θα πρέπει να γίνουν κοινωνοί των παθημάτων του Χριστού. «διότι εις εσάς εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το να πιστεύητε εις αυτόν, αλλά και το να πάσχητε υπέρ αυτού» (Φιλιπ.α:29). Μέσα από τις θλίψεις, ο λαός του Θεού καθαρίζεται και ετοιμάζεται για την επιστροφή Του. «Πολλοί θέλουσι καθαρισθή και λευκανθή και δοκιμασθή· και οι ασεβείς θέλουσιν ασεβεί· και ουδείς εκ των ασεβών θέλει νοήσει· αλλ' οι συνετοί θέλουσι νοήσει» (Δαν.ιβ:10). Επίσης στους Ρωμ.η:17-18 διαβάζουμε: «Εάν δε τέκνα και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού, εάν συμπάσχωμεν, διά να γείνωμεν και συμμέτοχοι της δόξης αυτού. Επειδή φρονώ ότι τα παθήματα του παρόντος καιρού δεν είναι άξια να συγκριθώσι με την δόξαν την μέλλουσαν να αποκαλυφθή εις ημάς».

 

Η πίστη μας πρέπει να δοκιμαστεί με φωτιά σύμφωνα με την Α΄Πέτρ.α:6-7 και ο απόστολος Πέτρος μας προτρέπει: «Αγαπητοί, μη παραξενεύεσθε διά τον βασανισμόν τον γινόμενον εις εσάς προς δοκιμασίαν, ως εάν συνέβαινεν εις εσάς παράδοξόν τι, αλλά καθότι είσθε κοινωνοί των παθημάτων του Χριστού, χαίρετε, ίνα και όταν η δόξα αυτού φανερωθή χαρήτε αγαλλιώμενοι». 

«Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ' υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης» (Β΄Κορ.δ:17).

 

Ωστόσο, η εκκλησία όπως ο Ισραήλ, δεν πρέπει να φοβάται την καπνίζουσα κάμινο, επειδή ο Θεός έχει υποσχεθεί να είναι πολύ κοντά – ναι, να κατοικεί μέσα σ’ αυτούς που υποφέρουν γι’ Αυτόν.

Στον Ης.λγ:14,15 διαβάζουμε σχετικά με την λαμπάδα πυρός που θα ανακουφίζει και θα φωτίζει το δρόμο των χριστιανών:

«Τις μεταξύ ημών θέλει κατοικήσει μετά του κατατρώγοντος πυρός; τις μεταξύ ημών θέλει κατοικήσει μετά των αιωνίων καύσεων; Ο περιπατών εν δικαιοσύνη και ο λαλών εν ευθύτητι·…».

Με άλλα λόγια, η ερώτηση είναι: Ποιοι ανάμεσα απ’ τους κατοίκους της Σιών θα έχουν τη λαμπάδα πυρός καθώς περπατάνε στο μέσον της καμίνου της θλίψης. Το Άγιο Πνεύμα θα κατοικήσει μέσα σ’ αυτούς που θα έχουν αιώνια καύση και κατατρώγον πυρ που κατακαίει όλα τα σκουπίδια.

Είναι η φωτιά του Πνεύματος που κατοικεί μέσα στα παιδιά του Θεού και τα ικανώνει να περάσουν μέσα από την καπνίζουσα κάμινο χωρίς να καούν, αλλά και χωρίς να μυρίσουν τα ρούχα τους (Δαν.γ:27).

Ο σκοπός του Θεού είναι να μαλακώσει και να γλυκάνει τις καρδιές μας, αλλά χωρίς αυτή τη λαμπάδα πυρός μέσα στο στήθος μας, αυτή η ίδια εμπειρία που μας οδήγησε τόσο κοντά στο σωτήρα μας, θα μας σκληρύνει.